Η Ελληνική Μουσική Κοινότητα από το 1997
Βιβλία μουσικής, καρέκλες, φλογέρες στον αέρα και η καθηγήτρια της μουσικής, με τα Depon στο χέρι, προσπαθεί να επιβάλλει την τάξη...
Είμαι μαθητής της Α' Λυκείου και γνωρίζω την κατάσταση στα σημερινά δημόσια και ιδιωτικά σχολεία.. και με λύπη μπορώ κάλλιστα να σας δηλώσω πως η ώρα της μουσικής στα σύγχρονα ελληνικά σχολεία μπορεί άνετα να μετονομαστεί στην .." Η ώρα του 16χρονου , ανώριμου παιδιού!". Βιβλία μουσικής, καρέκλες, φλογέρες να πετάγονται και την καθηγήτρια της μουσικής με τα depon στο χέρι να προσπαθεί να επιβάλλει την τάξη.
Ομως, δεν θέλω με το άρθρο μου να σταθώ σε αυτό. Θέλω απλά να διευρευνήσω τους λόγους για τους οποίους γίνεται αυτό.
Ένα κείμενο στο βιβλίο των αρχαίων έχει τίτλο "Η μουσική εξημερώνει" . Ο συγγραφέας είναι ο Πολύβιος. Σύμφωνα, λοιπόν με το κείμενο αυτό, οι Αρκάδες υποχρέωναν τα παιδιά τους να μάθουν μουσική. Έπρεπε αναγκαστικά να γνωρίζουν τους παιάνες αλλα και τα δοξαστικά λατρευτικά τραγούδια για τους τοπικούς θεούς.
Σαφώς, δεν θεωρώ πως ένα παιδί πρέπει να εξαναγκαστεί για να μάθει μουσική. Ίσα ίσα η μουσική μαθαίνεται μόνο εφόσον ο ίδιος μαθητευόμενος έχει μεράκι να την ...ξεζουμίσει! Ας συνεχίσουμε όμως στο αρχαίο κείμενο...."όποιο παιδί δεν γνώριζε μουσική θεωρούταν ακαλλιέργητο και έπρεπε να απολογηθεί. Αναγκαστικά λοιπόν, κρινόταν απαραίτητο μέσω της μουσικής το παιδί να αποκτήσει έναν ομαλό και καλλιεργημένο χαρακτήρα. Θεωρούσαν πως η μουσική εξημέρωνε ...ακόμη και τα πιο άγρια θηρία!
Ας γυρίσουμε πολλά χρόνια μπροστά, μέσα στην τάξη, την ώρα που όλοι οι μαθητές φανερά υποτιμούν το μάθημα της μουσικής και το θεωρούν "δευτερεύον".
"Έλα μωρέ σιγά μουσική είναι χαλάρωσε, η μουσικού δεν καταλαβαίνει Χριστό".
Έπειτα, παρατηρείς τα παιδιά να βγάζουν τις πιο κτητώνδεις πράξεις τους έναντι της ηρεμίας και της ψυχικής γαλήνης που μπορεί να σου προσφέρει η μουσική.
Μήπως και αυτό είναι ένα λάθος των γονέων; Μήπως για αυτό οι Έλληνες μαθητές είναι οι πιο ατσούμπαλοι, ακαλλιέργητοι και σύμφωνα με έρευνες άμαθοι;
Σίγουρα δεν θα πρέπει να φτάσουμε στο σημείο όλοι να ξέρουμε αναγκαστικά μουσική και να απολογούμαστε αν δεν γνωρίζουμε, αλλά είναι επιεικώς απαράδεκτο όταν βλέπεις να υποτιμούν και να μειώνουν ένα θέμα το οποίο για αυτούς είναι άγνωστο!
Δεν είναι τυχαίο πως οι Έλληνες μαθητές που έζησαν με τη μουσική λένε "παιδιά ...κόφ'τε το ας μην το ξεφτυλίσουμε!"
Συμπέρασμα: Η μουσική τελικά είναι ένα θέμα τόσο πολυδιάστατο, τόσο ανέγγιχτο αλλα ταυτόχρονα και τόσο υποβαθμισμένο γιατι μπορείς απο τη μια να δεις φανατικούς μουσικόφιλους και απο την άλλη ανεγκέφαλους να την προσβάλουν..."σαν να την ήξεραν και απο χθές...."
Αν σου αρέσει να γράφεις για μουσικά θέματα, σε περιμένουμε στην ομάδα συντακτών του ιστορικού, ανεξάρτητου, πολυφωνικού, υγιούς και δημοφιλούς ηλεκτρονικού περιοδικού μας.
Στείλε το άρθρο σου
σχολιάστε το άρθρο
| #22781 / 03.06.2011, 20:34 / Αναφορά Λυπάμαι που λείπει η μουσική παιδεία στα Σχολεία μας! Λυπάμαι. Δεν έχω να πω τίποτα άλλο! |
| #22782 / 03.06.2011, 20:39 Φίλε μου εγώ που το έγραψα ,το βίωνα σε καθημερινή βάση.Υπάρχει τεράστια υποτίμηση από τους Έλληνες μαθητές!.Δυστυχώς! Δεν μπορούν να κατανοήσουν πως η μουσική είναι μέρος της κλασσικής παιδείας. :) |
| #23189 / 09.08.2011, 17:31 Συμφωνω απολυτα με το αρθρο σου..ειμαι απο καρπενησι και στις τρεις ταξεις του γυμνασιου ειχα ενα δασκαλο που υποτιμουσε οσο δεν παιρνει το μαθημα της μουσικης χορευοντας τα παπακια και αλλα τετοια τη στιγμη που αφηνε τα παιδια να τον τραβανε βιντεο...και αυτος ο ανθρωπος συνεχιζει ακομα να διδασκει ''μουσικη'' |
| #22783 / 03.06.2011, 20:54 / Αναφορά Φίλοι μου, ένας μεγάλος μαθητής είμαι κι εγώ.Βέβαια δεν έχω την εμπειρία του Λυκείου αλλά γνωρίζω από 'μέσα' πως λειτουργεί αυτό...είναι κρίμα που έχει χαθεί ο σεβασμός για αυτό το μάθημα.Δεν αναγκάζει κανείς κάποιον να μάθει μουσική.Απλά σ'αυτή τη στιγμή της ζωής του ο μαθητής έχει την υποχρέωση να είναι πάνω απ'όλα μαθητής.Τί σημαίνει αυτό;Σεβασμός στους συμμαθητές και στο δάσκαλο.Τα βιβλία μπορεί να μυρίζουν 'σεπτεμβρίλα' αλλά δε θα 'πρεπε να χάνεται ο σεβασμός.Απ'όλους τους δασκάλους μπορείς να πάρεις κάτι,ας είναι κι ο χειρότερος.Όσο για το μάθημα...ναι το υποτιμάμε.Ο δάσκαλος ευθύνεται κυρίως νομίζω.Πρέπει να είναι καλά προπονημένος.Μακάρι να κάνει το μάθημα ευχάριστο.......(για να μην ξεφύγει η κατάσταση και του'ρχονται βιβλία ουρανοκατέβατα). Σκόρπιες σκέψεις έκανα παραπάνω...κάποιος μπορεί να καταλάβει κάτι. |
| #22784 / 03.06.2011, 21:06 Φίλε μου σε ευχαριστώ για το σχόλιο! :) Πάνω από όλα είμαστε μαθητές και δεν πηγαίνουμε στο σχολείο για το βαθμό των μαθηματικών και των αρχαίων αλλά πάνω από όλα γιατί είναι μια μικρή κοινωνία , ένα δείγμα από αυτό που θα ακολουθήσει στη συνέχεια! Πρέπει να δείχνουμε κάποιο σεβασμό!.Σε ευχαριστώ για το χρόνο σου διαβάζοντας το άρθρο μου...είναι σημαντικό για μένα! :) |
| #22787 / 03.06.2011, 23:14 / Αναφορά Υπέροχο άρθρο για περισυλλογή! Εγω έχω να πω δυστυχώς πολλά για το εκπαιδευτικό συστημα της μουσικής στα σχολεία! Πρώτα απ΄όλα πως ένας μαθητης να αποκτήσει ξαφνικά μουσική παιδεία στο λύκειο αφού κανείς δεν του έχει μάθει τον τρόπο να ακούει μουσική; Η μουσική εξημερώνει...και βεβαίως το κάνει όταν έχει μάθει να αφήνεσαι στο κάθε άκουσμα, δημιουργώντας μέσα σου τα καταλληλα συναισθήματα και αυτό το μαθαίνεις από παιδί στο νηπιαγωγείο και στον παιδικό. Οι περισσότεροι νέοι αρχίζουν να δημιουργούν συναισθήματα με την μουσική όταν αρχίζουν κατα το πλειστον να ερωτευονται, δηλαδή στην ηλικία των 14-15 ετών. Τοτε φυσικά και η μουσική ειναι αναλογη (καψουροτραγουδα, κομματια με περιεργες αρμονίες κτλ.)Απορεί κανείς γιατί η μουσική στις ξενες χωρες είναι απο τα πρωτεύων και βασικά μαθήματα και στην Ελλάδα είναι από τα χαβαλετζίδικα μαθήματα. Μα ποτε δεν υπήρχε μια βασική ύλη που να διδασκεται με σειρά απο την 1η Δημοτικιού μεχρι και το λυκειο. Ο κάθε καθηγητής καλειται καθε χρονιά να διδαξει... τι; Ετσι καθε χρόνο ο μαθητής μαθαινει το πενταγραμμο και την επομενη χρονιά επισης το πενταγραμμο. Για να μπεις μέσα σε μια τάξη και να κανεις τους μαθητες να ενδιαφερθούν για το αντικειμενο το οποίο διδάσκεις χωρίς το συγκεκριμένο μάθημα να ειναι από τα βασικά (στην προκειμένη περίπτωση η μουσική) θα πρεπει να έχεις διδαχτεί ψυχολογία για την επιτευξη μαθησιακών στόχων σε μαθητές. Εδώ τα βιβλία που έχουν δώσει στο Δημοτικό, οι μουσικοί δάσκαλοι δεν τα διδάσκουν γιατί απλά δεν ξέρουν να τα διδάξουν. Οι περισσότεροι περιορίζονται στο να μάθουν στα παιδιά μόνο τραγούδια. Είναι φυσικό λοιπόν όταν ο δάσκαλος δεν ξέρει να τραβήξει την προσοχή των μαθητών, το μάθημα της μουσικής να καταλήξει μαθημα χαβαλέ! Είναι κρίμα δυστυχώς πολυ μεγάλο όταν εμεις οι Ελληνες δώσαμε τα φώτα του πολιτισμού, τωρα να στερούμαστε την μουσική παιδεία γιατί εδώ και πολλλά χρόνια το υπουργείο πολιτισμού και παιδείας δεν έχουν δώσει την απαραίτητη προσοχή και οργάνωση του τομέα. Κι αυτό; Μα γιατί και οι ίδιοι στερούνται την μουσική παιδεία και παει λέγοντας. Να σαι καλα που έγραψες το άρθρο! Είναι αληθινό περα για πέρα ότι έγραψες! |
