Είμαι παράφωνος. Μπορώ να τραγουδήσω;

Γράφει ο Χρήστος (freddiekrueger)
6 άρθρα στο MusicHeaven

Η απάντηση σε αυτό το ερώτημα είναι ξεκάθαρη: ΝΑΙ μπορούν.

Πώς μπορεί να γίνει αυτό; Τί προυποθέσεις χρειάζονται;

1. Ένας υγιής νους: Δηλαδή να μην υπάρχει κάποια σοβαρή πάθηση είτε εκ γενετής (τα διάφορα σύνδρομα νοητικής υστέρησης διαταραχών του γενετικού κώδικα πχ σύνδρομο Down ή αποτέλεσμα κάποιας ενδομήτριας λοίμωξης πχ από τοξόπλασμα) είτε επίκτητη μετά τη γέννηση πχ σοβαρός τραυματισμός κρανίου από ατύχημα που προκέλεσε φθορά νευρώνων και άλλα, που η εκτενής αναφορά τους ξεφεύγει από το σκοπό του παρόντος κειμένου.

Με πιο απλά λόγια: Να τα 'χεις τετρακόσα.

2. Ένας υγιές αναπνευστικό σύστημα είτε αυτό αναφέρεται:

- στο φάρυγγα και το λάρυγγα με τις φωνητικές χορδές που δεν πρέπει να έχουν σοβαρές ανατομικές ανωμαλίες ή σοβαρές τραυματικές βλάβες πχ από κακή ιατρογενή διασωλήνωση ή παρουσία φωνητικών κομβίων (''κάλων'') αποτέλεσμα κακών φωνητικών συνηθειών, ή τέλος φθορά από επιμένουσα γαστροοισοφαγική παλινδρόμηση (επιστροφής του οξέως του στομάχου που χρησιμέυει φυσιολογικά για την πέψη των τροφών στον οισοφάγο και το λάρυγγα με εισρόφηση).

- είτε στο κατώτερο αναπνευστικό σύστημα με τον πνευμονικό ιστό που πρέπει να έχει ανοιχτούς αεραγωγούς χωρίς βρογχίτιδα και συχνές εξάρσεις άσθματος, οντότητες που στενεύουν τους αεραγωγούς και τους γεμίζουν φλεγμονώδεις ''βλέννες''ενώ μειώνουν τηη συνολική χωρητικότητα του πνεύμονα σε αέρα. ή τέλος ελαστικό γύρω γύρω  από τους αεραγωγούς ιστό του οποίου η ελαστικότητα χάνεται όταν έχουμε εμφύσημα. Με λίγα λόγια η Χρόνια Αποφρακτική Πνευμονοπάθεια επιβαρύνει πολύ την αναπνοή άρα και την ικανότητα για παραγωγή ήχου.

3. Ένας υγιής θωρακικός οστέινος κλωβός χωρίς παραμορφώσεις πλευρών ή της σπονδυλικής στήλης.

4. Μια υγιής καρδιά που αιματώνει ωφέλιμα τους αναπνευστικούς και κοιλιακούς μυς κατά τη φώνηση οξυγωνόνοντάς τους επαρκώς.

Γενικά ένας καθόλα ΥΓΙΗΣ οργανισμός λοιπόν ΜΠΟΡΕΙ να τραγουδήσει.

Ωστόσο θα αναρρωτηθεί κανείς γιατί πολλές φορές δε το καταφέρνει τελικά.

Την απάντηση σε αυτό το ερώτημα θα πρέπει να την αναζητήσουμε σε άλλα αίτια:

- Στρεβλές πεποιθήσεις πως το τραγούδι είναι κληρονομικό και ''θείο'' χάρισμα για λίγους και εκλεκτούς.

