Συνεντευξη των Deep Purple

Αναδημοσιευω μια συνεντευξη των Deep Purple που παρθηκε για λογαριασμο του μουσικου site www.rockpages.gr και στους συντακτες του site.
Συνέντευξη: Γιάννης Δόλας, Γιώργος Ανασοντζής, Σάκης Νίκας

Υπάρχουν συνεντεύξεις και συνεντεύξεις…όπως υπάρχουν τραγουδιστές και τραγουδιστές. Όταν, όμως, έχεις μπροστά σου τον Ian Gillan τότε αυτόματα οι παραπάνω λέξεις μετατρέπονται σε ενικό αριθμό. Μετατρέπονται στη ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ και στον ΤΡΑΓΟΥΔΙΣΤΗ. Τι και αν τα χρόνια έχουν περάσει και η φωνή του δεν είναι ίδια; Έχετε αναρωτηθεί πόσοι μπορούν να βγάλουν τις κραυγές του “Child In Time” και να διατηρήσουν το απίστευτο αυτό συναίσθημα; Μόνο ένας…Το Rockpages ταξίδεψε στο παγωμένο Βερολίνο για να μιλήσει αποκλειστικά με τον Ian Gillan. Οι τρεις συντάκτες ακόμη θυμούνται τη μαγική παρέμβαση του…Ritchie Blackmore. Συνέντευξη: Γιάννης Δόλας, Γιώργος Ανασοντζής, Σάκης Νίκας


Rockpages.gr: Έχουν περάσει κάποιοι μήνες από την κυκλοφορία του “Rapture Of The Deep”, πως νομίζεις ότι το καινούριο υλικό λειτουργεί live;


Ian Gillan: Είναι φανταστικό, λειτουργεί άψογα! Δεν είχαμε σχέδιο, ούτε υπήρξε ποτέ να κάνουμε εμπορικούς δίσκους. Ο μόνος λόγος για τον οποίο γράφουμε καινούριο υλικό είναι για να έχουμε κάτι να παίξουμε στη σκηνή. Προφανώς είμαστε μέρος της μουσικής βιομηχανίας ως ένα βαθμό, οι δίσκοι μας κυκλοφορούν κλπ…επομένως για να απαντήσω στην ερώτηση πρέπει να κοιτάξουμε τη διάρκεια ζωής αυτών των κομματιών, ταιριάζουν με το ιστορικό υλικό των Purple;
Μεχρι στιγμής η μετάβαση από άλμπουμ σε άλμπουμ ήταν πάρα πολύ καλή. Για παράδειγμα το “Bananas” το οποίο άρχισε να δουλεύει πάρα πολύ καλά προσφέροντας μας αξιόλογο υλικό για να απασχολούμαστε στο σανίδι. Το “Rapture Of The Deep” είναι το δεύτερο άλμπουμ αυτής της σύνθεσης και είναι πιο ισορροπημένο μέσα στην οικογένεια τώρα, πάει πολύ καλά…Μου αρέσει το πώς όλα παίρνουν σχήμα σιγά σιγά. Τελικά ο κριτής είναι το κοινό, αν τους αρέσει το δείχνουν και αν δεν τους αρέσει το δείχνουν…

Rockpages.gr: Θα έλεγα ότι αυτό το άλμπουμ είναι πιο progressive, πιο τολμηρό από το “Bananas”, τι θα έλεγες πάνω σε αυτό;

