Σκέψου τι μπορείς να κάνεις ΕΣΥ για τον καλλιτέχνη

Γυναικοπαρέες σεμνές, περιποιημένες, γλυκιές. Αυτοί και άλλοι πολλοί, περνούν την είσοδο της μουσικής σκηνής, προχωρούν στο bar, στον εξώστη, περιμένοντας ν΄αρχίσει η μικρή τους πολυτέλεια, να γεμίσουν τα βλέμματα θαυμασμό, να αρθούν οι μικρές ατομικές πονεμένες ιστοριούλες τους, να γίνουν συλλογικό, χορικό άσμα με Κορυφαίο τον επί σκηνής.

Αυτά και άλλα τόσα λαμβάνουν χώρα σε ορισμένες νυχτερινές ''συνωδείες''. Πίσω από κοινούς τοίχους, κοινά κτίρια, στεγάζεται το κοινό που λαχταρά άλλοτε μια αριστοτελική κάθαρση, άλλοτε μια διονυσιακή αναστάτωση.

Ένα αέναο δούναι και λαβείν συμβαίνει μεταξύ σκηνής και πλατείας, σε τέτοιου είδους συναυλίες, που η συναισθηματική φόρτιση παιρνει το πρώτο λόγο και η μορφή, η φόρμα, η τεχνική απλώς υπογραμμίζουν.

Αυτό ακριβώς είναι το σημείο που υποστασιοποιεί συμπεριφορές ποδοσφαιρικής κερκίδας και ξετρελαμένων κοριτσίστικων κραυγών.

Γιατί όμως, όταν ο άλλος έχει να σου δώσει τόση πολύ ουσία, εσύ κοινωνείς την εξ-ουσία και τη συν-ουσία;


Περί εξ- ουσίας
Φαν- οπαδοί, club. Που φωνάζουν, μιλάνε δυνατά, περιφέρονται κυριαρχικά στο χώρο.''Που πάς ρε;'', όταν ο τραγουδιστής μετά από 3 ώρες αποχωρεί απ΄την σκηνή. Χειρονομίες, παραγγελιές, γέλια, σχόλια. Ένα τμήμα κοινού που τον ακολουθεί παντού, που καταφανώς τον λατρεύει (και καλά κάνει), που ερωτεύτηκε την ειλικρίνεια, την αλήθεια, τη σεμνότητα.

Και τώρα μεταλλάσσεται σε κακομαθημένο παιδί, που περιμένει το τάδε τραγούδι, το δείνα αστείο, που σχολιάζει την χαμηλή ή υψηλή απόδοση, σα να βλέπει ματς. Και ενω πιθανόν είναι αυτοί, που από στόμα σε στόμα ή διαδικτυακώς τον έκαναν σιγά σιγά γνωστό, που τον έχουν στηρίξει σαν να είναι δικός τους άνθρωπος, θα είναι οι ίδιοι, που θα προβληματίζουν τους ''νεοφερμένους'', ή θα μικρύνουν τους ορίζοντες κ τη δημιουργικότητα του, περιορίζοντάς τον σε μια νόρμα. Αμέτρητα τέτοια παραδείγματα στην εγχώρια σκηνή, αδιαμφισβήτητα.


Περί συν- ουσίας
Πάνω στην σκηνή το άτομο, γινεται υπεράτομο. Λαμβάνει άπιαστες ιδιότητες, φωτίζεται, δημιουργεί εντάσεις, αισθήματα, εικόνες, φαντασιώσεις. Μήπως μας θυμίζει κάτι αυτό; Ω ναι... Έρως. Οι ''ερωτευμένες'' θαυμάστριες συνεπώς, είναι κάτι πολύ τρυφερό, γλυκό και αναμενόμενο.

Αγκυλωμένες κυνηγούν τον προβολέα, να διαχωρίσουν τη μορφή τους απ΄τη μάζα του πλήθους, αναστεναγμοί, φάλτσες νεανικές φωνούλες. Μια μάχη για λίγη προσοχή, που τις περισσότερες φορές είναι ένα ρομαντικό και χαριτωμένο θέαμα. Όχι όμως όταν σου ρίχνουν αγκωνιές, για να πιάσουν μια θέση στον ήλιο-βλέμμα του τραγουδιστή. Ή όταν ουρλιάζουν στ' αυτί σου για να κερδίσουν μια πολυπόθητη ματιά. Και πάντα μέχρι αυτή η οιονεί διεκδίκηση να λάβει προκλητική μορφή, να επιβληθεί στο χώρο, φέρνοντας τον επι-σκηνής ''μικρό θεό΄' - από την κολακεία στην αμηχανία και συνεπώς όλο το κοινό.

Περί ουσίας
Ολοι οι άνθρωποι περισσότερο ή λιγότερο είμαστε επιρρεπείς στην ειδωλοποίηση ιδεών, θεών και ανθρώπων. Όσο πιο πολύ όμως βάζεις κάποιον σ΄ένα βάθρο τόσο πιο πολύ τον απομακρύνεις από εσένα και του στερείς την ανθρωπινή του υπόσταση. Του κρεμάς προσωπείο, ενώ αυτός σου προσφέρει το ειλικρινές και γήινο πρόσωπο του. Δεν υπάρχει πιο υψηλή τέχνη απ'αυτό, πολύ απλά γιατί η τέχνη οφείλει να είναι απτή και όχι υψηλή. Ας μη χαλάμε αυτή την όμορφιά, ας μη λερώνουμε αυτό το ταπεινό θαύμα. Ειδικά όταν αυτός ο κάποιος εδώ και χρόνια κλείνει σα παιδί τα μάτια του και τραγουδά πως μάσκα δεν έχει να φορά στο καρναβάλι ετούτο.



...εξ αφορμής μιας συναυλίας του Γιάννη Χαρούλη στο Σταυρό του Νότου.