Η Ελληνική Μουσική Κοινότητα από το 1997
Ρίχνοντας μια ματιά σε αγγελίες σε διάφορα μουσικά site, διαπιστώνει κανείς τις επιδιώξεις και τον τρόπο λειτουργίας ενός συγκροτήματος σήμερα...
Έτος 2009. Εδώ και 20 περίπου χρόνια ζούμε σε μια εποχή απίστευτης ταχύτητας και πληροφόρησης. Οι εξελίξεις τρέχουν σαν ένα τρένο εξπρές χωρίς σταθμούς και χωρίς προορισμό. Αν είσαι έξω από το τρένο το βλέπεις να περνάει ξανά και ξανά από τα ίδια μέρη αλλά δε μπορείς να κάνεις τίποτα, είσαι απλά θεατής. Αν είσαι πάνω στο τρένο δεν προλαβαίνεις να δεις τι υπάρχει γύρω σου και νομίζεις ότι κινείσαι συνεχώς μπροστά, προς ένα τέλος που δεν ξέρεις και με τον καιρό έχεις σταματήσει να προσπαθείς να μαντέψεις.
Σ’ αυτόν τον κόσμο προσπαθείς να βρεις μια αλήθεια να κρατηθείς. Οι πληροφορίες είναι τόσες πολλές που όχι μόνο δε βοηθούν αλλά αντίθετα, σε βγάζουν συνέχεια από το δρόμο σου μέχρι να σε απογοητεύσουν και να σταματήσεις την προσπάθεια. Εκτός αν σε οδηγήσουν σε ένα λάθος συμπέρασμα και σε αφήσουν να ζεις σ’ ένα αέναο ψέμα.
Αυτές οι συνθήκες είναι που μας οδηγούν στην εσωστρέφεια. Η αδυναμία μας να δούμε ολόπλευρα τι γίνεται γύρω μας, μας οδηγεί στο να ψάχνουμε αδιάκοπα τι γίνεται μέσα μας. Ψάχνουμε για μια εσωτερική ισορροπία για να μείνουμε όρθιοι μέσα στη ζάλη του κόσμου. Ψάχνουμε την ολοκλήρωση που θα μας κάνει δυνατούς και προσπερνάμε ειρωνικά αυτούς που θεωρούν τον άνθρωπο ανολοκλήρωτο ον.
Πέσαμε στην παγίδα!! Γίναμε εγωιστές. Χωρίς να το καταλάβουμε στρέψαμε την ευτυχία στην εσωτερική ισορροπία και ξεχάσαμε την ανάγκη μας για συμβίωση. Οι σχέσεις σε όλα τα επίπεδα είναι περιστασιακές. Είμαστε με κάποιον απλά μέχρι να εξαντληθεί η υπομονή ή το συμφέρον μας. Ούτε στους νέους δεν έχει απομείνει ο ρομαντισμός μιας ενδεχόμενης παντοτινής αγάπης. Βρίσκουμε μάταιο το ρομαντισμό και αντιμετωπίζουμε με κυνισμό την καθημερινότητά μας. «Αν δεν κοιτάς εκεί που θες να πας, θα πας εκεί που κοιτάς.»
Αυτές οι εξελίξεις στην κοινωνία δεν αφήνουν ανεπηρέαστη την καλλιτεχνική κοινότητα. Όλοι οι καλλιτέχνες προσπαθούν να φτάσουν σε μια προσωπική ολοκλήρωση. Προσπαθούν να κάνουν θαύματα μόνοι τους, γιατί θεωρούν αλλοίωση του προσωπικού τους κόσμου να δεχτούν άλλη παρέμβαση. Πώς να ανθίσουν συγκροτήματα σ’ αυτό το κλίμα;
Ρίχνοντας μια ματιά σε αγγελίες σε διάφορα μουσικά site, διαπιστώνει κανείς τις επιδιώξεις και τον τρόπο λειτουργίας ενός συγκροτήματος σήμερα. Συνήθως υπάρχει ένας μουσικός με έντονη προσωπικότητα που θέλει να περνάει το δικό του και ψάχνει άτομα που θα υποταχθούν σ’ αυτό και απλά θα παίζουν στο δικό του συγκρότημα. Άλλη περίπτωση είναι μουσικών που δεν ξέρουν να παίζουν καλά και ψάχνουν άτομα για να παίζουν μέσα στο στούντιο και που και που κανένα live που θα έχουν μαζέψει τους φίλους τους. Τέλος υπάρχουν και αγγελίες μουσικών που είναι επαγγελματίες και ψάχνουν κάπου να παίξουν για τα λεφτά, χωρίς πολλά έξοδα και πρόβες.