Ian Gillan: Θα έλεγα ότι αυτή είναι η γνώμη σου, εγώ πιστεύω ότι αισθανόμαστε περισσότερο ικανοποιημένοι τώρα. Η μουσική είναι μια μορφή έκφρασης, όπως η συζήτηση. Αν με ρωτήσεις κάτι σε μια συγκεκριμένη ηλικία, όταν είμαι νέος, ή παιδί, ποια είναι η γνώμη μου, τότε θα έχω πολύ ισχυρές απόψεις για το οποιοδήποτε θέμα. Ο αγαπημένος μου σκύλος, μουσικός, ο Elvis μου, ο καλύτερός μου φίλος, ο ένας και μοναδικός μου φίλος, το αγαπημένο μου χρώμα, ποδοσφαιρική ομάδα, το καθετί…η γνώμη μου θα είναι πολύ ισχυρή. Αυτό είναι σωστό, αυτό είναι λάθος, εκείνο είναι σωστό, το άλλο είναι λάθος. Όσο όμως προχωράει η ζωή συνειδητοποιείς ότι μόνο οι νέοι έχουν απόλυτες απόψεις. Οι μεγαλύτεροι δεν έχουν απόλυτες απόψεις, γιατί έχεις δει τόσα πολλά και συνειδητοποιείς πόσες πλευρές υπάρχουν στο διαμάντι της ύπαρξης.
Έτσι, νιώθω ότι το καθετί που κάνουμε είναι καλύτερο από τα άλλα. Για παράδειγμα, το “Purpendicular” ήταν ένας πολύ σημαντικός δίσκος για τους Deep Purple, χωρίς τον οποίο αυτός εδώ δεν θα ήταν εφικτός. Με τον ίδιο τρόπο χωρίς το “Fireball”, δεν θα μπορούσαμε να κάνουμε το “Machine Head”. Και αν το “Fireball” δεν ήταν πετυχημένο εμπορικά, ενώ ήταν πάρα πολύ πετυχημένο καλλιτεχνικά, ίσως να μην καταφέρναμε να πηγαίναμε πάρα πέρα…Η βιομηχανία ήδη μας μισούσε, η ίδια η δισκογραφική μας μας μισούσε! «Τι δίσκος είναι αυτός; Μόλις κάνατε επιτυχία με το “In Rock” και τώρα κάνατε αυτόν τον δίσκο που είναι εντελώς διαφορετικός». Μισούσαμε όλους τους δημοσιογράφους, οι οποίοι μισούσαν το άλμπουμ, όλες οι κριτικές ήταν αρνητικές. Αλλά ήταν η αλήθεια, ήταν αληθινή μουσική από τους Deep Purple και είχε κι άλλες διαστάσεις πέρα από την επιθετικότητα και τη δύναμη, όπως είναι μια ισορροπημένη κατάσταση και μετά από αυτό ήρθε το “Machine Head”, το οποίο κατά τη γνώμη μου είναι εμπορικά ένας πάρα πολύ πετυχημένος δίσκος, ο πιο επιτυχημένος από όλους. Φτάσαμε εκεί γιατί ήμασταν ειλικρινείς με τη μουσική μας.
Παρατήρησα πως κάποιοι, που ούτε καν έρχονται στις συναυλίες, κάνουν κριτική στο setlist, οπότε βλέπουν μια λίστα τραγουδιών και νομίζουν ότι αυτό είναι το νόημα της συναυλίας. Δεν κάνουν κριτική για το ό,τι παρεμβάλλεται, δεν κάνουν λόγο για τον αυτοσχεδιασμό, την ατμόσφαιρα του ακροατηρίου, δεν αναφέρουν τίποτα από όλα αυτά, απλά κριτικάρουν το setlist. «Έπαιξαν τα ίδια με χθες». Αηδίες! Καμία σχέση…αυτό δεν έχει καμία σχέση με την πραγματικότητα, είναι σκέτη άγνοια, που δεν σχετίζεται με τα γεγονότα, είναι το ίδιο πράγμα με το πώς γράφονται τα βιβλία ιστορίας. «Αυτό συνέβη. Αλήθεια; Εγώ ήμουν εκεί και δεν έγινε καθόλου έτσι…». Έτσι, απαντώντας στην ερώτησή σου, είναι πιο τολμηρό αυτό το άλμπουμ; Δεν ξέρω αν το «τολμηρό» είναι η σωστή λέξη, αλλά καταλαβαίνω τι εννοείς. Είναι πιο…το συγκρότημα έχει μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση τώρα, και όταν έχεις περισσότερη αυτοπεποίθηση, είσαι πιο χαλαρός και όταν είσαι χαλαρός είσαι φυσικός, δεν έχεις αναστολές. Υπήρχε μια εποχή που δεν ήμασταν καθόλου χαλαροί. Έχουμε περάσει από δύσκολες εποχές και μας έχουν κριτικάρει με λάθος, αλλά και με σωστό τρόπο γι αυτό, κατά τη διάρκεια της αλλαγής…αυτά τα απαίσια χρόνια…“The Battle Rages On”, “Who Do We Think We Are” κλπ, κλπ…είμαστε επαγγελματίες, οπότε μπορεί να γράψουμε τραγούδια που να είναι…OK, δουλεμένα τραγούδια, αλλά λείπει το συναίσθημα, το πνεύμα της μπάντας. Αν κοιτάξουμε πίσω στο “Who Do We Think We Are” νομίζω ότι υπάρχουν μερικά καλά τραγούδια σε εκείνο το δίσκο. Κοιτάζω και το “House Of Blue Light” και υπάρχουν κι εκεί κάποια καλά τραγούδια, αλλά κάτι έλειπε γενικά από το άλμπουμ. Δεν μπορείς να νιώσεις το πνεύμα της μπάντας. Μπορεί να ακούς ή να βλέπεις πέντε επαγγελματίες να τα δίνουν όλα, αλλά είναι σαν μια ποδοσφαιρική ομάδα που δεν λειτουργεί μέσα στο γήπεδο. Είναι σαν να έχεις έντεκα σουπερ σταρ να παίζουν για την ίδια ομάδα, αλλά να μην συνδέονται στην καρδιά και στην ψυχή. Τώρα αυτό που βλέπει κανείς με το “Bananas” πιστεύω είναι μια σύνδεση, μια οικογενειακή σύνδεση, η οποία εκφράζεται μέσω της μουσικής. Αυτό θα έλεγα, τολμηρό; Όχι, δεν σκεφτόμαστε καν να γίνουμε πιο γενναίοι ή οτιδήποτε άλλο



Rockpages.gr: Πες μας λίγα λόγια για το concept του “Rapture Of The Deep” σαν άλμπουμ, αλλά και για την ιδέα πίσω από το εξώφυλλο …

