αρχική > e-Περιοδικό > Φταίνε Τα Τραγούδια

Του Βαγορή

Το τραγούδι περιγράφει το ταξίδι όσων αγνοούνται ακόμα από την αποφράδα μέρα της τούρκικης εισβολής...

Γράφει ο rWmS
6 άρθρα στο MusicHeaven

Κυριακή 22 Ιαν 2012

Όταν στάλθηκαν να πολεμήσουν για ένα πουλημένο σκοπό και χάθηκαν ξεχασμένοι στους γκρεμούς του καμένου Πενταδάκτυλου.

Μαζί τους εκατοντάδες κόσμου που δεν πρόλαβαν ή δεν δέχτηκαν να φύγουν απο στα σπίτια των παππούδων τους. Οι χιλιάδες αγνοούμενοι όλων των ηληκιών φαίνονται να περιπλανώνται μέσα στα καμένα ερείπια της βομβαρδισμένης με ναπάλμ χώρας και ψάχνουν απελπισμένα τον δρόμο για τον γυρισμό. Φοβισμένοι και χωρίς καμία υποστήριξη βλέπουν μπροστά στους έναν υπέρκαλλο νέο που τους συστήνεται ως Ευαγόρας. Ο νέος αυτός είναι ο Ευαγόρας Παλλικαρίδης, σύμβολο της επαναστατημένης νεολαίας του 1955 που απαγχονίστηκε από τους Άγγλους σε ηλικία 18 χρονών. Ο γηραιότερος των αγνοουμένων αναγνωρίζει τον ήρωα και του λέει για το καινούριο κακό που βρήκε τον τόπο του. Εδώ υπάρχει μια αναφορά στο ποίημα του Παλλικαρίδη που λέει "Θα πάρω μιαν ανηφοριά, θα πάρω μονοπάτια, να βρω τα σκαλοπάτια που πάν στην Λευτεριά" καθώς με τις οδηγίες του Ευαγόρα και τις ευλογίες του πλάστη τους παίρνουν τον δρόμο για την Κερύνεια με τον ήλιο να ανατέλλει πάνω από τους ταξιδιώτες.

Πολύ συγκινητικοί οι στίχοι του Ανδρέα Παράσχου όπως και η μουσική του Κούλλη Θεοδώρου. Φυσικά στην σημερινή εποχή, τριανταπέντε χρόνια μετά, οι αγνοούμενοι περιπλανώνται ακόμα περιμένοντας κάποιον Ευαγόρα να τους δείξει την στράτα για την Τζιερύνεια.

Εννιά τζιαι δέκα τζι' εκατόν
τζιαί σίλιοι πεντακόσιοι
τ' άρματα εζωστήκασιν
στον πόλεμον τζιαί πάσιν.

Ο πκιό μιτσής τριών γρονών
χαζίριν τζιαί παρπάταν
τζι' ο μιάλος ήτουν εκατόν
τζι' έδειχνεν τους την στράταν.

Ητουν ο γρόνος δίσεχτος
μήνας Δευτερογιούνης
τη στράταν που πηαίννασιν
λαμπρόν την πκιάνει μιάλον.

Ο πρώτος ο μιτσότερος
ελούθην του κλαμάτου
πον είσιεν μάνα να το δει
μήτε δικόν κοντά του.

Τζι' έτσι σαν ήτουν το λαμπρόν
τζι' ούλλα κατάπιννεν τα
τζι' ο φόος ήτουν δακρυκόν
τζιαί τ' άρματα κρουσμένα

Ομπρός τους συνομπλάστηκεν
πέρκαλλος τζείν' την ώραν
τζι "ώρα καλή" εφώναξεν
λαλούν με Ευαγόραν.

Τζι' επολοήθην ο παππούς
στα εκατόν του γρόνια
τζιαί άνοιξεν το στόμαν του
τζιαί λέει τζιαί λαλεί του

"Ωρα καλή σου Βαγορή
που 'ρτες που την αγχόνην
είμαστεν αγνοούμενοι
που πάππον ως αγγόνιν".

Πάππος, μωρόν τζιαί πέρκαλλος
τα μμάθκια εσηκώσαν
καρτζιλατούν τον Πλάστην μας
πκιάννουν ευτζιήν τζιαί στράταν.

Τζι εφκήκαν μιάν ανηφορκάν
τζιαί στην Τζιερύνειαν πάσιν
τζι' η νύχτα που 'ταν βαρετή
έφεξεν στο Καρπάσιν.

Από τον ίδιο

Φταίνε Τα Τραγούδια

Γίνε ΣΥΝΤΑΚΤΗΣ

Αν σου αρέσει να γράφεις για μουσικά θέματα, σε περιμένουμε στην ομάδα συντακτών του ιστορικού, ανεξάρτητου, πολυφωνικού, υγιούς και δημοφιλούς ηλεκτρονικού περιοδικού μας.

