Κάποτε ένας καθηγητής ωδείου μου είχε πει:
Ο άνθρωπος μαθαίνει... Ο μουσικός γεννιέται!!!
Έψαξα να βρω το βαθύτερο νόημα... Έψαχνα όσο εκείνος προσπαθούσε να μου μάθει αρμόνιο (περίπου 1 χρόνο)... Έψαχνα για τα επόμενα 3 χρόνια, κατά τα οποία έμαθα ό,τι έμαθα για το αρμόνιο μόνος μου, εκτός ωδείου... Έψαχνα όταν δεν έπιασα μουσικό όργανο στα χέρια μου τα επόμενα 5 χρόνια... Τελικά το νόημα το βρήκα όταν, υπηρετώντας την μαμά Πατρίδα, άρχισα να γρατζουνάω μια κλασσική Yamaha... Σε 2 μήνες μπορούσα να βγάζω κομμάτια με το πρώτο άκουσμά τους!
Αυτό που μόνος μου δεν κατάφερα ποτέ να μάθω ήταν να διαβάζω νότες! Κι όμως, έχω δύο ολοκληρωμένα δικά μου κομμάτια, και αρκετά ημιτελή που πλέον δεν προλαβαίνω να τελειώσω... Και όλα αυτά, χωρίς να μπορώ να ξεχωρίσω μια
παρτιτούρα από ένα κείμενο στο site του Al-Jazeera...
Συμπέρασμα?
Μπορεί να κρύβω έναν μουσικό μέσα μου, αλλά όσο κι αν προσπαθήσω, χωρίς ωδείο και μουσικές σπουδές δεν θα ξεπεράσω ποτέ το στάδιο "παίζω για πάρτη μου, όσο και όπως μπορώ".
Πιστεύω λοιπόν ότι η "στόφα" του μουσικού χρειάζεται το ωδείο, όπως και το αντίθετο. Πάνε μαζί αυτά τα δύο...