Ξανά μαθήματα πιάνου μετά απο 30 χρόνια, Μέχρι που μπορώ να φτάσω;

Αγαπητοί φίλοι, ξαναάρχισα μαθήματα πιάνου μετά απο 32 χρόνια. Το είχα εγκαταλήψει γυρω στα 15 στο ξεκίνημα της τρίτης μέσης και της 1ης Αρμονίας στα θεωρητικά για χάρη μιας αλλης τέχνης. Όμως η μουσική είναι μεγάλη αγάπη και είναι κάτι που μου λείπει, η επαφή με το όργανο η έκφραση κτλ. Η καθηγήτρια μου, με αρχισε με μαθήματα σχεδόν κατωτέρας και ευτυχώς μέσα σε 7 μήνες έχω ξαναφτάσει σε επίπεδο δεύτερης μέσης. Πιστεύω ότι σε ύλη του χρόνου θα μπω στην τρίτη μέση. Η πραγματικότητα είναι όμως ότι αμφισβητώ τη δυνατότητα μου να προχωρήσω λογω κυρίως μιας τενοντίτιδας που προηγήθηκε των μαθημάτων, καθώς και των ορίων που βαζει η ηλικία.

Θα ήθελα να ξέρω αν κάποιος από εσάς έχει πρόμοια εμπειρία, άμεσα ή μαθητευόμενών του/της. Θα ήθελα να προχωρήσω τουλάχιστον μέχρι και το πτυχίο , αν όχι και παραπάνω. Έχω αρχίσει να μελετάω γύρω στις 3 ώρες κάθε μέρα , κάτι που δεν έκανα ποτέ μικρή. Να σημειώσω εδω, ότι αρχισα μαθήματα πιάνου στα 7 μου. Απέκτησα δικό μου στα 12. Είχα διακόψει 2 φορές ενδιάμεσα.

Το θεμα ειναι να παιζεις ανετα, χωρις να ζοριζεσαι και να καταπονεισαι, πιθανον η τεχνικη σου να μην ειναι καλη αλλα αν λες οτι καθεσαι και παιζεις 3ωρα μαλλον δεν ειναι αυτο το κυριο προβλημα σου. Τα ορια τα βαζεις (κυριως) εσυ και οχι η ηλικια, προχωρα και οπου φτασεις. Το συνηθεστερο προβλημα ολων ειναι το θεμα χρονου, εφοσον δεν εχεις τετοιο περιορισμο πιστευω συντομα θα πας για πτυχιο.

Stoyo, σε ευχαριστώ πολύ για την απάντησή σου. Η αλήθεια είναι ότι Αυτό το τρίωρο δεν είναι για μένα εύκολο να το εξασφαλίσω. Αναγκάζομαι και αφήνω κάποια άλλα πράγματα που είναι κι αυτά σημαντικά. Γι αυτό ακριβώς το λόγο δεν θέλω να αφιερώσω ενέργεια σε κάτι που οδηγεί σε αδιέξοδο. Ανησύχησα περισσότερο όταν μια σπουδή του Pozzoli "ξύπνησε" την παλιά μου τενοντίτιδα. Από ότι κατάλαβα προτείνεις να δώσω έμφαση στη τεχνική και να μην καταπονούμε, ώστε να φτάσω πιο μακριά.

Παλι καλα που το ανεφερες, κατα τη γνωμη μου το πιο πιθανον ειναι η λαθος τεχνικη, αρχιζεις να κανεις τα λαθη που εκανες και παλια οποτε εχεις και τα ιδια αποτελεσματα (ομοιοπαθης!). Δοκιμασε μια διαφορετικη προσεγγιση στα μερη που σε δυσκολευουν, απο περιεργεια, ποια σπουδη ειναι;

Το οτι εχεις αρκετο καιρο απουσιας εχει και τα θετικα του, θα μπορεσεις πιο ευκολα να διορθωσεις τα λαθη. Δωσε βαση στην ανεση του παιξιματος και οχι στο αποτελεσμα. Αυτο βεβαια μπορει να ειναι πολυ δυσκολο στην αρχη αν εχεις ηδη συνηθισει σε εναν συγκεκριμενο τροπο παιξιματος. Αφιερωσε λιγο χρονο και ξεκινα να διαβαζεις αυτο το βιβλιο, http://www.pianopractice.org/FOPP3_2.pdf το οποιο ειναι εξαιρετικο και αν το εμπιστευτεις και του δωσεις λιγο χρονο, θα δεις εντυπωσιακα αποτελεσματα.

