Quote:
|
10-12-2003 στις 19:05, elina :
Y.P diladi an theleis ligo na diaskedaseis esy tha akouseis pink floid????
|
|
Όχι, αλλά από την άλλη δεν θα ακούσω
Hi-5.
Εξηγούμαι:
Ένα από τα πράγματα που δε μου αρέσουν είναι να συναντώ άτομα -και κυρίως άτομα που ασχολούνται με μουσική- που τους αρέσει να καλουπώνονται σε ένα συγκεκριμένο είδος, σνομπάροντας και απορρίπτοντας όλα τα άλλα. Εκτός του ότι το θεωρώ εξ ολοκλήρου ανεδαφικό (πώς είναι δυνατόν ένα είδος μόνο να καλύπτει όλο το φάσμα του απέραντου χώρου της μουσικής και από την άλλη, πώς είναι δυνατόν όλα τα υπόλοιπα είδη να μην έχουν να προσφέρουν στη μουσική), θεωρώ ότι αυτά τα "στεγανά" που βάζει ο καθένας έρχονται σε αντίθεση με την εξέλιξη της μουσικής, και άρα της ίδιας της Τέχνης. Κάθε μουσικός οφείλει να έχει ανοιχτά τα αυτιά του.
Όμως, άλλο αυτό κι άλλο το "ακούω τα πάντα, αδιαφορώντας για την ουσία τους". Τώρα, θα έρθεις εσύ (κι ο καθένας) και θα μου πεις, καλά, θες ουσία όταν διασκεδάζεις; Ίσως να έχουμε κάπως (ως πολύ) παρεξηγήσει την έννοια της διασκέδασης. Και δεν μιλάω για ψυχαγωγία, ξέρω καλά τι γράφω. Για παράδειγμα, εγώ δεν είμαι "φανατικός" του ρεμπέτικου. Από την άλλη, υποκλίνομαι σε αυτό το είδος, γιατί είναι αυθεντικό. Πώς το λένε...έχει λόγο ύπαρξης. Όταν ο Βαμβακάρης έγραφε, δεν το έκανε ούτε για την "κονόμα" ούτε γιατί είχε την δισκογραφική και τους ατζέντηδες να τον πιέζουν να βγάλει δίσκο. Άρα, δεν είναι δήθεν.
Ε, αυτό το δήθεν, για μένα είναι καίριας σημασίας. Οι συγκεκριμένες κοπελίτσες μπήκαν σε ένα παιχνίδι που ουσιαστικά ήταν μια βιομηχανία που είχε ως στόχο να τις κάνει group, χωρίς να γνωρίζονται προηγουμένως, χωρίς να ξέρει κανείς αν έχουν τα ίδια γούστα ή αν "φουμάρουν τον ίδιο καπνό", και τους λάνσαραν ξεκάθαρα συγκεκριμένα τραγούδια και τους είπαν: "Aυτά είναι. Πείτε τα". Μάλιστα, δεν ήταν φαίνεται αρκετή η αξία των εν λόγω τραγουδιών, που κρίθηκε απολύτως απαραίτητο να συνδυαστούν με ωραίους κοιλιακούς, ολόκληρες χορογραφίες και λάγνες στάσεις και κινήσεις. Mε απλά λόγια, στήθηκε μια ολόκληρη επιχείρηση για να πάρει 5 άτομα και να τα πλάσει κατά το δοκούν. Είναι σαν το κρεββάτι του Προκρούστη: αν δεν έχεις κάτι αρκετό, σε τραβάμε μέχρι να το φτάσεις, αν πάλι έχεις κάτι σε μεγάλο βαθμό, στο κόβουμε στα μέτρα μας. Για να τα κάνεις αυτά, χρειάζεσαι εύπλαστους και ευλύγιστους ανθρώπους. Ας πούμε ότι δεν είμαι..."ευπλάστος".
Και κάτι τελευταίο: η ποπ είναι ένα είδος που έχει σοδομιστεί τα τελευταία χρόνια. Και η ροκ επίσης, όχι όμως στον βαθμό της ποπ. Ό,τι βγαίνει και δεν ανήκει στην κατηγορία του εναλλακτικού, αυτόματα είναι ποπ! Από την άλλη, δεν είναι δυνατόν να απορρίψεις την ποπ ως είδος, όσο ανάλαφρη κι αν είναι, μπορεί να δώσει πράγματα στη μουσική -ίσως περιορισμένου βεληνεκούς, και πάλι όμως έχει. Ε, αυτήν την ποπ, που δεν γράφτηκε "επί τούτου", θα την ακούσω όταν θέλω να διασκεδάσω και να περάσω πιο ανάλαφρα την ώρα μου. Το τι με
εκφράζει όμως, είναι μια εντελώς άλλη ιστορία...
Αυτά. Και πάντα καλοπροαίρετα. Γι' αυτό είναι τα fora, για να ακούγονται όλες οι απόψεις.