Φυσικά, το ταλέντο και τα ερεθίσματα από το στενό οικογενειακό περιβάλλον αποτελούν ένα πολύ θετικό πρόσημο στο να ξεκινήσουμε από ένα πολύ καλύτερο επίπεδο τραγουδιού σε σχέση με έναν ''ατάλαντο'', ωστόσο ο τελευταίος έχει απλά μεγαλύτερο δρόμο μπροστά του να διανύσει.

- Βιασύνη και έλλειψη αυτογνωσίας: Φανταστείτε κάποιον με φουσκωμένα μυαλά πως είναι φωνάρα τεράστιου βεληνεκούς και πως είναι έτοιμος να συγκινήσει πίστες και θέατρα.

Ο άνθρωπος αυτός εσφαλμένα πιστεύει πως απλώς χρειάζεται ''λίγα μαθήματα'' ή και καθόλου για να είναι έτοιμος φωνητικά. 'Ετσι, αντί να ξεκινήσει εκπαιδεύοντας το αυτί του και να μάθει να παράγει στοιχειωδώς καλό ήχο, ψάχνει δισκογραφικές εταιρίες να τον ακούσουν, ξεφτιλίζεται σε talent shows, πέφτει θύμα εκματάλλευσης επιτήδειων και άλλα.

Ο άνθρωπος αυτός είναι σχεδόν καταδικασμένος να μην τραγουδήσει ΠΟΤΕ καλά γιατί του είναι αδύνατο να πάει στην αρχή και να ξεκινήσει με βηματισμούς χελώνας και αυτογνωσία στωικού φιλόσοφου την εκμάθηση του τραγουδιού από την αρχή.

- Πλήρης αποπροσανατολισμός είτε από κακή επιλογή δασκάλου φωνητικής, είτε λόγω σύγχυσης πιο είδος τραγουδιού να ακολουθήσουν.

Κάποιος πχ που τραγουδάει κλασσικό δυσκολεύται να υποστηρίξει ένα ελαφρό λαικό ρεπερτόριο, γιατί η χροιά της φωνής του είναι ''κλασσικίζουσα'' με τη χαρακτηριστική χαμηλή θέση λάρυγγα κατά τη διάρκεια της φώνησης.

Η λύση εδώ είναι η σωστή καθοδήγηση από ένα ικανό εκπαιδευτή ο οποίος θα επιμείνει στην εκμάθηση των βασικών αξιών της στήριξης της φωνής, στη σωστή διαφραγματική ανάσα και στην απομάκρυνση του φωνητικού στρες από το λαιμό που είναι ΒΑΣΙΚΕΣ ΑΡΧΕΣ σε ΟΛΑ τα είδη τραγουδιού.

Επίσης ωφέλιμη είναι η συζήτηση για ποιό λόγο ο σπουδαστής κάνει κλασσικό τραγούδι. Αν τον ενδιαφέρει το μοντέρνο τραγούδι πχ καλό είναι από ένα σημείο και μετά να εξασκείται και σε άλλα είδη εκτός κλασσικού τραγουδιού γινόμενος κυρίαρχος των διαφορετικών τοποθετήσεων της φωνής στα διάφορα τραγουδιστικά είδη.

- Μειωμένη ή κακή αντίληψη ρυθμού και μελωδίας: Αν δεν είναι κάποιος σε θέση να ΑΚΟΥΕΙ σωστά μια νότα πχ τη Ντο και να αναπαράγει ένα ίδιο ΝΤΟ ή να καλείται να τραγουδήσει ένα μουσικό διάστημα πχ από Ντο σε Μι Ύφεση και τραγουδάει από ντο σε Φα τότε ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΑΚΟΜΗ ΝΑ ΤΡΑΓΟΥΔΗΣΕΙ.

Θα πρέπει παράλληλα με τις ΣΙΩΠΗΛΕΣ ασκήσεις εκγύμνασης του φωνητικού οργάνου (ναι καλά ακούσατε, σιωπηλές) να εξασκηθεί παράγοντας ένα μουσικό τόνο με τη φωνή του μαζί με ένα διαπασσών ή μια καλά κουρδισμένη πηγή αρμονίας (πιάνο, κιθάρα) ως εξής:

Να μάθει σιγά σιγά να εντοπίζει σε ποιό σημείο η φωνή του ΔΙΠΛΑΣΙΑΖΕΙ τον ήχο του διαπασών, του πλήκτρου ή της χορδής.