Ευχαριστώ και πάλι για την απάντηση και την πρότασή σου , σχετικά με το βιβλίο, θα το τυπώσω ώστε να μπορω να το διαβάζω μακρειά απο τον υπολογιστή. Κακώς που δεν το ανέφερα, αλλά η πρώτη αιτία την τενοντίτιδας/ capral syndrome ήταν ο κακή και πολυ χρήση του υπολογιστή και όχι η κακή τεχνική στο πιάνο. Αυτό δεν σημαίνει

ότι η τεχνική μου είναι πολύ καλή. Στη συγκεκριμένη σπουδή όντως κακομεταχειρίστικα τα χέρια μου, σχεδόν τα κοπανούσα πανω στο πιάνο. Εξού και το αποτέλεσμα. Η σπουδή είναι η 26 και πλεον αποφεύγω να την παίζω πάνω απο 3 φορες την ημέρα. Έχω προσπαθήσει να "ελαφρύνω" τα χέρια μου και ισως καταφέρω να την επιταχύνω και να την πάω εκει που θέλω. Γενικά όμως δεν παίζω βαριά από ότι λεει και η καθηγήτρια μου. 

Επανέρχομαι όμως και στο αρχικό μου ερώτημα που είναι, αν κάποιος σε μια ώριμη ηλικία μπορεί να γίνει ένας καλός (γιατι όχι και ενας εξαιρετικός πιανίστας,) να μπορεί να παίζει κομμάτια ρεπερτορίου με αξιώσεις δλδ, υπάρχουν τέτοια παραδείγματα; Γιατί όποιους εγω ξέρω αρχισαν πολύ νωρίς απο τα 7 τους το αργότερο. Είναι ένα γενικότερο ερώτημα που με απασχολεί.

Καλημέρα! Ο διάλογος που έχουμε ανοίξει με βάζει σε σκέψεις που ίσως με βοηθήσουν. Το ένα που εχω καταλάβει είναι η έμφαση που πρέπει να δώσω στην τεχνική. Ψάχνοντάς το εκεί εχω καταλήξει. Όσον αφορά τις προτεραιότητες και τί περιμένω απο την ενασχόλησή μου με το μουσική και ειδικα με το πιάνο αυτο έχει αλλάξει μεσα στους τελευταίους 7 μήνες. Στην αρχή το ξαναξεκίνησα για "να μην χάσω κάτι που αγαπάω", "άσκηση για το μυαλό" και ο χρόνος που ειχα σκοπο να αφιερώσω δεν θα ξεπερνουσε την μια ωρα την ημερα. Στην πορεία όμως άρχισε να με παρασύρει όλο αυτό και να θέλω να μπω πιο βαθιά. Τωρα με ενδιαφέρει να γίνω καλή πιανίστας, με την εννοια να παιζω κομματια ρεπερτορίου (δλδ κομμάτια που θαυμάζω) και να μου αρέσει αυτο που ακούω. Σχετικά με τα όρια της ηλικίας και τους τραυματισμούς νομίζω ότι είναι πραγματικά προβλήματα, που μπορεί να σταθούν εμπόδιο. Αν δεν έχει βιώσει κάποιος πως είναι να πονάς όταν παίζεις είναι δύσκολο να καταλάβει. Ίσως βοηθούσε καλύτερα, αν κάποιος από εσάς έχει πρόμοια εμπειρία, άμεσα ή μαθητευόμενών του/της να μου μιλήσει γιαυτη του την εμπειρία.

Ευχαριστώ πολύ για τις απαντήσεις σας , πραγματικά μου δώσατε θάρρος.    Freddom μέχρι τα 15 μου δεν ειχα νιωσει το παραμικρό, φυσικά δεν είχα επιβαρύνει τα χέρια μου μεχρι τότε με χρήση υπολογιστή κτλ οπότε για εμένα είναι πρωτόγνωρο το συναίσθημα Πώς είναι τώρα τα χέρια σου; Η εγχείρηση τελικα σε βοήθησε; Καταλαβαίνω αυτό που λες περί εξετάσεων, γενικά το κλίμα στα ωδεία δεν ήταν στο παρελθόν πολύ ελκυστικό για έναν/μία έφηβο.

Έχω κάνει φυσικοθεραπείες και εξετάσεις σχετικα με τη τενοντίτιδα στο παρελθόν αλλά τότε δεν έπαιζα.

Το βιβλίο που προτείνει ο Stoyo έχειαναφορες σχετικά με το πρόβλημα αυτό και όχι μόνο. Μου έχει λύσει απορίες που είχα από παλιά και καταρύπτει και κάποιοα στερεότυπα σχετικά με τη μελέτη και τον κόσμο της μουσικής γενικότερα.  Επίσης θίγει και ένα άλλο μεγάλλο θέμα που με απασχολεί,  αυτο της απομνημόνευσης.

Κάνει και μια αναφορά σε μια καθηγήτρια του πιάνου που ειδικεύτηκε στο θεραπεύει τραυματισμούς μέσω της αλλαγής της τεχνικής. Δίνω εδώ ένα link  για όποιον θέλει να ενημερωθεί περισσότερο.
Link