| #22788 / 03.06.2011, 23:24 Σας ευχαριστώ για το πολύτιμο σχόλιό σας! Συμφωνώ απόλυτα με ό,τι είπατε και το μόνο που θα ήθελα να πω είναι το εξής.. Οι Έλληνες μαθαίνουν τα παιδιά τους να είναι πνευματικά μονομερή και κενά άτομα, βαθμοθηρία και χαβαλές το μόνο που τους νοιάζει! Σαφώς , στο εξωτερικό ο μάθημα της μουσικής...διδάσκεται! Ευχαριστώ και πάλι για το σχόλιο και το χρόνο που διαθέσατε για το άρθρο! :) |
| #22834 / 07.06.2011, 19:22 Δήλωση Μίκη Θεοδωράκη Με κάλεσαν να μιλήσω σε συγκέντρωση στην Πλατεία Αριστοτέλους της Θεσσαλονίκης, την Πέμπτη 9 Ιουνίου στις 7 το απόγευμα. Η απάντησή μου υπήρξε θετική. Επικοινώνησα με τον Πρύτανι του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου και του πρότεινα να πάρει μέρος και αυτός στη συγκέντρωση, πράγμα που δέχθηκε και μάλιστα με συγκίνηση και ιδιαίτερο ενθουσιασμό. Όλα πήγαιναν ομαλά, έως σήμερα το πρωί που δημοσιοποιήθηκαν τα σχετικά με την συγκέντρωση. Ευθύς αμέσως, πρώτος ο Δήμαρχος δήλωσε ότι δεν παραχωρεί την Πλατεία. Χωρίς αιτιολογία. Δεύτερος ο Πρύτανις με ... δελτίο τύπου και όχι με απ' ευθείας επικοινωνία μαζί μου ή με τους διοργανωτές όπως θα ήταν φυσικό αν πράγματι υπήρχε κάποιο αντικειμενικό πρόβλημα, δηλώνει ότι τον ... ξεγέλασαν «ως προς τη μορφή και το περιεχόμενο της εκδήλωσης» και κατόπιν τούτου αρνείται να συμμετάσχει. Τρίτος υποψήφιος ομιλητής μου δήλωσε ότι αδυνατεί να πάρει μέρος, γιατί επιστρέφοντας στο σπίτι του βρήκε δεκάδες υβριστικά και απειλητικά ηλεκτρονικά μηνύματα. Δεν έχω καμμιά αμφιβολία ότι σε λίγο θα υπάρξουν διαδοχικά νέα εμπόδια με στόχο τη ματαίωση της παρουσίας μου στην Θεσσαλονίκη. Παλαιότερα, επί εποχής βασιλευομένης Δημοκρατίας, που είχα το ίδιο πρόβλημα κάθε φορά που σκόπευα να πάω στην Θεσσαλονίκη, γνώριζα το Κέντρο από το οποίο εκπορεύονταν οι απειλητικές προειδοποιήσεις. Σήμερα όμως, σε συνθήκες Δημοκρατίας, αδυνατώ να καταλάβω με ποιο τρόπο συντονίστηκαν ο Δήμαρχος με τον Πρύτανι και γιατί στρέφονται εναντίον μου, μιας και μόλις χτες ήμουν βέβαιος για τα φιλικά τους αισθήματα απέναντί μου. Εν πάση περιπτώσει δεν πρόκειται να ξαναγυρίσω σε κείνες τις εποχές, που η Εξουσία με αντιμετώπιζε σαν πολίτη β΄ κατηγορίας. Η πλατεία Αριστοτέλους υπήρξε πάντοτε έως τώρα χώρος πολιτικών και άλλων εκδηλώσεων και δεν πρόκειται να επιτρέψω σε κανένα να μου στερήσει το δικαίωμα που απολαμβάνουν όλοι οι άλλοι. Έτσι στην περίπτωση που επιμείνουν στις απαγορεύσεις και στους αποκλεισμούς, δηλώνω ότι από το απόγευμα της Τετάρτης θα «καταλάβω» μόνος μου τον δημόσιο αυτόν χώρο, που μου ανήκει όπως ανήκει σε όλους και αν τολμούν, ας έλθουν να με διώξουν δια της βίας. Αθήνα, 7.6.2011 Μίκης Θεοδωράκης |
| #22789 / 03.06.2011, 23:51 / Αναφορά Και η μουσική χρειάζεται, και η γυμναστική, και το σκάκι μην σας πω! (Οι Ινδοί ξέρουν!) Είναι πολύ τραγικά τα πράγματα στην Ελλάδα (αλλά και στις περισσότερες χώρες του κόσμου), ιδιαίτερα στον χώρο της παιδείας. Όλα από κεί ξεκινάνε. Η μουσική παιδεία θεωρώ πως θα έπρεπε να έχει την ίδια σοβαρότητα που προβλέπεται και για τα υπόλοιπα μαθήματα, αλλά δυστυχώς εδώ θα μας τα καταργήσουν ΟΛΑ, κατόπιν υποβιβασμού και χλευασμού... Μας έχουν κάνει να μισούμε το σχολείο, το όποιο δεν έχει καμιά δύναμη, ούτε και κύρος. Όλα εκεί μέσα γίνονται με συνοπτικές διαδικασίες και χωρίς καμία απολύτως ουσία. Και η μόρφωση του κάθε μαθητή είναι ΚΑΘΑΡΑ θέμα δικό του αλλά και των γονέων του. Οι καθηγητές λειτουργούν περισσότερο σαν τους "περίφημους" Έλληνες δημοσίους υπαλλήλους παρά σαν υπεύθυνοι εκπαιδευτικοί. Και τέλος, χάρη στην τηλεόραση με τα πρότυπα που προωθεί καθημερινά, αντί να ακούς τα παιδιά σήμερα να έχουν φιλοδοξίες και όνειρα για καριέρες που θα βοηθήσουν την κοινωνία, ξέρετε καλά τι τους βάζουν μέσα στο κεφάλι τους. ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ ΚΑΤΙ. ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΣΥΝΕΧΙΣΤΕΙ ΑΥΤΟ! |
| #22812 / 06.06.2011, 08:49 Λοιπόν, στην "τριτοκοσμική" Αργεντινή, όπως θέλουν οι "Μεγάλοι" να μας κάνουν να πιστεύουμε, όπου το Εκπαιδευτικό σύστημα και μέσα σε αυτό και οι Δάσκαλοι σε γενικές γραμμές, δεν έχουν τη θέση που τους πρέπει σαν Διαμορφωτές νέων ψυχών, αλλά σαν Εκπαιδευτικοί (τα ζώα εκπαιδεύεις, το παιδί θέλει μύηση ...), εδώ λοιπόν το μάθημα του σκακιού με Εγκύκλιο έχει καθιερωθεί στα Σχολεία από το Δημοτικό. Μήπως να δοκιμάσουν οι μαθητές να παρακινήσουν τους καθηγητές μουσικής να τους δώσουν ερεθίσματα με μουσικά κομμάτια που τα ίδια θα πηγαίνουν στην Τάξη και έτσι και οι καθηγητές να νιώσουν ότι το αντικείμενό τους έχει ενδιαφέρον για κάποιους, για να μη βαριούνται και αυτοί; Αν αντιστραφούν οι όροι για τις προτάσεις; Σε μία άλλη "τριτοκοσμική" χώρα, το Μεξικό υπάρχουν Σχολεία που αυτή η μέθοδος είναι η κατ΄εξοχήν μέθοδος Διδασκαλίας, κυρίως στο Γυμνάσιο και το Λύκειο. Οι μαθητές είναι οι ερευνητές και οι Δάσκαλοι είναι οι Συντονιστές. Κάντε τη διαφορά! Προτείνετε εσείς ! Μπορεί στην αρχή να χλευαστείτε από μερικούς συμμαθητές σας, αλλά στο τέλος θα δείτε πως όλοι θα ακολουθήσουν. Καλή ακρόαση ! |
