Πολύ ωραίο θεματάκι...
Που μπορεί να φωτιστεί από πολλές πλευρές.
Η μοναδικότητα μιας μελωδίας είναι δύσκολο να εξασφαλιστεί αλλά όχι αδύνατο.
Το να μοιάζει λίγο μια μελωδία μιας άλλης σε κάποιο τμήμα της επίσης δεν καταργεί τη μοναδικότητά της.
Πόσες έγκυρες μουσικές επιτυχίες θυμίζουν η μια την άλλη σε κάποιο σημείο της εισαγωγής τους για παράδειγμα;
Η μουσική φαντασία είναι για μένα κάτι που εμπλουτίζεται με την πληθώρα ακουσμάτων που μπορεί να έχει κάποιος.
Κάτι ανάλογο με τη συγγραφική φαντασία που γίνεται πλουσιότερη διαβάζοντας άλλα λογοτεχνήματα.
Είναι ένα εργαλείο αυτό.Το πως θα το χειριστείς είναι κάτι άλλο.
Πχ το παλιό μέλος σου σαιτ μας margot ήταν αδιαμφισβήτητα πολύ ταλαντούχα αλλά έκανε το λάθος να μιμείται την έκφραση και την περιγραφική πρισέγγισή της,αναπαράγωντας αριστουργηματικές κόπιες ποτ πουρί από συγγραφείς που ίσως είχε διαβάσει.
Κάτι αντίστοιχο μπορεί να παρατηρηθεί και στη σύνθεση:μια στείρα επαναχρησινοποίησης αυτούσιων riffs η μελωδικών γραμμών για να φτιάξεις κατι δικο σου.
Όμως η μουσική φαντασία είναι σαν ένα πουλί.Αν το αφήσεις ελεύθερο να ακολουθήσει τις αχτίδες των δικών σου συναισθημάτων μπορεί να παράγεις κάτι προτότυπο αν όχι 100% μοναδικό.
Οι συνδυασμοί που παρέχουν οι κλίμακες είναι αρκετοί και οι γνώσεις αρμονίας ωφέλιμες,αλλά δεν βοηθούν να ανάψει η φλόγα.
Μόνο να μεταφερθεί και να μετατραπεί βοηθούν σε κάτι πλούσιο και ευήκοο από μέσα ενορχήστρωσης.