Ian Gillan: Μπορώ να σας δώσω μόνο τη δική μου άποψη. Αυτό το συγκρότημα δεν είναι οι U2 κι εγώ δεν είμαι ο Bono, οι απόψεις μου είναι οι απόψεις μου και όχι του Roger Glover, ή του Steve Morse, του Jon Lord, του Ritchie Blackmore, ή όποιου άλλου, γι αυτό και γράφω τα τραγούδια έτσι όπως τα γράφω, γι αυτό χρησιμοποιώ περιγραφές κατ’ευφημισμό και γι αυτό κάποιες φορές η αλήθεια κρύβεται κάτω από δυο, ή τρία στρώματα νοήματος. Η πρώτη μου ευθύνη, όπως είπα πιο πριν, είναι να κάνω καλή δουλειά, οπότε οι λέξεις πρέπει να ακούγονται καλά. Πρέπει να ηχούν σαν όργανο, πρέπει να έχουν τη σωστή επικρουστική αξία, η φωνητική απόδοση πρέπει να είναι καλή. Για μένα είναι σημαντικό, όταν γράφω λέξεις να έχω την αίσθηση ότι αυτό είναι ένα άλμπουμ, είναι ένα πολύ σημαντικό αλλά και σύντομο χρονικό διάστημα που αντανακλά ό,τι έχουμε. Είναι σαν μια οικογένεια που πηγαίνει διακοπές και βλέπεις τις φωτογραφίες τους από την παραλία, το κολύμπι, την ηλιοθεραπεία, τα παιχνίδια…μια καλή στιγμή μέσα στη χρονιά. Και μετά τις βάζεις στο computer σου, ή όπως κάναμε παλιά που τις βάζαμε σε ένα βιβλίο με τυπωμένες φωτογραφίες και αυτό είναι ένα άλμπουμ. Γι αυτό μου αρέσει να λέω ένα δίσκο άλμπουμ και όχι cd. Το cd μπορείς να το πεις και…παλιά δεν λέγαμε «αυτό εδώ είναι το καινούριο μου βινυλίο», λέγαμε «να το νέο μου άλμπουμ», άρα γιατί να λες «ορίστε το καινούριο μου cd»; To cd είναι ένα αισχρό προϊόν! Είναι ένα ευτελές, ποταπό υλικό που τυχαίνει να είναι το μέσο, ή το όχημα για ένα από τα πιο πολύτιμα πράγματα που έχουμε, την μουσική. Επειδή λοιπόν είναι τόσο φτηνό και πλαστικό και άθλιο, αυτός είναι ένας λόγος που ο κόσμος θεωρεί ότι δεν κρατάει κάτι σημαντικό στα χέρια του. Δεν μπορείς να σεβαστείς το artwork, το σχεδιασμό, τη συσκευασία, είναι φτηνό και κακό, όπως και η βιομηχανία. Γι αυτό ο κόσμος «κατεβάζει» μουσική και δεν την αγοράζει. Γιατί να ασχοληθείς με τις φτηνιάρικες αηδίες; Αλλά η ιδέα του να έχεις ένα άλμπουμ, μια συλλογή από μουσική εκείνης της περιόδου, είναι ένα σημαντικό ιστορικό ντοκουμέντο, ιδιαιτέρα για ένα συγκρότημα με ιστορία που θέλει να πιστεύει ότι έχει και μέλλον. Γι αυτό λοιπόν για μένα είναι σημαντικό να έχεις ένα νήμα να κρατήσεις όλα αυτά μαζί, σαν να είμαστε διακοπές, σαν να κάναμε πάρτυ, σαν να είχαμε μια σοβαρή διαφωνία, σαν να ήμασταν στο σχολείο…έτσι λοιπόν το νήμα σε αυτό το άλμπουμ είναι οι ερωτήσεις για το ανθρώπινο πνεύμα.
Το προηγούμενο είχε να κάνει με την πολιτική περισσότερο. Το “Bananas” αναφερόταν στο ότι για αιώνες ζούσαμε κάτω από ένα σύστημα νόμου και τάξης και ξαφνικά ζούμε τώρα με νόμους και κανονισμούς, που είναι εντελώς διαφορετικό. Η γραφειοκρατία αναλαμβάνει να διευθετήσει όλες τις υποθέσεις μας, για τον καθένα ξεχωριστά. Έτσι, χάνεται η έννοια της προσωπικής ευθύνης και αυτοί που την θέλουν και προσπαθούν να την αναλάβουν δεν δύνανται. Αυτό είναι το επόμενο στάδιο, είναι πνευματικό. Παρατηρώ τι συμβαίνει στον κόσμο αυτή τη στιγμή, πριν κατέβω εδώ, έβλεπα την υπόσχεση που δίνεται στον κόσμο τώρα. Με ενδιαφέρει πάρε πολύ να δω πως θα αντιδράσει η Τουρκία στο ζήτημα με τις επιγραφές στη Δανία, θα είναι συναρπαστικό (η συνέντευξη έγινε τον Φεβρουάριο). Μεγάλωσα σε μια εποχή όπου ο κόσμος λάτρευε τον ίδιο Θεό. Ο καθένας θεωρεί ότι ο δικός του Θεός είναι ο μοναδικός. Ας πάρουμε για παράδειγμα το Θεό των Χριστιανών…πήγαινα στην εκκλησία όταν ήμουν παιδί. Έβλεπα τους Προτεστάντες και του Καθολικούς στη Βόρειο Ιρλανδία να αλληλοανατινάζονται καθημερινά και να δολοφονούν όποιον πήγαινε να μπει στη μέση και να τους χωρίσει. Από την μια πλευρά του δρόμου και την άλλη δολοφονούσαν τα παιδιά και τις γιαγιάδες…και το έκαναν με ικανοποίηση, στο όνομα του Θεού τους. Αποδεικνύεται ότι είναι ο ίδιος Θεός, δυο διαφορετικές πτυχές του. Είδαμε φέτος στο Ιρακ αυτόν τον απαίσιο, νοσηρό πόλεμο. Και βλέπουμε σήμερα τον ίδιο πόλεμο σε μεγαλύτερο μέγεθος μεταξύ μεγάλων θρησκειών. Ακολούθησα πολλά μονοπάτια στη σκέψη μου προσπαθώντας να συνδέσω όλα αυτά με τη ζωή μου προσπαθώντας να τα ερμηνεύσω…είμαι απλά ένα άτομο, δεν έχω απαντήσεις για τίποτα, αλλά γνωρίζω ένα πράγμα, μόνο ένα πράγμα είναι γεγονός. Την Βίβλο την έγραψαν άνθρωποι, αυτό το ξέρω. Έτσι, αναρωτιέμαι, τι είναι προφήτης; Και βλέπω ότι μεγάλοι ηγέτες κρατών στέλνουν τις στρατιές τους στον πόλεμο, λέγοντάς τους ότι ο Θεός