| #22790 / 04.06.2011, 00:53 / Αναφορά Δυστυχώς αυτό το φαινόμενο ίσχυε και πιο παλιά και φαντάζομαι απο τότε που μπήκε ως ''μάθημα''στα σχολεία.Είναι τραγικό,ίσως ό,τι χειρότερο απο τα προβλήματα που υπάρχουν στην παιδεία γενικότερα.Θυμάμαι πόσο με εκνεύριζε το 99% των συμμαθητών μου όταν μετατρέπονταν σε καραγκιόζηδες στην ώρα της μουσικής(χρησιμοποιώ τη λέξη καραγκιόζηδες για να μην πώ τίποτα άλλο)και πόσο λυπόμουν αυτή την καημένη καθηγήτρια που έκανε τα στραβά μάτια στα γιουχαρίσματα και τις κραυγές.Η μουσική είναι η σημαντικότερη μόρφωση που μπορεί να πάρει ένας άνθρωπος,γιατί έχει άπειρες προεκτάσεις και μπορεί να καλλιεργήσει ψυχή και πνεύμα όσο τίποτα άλλο.Δεν θα γίνουν όλοι μουσικοί αλλά ούτε και φυσικοί,χημικοί κλπ Αυτά τα μαθήματα όμως τα θεωρούν πρωτεύοντα!Στην πραγματικότητα δεν προσφέρουν τίποτα στους περισσότερους μαθητές παρα μόνο τους τρώνε χρόνο και πολλές φορές χρήμα(φροντιστήρια κλπ).Όταν τελειώσουν δε μένει τίποτα που να μπορεί να τους κάνει καλύτερους ανθρώπους.Αυτό μπορεί να το κάνει μόνο η μουσική,που αν μέσα στα σχολεία γινόταν σωστή δουλειά,θα άλλαζε εντελώς το τοπίο.Δεν θα υπήρχε αυτός ο ζωολογικός κήπος που κάποιοι ονομάζουν μουσική,γιατί κανένας δε θα τον συντηρούσε χάνοντας το χρόνο του και καταστρέφοντας τον ψυχισμο του!Και αυτό δεν είναι υπερβολή. Όταν ένα παιδάκι του δημοτικού μαθαίνει αριθμητική,και ρωτήσει το γονιό του''σε τι θα μου χρειαστεί να το μάθω αυτό''η απάντηση συνήθως είναι''για να μη σε κλέψουν στα ρέστα όταν πας για ψώνια κλπ.'' Ας τον έκλεβαν σε τελική ανάλυση,τί θα γινόταν? Το να σε κλέψουν πνευματικά όμως επειδή θα σε πιάσουν ''αδιάβαστο''έχει τίμημα.Φυσικά και χρειάζονται τα μαθηματικά(άλλωστε εμπεριέχονται και στη μουσική)αλλά στην ίδια βαθμίδα(αν όχι σε ανώτερη)πρέπει να μπεί και η μουσική. Όσο δεν αποτελεί την κορυφή της πυραμίδας του εκπαιδευτικού συστήματος,δεν θα αλλάξει ποτέ η αντιμετώπιση της στα σχολεία.Όταν μάθουν αυτοί που παριστάνουν τους υπουργούς παιδείας την αξία της ως τέχνη και μέσο πνευματικής καλλιέργειας ίσως αλλάξουν τα πράγματα.Μέχρι τότε οι καθηγητές μουσικής όσο και να θέλουν να μορφώσουν τα παιδιά θα αποτυγχάνουν κατα 95%.Και η ''ώρα του ηλίθιου παιδιού''δεν θα αλλάζει μάθημα! |
| #22791 / 04.06.2011, 01:58 / Αναφορά Θα σας πω για 3 διαφορετικούς καθηγητές μουσικής που γνώρισα στο γυμνάσιο-λύκειο.... Σας τους αναφέρω κλιμακωτά... Ο ένας μας έκανε ό,τι έλεγε το βιβλίο. Διαβάζαμε το βιβλίο του οργανισμού, απλή ανάγνωση, πετούσε έξω 1,2,3,4,5 παιδιά, φώναζε να κάνουμε ησυχία... και έτσι περνούσε η ώρα. Δεν θυμάμαι καν για πιο θέμα μιλούσαμε, νομίζω ποτέ δεν έπαιρνα βιβλίο μαζί μου γιατί δεν θυμάμαι ούτε απ'έξω πως είναι. Ο δεύτερος μας έκανε πράγματα εκτός βιβλίου. Μαθαίναμε το ζεϊμπέκικο, το χασάπικο και διάφορα άλλα είδη σε τί ρυθμούς είναι. Μαθαίναμε που είναι το ντο,ρε,μι,φα,σολ,λα,σι στο πεντάγραμμο. Μαθαίναμε ποιές νότες είναι στις γραμμές και ποιές ανάμεσα σε αυτές. Καθόμασταν, μας τα έγραφε στον πίνακα και στο επόμενο μάθημα έπρεπε να του τα λέμε απ έξω, ένας ένας, καθώς ρωτούσε όλο το τμήμα. Εντάξει, δεν είχε μουσικά κανένα ενδιαφέρον. Απλά ψιθύριζε την απάντηση ο ένας στον άλλον την ώρα της εξέτασης και έτσι απαντούσαμε όλοι. Κάναμε και φασαρία αλλά όχι τόοοση πολλή, ήταν κακός. Ελάαααχιστα πράγματα θυμάμαι και αυτά εντελώς θεωρητικά και χωρίς κανένα ενδιαφέρον. Ο τρίτος και τελευταίος ήρθε με το κασετοφωνο (ο μόνος που το έφερε). Έβαλε τις 4 εποχές του Vivaldi και μας άφησε να τις ακούσουμε χωρίς να μας πει ποιά εποχή ακούμε κάθε φορά. Τη βρίσκαμε εμείς! Μας είπε ότι παίζει ένα όργανο και μας άφησε εμάς να μαντέψουμε τί παίζει. Ο "κακός" μαθητής της τάξης, ο φωνακλάς κλπ απάντησε ότι παίζει κιθάρα γιατί είχε μεγάλα νύχια. Έτσι μάθαμε ότι ένας βιολιστής μπορεί να έχει κόκκινο λαιμό γιατί ξυρίζεται και μπορεί να ερεθιστεί αφού έτσι παίζεται το βιολί...! Αστείο αλλά σημαντικό... Μάθαμε και εν συντομία, σε ένα μεγάλο βιβλίο με πολλές εικόνες, να ξεχωρίζουμε τα όργανα. Το βιολί, το τσέλο, το βιολοντσέλο, τη βιόλα και το κόντρα μπάσο ακόμα τα θυμάμαι. Τα όργανα τύπου βιολιού είναι και δύσκολα μας είχε πει... αν μαθαίνει κανένας στη γειτονιά μας θα το ξέραμε ήδη γιατί θα ακούγαμε όλο φάλτσα! Θυμάμαι και το εκκλησιαστικό όργανο το οποίο είναι ακόμα δύσκολο να παίξει κανείς μας έλεγε. Μετά θέσαμε λοιπόν στόχο να φτιάξουμε ένα cd της τάξης μας για το σχολείο μας. Τα αντίτυπά του θα πήγαιναν παντού! Θα είχε και εξώφυλλο και και και.... Το είχε κάνει άλλωστε πάλι και σε ένα σχολείο που ήταν διορισμένος την προηγούμενη χρονιά! Έτσι, γράψαμε στα γρήγορα καμια δεκαριά απλούς κανόνες σύνθεσης και αρμονίας (να είμαστε μέσα σε μία οκτάβα κλπ)... Μέσα στον πρώτο καιρό είχαμε μάθει όλα τα βασικά... και αρχίσαμε να του γράφουμε κάποιες σειρές με νότες ο καθένας σαν ασκησούλα για το σπίτι κάθε φορά. Με τις δικές μας αξίες, με δική μας σειρά και όποιες νότες θέλαμε... αρκούσε να μην παραβαίνουμε τους κανόνες! Έτσι κάθε μαθητής από όλα τα τμήματα της τάξης μας έκανε μία μελωδία και την έδινε... είτε ήταν καλός είτε κακός μαθητής, έστω και στο διάλειμμα πριν, ενδιαφερόταν να κάνει την άσκηση να την δώσει! Ο καθηγητής ταίριαζε αυτές που κολλούσαν και τις έγραφε σε αρχεία ήχου σαν διάφορα puzzle που τα κομμάτια του ήταν οι μελωδίες του καθενός μας. Στο τέλος θα ακούγαμε τί έχουμε φτιάξει, θα διαλέγαμε τα καλύτερα και θα τα κάναμε τραγουδάκια για το cd! Μάλιστα κάθε τμήμα είχε τα δικά του puzzle, υπήρχε έτσι ανταγωνισμός, ποιό τμήμα έχει μείνει πίσω και ποιό όχι. Το cd όμως στο τέλος ήταν για όλη την τάξη. Το cd δεν έγινε τελικά γιατί χάσαμε αρκετά μαθήματα με αργίες... (έτσι μας είπε τον ιούνιο) Την επόμενη χρονιά όμως ρωτούσαμε τον καθηγητή μας στα διαλείμματα για το cd μας και για το τί θα κάνουμε! Ενδιαφερόμασταν! Λοιπόν, στον τρίτο καθηγητή γινόταν η λιγότερη φασαρία... Ενδιαφερόμασταν ΟΛΟΙ. Θυμάμαι κανόνες μουσικής, θυμάμαι τις νότες στο πεντάγραμμο, θυμάμαι κομμάτια που ακούγαμε. Θυμάμαι ότι τελικά η πρώτη ήταν η "χαζή" του σχολείου... Ο δεύτερος ήταν ο "κακός"... Ο τρίτος ήταν ο αγαπημένος, ο καλύτερος μας καθηγητής που ήθελε να μας μάθει! Για μερικούς καχύποπτους μαθητές και εξυπνάκηδες ίσως ήταν ο περίεργος, αλλά ως εκεί... Αν και οι συνάδελφοί του τον εκτιμούσαν για αυτό που κάνει δεν θα έλεγε κανένας ότι είναι περίεργος... Βλέπετε ήταν νεοδιορισμένος (για 1-2 χρόνια) Αθηναίος που ερχόταν στο Άργος τις μέρες που είχε μάθημα, για να μας κάνει... μουσική. Ενώ οι άλλοι καθηγητές ήταν "αλλιώς"... Δεν έκανε παρέα τόσο μαζί τους ούτε κάπνιζε ώρες ατελείωτες στο γραφείο των καθηγητών γιατί ήταν έξω μαζί μας. Ε και αν λέγαμε στον μαθηματικό για το cd μας, φαινόταν ότι από μέσα του κοροϊδεύει... Πώς μετά να πειστούν τα παιδιά?? Τελικά νομίζω τα παιδιά ξέρουν μια χαρά να "ψυχολογούν" και ας μην ξέρουν ούτε παιδαγωγική ούτε τίποτα. Και συμπληρώνω ότι πρόκειται για σχολείο σε επαρχία... δεν είχαμε ιδέα από μουσική. Ούτε τί σημαίνει παίζω μουσική, ούτε τι σημαίνει ακούω, ούτε γράφω. 2-3 παιδιά είχαν κάνει λίγα μαθήματα σε κιθάρα και αρμόνιο. Και τελικά αρκετά μάθαμε απ ότι φαίνεται! Θέλω να πιστεύω ότι τουλάχιστον οι καθηγητές τα τελευταία χρόνια έχουν εκσυγχρονισθεί λίγο και ανανεωθεί και δεν είναι το "τότε" κλίμα. Αν και έχουν περάσει λίγα μόνο χρόνια από τότε που λέω... Τα παραπάνω γιατί ξέρω ότι ανάμεσά μας έχουμε πολλούς μουσικούς που δουλεύουν σε σχολεία... |
