Η Ελληνική Μουσική Κοινότητα από το 1997
Σοφία Αργυροπούλου: Το ''Απόψε Θέλω Να Πιω'' είναι η ζωή μου σε 76 λέξεις
Η ιστορία του «Dub Be Good To Me» των Beats International
Σταύρος Σιδεράς: Όταν είσαι καλλιτέχνης, έχεις το δικαίωμα να ονειρεύεσαι!
Γιώργος Σταυρακάκης: PostScript (Μετρονόμος, 2024)
Η ιστορία του «Dress you up» της Madonna
Αν σου αρέσει να γράφεις για μουσικά θέματα, σε περιμένουμε στην ομάδα συντακτών του ιστορικού, ανεξάρτητου, πολυφωνικού, υγιούς και δημοφιλούς ηλεκτρονικού περιοδικού μας.
Στείλε το άρθρο σου
σχολιάστε το άρθρο
| #316 / 29.11.2003, 04:19 / Αναφορά εχω την αποψη , οτι τελικά το θέμα δεν ειναι αν οι καλλιτέχνες συμμετέχουν στους μηχανισμούς του κράτους, (ειναι σεβαστό για μένα ,το αναφαίρετο δικαίωμα κάθε πολίτη ,απο οποια θέση κι αν βρίσκεται) αν θές ...ΚΑΛΩΣ ΣΥΜΜΕΤΈΧΟΥΝ π.χ. βλεπε Μελίνα Μερκούρη- εχουμε και φωτεινά παραδείγματα! Το ζήτημα ειναι , απο την κρατική μηχανή ποιό γρανάζι ειναι - και προς όφελος ΠΟΙΟΥ? Διοτι αν εχουν δράση που παράγει και αναβαθμίζει τον πολιτισμό, ΚΑΛΩΣ !!!!!!!! ΑΝ ομως έχουν δράση για να φέρουν ψήφους (διοτι αναμφιβολα κι αυτοι χρησιμοποιούνται απο τον κομματικο μηχανισμο) και χρησιμοποιούν γι'αυτό το καλλιτεχνικό τους προφιλ,μάλλον κακό κάνουν στο πολιτισμό και στις τέχνες . Το βέβαιο ειναι οτι αυτοι οι ανθρωποι ΕΙΝΑΙ ΧΡΗΣΙΜΟΙ ΟΤΑΝ ΕΧΟΥΝ ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΗ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ ΚΑΙ ΕΧΟΥΝ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ ΣΤΟ ΕΡΓΟ ΤΟΥΣ. Διαφορετικά να πάνε σπίτι τους. Δεν γουστάρουμε άλλες αρπαχτές στο όνομα της τέχνης και σε βάρος της πολιτιστικής μας νοημοσύνης. |
| #317 / 29.11.2003, 13:22 Πιστεύω ότι η άποψη της Έφης είναι και η ουσία του θέματος. Αν βέβαια κάτι είναι αυτό που "εντυπωσιάζει" στην προκειμένη περίπτωση και κάνει το εν λόγω θέμα άξιο λόγου, είναι ότι - εφόσον η τέχνη δεχόμαστε ότι μπορεί καταρχήν να οριστεί ως συνώνυμο της ελεύθερης έκφρασης, μακριά από σκοπιμότητες και υπηρετικές συμπεριφορές, και - εφόσον είναι δύσκολο να δεις ξέχωρα από την ιδιότητά του τον καλλιτέχνη, καθώς ο "τίτλος" του καλλιτέχνη δεν είναι ένα επάγγελμα, κάτι δηλαδή το οποίο αποτελεί πρόσθετη ιδιότητα στην προσωπικότητα του ανθρώπου, αλλά εισχωρεί πιο βαθιά ή καλύτερα πηγάζει από την προσωπικότητα του ανθρώπου ξαφνιάζει ίσως όταν οι εκφραστές της τέχνης, οι καλλιτέχες, επιλέγουν να υπηρετήσουν