Λεωνίδας Μπαλάφας - Ανοιξιάτικη μέρα

Ο Λεωνίδας Μπαλάφας είναι ένας νέος μουσικός δημιουργός και ερμηνευτής, σχετικά πρωτοεμφανιζόμενος στη μουσική σκηνή και πιο γνωστός από τη συμμετοχή και νίκη του στο ριάλιτι τραγουδιού Fame Story 4. Μας συστήθηκε για πρώτη φορά, μέσω του πρώτου προσωπικού του δίσκου και τώρα επανέρχεται με μια νέα δισκογραφική δουλειά, με τίτλο “Ανοιξιάτικη μέρα”, μια φρέσκια μουσική πρόταση που ενδείκνυται για διασκέδαση και χαλάρωση, συνδυάζοντας πολυποίκιλα στυλ μουσικής, και χρησιμοποιώντας ένα ευρύ φάσμα μουσικών οργάνων, συνδυάζοντας τα με την ακατέργαστη, θα έλεγε κανείς, φωνή του.

Ακούγοντας το δίσκο, συνειδητοποιείς γρήγορα ότι ο Λεωνίδας Μπαλάφας δεν αποτελεί απλά έναν κοινό εμπορικό ερμηνευτή, όπως άλλωστε θα μπορούσε κανείς να συμπεράνει από τη σχετική του συμμετοχή στο Fame Story, αλλά έναν ζωντανό και ακμαίο μουσικό που δεν αρκείται απλά στη μελωδία και στη μουσική γενικότερα, αλλά επικεντρώνεται στην ευρύτερη ουσία του κάθε τραγουδιού. Ως αποτέλεσμα, δημιουργεί μια καθαρά “ανεξάρτητη” και ειλικρινής δουλειά, που αποκαλύπτει σε βάθος την σπιρτάδα και το νεανικό πνεύμα του, μεταδίδοντας τα παράλληλα προς τον ακροατή.

Ένα πράγμα που με έχει εντυπωσιάσει από το όλο δημιούργημα είναι ο ίδιος ο δημιουργός.

Στην ουσία, ο ίδιος, είναι περισσότερο τροβαδούρος, παρά ένας απλός ερμηνευτής. Ο Λεωνίδας Μπαλάφας υπογράφει τους περισσότερους από τους στίχους και τη μουσική του άλμπουμ, εκτός από το κομμάτι “Πυροσβεστήρας”, όπου συνεργάζεται με τους Locomondo, το “Έχω πια βαρεθεί”, όπου τους στίχους υπογράφει ο Στέλιος Κάτσαρης και το “Για το ράδιο” του οποίου η μουσική και οι στίχοι ανήκουν στον Κο. Κ.. Εκτός αυτού, ο ίδιος παίζει ένα πλήθος οργάνων στο δίσκο, από κιθάρα μέχρι τύμπανα και από πιάνο μέχρι κλαρίνο. Όλα αυτά του προσδίδουν σίγουρα την ιδιότητα του συνθέτη – οργανοπαίχτη – τραγουδιστή (ή τροβαδούρου), γεγονός που μπορεί να θυμίσει σε πολλούς άλλα τέτοια ιστορικά, με την ίδια ιδιότητα, πρόσωπα, όπως τον Bob Dylan, ή τον John Lennon.

Επιπλέον, αυτό που διέκρινα από την πρώτη ακρόαση, ήταν αυτή η ακριβώς ανάμειξη και συνένωση διαφόρων μουσικών ειδών, όπως ανέφερα παραπάνω, που ποικίλλουν από Reggae σε Funk και από Jazz σε έντεχνο. Δεν ξεχώρισα ιδιαίτερα πολλά τραγούδια, ακούγοντας το άλμπουμ, αλλά ομολογώ ότι τα περισσότερα μου τράβηξαν την προσοχή και το ενδιαφέρον, ιδιαίτερα ο “Πυροσβεστήρας” - το οποίο έχει γίνει αρκετά μεγάλη επιτυχία – που κινείται σε ρυθμούς και φέρει στοιχεία Reggae, το “Θα σε κλέψω μια βραδιά”, το πιο ανατρεπτικό, ίσως, όλου του άλμπουμ, φέρνοντας καθαρά προσμίξεις από Funk και Disco και αρώματα από τη δεκαετία του 70 – 80, καθώς και το “Δυο ώρες μείνανε μόνο”, με πολλά χαρακτηριστικά Jazz και στολισμένο με τρομπέτα και σαξόφωνο, χαρακτηριστικά όργανα του είδους. Το καλύτερο όμως από όλα – και το πλέον αγαπημένο μου – είναι το ομότιτλο κομμάτι, ένας Pop παράδεισος που περιέχει ταυτόχρονα και τους καλύτερους στίχους του άλμπουμ.