| #22792 / 04.06.2011, 07:04 Μακάρι να είχαμε κι'εμείς στο σχολείο (μιλάω γιά την δεκαετία '60-70) τέτοιους καθηγητές σάν τον τρίτο που είχες,με τά κασετόφωνα και τά αρχεία ήχου.Δυστυχώς,στην δική μου εποχή,το μάθημα τής μουσικής το έκαναν ώς επί το πλείστον άνθρωποι που οι ίδιοι ήταν...άμουσοι.Συνεπώς,περιοριζόντουσαν στο να μάς λένε απλώς τί έλεγε το σχολικό βιβλίο-γραμμένο κι'αυτό από μουσικούς μέν,αλλά με τρόπο τελείως πρόχειρο. Ακόμα όμως και οι ελάχιστοι-δύο τον αριθμό-μουσικοί που είχαμε ώς καθηγητές,δέν έκαναν και σπουδαία πράγματα γιατί ο ίδιος ο τρόπος που το υπουργείο ώριζε πως έπρεπε να γίνεται το μάθημα,κατά την ταπεινή μου άποψη,ήταν λανθασμένος.Δέν ξέρω τί γίνεται τώρα,πάντως στην εποχή μου ο τρόπος ήταν να διδάσκεται η θεωρία τής μουσικής στην τάξη,επί δικαίων και αδίκων-δηλαδή αδιακρίτως και ανεξαρτήτως τού άν κάποιοι μαθητές είχαν μουσικό ταλέντο ή όχι.Φυσικά,όσοι δέν είχαν ήδη κάποιο ενδιαφέρον γιά την μουσική δέν το αποκτούσαν μ'αυτόν τον τρόπο-ούτε φυσικά με την αναγκαστική εκμάθηση τού σολφέζ,που έπρεπε να το κάνουν ακόμα και όσοι δέν είχαν το κατάλληλο "αυτί" ώστε να αντιληφθούν ποιά νότα άκουγαν και να την πούν σωστά. Μού κάνει εντύπωση λοιπόν που βρέθηκε στην δική σου τάξη ένας καθηγητής που κατάφερε να σάς κάνη όλους συνθέτες-μπράβο του.Δέν ξέρω πόσοι από την τάξη σου έγιναν μουσικοί,σίγουρα όμως πρέπει να είναι πολύ περισσότεροι από την αντίστοιχη δική μου (τότε ήταν το σχολείο εξατάξιο,γυμνάσιο-δέν είχαμε "λύκειο",οπότε υπολογίζω ότι πρέπει να ήταν η δική μας 5η γυμνασίου/σημερινή δευτέρα λυκείου). ΥΓ 1.Δέν είναι όλοι οι βιολιστές "κοκκινολαίμηδες",μόνο αυτοί που δέν φροντίζουν να βάζουν στον λαιμό τους ένα μαντήλι ή πετσετάκι πρίν ακουμπήσουν το βιολί.Υποθέτω πως ο καθηγητής σας δέν ήταν απ'αυτούς-εγώ έχω συνεργαστεί μέχρι τώρα με δύο βιολιστές που αμφότεροι είχαν αυτό το απλό "σύνεργο"..... ΥΓ 2.Ο "κακός" μαθητής τής τάξης σου εκτός από φωνακλάς ήταν και μπουμπούνας-ή τουλάχιστον δέν είχε δεί ποτέ κιθαρίστα εν δράσει από κοντά.Δέν χρειάζεται και πολύ μυαλό γιά να καταλάβη κανείς ότι όταν έχης μακριά νύχια,δέν μπορείς να πατήσης τα δάχτυλά σου πάνω στίς χορδές τής κιθάρας.Μόνο οι λυράρηδες πατάνε τίς χορδές με τα νύχια τους. |
| #22795 / 04.06.2011, 12:02 Από την τάξη μου, στο λύκειο αργότερα, ασχολήθηκαν και άλλα παιδιά με τη μουσική αλλά δεν ξέρω αν είχε παίξει ρόλο αυτός ο καθηγητής. Ο ίδιος έπαιζε κλασική κιθάρα και στο δεξί χέρι μόνο είχε κάπως πιο μακριά νύχια... Δεν έπαιζε βιολί αλλά μας μιλούσε για τους μουσικούς, ότι μπορείς δηλαδή καμια φορά να τους "αναγνωρίσεις" κλπ. Το παιδί, όπως και όλοι μας σχεδόν είμασταν μπουμπούνες, γιατί τότε όπως είπα η επαφή γενικότερα των παιδιών με τη μουσική ήταν λιγότερη. Αργότερα, η ίδια γενιά όταν ήρθε ευρέως το ίντερνετ, άκουσε άλλη μουσική και ασχολήθηκε με κιθάρα, μπάσο, ντραμς... και ήρθε η μόδα των συγκροτημάτων, αυξήθηκαν οι δάσκαλοι μουσικής, γίνεται κανένα live και φεστιβάλ και έτσι τα παιδιά έχουν καλύτερη εξοικείωση. Τώρα μέσα στα σχολεία δεν ξέρω τι κάνουν. Γενικά, δεν είναι τόσο οι γνώσεις που ήθελα να θίξω αλλά το ότι καθήλωσε την τάξη στα πρώτα μαθήματα χωρίς φωνές και αποβολές, με αυτές τις "χαζές" πληροφορίες. Με μικρά τρικ αντί να νιώθουμε ότι είναι η ώρα για παιχνίδι και φασαρία, νιώσαμε ότι είναι μια ώρα δημιουργική... οπότε σαν να μην έφτανε αυτό, ρωτούσαμε κιόλας. Γι' αυτό παραπάνω γράφω και με ένα τόνο ενθουσιασμού, γιατί έτσι ήταν. ΥΓ: Αν δεν κάνω λάθος ο καθηγητής αυτός είχε έρθει όταν ήμουν β' γυμνασίου... πριν μια δεκαετία χοντρικά. |
| #22793 / 04.06.2011, 09:33 / Αναφορά Δεν νομίζω πως θα ξεχάσω ποτέ την δύστυχη την καθηγήτρια που είχε την ευγενική θέληση να μας βάλει να ακούσουμε Beethoven και να την κοροιδεύουν.. Απαράδεκτη κατάσταση.. |
| #22794 / 04.06.2011, 11:33 Καλά και μείς είχαμε μια χρονιά, μια καθηγήτρια στο γυμνάσιο, όπου αντιμετώπισε τα παιδιά και το ίδιο το μάθημα σαν να ήταν τα μαθηματικά ή την φυσική: όποιος είχε όρεξη για χαβαλέ απλά πέρναγε έξω με απουσία, αλλά δεν τον βόλευε ποτέ γιατί... θα έχανε την παράδοση!! Ναι, έβαζε να μαθαίνουμε την Ιστορία των μεγαλύτερων κλασικών μουσικών, θεωρία στην μουσική κτλ με διαγωνίσματα μετά και από όλα. Ακόμα και παιδιά νομίζω πως κόπηκαν στην μουσική! (θα είχαν κοπεί και σε άλλα όπως θα φαντάζεστε). Κανείς δεν "μένει" από μουσική και γυμναστική. Και τι κέρδισε σαν καθηγήτρια? Τον χλευασμό και το μίσος από το 90% των μαθητών και την αγιοποίηση της από το υπόλοιπο 10%!! Άξιζε τον κόπο. Εσείς τί λέτε? |
| #22798 / 04.06.2011, 13:53 Εγώ πάλι παιδιά, είμαι η τυχερή της υπόθεσης. Για όλο το Δημοτικό η Μουσική ήταν Μάθημα, όπως κι όλα τ' άλλα. Είχαμε έναν υπέροχο άνθρωπο, που έδινε το ερέθισμα για να ερευνήσουμε από μόνοι μας, μας έβαζε στον κόσμο της μουσικής. Στο Γυμνάσιο τα πράγματα περάσαν σε άλλο επίπεδο. Δε μαθαίναμε για το Χατζιδάκι και τον Τσιτσάνη όπως πριν, αλλά για τον Μπαχ και τον Μπετόβεν. Και μάλιστα η συγκεκριμένη καθηγήτρια ήταν κι ο "κέρβερος" του σχολείου, όπου για να πάρεις βαθμό έπρεπε να διαβάσεις και να δείξεις ενδιαφέρον. Προφανώς αλλού τα πράγματα έχουν εντελώς ισοπεδωθεί. Τώρα...3 χρόνια στο Λύκειο δεν υπήρχε καν το μάθημα, οπότε.. Πάντως με λύπη μου βλέπω 8χρονα να νομίζουν πως μουσική είναι απλά ένα μάθημα, που δε χρειάζεται να προσέχουν κι ιδιαίτερα, ενώ στην ηλικία τους μάθαινα τα όργανα μέσα από τον "Πέτρο και το Λύκο". Και τα 13-14-15χρονα ν' αδιαφορούν πλήρως, για πράγματα που άλλοι κυνηγούν για να τα μάθουν. |
| #22801 / 04.06.2011, 15:15 / Αναφορά ΚΑΙ ΕΓΩ ΦΕΤΟΣ ΓΙΑ ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ ΩΡΟΜΙΣΘΙΟΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΣ.ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΖΟΥΝ ΤΟ ΜΑΘΗΜΑ ΛΕΣ ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ ΠΑΙΔΙΚΗ ΧΑΡΑ.ΚΑΙ ΓΙΑΥΤΟ ΕΥΘΥΝΟΝΤΑΙ ΚΑΙ ΟΙ ΓΟΝΕΙΣ ΚΑΙ ΟΙ ΔΑΣΚΑΛΟΙ..ΣΑΝ ΛΑΟΣ ΕΙΜΑΣΤΕ ΠΟΛΥ ΠΙΣΩ.Η ΜΟΥΣΙΚΗ ΚΑΛΛΙΕΡΓΕΙ ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΚΑΙ ΜΑΣ ΚΑΝΕΙ ΚΑΛΥΤΕΡΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ.. |
