Τον τελευταίο καιρό (και δεν εννοώ μέρες, βδομάδες, μήνες! ), τα τελευταία χρόνια πιο σωστά, έχω προσέξει πως βγαίνουν ολοένα συλλογές και album με live αναπαράγωντας τα ίδια και τα ίδια τραγούδια.... Σήμερα πήγα στο δισκοπωλείο και απογοητεύτηκα. Δε λέω, πολύ ωραίες οι συλλογες και τα live, συμφέρουν κιόλας. Πρώτον μαθαίνουν οι καινούριοι και θυμούνται οι παλιοί έχοντας μια σύνοψη της καλλιτεχνικής δράσης του τραγουδιστή, δεύτερον μπορείς να εξασφαλίσεις αγαπημένα σου τραγούδια με πιο οικονομικό τρόπο. Όμως αν προσέξετε, κάθε τραγουδιστής πια βγάζει νέα δουλειά κάθε δύο με τρία χρόνια!! Γιατί εν τω μεταξύ έχουν κυκλοφορήσει ένα live ή μια συλλογή με συγκεντρωτικό υλικό από παλιότερες δουλειές. Κι αυτό είναι πλέον φαινόμενο(για να μη πω σύστημα!). Λόγω έλλειψης έμπνευσης και φαντασίας το κάνουν αυτό ή λόγω χρημάτων? Εγώ θα απαντούσα το δεύτερο.... Όταν αυτό γίνεται επανειλειμένα καταντάει κουραστικό....(ίσως το βλέπω μόνο εγώ έτσι,δε ξέρω.....)
Πάντως εκτός από την άποψη σας για το παραπάνω θέμα θα ήθελα να αναφέρετε συλλογές και live album "με λόγο ύπαρξης".....
Κι αν σας έχει δοθεί παρόμοια εντύπωση όπως εμένα, ένα παράδειγμα τέτοιας δουλειάς....
Πιστεύω να γίνομαι κατανοητή
[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : maspa στις 24-10-2006 17:44 ]
[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : maspa στις 25-10-2006 20:05 ]
Και εγώ το έχω παρατηρήσει αυτό το φαινόμενο με τα live.
Προσωπικά μέσα από τέτοιες δουλειές έμαθα πολλά παλιά τραγούδια και
μάλιστα κάποιες επανεκτελέσεις τις προτιμώ από τις πρωτότυπες.
Και αυτό γιατί η χροιά ορισμένων παλιών ερμηνευτών δε με ενθουσιάζει.
Παρόλα αυτά δεν επικροτώ αυτούς τους δίσκους και ιδιαίτερα όταν
αυτοί περιλαμβάνουν και τραγούδια που ο καλλιτέχνης έχει ξαναπεί και
σε προηγούμενους δίσκους του..
Λόγο ύπαρξης κατά τη γνώμη μου έχει ο "Σταυρός του Νότου" του
Θάνου Μικρούτσικου που επανακυκλοφόρησε με νέες ερμηνείες..
Δόθηκε η ευκαιρία στη νεότερη γενιά να ακούσει αυτά τα τραγούδια..
Πράγματι...Έίναι ένας πολύ καλος live δίσκος. Όπως και από συλλογές το "ανθολόγιο" της Χαρούλας Αλεξίου.
Ένας ακόμη live δίσκος που βγήκε πρόσφατα είναι αυτός του Πλιάτσικα.... Ο οποίος έχει τραγούδια κυρίως από την προηγούμενη δουλειά του "Τι δεν έμαθε ο Θεός" και τα κλασσικά κομμάτια από τους πυξ λαξ.... Αυτό το cd ας πούμε δε με ενθουσίασε ενώ μ'αρεσει πολύ ο Πλιάτσικας.... Γιατί περιέχει τραγούδια που βγήκαν σχετικά πρόσφατα ενώ "αναπαράγει" τα συνηθισμένα κομμάτια από τα παλιά. Δεν έχει και πολλά να "πει" αυτός ο δίσκος.
Των Πυξ Λαξ το τελευταίο άλμπουμ που ήταν από την τελευταία συναυλία τους και περιείχε και συνεργασίες με άλλους (Αλεξίου , Νταλάρα , Καρρά...)
Και του Πορτοκάλογλου που έχει μπόλικο υλικό από διάφορες χρονιές
Εμένα δεν μ' αρέσουν οι δίσκοι με χειροκροτήματα και τέτοια. Δεν αγοράζω live δισκους. Θυμάμαι μόνο πολύ παλιά που είχα την συναυλία της Μούσχουρη στο Ηρώδειο, αυτό ήταν πράγματι πολύ καλό άλμπουμ.
