Σάββατο 26 Νοεμβρίου 2006, Gagarin
Ηταν όλοι εκεί... Παιδιά, από τη συναυλία στο Λυκαβηττό, άλλοι που τα μαλλιά τους είναι πλεόν πιο κοντά κι άλλοι που τώρα τα αφήνουν πιο μακριά. Το παρόν έδωσαν και πολλοί... επισκέπτες, με χάλκινα πνευστά, με βιολιά και βιόλες, με
κιθάρα ακουστική, αλλά και ηλεκτρική... Ολοι αναζητούσαν κάτι από αυτόν, αλλά το θέμα είναι τί αναζητά ο Αγγελάκας «Πιο πάνω από ‘δω»;
Η βραδιά στο Gagarin, ήταν πολλά υποσχόμενη ούτως ή άλλως. Ο καινούργιος του δίσκος έχει κερδίσει τις εντυπώσεις πολύ γρήγορα, ενώ η πάντα παρούσα διάθεση για έκφραση με ποικίλους τρόπους του ποιητή Αγγελάκα, έδινε ξεκάθαρα την προοπτική για μία παράσταση στους γνωστούς έντονους τόνους. Το στέκι της Λιοσίων γέμισε ασφυκτικά από νωρίς, αλλά κάτι η βροχή, κάτι η χαλαρή διάθεση, επιμήκυναν την καθυστέρηση της έναρξης κατά 50 λεπτά περίπου.
Ο
Ντίνος Σαδίκης. εισβάλλει στη σκηνή στις 10 και είκοσι και παρέα με μία
κιθάρα και ένα... κουταλάκι –ως ...πένα- διαμορφώνει τη διάθεση και στρώνει το χαλί για να ακολουθήσουν οι «επισκέπτες» του Γιάννη Αγγελάκα και ο ίδιος ο δημιουργός. Η ατμόσφαιρα απλώνεται αμέσως, οι «Ανάσες των Λύκων» είναι εδώ, μα κυρίως κάτι «Πιο πάνω...». Από την πρώτη, ωστόσο, παύση πέφτει το σύνθημα, που ψιθυρίζονταν και κατά την αναμονή... «Είναι ωραία στον παράδεισο». Ο Αγγελάκας κοιτάζει πονηρά, συνομωτικά αλλά δεν ενδίδει. Το «Σιγά μην κλάψω» εκτονώνει για λίγο την κατάσταση και είναι καθώς φαίνεται η πυξίδα της μουσικής πορείας που διανύει πλεόν. Η δυναμική των καθαρών του στίχων, έχει πάντα συνοδοιπόρο τον ηλεκτρισμό, αλλά στην παρέα έχουν προστεθεί ο μπαγλαμάς, ο ήχος των πνευστών, τύμπανα και βιολιά. Το ροκ μπορεί να κραυγάσει, να εκραγεί και μέσα από ...εκκωφαντική σιωπή. Σε μία τέτοια στιγμή, ο Αγγελάκας κάρφωσε το βλέμμα του ψηλά, προς τον ουρανό και δεν είχε σημασία που την οπτική επαφή διέκοπτε το όριο του εσωτερικού χώρου. Τί γύρευε, άραγε; Τα καινούργια τραγούδια ήταν ήδη στα χείλη του κόσμου, όμως η επιμονή για λίγο από «παράδεισο» γινόταν επιτακτική, ώσπου ξέσπασαν ρυθμικά χειροκροτήματα για επί τόπου ικανοποίηση. Ο Αγγελάκας κάνει στροφή προς την μπάντα, δίνει κατεύθυνση, επιστρέφει προς το μικρόφωνο και σπεύδει να διευκρινήσει, «ένα για σας και για μας». Οι παλμοί ανέβηκαν επικίνδυνα, όλα έμοιαζαν να κάνουν μια βουτιά λίγα χρόνια πιο πριν και το «Ακούω την αγάπη» χαρίζει τη λύτρωση. Ο Αγγελάκας το απολαμβάνει και τον προδίδει επίσης και η γεμάτη νοσταλγία έκφρασή του στο τέλος του τραγουδιού. Επανήλθε, πάντως αμέσως στο πρόγραμμα, αφού ήταν η σειρά των «φανατικών παπάδων»... Το «Φύγε από μπροστά μου, μου κρύβεις το Θεό...» ήταν ίσως η πιο δυνατή στιγμή συνδιαλλαγής του καλλιτέχνη με το κοινό του, που στον επίλογο φρόντισε να επαναλάβει «Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ»...
Παρασκευή 26 Νοεμβρίου 2006, Θέατρο Βράχων
Η πιο πάνω περιγραφή χρειάζεται μερικές διορθώσεις…
- Δεν ήταν όλοι εκεί… Η γενιά του παραδείσου είχε λίγους εκπροσώπους…
- Το θέατρο δεν γέμισε (περίπου στο μισό της χωρητικότητα η πυκνότητα του πλήθους), σε αντίθεση με το Gagarin, το προηγούμενο φθινόπωρο
- Ο παλμός δεν είχε ένταση εκτόνωσης και πάθους
+ Η μπάντα των «Επισκεπτών» είναι από τα καλύτερα σχήματα στο χώρο και είναι πλέον και πολύ δεμένοι μεταξύ τους
+ Η ατμόσφαιρα που έφτιαξαν τα ρεμπέτικα που μπλέχτηκαν ανάμεσα στα τραγούδια του «Από ‘δω και πιο πάνω»
+ Οι καταπληκτικοί «Lost Bodies» που άνοιξαν τη συναυλία… Αν τους πετύχετε κάπου, στήστε αυτί και προπαντός μην μπερδέψετε τις βωμολοχίες με τις χύμα αλήθειες που αραδιάζουν… Αξίζουν προσοχής!
+ Ο Αγγελάκας έχει πολλά ακόμη να δώσει και επίσης αστείρευτη όρεξη να οδηγεί το πλήθος στο ηφαίστειο της ψυχής του καθενός… Ναι, κατά τη γνώμη μου είναι και ποιητής
[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : beatlus στις 17-09-2006 15:32 ]