| #22804 / 04.06.2011, 21:31 / Αναφορά Εδώ θα ήθελα να σημειώσω κάτι:έχω την εντύπωση πως ακόμα και τώρα,όπως και στην δική μου μαθητική περίοδο,οι "αρμόδιοι" που καθορίζουν την ύλη τού μαθήματος τής μουσικής νομίζουν πως όλοι οι μαθητές πρόκειται να γίνουν μουσικοί-και διαμορφώνουν το εκπαιδευτικό πρόγραμμα και τα βιβλία αναλόγως. Δέν είναι όμως έτσι.Κάποιος που δέν ενδιαφέρεται να ασχοληθή περαιτέρω με την μουσική δέν είναι ανάγκη να μάθη -και μάλιστα απ'έξω- όλες τίς μείζονες και ελάσσονες κλίμακες με διέσεις και υφέσεις ή πώς γίνεται η μεταφορά ενός τραγουδιού από μιά τονικότητα σε μιά άλλη.Αυτά είναι αρμοδιότητες τού ωδείου-το σχολείο πρέπει να παρέχη γενική γνώση πάνω στην μουσική.Ητοι,να ξέρη ο μαθητής όχι μόνο ποιός ήταν ο Beethoven και ο Mozart (που τους ξέρουν ακόμα και οι όρνιθες),αλλά και ο Gluck και ο Mendelssohn και ο Debussy και άλλοι,ών ούκ έστιν αριθμός,όπως επίσης να ξέρη και ποιός ήταν ο Louis Armstrong και ο Dizzie Gillespie και άλλοι ών ουκ έστιν αριθμός.Το τελευταίο το λέω επειδή στο σχολείο-τουλάχιστον στην δική μου εποχή-οι δυό ή τρείς τελευταίες σελίδες τού βιβλίου τής μουσικής,οι οποίες ήταν αφιερωμένες στην ιστορία τής μουσικής,σταματούσαν όλως παραδόξως στους νεώτερους κλασσικούς (κάνοντας και μιά επιδερμική αναφορά στους Ελληνες,μέχρι τον Ξενάκη και τον Κουνάδη,αλλά χωρίς ούτε μιά κουβέντα γιά τον Χατζιδάκι και τον Θεοδωράκη.Και καλά,ο τελευταίος εθεωρείτο "οξαποδώς" από την τότε κυβερνώσα χούντα αλλά ο Χατζιδάκις -και άλλοι συνθέτες που δέν ήταν μέν πολιτικοποιημένοι αλλά δέν ήταν και κλασσικοί- δέν ξέρω γιατί τούς είχαν στον κουβά).Γιά την jazz όμως δέν γινόταν κουβέντα στα σχολικά βιβλία τότε (η δέ rock εθεωρείτο ανύπαρκτη-ο ένας καθηγητής που τόλμησε να μάς βάλη να ακούσουμε Beatles διώχτηκε με τίς κλωτσιές την επόμενη χρονιά..). Παρ'όλα αυτά,στο δικό μου σχολείο είχαμε και "σχολικήν ορχήστραν" πλήρως εξωπλισμένη (μιλάμε γιά τίς χρονιές 1970-1974) καθώς και αίθουσα συναυλιών και θεατρικών παραστάσεων (με καμαρίνια και υποβολείο) όπου κάναμε και τους αποκριάτικους χορούς μας,με συνοδεία τής εν λόγω σχολικής ορχήστρας.Την τελευταία χρονιά μάλιστα που ήμουν μαθητής,είχαμε τρείς ορχήστρες-4ης,5ης και 6ης γυμνασίου (εξατάξιου τότε).Την καλλιτεχνική τους επιμέλεια είχε ο ένας από τους τρείς μουσικούς καθηγητές μουσικής που πέρασαν από το σχολείο και τον θυμάμαι ακόμα στον προτελευταίο αποκριάτικο χορό που ήμουν,να είναι ανεβασμένος σε ένα podium εν μέσω λαοθάλασσας από αγόρια και κορίτσια και να διευθύνη την ορχήστρα τής 6ης η οποία έπαιζε ελαφρά χορευτικά τραγουδάκια...... |
| #22805 / 05.06.2011, 00:29 / Αναφορά ωραίο θέμα, ωραίο άρθρο και ωραίες απαντήσεις... Κι εγώ δυστυχώς είχα αδιάφορους δασκάλους μουσικής... το μόνο που θυμάμαι είναι μια κυρία στο δημοτικό (στις τελευταίες τάξεις, γιατί στις πρώτες μας έκανε το μάθημα ο ίδιος ο δάσκαλος) που μας μάθαινε τραγουδάκια με ένα αρμόνιο... Θυμάμαι κάννα-δυο. Τώρα τα παιδιά είναι πιο "τυχερά" που έχουν και καλύτερα βιβλία, cd, μουσικά όργανα και φυσικά δασκαλους μουσικούς, αλλά φαίνεται ότι δεν το εκτιμούν και πολύ. |
| #22806 / 05.06.2011, 04:52 / Αναφορά Το μάθημα της μουσικής στο σχολείο ήταν από τα πιο βαρετά, λιγότερο στο Δημοτικό, περισσότερο στο Γυμνάσιο. Και το λέω αυτό ενώ αγάπησα τη μουσική και ασχολήθηκα πριν καν μάθω να γράφω και να διαβάζω. Ο καθηγητής παίζει μεγάλο ρόλο στο πόσο ελκυστικό θα κάνει το μάθημα. Θυμάμαι μια δασκάλα Μουσικής στο Δημοτικό που έβαζε μουσική να παίζει κι εμείς ζωγραφίζαμε ό,τι μας ερχόταν στο μυαλό παίρνοντας έμπνευση από αυτό που ακούγαμε. Στον αντίποδα, μια καθηγήτρια στο Γυμνάσιο το μόνο που έκανε ήταν να φωνάζει και να λέει σε 2-3 μαθητές να διαβάσουν δυνατά κείμενο από το βιβλίο. Για μένα, το πιο σωστό και ενδιαφέρον μάθημα μουσικής είναι αυτό που θα διδάξει στο μαθητή πώς να ακούει Μουσική, γιατί η επαφή του μέσου μαθητή με τη Μουσική είναι τα τραγούδια που του αρέσουν να ακούει. Γιατί λοιπόν να μην προσπαθήσουμε να του δείξουμε τι βρίσκεται κάτω από το αποτέλεσμα που φτάνει στα αυτιά του; Για παράδειγμα, ο καθηγητής μπορεί να ζητήσει από τα παιδιά να του πουν πιο είναι το αγαπημένο τους τραγούδι. Να τα συγκεντρώσει μετά, να τα ακούσει και να βρει πια όργανα ακούγονται. Και μετά στην τάξη να αναλύσουν ένα-ένα τα κομμάτια. Αυτό θα είναι και το έναυσμα για να μιλήσει στα παιδιά για τα μουσικά όργανα. Θα ακουστεί σε ένα κομμάτι βιολί, εκεί μπορεί να τους πει για τους "συγγενείς" του βιολιού (βιολί, βιόλα κλπ) και να τους βάλει αποσπάσματα για να καταλάβουν τις διαφορές στον ήχο. Τέτοιες πρωτοβουλίες, βασισμένες στα μουσικά ενδιαφέροντα των νέων, μπορούν να τραβήξουν την προσοχή. Όχι στείρα γνώση. Τι το νοιάζει το 14χρονο πχ πού γράφεται η λα και πόσα παιδιά είχε ο Μπαχ; Δε λέω, να γνωρίσουν την ιστορία της Μουσικής, αλλά όχι μέσω παπαγαλίας από το βιβλίο. Σχεδιάγραμμα σε φυλλάδιο με τα απολύτως βασικά, κασετοφωνάκι για να ακούνε (πώς αλλιώς θα καταλάβουν τη διαφορά μεταξύ κλασσικής και μπαρόκ;) και τέλος. Μπορεί να έχω κλασσική παιδεία, αλλά συνειδητοποιώ ότι σε αυτό τον κόσμο δε δημιουργήσανε μουσική μόνο ο Σοπέν, ο Μπετόβεν, ο Χατζηδάκις και ο Θεοδωράκης! Μουσική δημιούργησε και ο Καρβέλας ή o David Guetta και μοιράστηκαν την τέχνη τους με τον κόσμο (την όποια τέχνη τους, καθώς δεν υπάρχει άτεχνο τραγούδι). Γιατί να πιέσεις το παιδί να ακούσει Μότσαρτ χωρίς να θέλει; Από το ένα αυτί θα μπει και από το άλλο θα βγει! Το θέμα είναι να το μάθεις να είναι ανοιχτόμυαλο στα μουσικά ακούσματα. Να φτάσει σε σημείο να θέλει να ακούσει και τον Μότσαρτ και όχι να το κάνει επειδή όπως λέγαμε στην τάξη "μια τρελή μας τα έπρηξε με τις μουσικές από την ναφθαλίνη". Να έχει τα εργαλεία και την κρίση να ακούσει κάθε είδος μουσικής κι αν δεν του αρέσει ας το απορρίψει έπειτα. Και αυτό είναι δουλειά του δασκάλου/καθηγητή. Να δώσει τα ερεθίσματα ώστε να κινήσει το ενδιαφέρον ακόμα και στον πιο αδιάφορο μαθητή. Δυστυχώς οι γονείς δεν μπορούν να το κάνουν αυτό, γιατί οι περισσότεροι δεν έχουν την ελάχιστη μουσική παιδεία, αφού στο μάθημα της μουσικής η καθηγήτρια τους αποκοίμιζε διαβάζοντας κάτι παραγράφους από το βιβλίο που δεν άνοιξαν ποτέ τους. |