Τότε σημαίνει πως παράγει ένα ΙΔΙΟ τονικά ήχο και το αυτί ΓΥΜΝΑΖΕΤΑΙ κατ' αυτό τον τρόπο σωστά.

Κατόπιν, να γίνει η εκμάθηση του σωστού ''πατήματος'' σε μουσικά τονικά διαστήματα και ούτω καθεξής.

Μετά από λίγο καιρό ο εκπαιδευόμενος μπορεί να δοκιμάσει τις δυνάμεις του σε απλά παιδικά τραγουδάκια.

Τέλος, ξεκαθάρισμα του αληθινού κινήτρου για να ξεκινήσει κάποιος να μάθει να τραγουδά από το μηδέν.

Αναφέρω μερικά κίνητρα που οδηγούν γρήγορα σε αποτυχία:

- ανάγκη άμεσου βιοπορισμού: Δεν γίνεται να ξεκινήσεις να σκαρφαλώνεις μια πυραμίδα από την κορυφή. Ένας τέτοιος στόχος γεμίζει με έντονο άγχος ανάγκης τάχιστης βελτίωσης και επειδή ακριβώς αυτό είναι ΑΔΥΝΑΤΟ με ΟΠΟΙΑΔΗΠΟΤΕ φωνητική μέθοδο, ο επίδοξος τραγουδιστής οδηγείται γρήγορα στην ΑΠΟΤΥΧΙΑ.

- κίνητρα απόκτησης αναγνωρισιμότητας και δόξας: Οδηγούν τον αρχάριο σε επιπόλαια προσέγγιση του θέματος της φωνής άρα σε αποτυχία. Στην κατηγορία αυτή ανήκουν οι ''καραγκιόζηδες'' των reality trash TV shows.

- ανάγκη για κοινωνική αναβάθμιση εξαιτίας αδυναμίας να επιτευχθεί αυτό με άλλους υγιείς μηχανισμούς κοινωνικοποίησης: Κάποιος κοινωνικά απομονωμένος αναζητά διακαώς να αποδείξει στους άλλους ''τί αξίζει'' πιάνοντας μικρόφωνο στα χέρια. Σε αυτή την κατηγορία ανήκουν οι συμπαθείς φάλτσοι ''καλεσμένοι'' των καραόκε και των παραδοσιακών γλεντιών που για λίγο ''κλέβουν'' το μικρόφωνο αλλά όχι την παράσταση από τον κεντρικό αυθεντικό τραγουδιστή της σκηνής.

Αντίθετα αν το κίνητρό μας είναι η αληθινή αγάπη μας για το τραγούδι και την έκφραση των συναισθημάτων μας με ξεχωριστό μουσικό τρόπο, τότε και μεράκι και υπομονή θα έχουμε για να κάνουμε αργά μικρά και σταθερά βήματα. Να αποκτήσουμε αυτογνωσία και να να παραδεχτούμε τα λάθη μας ώστε να τα διορθώσουμε.

Σίγουρα υπάρχουν πολλά επιπλέον που μπορούν να γραφτούν σε αυτό το νήμα. Το θέμα είναι κυριολεκτικά ανεξάντλητο.

Θα κλείσω κάνοντας μια ευχή. Όλο και πιο πολλά παιδιά να ξεκινήσουν τη φωνητική τους εκπαίδευση και να μην αποθαρρύνονται από ένα επιπόλαιο γονιό ή εκπαιδευτικό μουσικό που τους βάφτισε φάλτσους.

Έχουμε ως κοινωνία ανάγκη από ευγενείς ανθρώπους και από καλές υπέροχες φωνές!