Ρίχνοντας άλλη μια ματιά, αυτή τη φορά στις παραγωγές που κυκλοφορούν παρατηρεί κανείς από τη μια αυτές του σπιτιού, που ένας άνθρωπος μόνο αναλαμβάνει να γράψει όλα τα όργανα και ως επί των πλείστων το κάνει μέσα από προγράμματα του pc και όχι ηχογραφώντας αληθινά, και από την άλλη παραγωγές που ο καλλιτέχνης ή η εταιρία του έχει μαζέψει κάποιους καλούς επαγγελματίες για να ηχογραφήσουν και στην επεξεργασία θα πέσει τόσο κοψοράψιμο που η ηχογράφηση θα γίνει αγνώριστη και θα έρθει ακριβώς εκεί που ήθελε ο παραγωγός, στο όνομα φυσικά της καθαρής και «σωστής» παραγωγής.
Ο διαχωρισμός μεταξύ ερασιτέχνη και επαγγελματία έχει πάρει αλλοπρόσαλλες διαστάσεις. Ερασιτέχνης είναι αυτός που ακόμα δεν παίζει καλά και χρειάζεται πολλές πρόβες για να βγάλει ένα μέτριο αποτέλεσμα, που κάνει συνεχώς οικονομικές υποχωρήσεις προκειμένου να παίξει κάπου και δεν έχει την ευχέρεια να κάνει επιλογές γιατί ακόμα δεν είναι φίρμα. Ο επαγγελματίας από την άλλη είναι αυτός που δεν ενδιαφέρεται για το ακουστικό αποτέλεσμα αλλά κανείς δε μπορεί να τον κατηγορήσει αν αυτό δεν είναι ικανοποιητικό. Παίζει όλα όσα έμαθε ανεξάρτητα από το πόσο δένουν με αυτά του διπλανού επαγγελματία και όλοι συμφωνούν πως δεν έχει σημασία γιατί ο κόσμος είναι κουφός και δε θα καταλάβει τη διαφορά. Πώς να ανθίσουν συγκροτήματα σ’ αυτό το κλίμα;
Εξαιρέσεις σε όλα αυτά υπάρχουν και προσωπικά θεωρώ ότι αυτές οι εξαιρέσεις είναι που κάνουν κάτι πραγματικά αξιόλογο στο μουσικό στερέωμα.
Η προσωπική μου στάση σε όλο αυτό είναι να προσπαθήσω να αγνοήσω τον εγωισμό μου. Να δεχτώ ότι όταν γράφω ένα τραγούδι μαζί με το συγκρότημα μπορεί να μη βγει ακριβώς όπως το ήθελα. Να δεχτώ ότι οι επιλογές του συγκροτήματος στο οποίο είμαι μέλος δε θα είναι πάντα οι δικές μου επιλογές. Να δεχτώ ότι ακόμα και σε μια κακή επιλογή θα βοηθήσω το συγκρότημα όσο μπορώ και δε θα φύγω για κάπου καλύτερα. Θα ψάχνω να βρω τη συλλογική δουλειά και όχι την προσωπική. Από επιλογή δε θα ολοκληρωθώ ποτέ, για να έχω πάντα ανάγκη την ολοκλήρωση μέσα από το σύνολο των ανθρώπων που ακόμα κι όταν διαφωνούμε θα καταλαβαινόμαστε και θα αγαπάμε ο ένας τον άλλο με τα ελαττώματα και τα προτερήματά μας.