Στείλε το άρθρο σου

σχολιάστε το άρθρο

Για να στείλετε σχόλιο πρέπει να είστε μέλος του MusicHeaven. Παρακαλούμε εγγραφείτε ή συνδεθείτε

rouli726

#24142 / 22.01.2012, 14:41 / Αναφορά
Υπέροχο άρθρο μπράβο σου!

rWmS

#24143 / 22.01.2012, 14:43

Ευχαριστω πολυ:)

fotinithanati

#24144 / 22.01.2012, 14:53 / Αναφορά
πολυ ωραιο αρθρο ....συγχαρητηρια :)

movflower

#24157 / 23.01.2012, 20:09 / Αναφορά
Ένα από τα πιο δραματικά τραγούδια της σύγχρονης ελληνικής μουσικής, δεν ξέρω αν υπάρχει κάποιος που να το ακούει χωρίς συγκίνηση. Μη ξεχνάμε πως στους αγνοούμενος θα συγκαταλέγονται τόσο Ελλαδίτες όσο και Νησιώτες.

Αν και σου αξίζουν συγχαρητήρια που το παρουσιάζεις εδώ,στο κείμενο σου δεν υπάρχει η ανάλυση και η ανάπτυξη που γεννάει το συγκεκριμένο τραγούδι αλλά και το θέμα " Αγνοούμενοι".Μένεις στην επιφάνεια.

μικρά παραδείγματα:

Η απελπισία του να μένει ένα μωρό 3 χρονών χωρίς τη μάνα-η οποία αλήθεια σφάχτηκε μετά από βιασμό (όπως έγινε σε εκατοντάδες περιπτώσεις) ή απλώς της πήρανε το αρσενικό παιδί από τα χέρια; Πώς χωρίστηκε από το μωρό της; Ένας μικρό δίστιχο,αυλαία οικογενειακής τραγωδίας. Και συμβολισμός που το Νησί μένει τελειωτικά χωρίς τη Μάνα-πώς έπεσε η Χούντα και ήρθε η Δημοκρατία στην Ελλάδα 4 μέρες μετά την Εισβολή;

Ο γυρισμός στο σπίτι,στην Λευτεριά,στην αιωνιότητα,στην Ηρωικότητα αναπόφευκτος.Ο Ευαγόρας,ο τελευταίος Έλληνας Ήρωας που απαγχονίσθηκε,τους δείχνει την ανηφόρα (το πικρό και δύσβατο μονοπάτι δηλαδή) προς την Αιωνιότητα διότι αν και ποτέ βρεθούν κάποιοι ζωντανοί,θα έχουν ήδη υπάρξει μέλη της τελευταίας μεγάλης Ομάδας Ηρώων.

Και ο Ήρωας δεν χάνεται ποτέ για άδικο ή πουλημένο σκοπό.Θυσιάζεται λόγω των πιστεύω του και περνά στην Αιωνιότητα από τον Σεβασμό που γεννιέται στους τυχερούς,στους λογικούς,στους δειλούς,σε όσους επιβίωσαν τέλοσπάντων.

Κλείνω με ένα γεγονός που δεν συνειδητοποιούμε στο Νησί: δεν χάσαμε ολόκληρη την Κύπρο το 74. Καταφέραμε χάρη στους στρατιώτες και τους εθελοντές να κρατήσουμε το μεγαλύτερο μέρος της. Χάσαμε το μισό νησί, χάρη σε πολλαπλές προδοσίες και στον κόσμο που έφυγε από τα σπίτια του ενώ δεν είχε απειληθεί από τον πόλεμο-η λογική της ατομικής επιβίωσης-κάτι για το οποίο βέβαια δεν έχουμε δικαίωμα να τον κατακρίνουμε.

Επέτρεψε μου να θεωρώ ήρωες όλους τους Αγνοούμενους,ακόμα και τα μωρά και τους γέρους. Δεν ξέρουμε ούτε πώς πέρασαν οι μέρες τους ούτε πόσο υπέφεραν. Μια μικρή ελπίδα για τα μωρά μόνο,να τα έσωσαν Τούρκοι και Τουρκοκύπριοι.

rWmS

#24162 / 24.01.2012, 03:57

Αφού λαλείς τα καλλύττερα που εμένα ! :)

Δέν νομίζω οτι η οποιαδήποτε κίνηση της Εθνικής Φρουράς και της ΕΛΔΥΚ μπορούσε επειρέασει την έκβαση της εισβολής και αυτό διότι οι διοικησεις τους καθοδηγούνταν απο ξένα συμφέροντα. Η γραμμή τραβήχτηκε απο τους Άγγλους. Έπαιξαν αριστοτεχνικά τις κινήσεις τους στην σκακιέρα και περίμεναν να πέσουμε στην παγίδα. Άλλωστε δέν είμασταν και οι πρώτοι. Χωρίς να θέλω να αθωώσω κανέναν ένοχο, λειτουργήσαμε ακριβώς όπως αναμενόταν. Υποκλίνομαι στους αγνοούμενους, εγκλωβισμένους και νεκρούς μας.

Κανένας δεν ξεχνά. Τίποτα δεν ξεχνιέται.