| #22808 / 05.06.2011, 21:27 Κατ'αρχήν γιά τον Καρβέλα που αναφέρεις έχω μιά ενστασούλα ώς πρός το κατά πόσον θα έπρεπε ο καθηγητής μουσικής στο σχολείο να ενθαρρύνη τα παιδιά να τον ακούνε.Εκτός άν τον αναφέρη ώς παράδειγμα πρός αποφυγήν :) Σχετικά με τους γονείς:οι δικοί μου είχαν και παραείχαν μουσική παιδεία.Ο μέν πατέρας μου έπαιζε μαντολίνο-ήταν στην μαντολινάτα Τρικάλων μαζί με τον Τσιτσάνη-η δέ μητέρα μου όταν ήταν έφηβη έπαιζε πιάνο,συμμετείχε μάλιστα και στίς ραδιοφωνικές εκπομπές τής παιδαγωγού Αντιγόνης Μεταξά (γνωστής και ώς "θεία Λένα").Ωστόσο,τα δικά μου ερεθίσματα γιά να ασχοληθώ με τη μουσική τα πήρα βλέποντας την σχολική ορχήστρα που ανέφερα πιό πάνω.Αυτό έγινε όταν ήμουν στίς τελευταίες τάξεις τού σχολείου.Νωρίτερα,που είχαμε και πιάνο στο σπίτι (τής μητέρας μου),δέν με είχε παρακινήσει κανείς να ασχοληθώ,παρ'όλο που η μητέρα μου είχε παρατηρήσει πως μπορούσα να αναγνωρίσω ένα τραγούδι ακούγοντας τα πρώτα δυό-τρία μέτρα του. Στόν αντίποδα,ο αδελφός μου που δέν μπορεί να ξεχωρίση το ντό από το ρέ,έστειλε την κόρη του ήδη από την ηλικία τών επτά ετών (τώρα είναι δώδεκα) σε ωδείο,επειδή εκείνη τού είχε πεί ότι ήθελε να μάθη πιάνο.Και πρόσφατα,όταν η μικρή άλλαξε γνώμη και προτίμησε την κιθάρα,ο πατέρας της την υποστήριξε σ'αυτό. Δέν φταίει λοιπόν η μουσική παιδεία που έχουν ή δέν έχουν οι γονείς,αλλά η διάθεσή τους να βοηθήσουν το παιδί τους να "ψαχτή",να διαπιστώση άν τού αρέση να ασχοληθή με την μουσική ή άν τού αρέση απλώς να ακούη.Αυτό που παίζει ρόλο από την πλευρά τών γονέων είναι το μουσικό τους αισθητήριο-άν δηλαδή έχουν την ικανότητα να αντιληφθούν ποιά μουσική είναι ποιοτική και ποιά όχι,ώστε να ενθαρρύνουν το παιδί τους να ακούη την πρώτη και να απορρίπτη την δεύτερη. ΥΓ.Ανέφερα σε προηγούμενο σχόλιό μου πως είχαμε στο σχολείο δύο μουσικούς ώς καθηγητές και μετά ανέφερα ότι είχαμε τρείς.Οντως τρείς είχαμε,αλλά ο τρίτος (και πρώτος κατά χρονολογική σειρά που γνώρισα) έφερνε ένα φορητό πικ-άπ,μάς έβαζε να ακούμε διάφορα τραγούδια και ουδέν άλλο έπραττε.Ούτε μάς εξηγούσε τί ακούγαμε,ούτε μάς παρακινούσε να βρούμε εμείς τί ακούγαμε.Θεωρούσε ότι εξετέλει την αποστολή του με το να μάς βάζη να ακούμε μουσική,ελπίζοντας ότι τα αυτιά μας θα μορφωνόντουσαν από μόνα τους.Την επόμενη χρονιά μάς είπε ο διάδοχός του (επίσης μουσικός) ότι τον είχαν κλείσει στην ψειρού επειδή είχε "βουτήξει" κάτι όργανα από μιά φιλαρμονική.Δέν ξέρω άν ήταν αλήθεια ή ψέματα-ίσως είχε πέσει θύμα "συναδελφικής" αντιζηλίας...... |
| #22815 / 06.06.2011, 11:29 ε λοιπον θα σας πω κατι πολυ κουφο ! ο γιος μου φετος πηγε τεταρτη δημοτικου,για πρωτη του φορα ηρθε σε επαφη με δασκαλο μουσικης και περιμενε με αγωνια το μαθημα γιατι ενδιαφερετε για ηλεκτρικη κιθαρα το αποτελεσμα ηταν το λιγοτερο απογοητευτικο,αντι να τους παει στην αιθουσα μουσικης τους πηγε εκει που βλεπουν βιντεο τους εβαλε ενα παιδικο ντιβιντι και αυτος αρχησε το σερφαρισμα στο ιντερνετ αυτο γινετε ολοι την χρονια. το σχολειο εννοειτε πως δεν εχει χορωδια ουτε προκειται και να αποκτηση,αραγε γιατι τον πληρωνουν αυτον τον ανθρωπο? εγω πηγα σχολειο την περιοδο 75/90 γνωριζω παμπολα τραγουδια οπως και τις νοτεςαλλα και αλλα διαφορα γυρω απο την μουσικη και ας καναμε μαθημα στην ταξη και οχι σε ειδηκα διαμορφομενες αιθουσες οπως τωρα. αλλα το θεμα ειναι να αγαπας αυτο που κανεις ετσι το μεταδιδεις και στους αλλους οχι επειδη ετυχε να περασεις καπου και βρηκες μια θεσουλα,και το κυριοτερο να ξερεις οτι παιζεις με οτι πιο πολυτιμο υπαρχει τις παιδικες ψυχες |
| #22817 / 06.06.2011, 14:38 Σχετικά με τον Καρβέλα, τον ανέφερα ως ακραίο παράδειγμα έχοντας την ίδια άποψη με εσάς. Αλλά αυτό που ήθελα να πω είναι ότι υπάρχει η πιθανότητα τέτοια ακούσματα να είναι τα αγαπημένα ενός παιδιού. Σε τέτοια περίπτωση ο καθηγητής μπορεί να προσπαθήσει να του δώσει το ερέθισμα για να μπορεί να ακούει και κάτι ποιοτικότερο, χωρίς να κοροϊδέψει ή να κατακρίνει το μαθητή για την -ατυχή ομολογουμένως- επιλογή του, γιατί το μόνο που θα καταφέρει θα είναι να τον "μουλαρώσει". Κατά την ταπεινή μου άποψη βέβαια. Όσο για τους γονείς, διαβάζοντας τα επιχειρήματά σας τείνω να συμφωνήσω. Εξάλλου οι δικοί μου άμουσοι ήταν και είναι, ωστόσο με "έσπρωξαν" να ασχοληθώ επειδή είδαν ότι μου άρεσε η μουσική. |
| #22816 / 06.06.2011, 14:14 / Αναφορά Καλέ μου φίλε kwhlab. Είδα την ηλικία στο στο προφίλ σου και συγκινήθηκα με την ευαισθησία και τις ανησυχίες σου. ΟΠΩΣ τα λες είναι και φταίνε ΟΛΑ.!!! Κατ αρχήν το ψάρι βρωμάει απ το κεφάλι. Κυβέρνηση ,πολιτεία , υπουργείο ,Ελληνικά πανεπιστήμια ,εκπαιδευτικοί και οικογένεια , κοινωνία, μαθητευόμενοι κ,λ,π. Είναι ένα τεράστιο θέμα και για κάθε παράγοντα απ αυτούς μπορεί να γράψει κανείς Βιβλία ολόκληρα. Αν ήσουν στο 6ο live του ΜΗ θα διέκρινες την οχλαγωγία, την ασέβεια στην δημιουργία του άλλου ,τον παρτακισμό , ,την ποζεριά κ,λ,π. Στην αίθουσα ήταν κυρίως ‘’μουσικοί’’.!!!!!!!!!!!!!!! Στην Γερμανία δε θα συνέβαινε αυτό. ΟΧΙ γιατί οι Γερμανοί είναι καλύτεροι από εμάς ,ούτε γιατί είμαστε μεσόγειοι. ΟΛΟΙ οι άνθρωποι γεννιούνται με τις ίδιες δυνατότητες (εκτός των ατομικών τους ταλέντων). Η μαγική λέξη είναι ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ!!!!!!!!!!!!! Η Μουσική είναι μια γλώσσα. Όλοι πρέπει να την γνωρίζουν να την καταλαβαίνουν , άλλοι θα την μιλούν καλύτερα και κάποιοι θα γίνουν ποιητές και λογοτέχνες. Η πολιτεία ξέρει την δύναμη της τέχνης!!!!! Όταν η αισθητική ενός λαού ανεβαίνει τότε ο λαός αυτός ΑΞΙΩΝΕΙ!!!!! Κι αυτό πίστεψέ με είναι γι αυτούς μεγαααλοος μπελάς. Έτσι φτάσαμε σ αυτό το χάλι. Είμαστε ο καθένας και όλοι μαζί υπεύθυνοι γι αυτό. Δεν πρέπει να το αφήσουμε άλλο να διαιωνίζεται. Ενημέρωση ,συζητήσεις ,προσωπική καλλιέργεια, Αγώνας …. Και.. ΓΙΝΕ ΕΣΥ Η ΑΛΛΑΓΗ ΠΟΥ ΘΕΣ ΝΑ ΔΕΙΣ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ!!!!!! |
| #22818 / 06.06.2011, 14:55 / Αναφορά Φίλε ειμαι στην πρώτη γυμνασίου και μπορώ κάλλιστα να σου πω πως έχω μια γυναίκα 200 χρονών η οποία έχει εκφοβήσει όλο το γυμνάσιο!Τ α δόντια της είναι σαν τα μάτια της Χίμαιρας (σε σκοτώνουν ακαριαία).Γιαυτό αν περάσετε ποτέ από Ολυμπιακό Χωριό πάρτε καθρέφτη και με το που σας χαμογελάσει να τις δείξετε τα δόντια μήπως τα βουρτσίσει και την βγάλουμε καθαρή! |
| #22832 / 07.06.2011, 18:50 / Αναφορά Δέν υπάρχει αυτό που συμβαίνει, στην ώρα της μουσικής στα γυμνάσια... Είναι πραγματικά απελπιστική η εικόνα... |
| #22833 / 07.06.2011, 18:55 Φιλε εμεις εχουμε καθε καλη διαθεση να μαθουμε με πραγματικους δασκαλους.Λοιπον μην κατακρινεις εμας αλλα κατεκρινε το εκπαιδευτικο συστημα.Δεν ξερεις τι τραβαει καθημερινα στο σχολειο το μεσο ελληνοπουλο... |
| #22836 / 07.06.2011, 19:57 Συμφωνώ. Σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να κατηγορούνται τα παιδιά. Είναι νόμος αυτό. |