είναι με το μέρος τους, ενώ οι ηγέτες των αντιπάλων λένε το ίδιο πράγμα. Και όταν επιστρέφουν σπίτι, αφού αλληλοσκοτωθούν, έχοντας νικήσει ή νικηθεί, έχοντας βομβαρδίσει πληθυσμούς πολιτών…στο όνομα του Θεού. Και το ίδιο συμβαίνει και στην αντίπαλη παράταξη. Όταν ο πόλεμος τελειώσει και πάνε σπίτια τους, πηγαίνουν στο τζαμί, τη συναγωγή, στην εκκλησία και τους λένε ότι υπάρχει μόνο ένας Θεός. Εδώ υπάρχει μια διχογνωμία, υπάρχει μια αντίθεση κάθε συλλογιστικής πορείας που κάθε νοήμων άνθρωπος μπορεί να ακολουθήσει…και όταν μιλάμε για ευφυΐα, μιλάμε για κάποιον που κάνει ερωτήσεις… όταν πήγαινα στην εκκλησία, ήμουν στη χορωδία και μου άρεσε πολύ και καταλαβαίνω, έχω ζήσει το συναίσθημα της ποιμνιοκρατικής ευδαιμονίας (congregational euphoria) –πόσες λέξεις έχουμε πάρει από τα Ελληνικά!-. θυμάμαι να πετάω επιστρέφοντας σπίτι, σαν να είμαι ερωτευμένος, σαν τον πρώτο μου έρωτα, όταν ερωτεύεσαι κάτι χημικό συμβαίνει μέσα σου και αισθάνεσαι ότι τα πόδια σου δεν ακουμπάνε στο έδαφος, το πνεύμα σου ανυψώνεται και γι’ αυτό το λόγο τα παιδιά κοντά στην εφηβεία τους έχουν τόσο ζωηρές εντυπώσεις από τη ζωή. Εκείνη την περίοδο διαμορφώνεται η κατανόηση του περιβάλλοντος, υπαρξιακά ερωτήματα, αλλάζει η σχέση με τους γονείς και η κουλτούρα αρχίζει να ασκεί τον αντίκτυπο της πάνω σου. Γι αυτό το λόγο πολλές ιεροτελεστίες και πολλές συμβολικές πράξεις λαμβάνουν χώρα σε άνδρες και γυναίκες αυτής της ηλικίας μέσα στην ιστορία.
Ξέρουμε πως από πολύ παλιά υπήρχαν ηγέτες οι οποίοι αναλάμβαναν τις υποθέσεις του συνόλου, σε μια φυλή, ή σε μια οικογένεια. Υπήρχε ο πατριάρχης, πάτερ φαμίλιας, ή η μητριάρχης, που θα φρόντιζε για την ευημερία, το φαγητό, την ασφάλεια, θα μας προστάτευε, θα μας εξέθετε στο περιβάλλον…αλλά όλοι οι ευφυείς ηγέτες έγιναν ηγέτες για κάποιοι λόγο…επειδή είναι ικανοί να σκέφτονται πάνω από όλους, να βλέπουν πιο μακρυά, πρέπει να ξέρεις να παίζεις σκάκι, πρέπει να είσαι πάντα δυο κινήσεις μπροστά. Αντίθετα με τους Δυτικούς ηγέτες σήμερα που έμαθαν μόνο να παίζουν Monopoly, δεν ξέρουν να παίζουν σκάκι…γι’ αυτό οι Ανατολικοί ηγέτες είναι τόσο σοφοί, διότι είναι διορατικοί πέρα από την ύπαρξή τους.
Κοντά σε αυτούς τους ηγέτες εμφανίστηκαν και οι μάγοι που αναλάμβαναν την θεραπεία της ψυχής. Δεν έχει υπάρξει γιατρός, απ΄ ότι ξέρω, που κατά τη διάρκεια εγχείρησης στον εγκέφαλο, ή στην καρδιά –η γυναίκα μου υποβλήθηκε σε δυο εγχειρήσεις καρδιάς- να πει «Εύρηκα! Ανακάλυψα το ανθρώπινο πνεύμα!». Το πνεύμα δεν έχει μορφή, είναι…τι είναι; Είναι ο Θεός; Είναι ο Θεός μεσα μας; Είναι ο Θεός προϊόν του περιβάλλοντος μας, είναι θέμα επιλογής; Ή είναι μια σύμβαση που εφηύραν οι μάγοι για να κρατήσουν τις ανθρώπινες πνευματικές δυνάμεις υπό έλεγχο; Δεν κάνω λόγο για θεωρίες συνωμοσίας γιατί είναι φυσικό μέρος της εξέλιξης του ανθρώπου, αλλά για να φτάσω στην ουσία, δηλαδή το νόημα αυτού του δίσκου σας λέω ότι έχω μελετήσει τις προβλέψεις για τον πληθυσμό του πλανήτη για τα επόμενα 150 χρόνια και με τους ρυθμούς που ακολουθούμε δεν θα είναι κατοικήσιμος. Δεν κάνω λόγο μόνο για τις φυσικές μας ανάγκες ή το φαγητό. Έχουμε καταντήσει πανούκλα, το ανθρώπινο είδος είναι ένα κακό πράγμα. Έτσι, σαν όλα τα είδη ή θα πεθάνει, ή θα μεταλλαχτεί. Αν το έλεγα αυτό στη χώρα μου πριν από 200, 300 χρόνια, απλά και μόνο αν έλεγα κάποιο υπονοούμενο προς την κατεύθυνση που σκέφτομαι θα μου έκοβαν το κεφάλι σαν να ήμουν αιρετικός, ή υποκινητής κάποιου δόγματος. Αυτό που λέω είναι εντελώς ακαδημαϊκό. Μου φαίνεται ότι έχουμε δυο επιλογές. Είτε ακολουθείς την θεωρία του Δαρβίνου, η επιβίωση του ισχυρότερου, εξελίξου ή “Goodnight Eirin”, όπως ακριβώς πολλά είδη του πλανήτη έχουν ήδη εξαφανιστεί καθώς δεν μπόρεσαν να προσαρμοστούν, αλλά εμείς είμαστε αρκετά έξυπνοι ώστε να κάνουμε την επιλογή, νομίζω πως ήδη ωθούμαστε να την κάνουμε και θα καταλήξουμε σε ένα είδος μεταφυσικής ύπαρξης. Δεν νομίζω ότι μπορούμε για πολύ ακόμα να κυκλοφορούμε με αυτά τα γελοία οχήματα που αποκαλούμε σώματα. Νομίζω πως είναι καιρός να αναπτυχθεί το ανθρώπινο πνεύμα…καταλαβαίνουμε ο ένας τον άλλον. Ξέρω τι σκέφτεσαι κι ας μην μιλάμε την ίδια γλώσσα, δεν καταλαβαίνω κάθε σου λέξη, αλλά από τη γλώσσα του σώματός σου καταλαβαίνω αν κάνουμε μια καλή συνέντευξη, ή μια κακή (γελάει), μπορώ να καταλάβω την κακή ατμόσφαιρα από τη στιγμή που μπαίνω σε ένα δωμάτιο.