Παρ' όλα αυτά, το άλμπουμ έχει και κάποιες μη αμελητέες αδυναμίες.

Η κυριότερη από αυτές είναι η ενορχήστρωση. Ο δίσκος περιέχει ένα ευρύ και ανόμοιο πολλές φορές οργανικό πλαίσιο, όπως κλαρίνο, σαξόφωνο, τρομπόνι, βιολί. Οι ορχηστρικοί πειραματισμοί δίνουν και παίρνουν, αλλά πολλές φορές δίνουν την αίσθηση του ασυμπλήρωτου και του ελαφρά ατημέλητου. Αυτό βέβαια προσδίδει μια “αέρινη” αίσθηση στο όλο δημιούργημα, αλλά συχνά μπορούν να απογοητεύσουν και να μην προξενήσουν ιδιαίτερα την προσοχή. Ένα δεύτερο ελάττωμα είναι η φωνή του ίδιου του ερμηνευτή, η οποία αν και χαρακτηριστική, δεν προσφέρει κάτι καλύτερο και, μάλλον, χαλάει σε ορισμένα σημεία το αποτέλεσμα. Όλα αυτά βεβαίως είναι ελαττώματα, τα οποία ένας μη απαιτητικός ακροατής μπορεί να τα προσπεράσει εύκολα, η ακόμα ένας άλλος με περισσότερες απαιτήσεις να μην ενοχληθεί καθόλου από αυτά.

Πέρα από όλα αυτά, το “Ανοιξιάτικη μέρα” εγγυάται απόλαυση και διασκέδαση και σαφώς οποιοσδήποτε ακροατής θα περάσει ευχάριστα την ώρα του ακούγοντας το. Αυτό είναι εγγύηση και, εκτός αυτού, αποτελεί σαφές κίνητρο για την απόκτηση του δίσκου.

Τα συν: ακούγεται ευχάριστα και αβίαστα, διαφέροντας από τον υπόλοιπο μουσικό περίγυρο και προσφέροντας κάτι νέο και νεανικό.

Τα πλην: η συχνή “αφροντισιά” και οι διάφορες αβλεψίες στην ενορχήστρωση και στην ερμηνεία.

Λίστα τραγουδιών: (1) Μόρα, (2) Αθάνατος, (3) Δυο ώρες μείνανε μόνο, (4) Για το ράδιο, (5) Πυροσβεστήρας, (6) Θα σε κλέψω μια βραδιά, (7) Μάνα, (8) Έχω πια βαρεθεί, (9) Αδιαφορία, (10) Ανοιξιάτικη μέρα, (11) Ρημαδιό

Μουσικοί: Λεωνίδας Μπαλάφας (κιθάρες, μπάσο, κλαρίνο, πιάνο,) Βαγγέλης Καραπέτρος (τύμπανα, κιθάρα, μπάσο, μπουζούκι), Λευτέρης Βαρθάλης (μπάσο, γιουκαλίλι, κρουστά), Κώστας Στεργίου (πιάνο, πλήκτρα, glockenspiel), Νίκος Ρέτσος (τύμπανα), Κος Κ. (ακουστική κιθάρα), Βαγγέλης Κατσαρέμης (τρομπέτα), Ιλάν Μανουάχ (σαξόφωνο), Κώστας Φόρτσας (κλαρίνο), Αντώνης Ανδρέου (τρομπόνι), Σέργιος Χρυσοβιτσάνος (βιολί)

Διεύθυνση παραγωγής: Παναγιώτης Μουζάκης
Επιμέλεια παραγωγής: Βαγγέλης Καραπέτρος, Λεωνίδας Μπαλάφας

Περισσότερες πληροφορίες: http://www.myspace.com/leonidasbalafas