Αποστολή στη Βαρκελώνη: Bon Jovi Live

Πριν τη συναυλία

Είκοσι χρόνια αναμονής πήραν τέλος την 1η Ιουνίου.

Ήταν κάπου στο 1988 όταν ένας παιδικός φίλος μου έδωσε την original ...κασέτα του New Jersey, του 4ου δίσκου των Bon Jovi. Ακόμα θυμάμαι την υφή του booklet και το χρώμα της κασέτας.
Από εκείνη την ημέρα μέχρι και την 1η Ιουνίου του 2008, σχεδόν 7.500 μέρες μετά, μπορεί το συγκεκριμένο άλμπουμ να ξεπέρασε τις 18.000.000 πωλήσεις, όμως και η δική μου υπομονή ξεπέρασε κι αυτή κάθε όριο, μια και ο Jon, ο Ritchie και τα υπόλοιπα μέλη των Bon Jovi δεν αποφάσιζαν να δώσουν συναυλία στην Ελλάδα. Κι έτσι, ως άλλος Μωάμεθ πήγα εγώ στο βουνό.

Τι να πρωτογράψω γι’ αυτή την απίστευτη συναυλία. Καταρχήν ήταν η μοναδική συναυλία των Bon Jovi στη Μεσόγειο, στο συγκεκριμένο tour. Ένα tour που ξεκίνησε ...πέρυσι τον Οκτώβριο και τελειώνει σε λίγες ημέρες, στις 15 Ιουλίου, στο Madisson Square Garden της Νέας Υόρκης. Τεράστια η αναμονή για πολλούς fans σε Ιταλία, Ισπανία, Ελλάδα, αλλά και τα Βαλκάνια.

Η συναυλία στη Βαρκελώνη ήταν η πιο «κοντινή» για όλους αυτούς τους ανυπόμονους φίλους των Bon Jovi, με αποτέλεσμα το 70.000 θέσεων Ολυμπιακό Στάδιο της Βαρκελώνης - το οποίο φιλοξένησε τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1992 και στο οποίο παίζει μπάλα η Εσπανιόλ - να είναι τελικά ο χώρος μιας μεσογειακής γιορτής.

Ολυμπιακό Στάδιο Montjuik

Φωτογραφία της σκηνής που ετοιμαζόταν, από μια ανοικτή πόρτα του σταδίου.

Μιας γιορτής που ξεκίνησε πολύ πριν τις 15:00 εκείνης της ημέρας, μέσα από τις σελίδες του επίσημου website του γκρουπ, όπου όλοι αυτοί οι τρελαμένοι αντάλλαζαν πληροφορίες. «Ποιά τραγούδια είπε στη συναυλία στο Μόναχο;», «Jon, όταν έρθεις στη Βαρκελώνη να πεις το Wild Is The Wind. Σε περιμένω σαν τρελή, Maria», «Παιδιά, σε κάθε συναυλία αλλάζει setlist, δεν παίζει ποτέ τα ίδια τραγούδια!» και άλλα πολλά μηνύματα.

Πιο παραπονεμένοι απ’ όλους, κάποιοι Ιταλοί, μια και ο Jon Bon Jovi είναι ιταλο-αμερικάνος. Το πραγματικό του όνομα είναι John Francis Bongiovi και είναι γιός ενός κομμωτή και μιας απ’ τις πρώτες ...κουνελίτσες του Playboy.

Την παραμονή της συναυλίας είχε συννεφιά. Τα ξημερώματα της μεγάλης ημέρας έβρεξε γερά. Επί πέντε ημέρες έμπαινα σε 10 διαφορετικά sites να δω αν υπάρχει σωτηρία, μια και τα περισσότερα έγραφαν οτι την ώρα της συναυλίας, στις 21:00, θα έχουμε “Rain” ή “numerous showers”! Θα ήταν απίστευτη γκαντεμιά να ακυρωνόταν κάτι που περίμενα τόσο καιρό και για το οποιο είχαμε ταξιδέψει – παρέα με την Ελένη – τόσα χιλιόμετρα.

Προφανώς, τίποτα κακό δε συνέβη και ο ήλιος εμφανίστηκε αποφασιστικά λίγο πριν τις 15:00, φωτίζοντας και ζεσταίνοντας τους πιο τρελούς. Αυτούς που είχαν στήσει σκηνές έξω από τις θύρες του σταδίου, ποιός ξέρει από πόσο νωρίς...

Ο "παλιός" (αριστερά) με τη μπλούζα από το tour του '86-'87 και ο νέος, με τη μπλούζα από το πολύ πιο πρόσφατο Have A Nice Day

Οργανωμένοι και υπομονετικοί, 6 ώρες πριν τη συναυλία.

Επιτραπέζια και χαλαρή διάθεση.

Και βέβαια εμάς που με μια μπαγκέτα στο χέρι, ρίξαμε μια πρώτη εξερευνητική ματιά στο πλήθος. Νέοι άνθρωποι οι περισσότεροι, από 15 μέχρι 40, κάποιοι είχαν κιθάρες και τραγουδούσαν στους υπόλοιπους το “Wanted Dead Or Alive”, το “Living on a Prayer”, αλλά και το “Lost Highway”, που ήταν και το τραγούδι που δάνεισε το όνομά του σε όλη την περιοδεία. Lost Highway Tour, 2007-2008.

Απίθανη φωνή ο αριστερός, πολύ καλός κιθαρίστας ο δεξιός. Wanted dead or alive...

Οι ουρές όσο πέρναγε η ώρα μεγάλωναν, πάντα όμως έμεναν ...ουρές. Ούτε μπουλούκι, ούτε φωνές, ούτε σπρωξίματα. Ουρά για τις υπαίθριες τουαλέτες, ουρά για το επίσημο merchandising, ουρά μπροστά από κάθε θύρα. Μάθημα πολιτισμού για πολλούς.

5 ώρες πριν τη συναυλία

Ουρές χωρίς την παρουσία υπευθύνων

Δροσερή βαρελίσια μπύρα με πόδια

Οι πόρτες άνοιξαν μετά τις 18:00. Όσοι πήγαν στην αρένα βρέθηκαν μπροστά στους καταπληκτικούς φίλους που πουλούσαν βαρελίσια μπύρα, την οποία κουβαλούσαν ...στην πλάτη τους. Εμείς είμασταν κερκίδα.

Μετά την παρένθεση δύο ισπανικών γκρουπ, ξεκίνησε μια υπόκωφη μουσική, δείγμα του οτι πλησίαζε η ώρα... Ο Jon και η παρέα του ήταν επιτέλους μπροστά μου, λίγα μέτρα μακρύτερα από το χαμόγελό μου...