Όσο πιο πολύ πλησιάζεις τους ανθρώπους τόσο περισσότερο καταλαβαίνεις πως σκέφτονται, για παράδειγμα σε μια οικογένεια, ή σε μια ομάδα, σε οποιοδήποτε σύνολο. Κάθε απόπειρα να περάσεις από την αλληλοκατανόηση, πχ στην τηλεπάθεια, έχει εμποδιστεί. Οι άνθρωποι που άρχισαν να σκέφτονται έτσι αποκαλέστηκαν δαιμονισμένοι από την θρησκεία και από το κράτος που γνωρίζει ακριβώς που είναι η ουσία. Νομίζω πως τώρα έχουμε το μεγαλύτερο πανεπιστήμιο της ζωής που υπήρξε ποτέ, που λέγεται ίντερνετ. Υπάρχει λοιπόν ελευθερία ανταλλαγής ιδεών ανάμεσα στους ανθρώπους, ενώ ήδη αρχίζουμε να βλέπουμε την αρχή επιβολής λογοκρισίας και προσπάθειας κρατικού ελέγχου, αλλά και τον φόβο που αρχίζει να πλανάται στους ηγέτες μας, που οι ίδιοι με τη σειρά τους ελέγχονται από αυτούς που βρίσκονται στο παρασκήνιο, κι εδώ δεν υπάρχει θεωρία συνωμοσίας. Όλοι καταλαβαίνουμε ποιος είναι το αφεντικό αυτού του κόσμου. Δεν είναι οι ορκωτοί μας ηγέτες, είναι η πίεση που ασκείται πίσω τους και η παγκοσμιοποίηση, είναι μια αφαιρετική θεωρία. Ο καθένας χρησιμοποιεί μια διαφορετική λέξη για να περιγράψει για την κατάληψη μιας εταιρείας που έφτιαχνε π.χ. παπούτσια στο Nottinghamshire, ή όπου αλλού, σε μια μικρή πόλη, όπου ολόκληρη η πόλη εξαρτιόταν από την παραγωγή του προϊόντος, ή την ιδέα που ξαφνικά αγοράστηκε…τι αγόρασαν; Αγόρασαν το όνομα της εταιρείας γιατί είναι κερδοφόρο και μετά πήγαν στην Ινδία, ή την Κίνα, ή κάπου αλλού για να κατασκευάσουν το προϊών και όλοι αυτοί οι άνθρωποι είναι τελειωμένοι και τους φέρονται σαν να μην είναι τίποτα. Αν ακολουθεί κανείς αυτόν τον τρόπο σκέψης είναι λογικό να φτάσει στο συμπέρασμα ότι αυτός ο κόσμος θα κυβερνάται από ένα και μόνο άνθρωπο. Θα πάρει λίγο καιρό, αλλά επιταχύνεται στο σημείο όπου οι μεγάλες επιχειρήσεις και το χρηματιστήριο, η δυνάμεις της αγοράς, ο καπιταλισμός, η ιδέα της ελευθερίας, η δημοκρατία…θα σημαίνουν κάτι διαφορετικό. Θυμάμαι όταν όταν ήμουν στη Σοβιετική Ένωση πριν πέσει το τοίχος του Βερολίνου, οι άνθρωποι φώναζαν για τη δημοκρατία. Και ξέρετε τι σήμαινε γι αυτούς; Σήμαινε «θα μπορώ να έχω τηλεόραση, αυτοκίνητο, θα μπορώ να βλέπω ταινίες»…γι’ αυτούς η δημοκρατία σήμαινε Walt Disney, Chrysler και Big Mac! Αυτή ήταν η ελευθερία τους, αυτό ήθελαν…εμείς την είχαμε για λίγο παραπάνω και ξέραμε ότι αυτή δεν είναι η απάντηση. Έτσι, πιστεύω ότι με όλα αυτά αν μπορούμε να μιλάμε έξυπνα και με ένα εποικοδομητικό τρόπο και εξετάσουμε όλα τα επιχειρήματα, μπορούμε να λάβουμε υπόψη μας την πιθανότητα ότι δεν χρειάζεται να έχουμε σώματα για να υπάρξουμε. Αισθανόμαστε με πολύ δυνατό τρόπο στην καρδιά μας που δεν μας επέτρεψαν ποτέ να αναπτύξουμε. Ξέω ότι μπορώ να αισθανθώ τον πατέρα μου μέσα μου…το ανθρώπινο είδος είναι πολύ καλό με τις ιεροτελεστίες και τα σύμβολα. Την ημέρα που φίλησα τον πατέρα μου όταν πέθανε, έπρεπε