Τραγούδι του ερμηνευτή ή του δημιουργού;

Το ερώτημα που θέτω στον τίτλο του ποστ είναι περισσότερο ρητορικό, παρά πραγματικό. Θεωρώ ότι το τραγούδι ξεκινάει από και είναι «παιδί» του δημιουργού (στιχουργού ή συνθέτη), μα επίσης σημαντική για την πορεία του είναι η ερμηνεία γιατί μέσω αυτής περνάει από την ψυχή του τραγουδιστή.
Ωστόσο, χθες μου δόθηκε η αφορμή από μια εκπομπή γνωστού ραδιοφώνου (δεν έχουν σημασία τα ονομαστικά στοιχεία, γιατί αυτό είναι γενικό φαινόμενο) να επαναφέρω στο νου έναν προβληματισμό μου σημαντικό, πιστεύω…
Για πολλοστή φορά τους τελευταίους τρεις μήνες –δικαίως, αφού το αξίζει- επιλέχτηκε ένα τραγούδι από την καινούργια δουλειά του Γιάννη Χαρούλη, ο «Χειμωνανθός», ο οποίος προλογίστηκε από την παραγωγό (επίσης, δεν έχει σημασία να αναφερθούμε ονομαστικά) πλάι στο όνομα του Κρητικού ερμηνευτή.
Τον πρώτο καιρό που άκουγα το τραγούδι, αυτός ο τρόπος παρουσίασης (γιατί έτσι συνέβαινε) με είχε επηρεάσει και είχα συνδέσει –αυτονόητα- το κομμάτι με τον Χαρούλη, αναπόσπαστα. Σχεδόν, δικαιολογημένα, μα όχι απόλυτα!
Κατά τη γνώμη μου, εδώ, υπάρχει η αδικία και ο προβληματισμός. Ειδικά, σε τραγούδια που αξίζουν και «μένουν» στον κόσμο δεν είναι αμαρτία, τρόπο τινά, και κρίμα να μην αναφέρεται το όνομα του δημιουργού του, εν προκειμένω της στιχουργού του Ελένης Φωτάκη (συνθέτης ο Γιώργος Καζαντζής); Αφορά την ψυχή του, καταρχήν και από εκεί γεννήθηκε… Κατόπιν φιλοξενήθηκε από το εντός του ερμηνευτή…
Δηλαδή, με αφορμή τον «Χειμωνανθό», αυτή η μονομερής αναφορά στον τραγουδιστή, πλέον με ξενίζει… Το θεωρώ κατάφορη αδικία προς τον δημιουργό. Να σημειωθεί, πως δεν έχω ιδιαίτερο λόγο να σημειώσω το συγκεκριμένο παράδειγμα. Γνωρίζω, ελάχιστα τον Γιάννη Χαρούλη –του έχω, απλώς, μιλήσει 4-5 φορές- και καθόλου την Ελένη Φωτάκη.
Ποια είναι η γνώμη σας;

Πιστεύω ότι κάνοντας τον παραλληλισμό, το τραγούδι είναι "παιδί" του συνθέτη και του στιχουργού. Ο τραγουδιστής απλά είναι όπως ο δάσκαλος για ένα παιδί, που επηρεάζει την προσωπικότητά του, αλλά δεν είναι γονιός του.
Θεωρώ λάθος την έκφραση ο Χειμωνανθός του Χαρούλη (πχ), ή το τραγούδι της Αρβανιτάκη πχ, γνωρίζοντας ότι αυτοί που πραγματικά δικαιούνται να διεκδικούν την πατρότητα ενός τραγουδιού είναι μόνο ο συνθέτης και ο στιχουργός.

Αν το καλοσκεφτείς οι πραγματικά πάρα πολύ καλοί δίσκοι είναι αυτοί που όλα τα τραγούδια έχει γράψει ένας συνθέτης-τραγουδοποιός και όχι οι πολυσυλλεκτικοί συνθετικά δίσκοι με έναν ερμηνευτή.