τις κατευθύνσεις ενός κόμματος. Γιατί όπως και να το κάνουμε, το πόστο του βουλευτή δεν έχει και τόση ελευθερία όσο νομίζουμε. Θα σταθμίσει πολύ σοβαρά ο βουλευτής να εκφράσει τις προσωπικές του απόψεις, όταν αυτές προσκρούουν στη γενική γραμμή του κόμματος. Μόνο ελάχιστοι το έχουν κάνει αυτό, ασφαλώς πληρώνοντας το κόστος. Είναι "λογικό" (ή ίσως αναμενόμενο) ένας καλλιτέχνης που εισβάλλει στο χώρο της πολιτικής, υπό τις οδηγίες και κατευθύνσεις ενός κόμματος, να προτιμά, εφόσον θέλει να παραμείνει, τις υποχωρήσεις, ακόμα κι αν αυτές μπορεί να στοιχίζουν στην πολιτιστική δράση που θα όφειλε να έχει, με την ιδιότητά του |
| #322 / 01.12.2003, 11:34 Σ'ευχαριστώ Gate, το μόνο που θά'θελα να συμπληρώσω είναι πως οποιοδήποτε επάγγελμα εξασκεί κάποιος, εάν δεν ταιριάζει στην προσωπικότητά του και δεν είναι "ερωτευμένος" με την τέχνη του, δεν θα ευδοκιμήσει - κατά την γνώμη μου. |
| #321 / 01.12.2003, 11:19 Σ'ευχαριστώ Έφη, τοποθετείς σε σωστή βάση το ζήτημα, όμως βλέπεις κι εσύ τα υποθετικά "αν" και "όταν" που προκύπτουν, και τα οποία αφήνουν τις εξελίξεις στην καλή διάθεση, αντοχή & φύση τού πολιτευόμενου...ίσως οι καλλιτέχνες πρώτοι θα έπρεπε να υποστηρίζουν την άμεση δημοκρατία που του'λάχιστον περιορίζει σε τυχαία και μικρά διαστήματα την πολιτική δράση οποιουδήποτε. |
| #319 / 01.12.2003, 00:08 / Αναφορά Γενικά συμφωνώ με τις απόψεις σου. Δεν μπορώ όμως να δεχθώ ότι ο Λευτέρης Παπαδόπουλος δημαγωγεί. Ο άνθρωπος είναι από τους κορυφαίους λαϊκούς (όχι με τη σημερινή μπουζουκο-ποπ έννοια) στιχουργούς, αρθρογραφεί επί δεκαετίες σε συγκεκριμένη εφημερίδα (που τυγχάνει να είναι η 1η ή 2η σε κυκλοφορία πανελληνίως) και, επειδή έχω διαβάσει πολλά από τα άρθρα του, κάθε άλλο παρά δημαγωγεί. Εκφράζει τις απόψεις του, δεν κρύβει τον πολιτικό χώρο στον οποίο κινείται, αλλά δεν δημαγωγεί. Εκτός κι αν θέλουμε και καλλιτέχνες / δημιουργούς άχρωμους και αδιάφορους για το κοινωνικό και πολιτικό γίγνεσθαι. |
| #320 / 01.12.2003, 11:04 Δεν διαφωνώ, όμως κάποια άρθρα του είχαν προπαγανδιστικό χαρακτήρα...το κυρίως θέμα είναι πως η εφημερίδα αυτή άλλαζε παράταξη κατά - μεγάλα κι όχι μικρά όπως άλλες - διαστήματα...γι'αυτό ίσως έπρεπε να προστατεύσει το κύρος του και το κοινό που τον παρακολουθούσε. Σ'ευχαριστώ. |
