Ο Βασίλης Τσιτσάνης μέσα από τα μάτια του Φαίδωνα Αλκίνοου - Β Μέρος

Συγχαρητήρια Φαίδων!

Διάβασα (ή σωστότερα μελέτησα) με πολύ ενδιαφέρον και το 2ο μέρος - και ξαναδιάβασα το 1ο- του εκτεταμένου και λεπτομερέστατου αυτού άρθρου για έναν από τους μεγαλύτερους και αξέχαστους δημιουργούς και "δασκάλους" του λαικού μας τραγουδιού.

Το πάντα επίκαιρο τραγούδι του "Συννεφιασμένη Κυριακή" εκφράζει τα πάθη του λαού μας, που δοκιμάζεται και σήμερα.

Όπως το παίζει και τραγουδά ο ίδιος, στο "Χάραμα", όπου πρόλαβα και είχα την τύχη να τον δώ και να τον ακούσω:

Μακάρι να έχουμε συχνά προσπάθειες ανάλογες μουσικών άρθρων, στηριγμένων σε βιβλιογραφία και γεγονότα. Οφείλω όμως παρότι έχω προσωπικά μεγάλο σεβασμό στον Βασίλη Τσιτσάνη, να τονίσω πως παρά την δεδομένη προσφορά του στον Ελληνικό Πολιτισμό γενικότερα (ουσιαστικά ήταν ο πρώτος έντεχνος, ο πρώτος συνθέτης αξιώσεων, με κάποια ωδειακή θητεία, σπούδαζε βιολί, ο οποίος ανέμιξε δυτικά και παραδοσιακά στοιχεία), φέρει σειρά απο πολλούς και αξιόλογους του τραγουδιού μας για καπήλευση και οικειοποίηση μουσικών και στίχων, η Συννεφιασμένη σαφώς και αμφισβητείται βάσιμα, ο Βίρβος την θεωρεί δεδομένα όχι δικό του έργο, ενώ με τον Καλδάρα ο οποίος σε βάθος χρόνου αποδείχθηκε μάλλον μεγαλύτερος συνθέτης αφού έγραψε αριστουργήματα σε πολλά διαφορετικά είδη απο το 1946-7 περίπου έως το 1990 που πέθανε, είχε δεδομένη αντιδικία. Ωστόσο το ήθος του Καλδάρα δεν θίχτηκε απο κανέναν, οικογενειάρχης ακέραιος και λόγος συμβόλαιο σε αντίθεση με τον Τσιτσάνη που δεν τιμούσε ως φαίνεται και πολύ το στεφάνι του. Αυτό είναι αρκετό για εμένα ώστε να έχω επιφυλάξεις για το ποιός οικειοποιούνταν τραγούδια και πως, σε μια εποχή που η έννοια προστασία των πνευματικών δικαιωμάτων ήταν δεδομένη.

Ως προς την επιρροή του στους δημιουργούς, ως δημιουργός με αρκετές δυτικές κλιμακες στα τραγούδια του, κατα κανόνα επέδρασε σε δυτικοτραφέντες συνθέτες όπως όλη σχεδόν η γενιά του Εντέχνου. Αντίθετα οι πλέον παραδοσιακοί, αυτοί που κατα κανόνα θεωρούνται πιο κλασσικοί λαϊκοί μουσικοί, δεν συμπαθούσαν συχνότατα τον Τσιτσάνη και τόνιζαν συνέχεια τον πιο άτεχνο αλλά και Πατριάρχη τρόπον τινά Μάρκο Βαμβακάρη. Και ο Καλδάρας, και ο Άκης Πάνου και ο Μαρκόπουλος, όντες πιο ελληνικοί, μέχρι και σήμερα το δωρικό Συροπειραιώτικο ή το ανατολικό των προσφύγων αγάπησαν και όχι το έντεχνο του Τσιτσάνη. Εγώ απο μικρό παιδί τον Τσιτσάνη προτιμούσα, στην πορεία άρχισα να εκτιμώ όμως και την πρώτη Σχολή, μήτρα του κλασσικού Ελληνικού λαϊκού τραγουδιου. Ειρήσθω εν παρόδω μέγας ο Τσιτσάνης ωστόσο υπάρχουν αρκετές σκιές στο έργο του. Και πιστεύω πως κάποτε ο Καλδάρας θα αναγνωρισθεί ως μεγάλο κεφάλαιο επίσης στον Ελληνικό Πολιτισμό και ίσως και οι δημοσιοποιημένες ενστάσεις του.     

τέλειο το άρθρο σου ευχαριστούμε πολύ!!