να τον αναγνωρίσω…δεν ξέρω αν ήταν ο συμβολισμός του φιλιού, ή το ότι συνειδητοποίησα τι είχε γίνει, αλλά μια μέρα αργότερα, τον ένιωσα, μονομιάς…πανίσχυρα συναισθήματα. Επίσης, ενεργοποίησε άλλα συναισθήματα που είχα νιώσει για θείες και θείους μου, ανθρώπους που είχα γνωρίσει σαν πανίσχυρες δυνάμεις στη ζωή μου και που είχαν πεθάνει. Τότε συνειδητοποίησα ότι υπήρχαν κι άλλοι άνθρωποι μέσα μου που ήταν ζωντανοί. Αυτό που με επηρέασε, ή με συγκίνησε συναισθηματικά ή πνευματικά…και μετά σκέφτεσαι ότι αυτή είναι μια αέναη διαδικασία, πας πίσω γενιές και γενιές και σκέφτεσαι ότι αυτό πρέπει να συμβαίνει από την αρχή…έχουμε ένστικτα, υπάρχουν πράγματα που δεν ξέρουμε από πού τα ξέρουμε…λένε για πέντε αισθήσεις γεύση, όραση…έχουμε κι άλλες αισθήσεις, εσωτερικές αισθήσεις…έχουμε την αίσθηση της ισορροπίας, του κινδύνου, αισθήσεις πρωτόγονες που καταπιέστηκαν. Έτσι, η ιδέα της εξέλιξης για μένα είναι συναρπαστική και πιστεύω ότι είναι κάτι άξιο συζήτησης.
Φοβάμαι ότι βλέπω το Θεό με ένα διαφορετικό τρόπο από το συμβατικό. Πρέπει να υπάρχει Θεός γιατί χρειαζόμαστε ένα όνομα γι αυτό που υπάρχει, ό,τι κι αν είναι και η λέξη Θεός είναι καλή όσο κάθε άλλη, αλλά όσον αφορά την ύπαρξή μας στο σύμπαν, αν δεν μάθουμε από αυτά που είχαμε στη ζωή μας, ή από αυτά που μπορούμε να περάσουμε στα παιδιά μας, σίγουρα θα αφανιστούμε. Αυτό είναι σίγουρο. Ο θάνατος είναι αναπόφευκτος. Η αρχή και το τέλος κάθε πράγματος υπάρχουν μέσα στο άπειρο και εμείς μπορούμε να δούμε, όπως οι άνθρωποι της επίπεδης Γης μόνο σε δυο διαστάσεις και όταν ερχόταν ένα δόρυ, μπορούσαν μόνο να δουν τη γραμμή και όχι το δόρυ κι έπρεπε να τους το εξηγήσουν για να το καταλάβουν. Έτσι κι εμείς βλέπουμε το σύμπαν σαν το “Big Bang” και οτιδήποτε έρθει στο μέλλον…ένα μεγάλο καζάνι αν θέλετε. Επιστήμονες, φιλόσοφοι, όλοι λένε ότι πριν το “Big Bang” δεν υπήρχε τίποτα. Ανατρέχουν σε ένα συγκεκριμένο σημείο, σε μια μονάδα στη φυσική…αλλά ξέρουμε ότι δεν μπορεί να είναι έτσι! Υπάρχει κάτι που ξέρουμε, ότι πριν από κάτι πρέπει να υπήρχε κάτι άλλο. Αν το εξετάσεις αυτό πρέπει να σκεφτείς ότι πρέπει να υπάρχει κάτι που δεν καταλαβαίνουμε, ή μια διάσταση που δεν ξέραμε ότι υπήρξε, ότι κάθε φορά που έχουμε κάτι, κάποια ανθρώπινη περιπέτεια που είχαμε, τα καταφέραμε.
Εδώ που καθόμαστε τώρα, όλα αυτά είναι προϊόντα της ανθρώπινης φαντασίας, οι καρέκλες που καθόμαστε, το χαλί, το ξύλο, τα σχήματα, ο ηλεκτρισμός, οι μηχανές, το γυαλί, το νερό που δεν χρειάζεται να το πίνουμε από ρυάκια! Όλα αυτά τα θεωρούμε φυσιολογικά, ενώ όλα είναι κατασκευάσματα της ανθρώπινης φαντασίας. Έτσι, προτείνω να ρίξουμε μια ματιά στους εαυτούς μας και στα πράγματα που μας κάνουν να νοιώθουμε καλά και να προσαρμοστούμε…Για μένα το μέλλον περιέχεται μέσα στους στίχους αυτού του άλμπουμ…θα μπορούσα να συνεχίσω…(γέλια)