| #22838 / 08.06.2011, 07:03 elelgole Περαστική Νότα 06.06.2011, ώρα 08:49:26 Λοιπόν, στην "τριτοκοσμική" Αργεντινή, όπως θέλουν οι "Μεγάλοι" να μας κάνουν να πιστεύουμε, όπου το Εκπαιδευτικό σύστημα και μέσα σε αυτό και οι Δάσκαλοι σε γενικές γραμμές, δεν έχουν τη θέση που τους πρέπει σαν Διαμορφωτές νέων ψυχών, αλλά σαν Εκπαιδευτικοί (τα ζώα εκπαιδεύεις, το παιδί θέλει μύηση ...), εδώ λοιπόν το μάθημα του σκακιού με Εγκύκλιο έχει καθιερωθεί στα Σχολεία από το Δημοτικό. Μήπως να δοκιμάσουν οι μαθητές να παρακινήσουν τους καθηγητές μουσικής να τους δώσουν ερεθίσματα με μουσικά κομμάτια που τα ίδια θα πηγαίνουν στην Τάξη και έτσι και οι καθηγητές να νιώσουν ότι το αντικείμενό τους έχει ενδιαφέρον για κάποιους, για να μη βαριούνται και αυτοί; Αν αντιστραφούν οι όροι για τις προτάσεις; Σε μία άλλη "τριτοκοσμική" χώρα, το Μεξικό υπάρχουν Σχολεία που αυτή η μέθοδος είναι η κατ΄εξοχήν μέθοδος Διδασκαλίας, κυρίως στο Γυμνάσιο και το Λύκειο. Οι μαθητές είναι οι ερευνητές και οι Δάσκαλοι είναι οι Συντονιστές. Κάντε τη διαφορά! Προτείνετε εσείς ! Μπορεί στην αρχή να χλευαστείτε από μερικούς συμμαθητές σας, αλλά στο τέλος θα δείτε πως όλοι θα ακολουθήσουν. Καλή ακρόαση ! |
| #22866 / 14.06.2011, 18:23 / Αναφορά Θα συμφωνήσω πως ΝΑΙ δυστυχώς η μουσική παιδεία λείπει σε ενα μεγάλο ποσοστό απο την οικογένεια και απο τους πρωταρχικούς ρόλους του σχολείου(ιδιωτικά και δημόσια)...Όλοι νομίζουν πως η μουσική είναι κάτι το ασήμαντο , αλλά όλοι την ακούνε, όλοι ψυχαγωγούνται και ονειρεύονται με την "συντροφιά" της.Ακόμα και οι καθηγητές μουσικής στα σχολεία μπορει να είναι με το depon στο χέρι αλλά ελάχιστοι είναι αυτοί που θα μπούν στον "κόπο" να ενημερώσουν τους μαθητές για την αξία της μουσικής, για την ευαισθησία που σου προσφέρει, την καλλιέργεια, την γαλήνη,την μόρφωση, κλπ. Υπάρχει κόμπλεξ κατωτερότητας όσον αφορά την κλασσική μουσική!!!Συχνές φράσεις, τι ξενέρωτος που παίζει κλασσική μουσική, και φτιάχνεσαι τώρα με τα κλασσικά κομμάτια..??, δεν μπορείς να ψυχαγωγηθείς...κλπ!!Αν είχαν την σωστή(έστω και ελάχιστη αλλα σωστή) μόρφωση και ενημέρωση ειδικά για την κλασσική μουσική , θα γνώριζαν ότι κάθε κλασσικό κομμάτι χαρακτηρίζει μία εποχη (κλασσική, ρομαντική..κλπ) που είχε το δικό της ξεχωριστό στυλ έκφρασης και που αυτή η μουσική που σνομπάρουν είναι ο πρόγονος της σημερινής!!..... Για να αναλύσουμε την αξία της μουσικής παιδείας χρειαζόμαστε ατελείωτες ώρες συζήτησης..!! Θα πάρω μία φράση απο το βιβλίο του Βυλερμοζ που πραγματικά αντιπροσωπεύει την σημερινή και χρόνια αντίληψη περί μουσικής... " Η ΠΙΟ ΆΥΛΗ ΑΠ' ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΤΕΧΝΕΣ ΕΙΝΑΙ, ΣΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ, Η ΣΚΛΗΡΌΤΕΡΑ ΥΠΟΔΟΥΛΟΜΕΝΗ ΣΤΗΝ ΤΥΡΑΝΝΙΑ ΤΗΣ ΥΛΗΣ...." |
| #22867 / 14.06.2011, 19:52 Βασικά,όλες οι μορφές τέχνης χρειάζονται κάποια ύλη γιά να υπάρξουν,οπότε δέν αντιλαμβάνομαι τί ήθελε να πή ο μεσιέ Wullermoz. Επίσης δέν νομίζω πως "όλοι" θεωρούν την μουσική ώς κάτι ασήμαντο-απλά θεωρείται "δευτερεύουσα" γνώση σε σχέση με άλλες.Αλλωστε,στην Ελλάδα οι μουσικοί μέχρι και στίς αρχές τού 20ού αιώνα εθεωρούντο άτομα υποδεέστερα (εξ ού και η λέξη "μουζικάντης" είχε ταπεινωτική/μειωτική σημασία ενώ είναι απλώς εξελληνισμός τής ιταλικής λέξης musicante,δηλαδή μουσικός). Χαρακτηριστικό είναι το απόσπασμα από τον "Ζορμπά" τού Καζαντζάκη,όπου ο ομώνυμος ήρωας διηγείται στον συγγραφέα πως όταν δήλωσε στον πατέρα του ότι ήθελε να μάθη σαντούρι,εκείνος τού απάντησε οργισμένος:"Τόν κακό σου τον καιρό!Κατσίβελος είσαι;Οργανα θα παίζης;" ("κατσίβελος" είναι μιά άλλη ονομασία γιά τους αθίγγανους). Ενοείται λοιπόν πως με τέτοιο ιστορικό "υπόστρωμα" δέν είναι ν'απορή κανείς γιατί η μουσική παιδεία στην Ελλάδα είχε μείνει τόσο πίσω (και γιατί εξακολουθεί να μένη παρ'όλα τα βήματα προόδου που έχουν γίνει)..... |
| #22869 / 15.06.2011, 17:36 / Αναφορά ακριβώς έτσι ειναι τα πραγματα δυστυχως:( |
| #22872 / 17.06.2011, 11:30 / Αναφορά H δική μας καθηγήτρια στο σχολείο μας δίδασκε για τον Κομφούκιο. Αυτά ήταν γραμμένα στο βιβλίο της Μουσικής ως ύλη (τότε που πηγαινα εγώ σχολείο, οχι πολυ παλια!) Αυτό δεν είναι μάθημα μουσικής. Και για όσους πιστεύουν οτι το μάθημα της μουσικής δεν είναι σημαντικό: πιστεύω οτι ένα πολύ μεγάλο κομμάτι του χαρακτήρα μου διαμορφώθηκε όταν διδασκόμουν μουσική. Εκεί έμαθα να σέβομαι τους συνανθρώπους μου και να συνεργάζομαι. Αν και δεν μου αρέσουν οι αυστηροί συνειρμοί της λέξης "πειθαρχία", αυτό μου συνέβη χωρίς να το καταλάβω, όταν προετοιμαζόμενοι για συναυλία, έπρεπε να είμαστε άψογοι, να εκτελέσουμε χωρίς λάθη, αλλά και αν ο άλλος έκανε κάποιο λάθος, να προσπαθήσουμε οι υπόλοιποι να τον καλύψουμε για να έχουμε όμορφο αποτέλεσμα. Λατρεύω τη μουσική, και να ακούω και να παίζω. Νομίζω οτι δυστυχώς στα σχολεία έχουν επιλέξει καθηγητές που δεν έχουν πάθος με τη μουσική...και δεν μπορούν να μεταδώσουν τίποτα. Εγώ πάντως οφείλω πολλά στη μουσικη. |
| #22875 / 17.06.2011, 23:03 Δέν ξέρω τί σχέση είχε ο Κομφούκιος με την μουσική,πάντως είχε πεί το εξής:"άν μιά ζημιά δέν μπορεί να διορθωθή,είναι μάταιο να στενοχωριέσαι.Αν μιά ζημιά μπορεί να διορθωθή,γιατί να στενοχωριέσαι;"Οπότε οφείλουμε όλοι μας να είμαστε πάντα χαρούμενοι (ο ίδιος πάντως δέν ξέρω άν ήταν...). Επί τού θέματος,σωστά είναι αυτά που λές,όμως εδώ μιλάμε γιά το πώς πρέπει να γίνεται το μάθημα τής μουσικής στα σχολεία,όπου βέβαια οι μαθητές δέν είναι όλοι προικισμένοι με μουσικό ταλέντο και δέν προορίζονται όλοι να γίνουν μουσικοί,ώστε να βιώσουν την εμπειρία τής συνεργασίας μέσα από ένα μουσικό σύνολο.Το σχολείο πρέπει,όπως έχουμε ξαναπεί,να παρέχη παιδεία,όχι εξειδικευμένη μόρφωση. Ο σκοπός τού μαθήματος τής μουσικής στα σχολεία (πρέπει να) είναι να διδάξη στα παιδιά πώς να αναπτύξουν σωστό μουσικό αισθητήριο ώστε να απορρίπτουν την χαμηλής καλλιτεχνικής αξίας μουσική-και αυτό δέν χρειάζεται απαραίτητα "μουσικό" αυτί.Εχω φίλους που δέν μπορούν να ξεχωρίσουν την μιά νότα από την άλλη,όμως καταλαβαίνουν θαυμάσια άν ένα τραγούδι ή μουσικό έργο γενικά έχει καλλιτεχνική αξία ή όχι. Ενα άλλο πράγμα που θυμήθηκα τώρα είναι πως όταν ήμουν στο δημοτικό,στο μάθημα τής "Ωδικής" ο δάσκαλός μας (που είχε τόση σχέση με την μουσική όση έχω εγώ με την πολεοδομία) οργάνωνε διαγωνισμούς..ανεκδότων (στους οποίους πολλές φορές διακρινόμουν,αλλά αυτό είναι άλλο θέμα...).Εχω την εντύπωση ότι αυτό συνέβαινε γενικά στα δημοτικά σχολεία,δημόσια και ιδιωτικά,εκείνη την εποχή και ίσως αυτό συνέβαλε ώστε να δημιουργηθή στούς μαθητές η εντύπωση ότι η ώρα τού μαθήματος τής μουσικής ήταν "ώρα τού παιδιού".... |
| #22877 / 18.06.2011, 13:21 / Αναφορά συμφωνω αν και ο μαθητης δυστυχως δεν σκεφτεται ετσι |
