Δημήτρης Παπαγεωργίου (Μου 'Παν Τα Πουλιά)

Απίθανο τραγούδι, που αγαπήθηκε από πολύ κόσμο που το άκουσε, αλλά και από γνωστούς καλλιτέχνες, όπως ο Μιλτιάδης Πασχαλίδης και η Εύα Φάμπα. Χαρακτηριστική ήταν η αντίδραση του πρώτου, όταν κατά τη διάρκεια της έκθεσης Cosmomusica, ερχόταν στο περίπτερό μας κάθε φορά που παιζόταν το "Μου 'Παν Τα Πουλιά" και έλεγε τα καλύτερα...

Έτσι, μετά το τέλος του διαγωνισμού παρακάλεσα τον Δημήτρη να μου γράψει κάποια πράγματα για τον εαυτό του για τη στήλη Σε Πρώτη Εμφάνιση. Τον ευχαριστώ πολύ.


Γεννήθηκα στις 10-8-1975 στην Άρτα.

Θυμάμαι πάντα στο αυτοκίνητό του πατέρα μου να παίζουν Άξιον Εστί, Επιτάφιος, Ξαρχάκος, Μικρούτσικος, ρεμπέτικα επιλεγμένα και λαϊκά από τον “Πρόσφυγα” του Αγγελόπουλου μέχρι την “Χρυσή Καρδιά” του Τσιτσάνη. Όμως και ξένη μουσική της εποχής και τόσα άλλα, πάντα ποιοτικά και επιλεγμένα προσεχτικά όπως τώρα διαπιστώνω. Έτσι ήταν γεμάτη η καρδιά μου από μελωδίες και σπουδαίους στίχους αφού τίποτα δεν άφηνα να πέσει κάτω, κι ας ήμουν κάτω των δέκα.

Ξεκίνησε η ενασχόλησή μου με τη μουσική από τα 5 μου, όταν ο πατέρας μου με έγραψε στο πνευματικό κέντρο τις Ελευσίνας στην κλασική κιθάρα αφού διαπίστωσε πως μπορούσα να ακούω και να παίζω ότι τραγούδι μου άρεσε. Στα 9 μου και χωρίς να έχω μάθει ούτε νότα στη θεωρία μουσικής μαθαίνοντας “κρυφά” πρακτικά να παίζω, με πιάνει ο δάσκαλος μου και από ντροπή σταματάω αφού πίστευα πως έκανα κάτι τρομερό. Βέβαια ο καθηγητής μου έμεινε άφωνος συνειδητοποιώντας πως επί 4 χρόνια “ακούω” τόσο καλά τις ασκήσεις της κλασικής κιθάρας που τις αποστηθίζω, τις προβάρω σπίτι και κάνω ότι διαβάζω κατά το μάθημα κοιτώντας το βιβλίο που ανάθεμα και αν καταλαβαίνω τι είναι όλα αυτά τα σημαδάκια! Αυτό συμβαίνει μέχρι και σήμερα βέβαια.

Συνεχίζω φτιάχνοντας το πρώτο συγκρότημα στα 10 μου, τα «Δελφίνια» μαζί με τον φίλο Γιάννη Μιχαλόπουλο όπου και γράφω τα πρώτα μου τραγούδια και τα ηχογραφώ με αριστοτεχνικό τρόπο για την ηλικία μου αφού κατορθώνω να γράψω και να παίξω ένα αρμόνιο με ρυθμούς, την κιθάρα μου και τη φωνή του Γιάννη. Πάντα επηρεασμένος από το δίσκο του Βασίλη Παπακωνσταντίνου «Όλα από χέρι καμένα», κάτι αναπάντεχο για την ηλικία μου.

Στα 12 παίζω ήδη μπάσο και κάνω φωνητικά σε σχήματα Heavy Metal, Ροκ ασταμάτητα και ηχογραφώ μαζί τους μιας και πρόκειται για σχήματα που αποτελούνταν από αρκετά μεγαλύτερους από μένα μουσικούς. Ένας εξ’ αυτών και ο Μάκης Πολυκανδριώτης, μεγάλος κιθαρίστας και τραγουδιστής της ροκ σκηνής εκείνης της εποχής. Το demo “Twilight of the gods” φτάνει στη Νέα Υόρκη και γίνεται LP από τους “Obituary” , αξιολογότατο συγκρότημα επικού Metal με μεγάλη παρουσία στο χώρο έως και σήμερα.

Στα 14 και αφού μου κάνουν δώρο μια συναυλία του Γ. Νταλάρα στο Ολυμπιακό στάδιο κατάλαβα με ποιο είδος ήθελα να ασχοληθώ και τι ήθελα να κάνω στη ζωή μου.

Έτσι φτιάχνω το πρώτο μου συγκρότημα ελληνικής μουσικής και δίνουμε κάποιες συναυλίες. Σε κάποια από αυτές μου γίνεται πρόταση για την πρώτη μου δουλειά σε νυχτερινό μαγαζί και έτσι στα 15 μου είμαι πια στο χώρο και δουλεύω κάθε βράδυ παράλληλα με το σχολείο μου σε τοπικό Piano Bar, το Galaxy στην Ελευσίνα.

Το ίδιο καλοκαίρι παίζω στις Σπέτσες, τον επόμενο χειμώνα πια στην Αθήνα, στον Αρδηττό κ.λπ. Τα πρώτα χρόνια περνάνε σε Piano Bar που ήταν τόσο της μόδας με αποκορύφωμα τα 4 χρόνια στο La Notte και όλα τα τότε στέκια του Κολωνακίου. Παράλληλα τελειώνω και το τεχνικό Λύκειο στο τμήμα Τεχνικών Υπολογιστών με τα χίλια ζόρια αφού η βραδινή κούραση υπερνικά το πνεύμα.

Παράλληλα πάντα προσπαθώ με τις εταιρίες και γράφω τα τραγούδια μου μέχρι και τα 19 μου όπου και αδιαφορώ πια. Το 1998 αλλάζω πορεία και δουλεύω πια μόνο σε χώρους όπου μπορούν να υποστηρίξουν την καλή μουσική, με φίλους και καλούς συνεργάτες προσπαθώντας να γίνω καλύτερος και να κατανοήσω τους νόμους και τα ψιλά γράμματα της δουλειάς αυτής που είναι τόσο δύσκολη και περίπλοκη.

Έτσι φτάνουμε στο σήμερα με την καρδιά, το μυαλό και την ψυχή γεμάτη από μουσική, ταξίδια, ηχογραφήσεις και τόσα άλλα και το μουσικό διαγωνισμό του MusicHeaven και το “Μού’ παν τα πουλιά” να παίρνει τη δεύτερη θέση.

Δεν θα γράψω για συνεργασίες με καταξιωμένους του χώρου, έχω ξεπεράσει το στάδιο του να καμαρώνω για αυτές μιας και οι περισσότεροι πια από αυτούς πρόδωσαν όπως εμένα και άλλους τόσους που στερήθηκαν για να υποστηρίξουν το έντεχνο και το καλό λαϊκό τραγούδι. Εκείνοι οι “καταξιωμένοι” κάνουν πια τα πάντα για να μείνουν στο προσκήνιο με τρόπους γελοίους και φτηνούς. Θα προτιμούσα να μείνω στις συνεργασίες μου με φίλους και συνεργάτες που ακόμα παλεύουν όπως και εγώ για να μη βουλιάξει η Ελληνική μουσική. Αυτά, τίποτα άλλο!

Με εκτίμηση,
Δημήτρης Παπαγεωργίου