Το τραγούδι ανήκει στους δημιουργούς. Είναι κτήμα τους κι αν εκείνοι επιθυμούν παραχωρούν στον εκάστοτε καλλιτέχνη να τραγουδίσει κομμάτι τους.
Ο τραγουδιστής πάλι είναι το μέσο .

Φυσικά το πως και με τι φωνή θα το ερμηνεύσει ο τραγουδιστής παίζει καθοριστικό ρόλο για το πως θα το δεχτεί ο ακροατής.
Ας πούμε ότι πρόκειται για μία "εταιρία" που θέλει να "πλασάρει" το προιόν της. Σημαντικό δεν είναι τόσο το πόσο καλό είναι το προιόν, αλλά πως θα το παρουσιάσει..

Φυσικά και είναι μεγάλη παράλειψη να μην αναφέρεται το όνομα του δημιουργού.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα το ότι συχνά γράφουμε στίχους κι από κάτω το όνομα του τραγουδιστή κι όχι του στιχουργού γιατί με τον τραγουδιστή το έχουμε συνδέσει.

Θα συμφωνήσω και εγώ με όλα τα παραπάνω,το τραγούδι πρώτα απ'όλα είναι των δημιουργών του και ο τραγουδιστής είναι αυτος που το προβάλει και το κάνει γνωστό.Φυσικά και παίζει ρόλο ο τραγουδιστής και μάλιστα μεγάλο αφου πολλά εξαρτώνται απο αυτόν,απλά πιστέυω οτι ένα καλό τραγούδι στιχουργικά και με μια καλή μουσική ποτέ δεν χάνετε.Αργά η γρήγορα θα φτάσει εκει που πρέπει και ας μην το εχει πει κάποιος με την "τέλεια φωνή",τεχνικά τουλάχιστον γιατι το καλό ή το κακό είναι καθαρά υποκειμενικό.Οι τραγουδοποιοί είναι στην πλεονεκτική θέση οπου μπορούν και γράφουν ένα κομμάτι και έχουν και την δυνατότητα να το ερμηνεύσουν.Και τότε πιστεύω είναι πιο ιδιαίτερο το αποτέλεσμα οταν όλα γίνονται απο έναν άνθρωπο.

Οπωσδήποτε το τραγούδι ανήκει στους δημιουργούς,στο συνθέτη και το στιχουργό.
Διοτι αν δεν το είχαν γράψει αυτοί δεν θα το απολαμβάναμε εμείς τώρα!Δεν πρέπει όμως σε καμία περίπτωση να μειώνουμε το ρόλο του ερμηνευτή!Γιατι ας θυμηθούμε πως τα τραγούδια ή καλύτερα τα διαμάντια του Σταύρου Κουγιουμτζή παρέμειναν στην αφάνεια για αρκετό καιρό γιατι οι φωνές που τα τραγουδούσαν δεν ηταν και πολύ καλες,ώσπου κάποια στιγμή μέσω της δισκογραφικής,αν δεν κάνω λάθος,τα τραγούδια έφτασαν στον Γιώργο Νταλάρα ο οποίος τα ανέδειξε!Με αυτό δεν υποστηρίζω οτι τα τραγουδια ανήκουν στους τραγουδιστεσ που τα ερμηνεύουν απλά θέλω να πω πωσ δεν πρέπει να τους υποτιμαμε τελειως!

Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία πως το τραγούδι ανήκει στους δημιουργούς του. Σε ότι αφορά τον τραγουδιστή, βεβαίως και καταθέτει την ψυχούλα του, ωστόσο υπάρχουν πολλές περιπτώσεις επανεκτελέσεων που η μία είναι καλύτερη από την άλλη. Οι ερμηνευτές μπορεί λοιπόν να είναι πολλοί, καλοί ή κακοί, αλλά οι δημιουργοί παραμένουν πάντα οι ίδιοι.