| #324 / 01.12.2003, 14:05 / Αναφορά Τέχνη και κομματικοποίηση είναι έννοιες ασύμβατες κι ασύμπτωτες. Τι σημαίνει κόμμα; Η υπέροχη Ελληνική μας γλώσσα το ξεκαθαρίζει απόλυτα, σημαίνει κομμάτι, απόκομμα αν θέλετε. Η ένταξη σ’ ένα κόμμα, εξ’ ορισμού διασπά το «ιερόν όλον», περιχαρακώνει και υψώνει διαχωριστικές γραμμές, γεγονός αντιφατικό με την ελευθερία που πρέπει να εμπνέει την έκφραση και τις δημιουργίες ενός καλλιτέχνη. (Άλλο πολιτικοποιημένος κι άλλο κομματικοποιημένος). Άλλωστε, σε όσους καλλιτέχνες στρατεύθηκαν σε κάποιο κόμμα, από την μετέπειτα εξέλιξή τους φάνηκε, πως μάλλον ατόνησε αρκετά, παρά εξελίχθηκε ο δημιουργικός τους οίστρος. |
| #327 / 02.12.2003, 16:02 Πράγματι, κι αντί να εκλείψουν τα πολιτικά "κόμματα" πασχίζουν να διώξουν το "κόμμα" από τον γραπτό λόγο όπου λειτουργεί ως μουσικό σημάδι, κάτι σαν παύση που κόβει την ροή τού λόγου - όλα στο όνομα τής απλοποίησης και τής ταχύτητας...υποτίθεται. Ευχαριστώ |
| #377 / 29.12.2003, 19:02 / Αναφορά Δεν υφίσταται νομίζω το δίλημμα που θέτει ο αρθρογράφος μεταξύ ενός ''καλού'' πολιτισμού και μιας ''κακής '' κομματικοποίησης .Ο πολιτισμός δεν είναι πολιτισμός γενικά ,ούτε οι φορείς των πολιτικών απόψεων είναι όλοι ίδιοι,όπως δεν είναι και όλες οι απόψεις ίδιες.Αρκετοί από τους ''ποιοτικούς'' μας καλλιτέχνες υπηρέτησαν μέχρι τέλους την άκρατη κομματικοποίηση της μεταπολίτευσης και πολλοί αναδείχτηκαν μέσα από αυτήν.Αντίστροφα υπάρχουν φωτεινά παραδείγματα καλλιτεχνών -των οποίων το έργο είναι και αξιοπρόσεκτο και διαχρονικό- που υπήρξαν ενταγμένοι στους κόλπους μιας συγκεκριμένης πολιτικής ιδεολογίας-και μιας και μιλάμε για Ελλάδα,πιο συγκεκριμένα της κομμουνιστικής. Τώρα,σφουγγοκωλάριοι της εξουσίας υπήρχαν και θα υπάρχουν πάντα,συνδυάζοντας την καλλιτεχνική τους προσφορά -έτσι όπως εκείνοι την εννοούν- με την υπεράσπιση των κατεστημένων απόψεν και ιδελογιών.Τρανό παράδειγμα η καλλιτεχνοσυρροή στο πρόγραμμα 'Πολιτισμός των Πολιτισμών' της Ολυμπιάδας.Ένα σωρό καλλιτέχνες με το έργο τους ωραιοποιούν την αστυνομοκρατία,την οικολογική καταστροφή ,την απελευθέρωση των ωραρίων εργασίας και την καταπάτηση των πιο στοιχειωδών δημοκρατικών δικαιωμάτων με την οποία είναι συνώνυμη η Ολυμπιάδα. |
| #378 / 30.12.2003, 00:41 Πράγματι, όμως τέτοιο δίλημμα δεν τίθεται...το μόνο ίσως που τονίζεται είναι το: Κομματική ή Πολιτική. |
Συχνά λάθη καθηγητών φωνητικής
G.A.S (Gear aquisition syndrome)
Τεχνική στο τραγούδι: Σύμμαχος ή εχθρός της έκφρασης;
Είμαι παράφωνος. Μπορώ να τραγουδήσω;
Πώς μπορώ να τραγουδήσω σωστά τις ψηλές νότες;