Πάντα μισός και ποτέ μόνος…
Αν σου αρέσει να γράφεις για μουσικά θέματα, σε περιμένουμε στην ομάδα συντακτών του ιστορικού, ανεξάρτητου, πολυφωνικού, υγιούς και δημοφιλούς ηλεκτρονικού περιοδικού μας.
Στείλε το άρθρο σου
σχολιάστε το άρθρο
| #18936 / 21.09.2009, 09:06 / Αναφορά Ακριβώς έτσι!!! |
| #18939 / 21.09.2009, 14:08 / Αναφορά Σωστός ο νέος! Παλιότερα,ήτοι την εποχή που πρωτοξεκίνησα νά παίζω σέ συγκροτήματα (δηλαδή το 1975),η δημιουργία ενός τέτοιου σχήματος προέκυπτε κυρίως από την ανάγκη δύο ή περισσοτέρων φίλων μέ κοινό ενδιαφέρον γιά την μουσική,νά συν-εκφραστούν μέσω αυτής.Ετσι λοιπόν,μαζευόντουσαν αυτοί οι τρείς,τέσσερεις ή καί πέντε φίλοι κι’εφτιαχναν ένα γκρούπ.Δέν υπήρχε αρχηγός,ο καθένας έφερνε τίς μουσικές ιδέες του καί τίς επεξεργαζόντουσαν όλοι μαζί.Φυσικά,υπήρχαν και περιπτώσεις συγκροτημάτων όπου ένας ή δύο έγραφαν την σύνθεση ή/καί τον στίχο, αλλά και εκεί οι υπόλοιποι συνέβαλαν μέ τίς μουσικές τους ιδέες στην διαμόρφωση τού τελικού αποτελέσματος. Ωστόσο,τά περισσότερα συγκροτήματα λειτουργούσαν και ώς παρέες-τουλάχιστον οι δικές μου εμπειρίες ήταν σ’αυτό το στύλ,όπου μετά την πρόβα ή καί την συναυλία,πηγαίναμε όλοι μαζί σέ κάποια καφετέρια ή εστιατόριο καί καθόμασταν,ανταλλάσσαμε απόψεις γιά τό πώς παίξαμε,τί δέν κάναμε,τί απρόοπτο κάναμε καί μάς βγήκε ωραίο άρα νά το ξανακάνουμε κλπ κλπ. Εχω την εντύπωση πως σήμερα αυτό δέν υπάρχει στόν ίδιο βαθμό που υπήρχε τότε. Οσο γιά τίς παραγωγές,είναι αλήθεια οτι σήμερα,μέ τίς δυνατότητες που δίνει η τεχνολογία,μπορεί κάποιος να φτιάξη ένα τεχνικώς τέλειο CD μέσα από το σπίτι του.Αυτό είναι θετικό από μιά άποψη,διότι ο καλλιτέχνης δέν έχει τό άγχος τού χρόνου,τόν οποίο πρέπει να εκμεταλλευτή απόλυτα διότι αλλιώς τά έξοδα τρέχουν παραπάνω.Επίσης,μπορεί να επεξεργαστή το τραγούδι του,νά τό ακούση ξανά και ξανά και να το αλλάξη και να φτιάξη διάφορες παραλλαγές. Ομως η ηχογράφηση σέ ένα στούντιο,εκτός τού οτι προσθέτει «επιπλέον μυαλά» στην παραγωγή ενός κομματιού (διότι όσο να’ναι,ένας άνθρωπος δέν μπορεί να κατεβάζη ιδέες ασταμάτητα,κάποτε κουράζεται και «στερεύει»),έχει αφ’ενός την «ζεστασιά» τού πραγματικού παιξίματος και αφ’ετέρου τήν αίσθηση τής συλλογικής δουλειάς και δημιουργίας. Τά πάντα λοιπόν ανάγονται στην επίτευξη ισορροπίας.......... |
| #18940 / 21.09.2009, 15:11 / Αναφορά Πολύ καλό κείμενο :) |