Rockpages.gr: Στο άλμπουμ υπάρχει ένα σατυρικό κομμάτι, το MTV. Πιστεύεις ότι η καριέρα των Deep Purple βρισκόταν σε δεύτερη μοίρα συγκριτικά με τους Led Zeppelin;

Ian Gillan: Οι Led Zeppelin και οι Black Sabbath είχαν το πλεονέκτημα ότι διαλύθηκαν. Από τη στιγμή που διαλύθηκαν δεν αποτελούσαν απειλή για κανέναν. Η μουσική βιομηχανία μισεί ό,τι δεν μπορεί να ελεγχθεί. Αυτό είναι business. Αν είσαι καλός επιχειρηματίας, πρέπει να ελέγχεις το προϊόν σου, γι’ αυτό αναπτύχθηκε αυτή η σχέση αγάπης μίσους ανάμεσα στους μουσικούς και τους businessmen. Ο ένας δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς τον άλλο. Αν θες να έχεις ένα ακροατήριο σαν καλλιτέχνης, που είναι φυσικό, πρέπει να γίνεις μέρος του τσίρκου. Τον παλιό καιρό κάποιος θα πήγαινε μια βδομάδα πριν να βάλει αφίσες ανακοινώνοντας ότι το τσίρκο έρχεται στην πόλη. Μια μέρα πριν είχαν τους ελέφαντες και τους ρινόκερους να παρελάυνουν και να γνωστοποιούν ότι το τσίρκο βρίσκεται λίγο έξω από την πόλη. Έτσι το διαφήμιζαν τότε. Σήμερα έχουμε τα ΜΜΕ που είναι ο σύγχρονος τρόπος για να ανακοινώνεις πράγματα. Φυσικά δεν μπορείς να κάνεις κόλπα σε άδεια κερκίδα, ή για τα ζώα στο λιβάδι, πρέπει με κάποιο τρόπο να έχεις κάποιο αντάλλαγμα ώστε να εξασφαλίζεται η εύρυθμη λειτουργία του και να συνεχίζεις να δίνεις παραστάσεις μπροστά σε κόσμο. Αυτό συμβαίνει από πολύ παλιά. Οι άνθρωποι έκαναν τους άλλους να γελούν. Υπήρχε ο διασκεδαστής του Βασιλιά, κάποιος που εκείνη την εποχή δεν πληρωνόταν με μισθό, αλλά με ανταλλάγματα. Έτσι, οι πλούσιοι προσλάμβαναν μουσικούς ή ζωγράφους, ή διασκεδαστές για τα πάρτυ τους.
Σήμερα αυτό που έχουμε είναι η μοντέρνα έκδοση του ίδιου πράγματος. Όταν έχεις μια μικρή ανεξάρτητη εταιρεία όπως όταν υπάρχει οποιοδήποτε concept ή ιδεολογία, ο κομμουνισμός ή ό,τι άλλο και δουλεύει σε ένα μικρό διάκοσμο είναι καλό…έχεις ανθρώπους όπως ο Chris Blackwell, ο Richard Branson, όλοι αυτοί, αυτοί που διευθύνουν την Eagle Records, ο τύπος που διευθύνει την εταιρεία μου στο Los Angeles τώρα, ο John Tricket, απολύτως αφοσιωμένοι στον καλλιτέχνη γιατί είναι μαζί, αλληλοεξαρτώνται…όταν επιτύχουν χωρίζουν και διαιρούν την εταιρεία σε δυο μέρη. Γίνονται δυο ξεχωριστές οντότητες και ξαφνικά αποκτούν μετόχους και τα οφέλη των μετόχων είναι να εξασφαλίζουν τα κέρδη τους, ώστε να μπορούν να αγοράσουν τα πάντα, να απαλλαγούν από το Marketing, το PR και το τμήμα του A&R…και τότε η εταιρεία δεν έχει πια λόγο ύπαρξης και ουσιαστικά αποκλείει τον εαυτό της.
Σχετικά με τους Deep Purple, ήμασταν σε ένα μικρό label της EMI, την Harvest, όταν έγινα μέλος και υπήρχε μια τρομερή αλληλεπίδραση ανάμεσα στο συγκρότημα και στους επιχειρηματίες, αλλά όπως εξήγησα νωρίτερα με το “Fireball”, οι Deep Purple δεν ήταν το συγκρότημα που θα έκανε ό,τι του έλεγαν, ούτε θα συμπεριφερόταν όπως έπρεπε μουσικά, ή διανοητικά… «αν κάνετε αυτό, εμείς θα κάνουμε εκείνο γιατί αυτό έρχεται φυσικά»…είναι ένα δύσκολο μονοπάτι, δεν είναι η λεωφόρος του Rock’n’Roll, είναι ο κυνικός δρόμος. Πιστεύω ότι στα μάτια των ΜΜΕ ποτέ δεν παίξαμε το παιχνίδι. Δεν μας ένοιαζε τι ρούχα φορούσαμε, δεν μας αφορούσε η εικόνα μας. Ως ένα βαθμό ήρθαμε λίγο μετά τους Led Zeppelin και λίγο πριν τους Black Sabbath, ήμασταν στην μέση. Κοιτούσα ένα βίντεο και σκέφτηκα “ω Θεέ μου, ο Ritchie Blackmore”, αλλά δεν ήταν! Δεν ήταν ο Ritchie! Βλέπεις υπήρχε ένας άνθρωπος στα μαύρα αλλά ήταν ο Jimmy Page που το έκανε πρώτος! Και μετά κοίταξα τον εαυτό μου, αντέγραφα τον Elvis Presley, όπως όλοι μας αντιγράφουμε και εξελισσόμαστε…διαφωνούμε με τους πάντες και με τους managers μας, ακόμα και με τους εαυτούς μας, σίγουρα και με τα Μέσα, δεν παίζουμε το παιχνίδι τους…(ξαφνικά σβήνουν τα φώτα και μένουμε στο σκοτάδι για 2-3 δευτερόλεπτα πριν ξαναέρθει το ηλεκτρικό).
(Κοιτάζοντας προς τα πάνω, σαν να μιλάει στον Θεό) Συγγνώμη, δεν έπρεπε να τα είχα πει όλα αυτά…