Αν δίναμε στους στιχουργούς και τους τραγουδοποιούς τη θέση που τους αρμόζει, τότε ίσως περισσότεροι άνθρωποι να ασχολούνταν με τη δημιουργία κομματιών και να υπήρχαν και άλλα αξιόλογα αποθέματα μουσικής. Εμένα όμως μου κάνει εντύπωση και κάτι άλλο: πόσο θαμμένους έχουμε και τους ενορχηστρωτές..

Το τραγουδι ανηκει στον δημιουργο του. ο δημιουργος εχει το αναυθερετο δικαιωμα να το παρει απο εναν τραγουδιστη και να το δωσει σε εναν αλλον... οπως πολυ σωστα προειπατε ο τραγουδιστης ειναι το μεσο με το οποιο το τραγουδι θα παει οπως του αξιζει η θα χαθει στα ταρταρα...αυτο που θελω να πω ομως ειναι: ποιο το νοημα για εναν δημιουργο(συνθετη,στιχουργο κ.τ.λ.) αν τον ξερει ο πολυς ο κοσμος; αυτο που τον ενδιαφερει δεν ειναι να δωσει στον κοσμο τη δουλεια του; για να γινει αυτο πρεπει να χρησιμοποιησει καποιον. αυτον που πιστευει αυτος. ο τραγουδιστης εχει το ψωνιο της τηλεορασης της συναυλιας..γενικα της αμεσης προβολης. ενω π.χ. ο συνθετης θελει να προβαλει τη δουλεια του και οχι τον εαυτο του.
και πιστευω το συμφερει και τις δυο πλευρες αυτο που συμβαινει. ο τραγουδιστης παιρνει τα ευσημα απο τον πολυ κοσμο για την ερμηνεια και το ωραιο τραγουδι που ειπε και ο δημιουργος απο τον κοσμο του. οταν λεω κοσμο του εννοω τους υπολοιπους μουσικους,δημιουργους. τουλαχιστον για μενα ως συνθετρια αυτο εχει σημασια να σε αναγνωριζουν οι‘‘ της δουλειας σου’’ και οχι ο οποιοσδηποτε που νομιζει οτι εχει αποψη επειδη παει στα μπουζουκια...

Συμφωνώ με τα παιδιά. Tο τραγούδι είναι κατ' αρχήν του δημιουργού.
Kαι αν είναι ένα πραγματικά καλό και διαχρονικό τραγούδι θα ακουστεί και το όνομα αυτού εκτός από του τραγουδιστή. Tώρα αν είναι σκυλάδικο δεν πρόκειται να ασχοληθεί κανείς με αυτόν που το έγραψε... εκτός αν είναι ο Φοίβος (μοναδική ίσως εξαίρεση).

Το τραγούδι, και κάθε άλλο έργο τέχνης, από τη στιγμή που δημοσιοποιείται δεν ανήκει πλέον σε κανέναν ή, μάλλον, ανήκει εξίσου σε όσους το απολαμβάνουν...

http://blogs.musicheaven.gr/gazakas

[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : gazakas στις 01-03-2007 16:14 ]

Συμφωνώ με το gazaka.Στο Il Postino ο ταχυδρόμος αφήνει κάγκελο τον Pablo Neruda λέγοντας του πως η ποίηση ανήκει σ’αυτούς που την έχουν ανάγκη.

Παράθεση: Το μέλος gazakas στις 01-03-2007 στις 16:11 έγραψε... Το τραγούδι, και κάθε άλλο έργο τέχνης, από τη στιγμή που δημοσιοποιείται δεν ανήκει πλέον σε κανέναν ή, μάλλον, ανήκει εξίσου σε όσους το απολαμβάνουν...

Παράθεση: Το μέλος lemonc στις 01-03-2007 στις 16:22 έγραψε... Συμφωνώ με το gazaka.Στο Il Postino ο ταχυδρόμος αφήνει κάγκελο τον Pablo Neruda λέγοντας του πως η ποίηση ανήκει σ’αυτούς που την έχουν ανάγκη.

σωστό !!!

Ίσως μπορούμε να πούμε πως ο στιχουργός δίνει το σώμα, σ' ένα τραγούδι, κι ο τραγουδιστής την ψυχή...