Πετρο-Λούκας Χαλκιάς

Ο Πέτρο-Λούκας Χαλκιάς γεννήθηκε στο Δελβινάκι της Ηπείρου το 1934. Όπως έχει πει «πέντε γενιές τώρα καθεμιά τους βγάζει κι από ένα κλαρίνο υποχρεωτικά»

Το 1945, 11 χρονών ξεκίνησε να δουλεύει ως μηχανικός αυτοκινήτων. Ήταν απόφαση του πατέρα του να μη μάθει κλαρίνο όπως αυτός γιατί όπως έλεγε δεν θα μπορούσε να ζήσει την οικογένειά του όπως ήθελε. Όμως ο Πέτρος είχε ήδη αγαπήσει το κλαρίνο. Έτσι μία μέρα κατασκεύασε το πρώτο του κλαρίνο από το ξύλο ενός δέντρου και άρχισε να μαθαίνει κρυφά μόνος του.

Ο πρώτος που τον άκουσε ήταν ο παππούς του που περνούσε τυχαία από το «λάκκο» όπου έπαιζε συνήθως. Από περιέργεια κατέβηκε να δει ποιος έπαιζε έτσι και προς μεγάλη έκπληξη είδε τον εγγονό του…Με τη βοήθειά του ξεκίνησε μαθήματα με «το καλύτερο κλαρίνο του Ζαγορίου» τον Φίλιππα Ρούντα. Η πρώτη του «επίσημη» εμφάνιση ήταν σε ένα γάμο. Έπαιζε το καλύτερο τότε συγκρότημα, τα «Τακούτσια», όπου έπαιζε ο Φ. Ρούντας. Ο γάμος ήταν 20 Αυγούστου στα Δολιανά. Είχε περάσει αρκετά η ώρα όταν ο Φίλιππας «έπεσε κάτω από το μεθύσι» την ώρα της πρόβας. Ανάστατοι οι άλλοι παίκτες του συγκροτήματος μετά από προτροπή του φώναξαν τον 11χρονο Πέτρο να παίξει στη θέση του δασκάλου του. Σαστισμένος από αυτήν την κατάσταση ο Πέτρος ξεκινάει να παίζει και όλοι θαυμάζουν το μικρό «κλαριντζή» που παίζει όπως ο Φίλιππας. Έτσι έπαιξε λίγες φορές μετά από αυτό μαζί με τον Φ. Ρούντα ως 2ο κλαρίνο.

Τον ίδιο χρόνο παίρνει την απόφαση να πάει στην Αθήνα (όπου έπαιζε κλαρίνο ο πατέρας του) για να παίξει σε ένα γάμο όπου τον είχαν καλέσει μαζί με ένα συγκρότημα. Την ώρα της πρόβας τυχαία τον ακούει ένα παρουσιαστής Ραδιοφωνικής εκπομπής και του προτείνει να παίξει στο Ράδιο σε μία εκπομπή.

Το όνομά του είναι Πέτρος Χαλκιάς. Μετά από ένα τυπογραφικό λάθος στον πρώτο του δίσκο όμως (όπου είχε γραφεί Τ. Χαλκιάς αντί Π. Χαλκιάς) ο Πέτρος αποφάσισε να ονομάζεται Πετρο-Λούκας από το όνομα του παππού του Λουκά Χαρισιάδη.

Είκοσι χρόνια έμεινε στην Αμερική και το καλοκαίρι του 1979 γύρισε στην Ελλάδα. Το βράδυ εκείνο (που έφτασε) γινόταν στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας μία «σύναξη κλαρίνων». Εκεί έπαιξε για πρώτη φορά μετά από 20 χρόνια στην Ελλάδα και… φυσικά κράτησε τον κόσμο πάνω από μία ώρα περισσότερο από το επιτρεπόμενο…

Η ζωή του αποτελεί μια συλλογή στιγμών καθε μια απο τις οποίες είναι στενά συνδεδεμένη με τη μουσική.Τα ακούσματά του απο κλαρίνο ξεκίνησαν από τις πρώτες κι όλας στιγμές της ζωής του και τον έκαναν να το αγαπήσει "σαν άνθρωπο". Πολλές φορές ως παιδί ή ως έφηβος προτίμησε να κρατήσει ιδιαίτερες στιγμές με το αγαπημένο του μουσικό όργανο κάτι που όπως λέει τώρα -χαριτολογώντας- έκανε τους συνομήλικούς του να τον παρεξηγήσουν...

Στην Αμερική αναγνωρίστηκε και έπαιξε για πολλά χρόνια αποδεικνύοντας στα "μεγαλύτερα κλαρίνα" πόσο πιο όμορφη και περίτεχνη είναι η παραδοσιακή μας μουσική αφού επανειλημένα έπαιξε γυρίσματα από τραγούδια της Ηπείρου που κανένας μουσικός στην Αμερική δεν μπόρεσε να συνοδέψει. Ακόμα και σε μια ξένη χώρα ο Πετρο-Λούκας κατάφερε να διαφυλάξει και να διαδόσει τη μουσική μας και να κάνει πολλούς να τη λατρέψουν όπως της αξιζε...