Rockpages.gr: Ίσως ήταν το σχόλιο που έκανες για τον Blackmore…


Ian Gillan: Μπα, όχι…δεν είναι τόσο δυνατός! Είναι καλός, αλλά όχι τόσο καλός…(γέλια)


Rockpages.gr: δήλωσες πρόσφατα πως ακόμα δεν έχετε κυκλοφορήσει τον καλύτερό σας δίσκο. Η ερώτησή μου είναι πως φαντάζεσαι αυτό το δίσκο;


Ian Gillan: Ήταν ένα φιλοσοφικό σχόλιο, όχι γεγονός. Πιστεύω ότι πρέπει κανείς να έχει αυτήν την προσέγγιση. Αν είσαι ζωγράφος, περνάς διάφορες περιόδους στη ζωή σου, περνάς την μπλε περίοδο, την περίοδο του κυβισμού, του ιμπρεσσιονισμού, διαφορετικά στυλ, σε επηρεάζει κάτι ή εκφράζεις κάτι πιο ξεκάθαρα, πιο όμορφα, πιο αποτελεσματικά από ποτέ. Για μένα υπάρχουν καθοριστικές στιγμές στη ζωή σου όπου σκέφτεσαι ότι απεικονίζεις ένα γεγονός και υπάρχει μόνο ένα πράγμα που πρέπει να πετύχεις σαν καλλιτέχνης, δεν έχει σημασία αν είσαι καλός ή κακός….η Charlotte Church μια νεαρή κυρία που σέβομαι πάρα πολύ, έχει μια πολύ ωραία φωνή, με κλασσική εκπαίδευση, η οποία μεταμορφώθηκε σε έναν ατίθασο χαρακτήρα, της αρέσει η κουλτούρα της pub, είναι πολύ έξυπνη και δήλωσε ότι τα Μέσα ομαδοποιούν και παρεξηγούν. Είχε πολύ ενδιαφέρον να δεις τους δημοσιογράφους να γελοιοποιούνται γιατί αφού το έγραψαν συνειδητοποίησαν ότι τους ειρωνευόταν…είπε «δεν αντέχω τη φωνή του Bob Dylan, δεν αντέχω τον ήχο της, δεν έχει vibrato!». Και φυσικά ήταν ειρωνική. Προσπαθούσε να δείξει ότι με τους στίχους που τραγουδούσε (ο Dylan) δεν είχε καμία σημασία ότι δεν είχε κλασσική φωνή. Αυτό ακριβώς κάνουν σήμερα όλα τα Pop προγράμματα, εξομοιώνουν τα πάντα στον χαμηλότερο κοινό παρονομαστή. Έτσι, πιστεύω ότι η ιδέα του ότι δεν έχουμε κυκλοφορήσει ακόμα την καλύτερη δουλειά μας ακόμα περιέχει μεγάλη δόση μετριοφροσύνης και αυτοθυσίας. Αντίθετα με μια δήλωση

του στυλ «Ναι, έγραψα το “Child In Time” και θα έπρεπε να είχα σταματήσει τότε γιατί δεν θα μπορούσα να το ξεπεράσω ποτέ». Πρέπει να έχεις το όνειρο ότι μπορείς να επιτύχεις κάτι καλύτερο. Αυτό εννοούσα…



Αναδημοσιευση απο το www.rockpages.gr

Τους περιμένουμε στην Αθήνα.....

Θαυμασια συνεντευξη!