| #18942 / 21.09.2009, 23:09 / Αναφορά Έχεις απόλυτο δίκιο γιατί έτσι νιώθω και εγώ.Το θέμα είναι οτι αν βρείς τους κατάλληλους που ταιριάζετε και "μουσικά" και "ηθικά" τότε τα ταργούδια σου θα αγγίζουν και αυτόν. Με τη χημεία και τη συνεργασία που είναι επόμενο βήμα της επαγωγικής σειράς της παραγωγής θα οδηγηθείς σε πολύ καλύτερο αποτέλεσμα απο αυτό που περίμενες. Αν δεν έχεις τους κατάλληλους, δύσκολα θα κάνεις κάτι αξιόλογο με την κριτική των άλλων.... |
| #18984 / 06.10.2009, 01:12 / Αναφορά Παιδια ωραία τα λέτε αλλά πάρτε και μια γνώμη ενός 15χρονου που ασχολείται με τη μουσική σήμερα... Οι υποχρεώσεις είναι τόσες και ο χρόνος τόσος λίγος καθώς και η οικονομική συνείδηση των ίδιων των παιδιών αυξημένη τα οποία τους κρατούν μακριά από την δημιουργία ενός συγκροτήματος... Από την άλλη αυτό το παρεΐστικο δεν υπάρχει γιατί δεν υπάρχει τόσος χρόνος για όλα αυτά τα τόσο ωραία που περιγράψατε... Προσωπικά είμαι σε ένα συγκρότημα φίλων μου και προβάρουμε κάθε φορά που έχουμε ένα λάιβ... Γιατί δεν έχουμε ούτε χρόνο ούτε χρήματα να τρέχουμε όλη την ώρα σε προβάδικα... Η κοινωνία έχει γίνει τόσο μίζερη που δεν μπορούμε να κάνουμε πρόβες σε σπίτια οπότε και το άφθονο ταλέντο που ξεχειλίζει χάνεται... Το μόνο φως στον ορίζοντα είναι οτι κάποια ωδεία φτιάχνουν συγκροτήματα τα οποία στεγάζονται στον χώρο του ωδείου και τα μέλη είναι ευχαριστημένα... Επίσης, μια προσωπική μου άποψη είναι πως δεν πρέπει να παίζουμε για την πλάκα μας μουσική. Πρέπει να το διασκεδάζουμε, γιαυτό το κάνουμε άλλωστε αλλά πρέπει το αποτέλεσμα να μας ικανοποιεί. Ζώντας στον αιώνα της εξειδίκευσης λοιπόν όλοι ασχολούμαστε με τα μαθήματά μας και λίγος είναι ο χρόνο που μπορούμε να μελετήσουμε και μουσική... Η καλύτερη ηλικία είναι τα φοιτητικά τα χρόνια με φιλαράκια μέσα από το πανεπιστήμιο... Τέλος τα σι ντι από προσωπικά στούντιο στο σπίτι είναι πολύ ποιοτικά γιατί ο δημιουργός έχει την άνεση να το ψάξει... Όταν μπλέκονται δισκογραφικές το πράγμα χαλάει... |
Σοφία Αργυροπούλου: Το ''Απόψε Θέλω Να Πιω'' είναι η ζωή μου σε 76 λέξεις
Σταύρος Σιδεράς: Όταν είσαι καλλιτέχνης, έχεις το δικαίωμα να ονειρεύεσαι!
Η ιστορία του «Dub Be Good To Me» των Beats International
Björk: Fossora 
Ο Τόνυ Κονταξάκης αφηγείται τις ιστορίες των τραγουδιών του
Συχνά λάθη καθηγητών φωνητικής
G.A.S (Gear aquisition syndrome)
Τεχνική στο τραγούδι: Σύμμαχος ή εχθρός της έκφρασης;
Είμαι παράφωνος. Μπορώ να τραγουδήσω;
Πώς μπορώ να τραγουδήσω σωστά τις ψηλές νότες;