Τα τελευταία χρόνια πήρα και το εκτός προγράμματος της Αρβανιτάκη. Κι αυτό αρκετά προσεγμένο....
Δεν ξέρω αν έχω λάθος, αλλά νομίζω πως τα κίνητρα είναι καθαρά εύκολο κέρδος κι αυτό με ενοχλεί αρκετά.
Το μέλος megaloserwtikos στις 26-10-2006 στις 00:44 έγραψε...
Δεν ξέρω αν έχω λάθος, αλλά νομίζω πως τα κίνητρα είναι καθαρά εύκολο κέρδος κι αυτό με ενοχλεί αρκετά.
Αυτό είναι κυρίως το θέμα που θίγω
Θα συμφωνήσω και με τη rompa... Είναι από τους αγάπημένους μου δίσκους το "τελο" των πυξ λαξ!
(παρεπιπτώντος χρόνια πολλά!)
Όσο αυτό για τα χειροκροτήματα, εμένα δε με ενοχλούν τόσο όσο το μπλα μπλα του κάθε τραγουδιστή πρίν από τα τραγούδια ή και μετά. Οφείλω όμμως να πω πως ο Αλκίνοος Ιωαννίδης είναι ο μόνος που δε διακόπτει τα τραγούδια του στα live.
Κι εγώ νομίζω ότι τα περισσότερα live είναι περιττά. Εύκολο κέρδος, βασικά για τις εταιρείες, αναμασήματα, κλπ. Θεωρώ ότι το live έχει λόγω ύπαρξης σε δύο βασικά περιπτώσεις.
1. Όταν ο καλλιτέχνης έχει να δώσει κάτι νέο στην ερμηνεία των τραγουδιών, μια διαφιρετική εκδοχή ή και νέα τραγούδια ακυκλοφόρητα.
2. Όταν απαθανατίζεται έτσι μια ησμαντική συναυλία, μια ξεχωριστή στιγμή για τον καλλιτέχνη και σαν τέτοια το live των Πυξ Λαξ ήταν απαραίτητο (κι ας μη μου αρέσουν).
Σπουδαία ήταν, με βάση τα παραπάνω, και "Τα ζωντανά" του Θανάση Παπακωνσταντίνου με το συγκρότημα των Λαϊκεδέλικα. Κι ακόμη η Ελένη Καραίνδρου στην συναυλία του 1988 στο Ηρώδειο.
Το μέλος Lansetris στις 26-10-2006 στις 22:04 έγραψε...
Κι εγώ νομίζω ότι τα περισσότερα live είναι περιττά. Εύκολο κέρδος, βασικά για τις εταιρείες, αναμασήματα, κλπ. Θεωρώ ότι το live έχει λόγω ύπαρξης σε δύο βασικά περιπτώσεις.
1. Όταν ο καλλιτέχνης έχει να δώσει κάτι νέο στην ερμηνεία των τραγουδιών, μια διαφιρετική εκδοχή ή και νέα τραγούδια ακυκλοφόρητα.
2. Όταν απαθανατίζεται έτσι μια ησμαντική συναυλία, μια ξεχωριστή στιγμή για τον καλλιτέχνη και σαν τέτοια το live των Πυξ Λαξ ήταν απαραίτητο (κι ας μη μου αρέσουν).
), τα τελευταία χρόνια πιο σωστά, έχω προσέξει πως βγαίνουν ολοένα συλλογές και album με live αναπαράγωντας τα ίδια και τα ίδια τραγούδια.... Σήμερα πήγα στο δισκοπωλείο και απογοητεύτηκα. Δε λέω, πολύ ωραίες οι συλλογες και τα live, συμφέρουν κιόλας. Πρώτον μαθαίνουν οι καινούριοι και θυμούνται οι παλιοί έχοντας μια σύνοψη της καλλιτεχνικής δράσης του τραγουδιστή, δεύτερον μπορείς να εξασφαλίσεις αγαπημένα σου τραγούδια με πιο οικονομικό τρόπο. Όμως αν προσέξετε, κάθε τραγουδιστής πια βγάζει νέα δουλειά κάθε δύο με τρία χρόνια!! Γιατί εν τω μεταξύ έχουν κυκλοφορήσει ένα live ή μια συλλογή με συγκεντρωτικό υλικό από παλιότερες δουλειές. Κι αυτό είναι πλέον φαινόμενο(για να μη πω σύστημα!). Λόγω έλλειψης έμπνευσης και φαντασίας το κάνουν αυτό ή λόγω χρημάτων? Εγώ θα απαντούσα το δεύτερο.... Όταν αυτό γίνεται επανειλειμένα καταντάει κουραστικό....(ίσως το βλέπω μόνο εγώ έτσι,δε ξέρω.....)
