η συναυλία ήτανε καταπληκτική!!!!!!!!
θα αρχίσω με τα αρνητικά, για να τελειώσω με τα θετικά!
καταρχάς ο χώρος ήτανε εντελώς λανθασμένος, στην Λευκωσία. επέλεξαν ένα χώρο στάθμευσης, που αν και γύρω από τα ενετικά τείχη, δεν είναι ότι κατάλληλο για συναυλίες. δεν τοποθέτησαν κερκίδες ξύλινες αλλά πλαστικές καρέκλες. απαράδεκτο για το ποσό που πλήρωσε ο κόσμος. φυσικά, τοποθέτησαν οθόνες και έβλεπες έτσι την σκηνή.....
ας προχωρήσουμε, στους θεατές. λίγα λεπτά πριν αρχίσει το πρόγραμμα, και αφού πολλές θέσεις των 20 και 25 λιρών έμειναν άδειες, γίνανε τα πάνω κάτω και πήγανε μπροστά σχεδόν όλοι. εντάξει, γιατί όχι;
όμως, γύρω μας πολλοί χρησιμοποίησαν τις μπροστινές άδειες καρέκλες για ανάπαυση των ποδιών τους, σάμπως και βρίσκονταν στον κήπο τους. άνεση θα μου πεις. δεν το δέχομαι. για μένα είναι έλλειψη σεβασμού προς τους καλλιτέχνες.
το πρόγραμμα τελείωσε κατά τις έντεκα και μισή. δυστυχώς πολλοί είχανε ήδη σηκωθεί για να φύγουνε. όχι γιατί δεν ήτανε καλό το πρόγραμμα, αλλά γιατί ρε παιδί μου, αργά ήτανε. ο κυπραίος θέλει τον ύπνο του, τι να κάνουμε;
τέλοσπάντων.
Η κοπέλα που είχε την τιμή να τραγουδήσει στο πλάι της κας Αλεξίου: μια ξεχωριστή παρουσία, η Ζωή Παπαδοπούλου. Δεν την γνωρίζω, αλλά αν μου έλεγε κάποιος ότι είναι η κόρη της Γλυκερίας θα τον πίστευα!!!!
Η Χάρις ήτανε καταπληκτική. η φωνή της διαχρονική και ατόφια. Ερμήνευσε πολλά κι αγαπημένα, μάλιστα παραγκώνισε τον δήμαρχο της Λευκωσίας και την λοιπή γερουσία που καθότανε στα πρώτα καθίσματα και ζήτησε από την νεολαία να πάει εκεί, μπροστά, να δώσει ζωντάνεια γύρω της.
Είπε πολλά κι αγαπημένα, από την¨"Ελένη" και το "Ζήλεια μου", μέχρι το "Όλα σε θυμίζουν" και το "Χελιδονάκι". Τόσο πλατύ το ρεπερτόριο της που δεν πρόλαβε να ερμηνεύσει το "Αγαπάω κι Αδιαφορώ", του Νικόλα Άσιμου. Που τόσο μοναδικά ερμηνεύει!!!!
Για μένα πραγματική απόλαυση ήταν η ερμηνεία του αυτοσχέδιου "Ζητάτε είδα μάτια", ένα παλιό τραγούδι κάποιου ρεμπέτη (δεν θυμάμαι το όνομα δυστυχώς αλλά μπορείτε να το συμπληρώσετε) το οποίο πρωτοάκουσα από την Αλεξίου το 2000. μια γυναίκα δίπλα μου, δάκρυσε, μετά το δάκρυ της έγινε λυγμός, προσπάθησε να τον πνίξει..... και μονολογούσε "αχ, τι μου θύμισε τώρα!!!!! "
καταχειροκροτήθηκε, διότι ακόμα και μεγάλο μέρος του κόσμου που κίνησε να φύγει, κοντοστάθηκε κι έμεινε άλλα είκοσι λεπτά να την ακούσει, ως το τέλος. ήτανε και η νύχτα τόσο μαγική, η άτιμη....
"Μάγισσα ...." την είπανε και είχανε δίκαιο. Μια φωνή τέτοια που σε κρατάει αιχμάλωτη, να μην μπορείς να βγάλεις τα στοιχάκια από το μυαλό σου, μόνο σε μάγισσα μπορεί να ανήκει.... Πέντε νύχτες μετά, σε μια βόρεια γειτονιά της Ευρώπης ακόμα σιγοτραγουδώ...... " τι θέλω εγώ με τόση αγάπη γύρω;"
tha hmouna mia numfh ths thalassas na methw me ta asteria tou patera ouranou kathws tha ferna ton afro sto upsos tou galaxia. kai tous nautikous swous sthn ithakh tous.
[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : movflower στις 04-10-2006 03:15 ]