| #22880 / 18.06.2011, 17:05 / Αναφορά Λοιπόν, είμαι 20 χρονών και έχω περάσει από αυτή τη φάση που περιγράφεις. Επίσης ασχολούμαι πολλά χρόνια με τη μουσική, παίζω πιάνο και τραγουδάω οπότε έχω γνώσεις πάνω στο συγκεκριμένο θέμα. Η δική μου προσωπική άποψη είναι, όχι πως φταίνε οι γονείς, ούτε και όλα τα παιδιά. Όταν στο γυμνάσιο έρχεται μια μεσήλικη κυρία η οποία δεν μπορεί να επιβληθεί όπως οι άλλοι καθηγητές, αλλά το κυριότερο, δεν κινεί το ενδιαφέρον των παιδιών, φυσικά και δε θα παρακολουθήσουν στο μάθημά της. Δεν εννοώ φυσικά ότι φταίει μόνο η εν λόγω κυρία του παραδείγματος... Αλλά είναι απόλυτα λογικό όταν σου βάζουν να ακούσεις κάτι εντελώς εκτός των γούστων σου ή όταν σε βάζουν να μαθαίνεις πράγματα σχολαστικά και βαρετά, να μη δείχνεις ενδιαφέρον. Όλα στην εκπαίδευση των παιδιών κρίνονται 1)από τους γονείς, γιατί αυτοί κατευθύνουν και ανατρέφουν τα παιδιά τους, αλλά κυρίως στην προκείμενη περίπτωση 2)οι καθηγητές. Η μουσική άλλωστε δεν είναι το μόνο μάθημα που είναι "η ώρα του παιδιού". Είναι και τα αγγλικά. Και η γυμναστική. Και τα καλλιτεχνικά. Εν ολίγοις τα παιδιά θέλουν ώθηση. Και κατά την ταπεινή μου άποψη, θα έπρεπε να διδάσκονται τα βασικά της μουσικής από το δημοτικό, αντί να τους δυσκολεύουν τα μαθηματικά και η ιστορία, ή ακόμα και τα αρχαία (!). Σε ευχαριστώ που ανέβασες αυτό το άρθρο, μου άρεσε που είδα και μια τέτοια άποψη σε αυτό το θέμα :) |
| #22881 / 18.06.2011, 18:34 Το πρόβλημα δέν είναι η ηλικία τής καθηγήτριας ή τού καθηγητή μουσικής,αλλά η εσφαλμένη αντίληψη που υπάρχει σχετικά με το τί πρέπει να μαθαίνη στο σχολείο ο μαθητής σχετικά με την μουσική. Κάπου έχω διαβάσει την εξής ρήση ενός γνωστού συνθέτη:"΄Μιά ορχήστρα πρέπει να αρχίζη συγχρονισμένα ένα μουσικό κομμάτι και να το τελειώνη επίσης συγχρονισμένα.Οι ακροατές δέν δίνουν δεκάρα γιά το τί συμβαίνει μεταξύ τών δυό αυτών στιγμών".Αν και κάπως ακραίο το απόφθεγμα,ωστόσο μάς υπενθυμίζει πως δέν ακούνε όλοι οι άνθρωποι ένα μουσικό κομμάτι με τον ίδιο τρόπο.Ενας μουσικός θα αντιληφθή τίς τεχνικές λεπτομέρειες-την τονικότητα,τίς αρμονικές διαδοχές,τίς μετατροπίες κλπ κλπ.Ενας μή μουσικός δέν θα αντιληφθή όλα αυτά τα πράγματα αλλά θα νιώση την "αίσθηση" τού κομματιού-άν οι ήχοι που ακούει τού προκαλούν ενδιαφέρον,άν η μελωδία τού προκαλή διάφορα συναισθήματα,άν το κομμάτι είναι μιά βαρετή επανάληψη ενός μοτίβου ή μιά ενδιαφέρουσα εναλλαγή μουσικών φράσεων που τον κρατά σε εγρήγορση κλπ κλπ.Αυτό το δεύτερο είναι που πρέπει να μαθαίνουν να ξεχωρίζουν τα παιδιά,αυτός είναι ο σκοπός τού μαθήματος τής μουσικής στο σχολείο. Από εκεί και πέρα,όποιος θέλει να μάθη πώς "λειτουργεί" η τέχνη που λέγεται μουσική,πώς δημιουργούνται οι κλίμακες,πώς ακούγονται τα διαστήματα και οι συγχορδίες,δηλαδή με λίγα λόγια αυτό που λένε στα αγγλικά "tools of the trade",θα πάη στο ωδείο (ή στο μουσικό γυμνάσιο,τώρα που έχουμε κι'από αυτά) και θα εκπαιδευτή ώς μουσικός.... |
| #22882 / 18.06.2011, 20:08 Συμφωνώ με όσα λες, απλά συνήθως οι καθηγητές μικρότερης ηλικίας έχουν και πιο νέες μεθόδους διδασκαλίας. Επίσης οι πιο πολλοί δάσκαλοι μένουν στο να διδάξουν όπως λες τη λειτουργία της μουσικής, τις νότες, τις κλίμακες και τα λοιπά, και χάνουν αυτή την ουσία του συναισθήματος και της κρίσης που μπορούν να αποκτήσουν μέσα από μια ποικιλία μουσικής που μπορεί να ακούσουν... |
| #22883 / 18.06.2011, 20:58 / Αναφορά .Εξαιρετικό θέμα η «εκπαίδευση», δίνεται σε κάποιους η ευκαιρία και το βήμα να καταθέσουν προσωπικές εμπειρίες . Θα συμφωνήσω με όλους τους προβληματισμούς, αλλά... εν μέρει. Η μουσική εκπαίδευση (και γενικά η εκπαίδευση) ενός ανθρώπου είναι μεν θέμα πολλών παραγόντων,του περιβάλλοντος, του οικονομικού, της ...τύχης, ακόμα.Η ευθύνη διαμοιράζεται στούς γονείς, στους δασκάλους αλλά και κυρίως στο μαθητή (ειδικά από μια ηλικία και πέρα). Ναι, το εκπαιδευτικό μας συστημα πάσχει. (Αυτό όμως δεν απέτρεψε τη εξέλιξη κάποιων σε σπουδαίους επιστήμονες ή σε σπουδαίους μουσικούς ή σε σπουδαίους «ανθρώπους» γενικά).Επιτρέψτε μου όμως να πω, μιας και έχω γυρίσει τον κόσμο, σπουδάζοντας (και ...χαζο-σπουδάζοντας) ότι δεν είναι και οπουδήποτε αλλού τα πράγματα πάντα ρόδινα και ιδανικά. Κι απ’ την άλλη η στάση που κρατάμε απέναντι στην ποιότητα της ελληνικής παιδείας και τους δασκάλους είναι ισοπεδωτική,άδικη πολλές φορές και αποκαρδιωτική άλλες. Υπάρχει ο καλός μαθηματικός κι ο κακός μαθηματικός, ο καλός φιλόλογος κι ο κακός φιλόλογος. Έτσι υπάρχει κι ο καλός καθηγητής μουσικής κι ο κακός καθηγητής μουσικής. Το να έχουμε αυτό το ρατσισμό με την ηλικία του δασκάλου και να αιτιολογούμε την αδυναμία επικοινωνίας, ή την αγνωσία/ημιμάθεια του αντικειμένου, ή απλά την έλλειψη αγάπης προς το λειτούργημα του εκπαιδευτικού, χρησιμοποιώντας όρους όπως «μεσήλικη κυρία», ακούγεται... «ρηχό». Η ηλικία ενός ανθρώπου είναι ένας αριθμός, που δεν σχετίζεται και δεν προσδιορίζει το πόσο ζωντανός, γνώστης,σημερινός και ανοιχτόμυαλος είναι. Κυκλοφορούν δυστυχώς και αρκετοί «γέροντες», ετών δεκαοκτώ και είκοσι και τριάντα.... Το να υπαινισόμαστε ότι η χώρα μας είναι τριτοκοσμική μου μοιάζει επίσης "αφελές άλλοθι" για να μην κουνάμε το δαχτυλάκι μας για να βελτιώσουμε κάθε κακή κατάσταση. Είναι δυστυχώς κάτι που μας χαρακτηρίζει σαν λαό, η «εθνική γκρίνια».Κάποιος λοιπόν πρέπει να κουνήσει το δαχτυλάκι του. Ποιός; Ασφαλώς εμείς οι δάσκαλοι πρώτοι θά’πρεπε, αλλά μη μας πειμένετε και πολύ. Αφορά άμεσα εσάς και το μέλλον σας. Ξυπνείστε, οι μαθητές, οι νέοι άνθρωποι. Απαιτείστε από τους δασκάλους. Δείξτε τους νέους τρόπους για να κάνουν πιο ενδιαφέρον το μάθημα. Παραπονεθείτε. Ταρακουνείστε τους. Αναφέρετε στους ανωτέρους τους, το διευθυντή, το γυμνασιάρχη, τον Ωδειάρχη, τους δασκάλους που δεν κάνουν σωστά το μάθημά τους και μη συναινείτε στο ...έγκλημα.Ρωτείστε τους καθηγητές σας πράγματα που θα τους φέρουν σε δύσκολη θέση και θα αναγκαστούν να ενημερωθούν, να μάθουν και να γίνουν κι οι ίδιοι καλύτεροι. «Ζητείστε και θα λάβετε». Υ.Γ. Το post του elelgole μου άρεσε πολύ Επίσης, η άποψή μου είναι, πως ένα κομμάτι της θεωρίας/δομής της μουσικής και κάποια ιστορικά στοιχεία, πέρα από την καλλιέργεια της ψυχής, της αισθητικής κλπ. είναι απαραίτητα. ( Όπως απαραίτητο θεωρώ να υπάρχει μια μίνιμουμ θεατρική παιδεία στο σχολείο. Αλήθεια τώρα πια υπάρχει;... γιατί εγώ είμαι πολύ παλιά) Ασφαλώς και είναι επιλογή του μαθητή αν θέλει να μπει πιο βαθιά, αλλά δεν μπορώ να πεισθώ ότι μου ήταν περισσότερο απαραίτητα τα συνημίτονα, η τριγωνομετρία ή οι ασκήσεις της φυσικής (αφήστε που δεν θυμάμαι τίποτα από αυτά πια) |
| #22884 / 19.06.2011, 00:25 Σε γενικές γραμμές θα συμφωνήσω μαζί σου. Σίγουρα ο όρος "μεσήλικη κυρία" ήταν κάπως απροσδιόριστος σε σχέση με αυτό που εννοούσα, και έχεις δίκιο. Κάθε ηλικία είναι ένας αριθμός. Απλά κατά κύριο λόγο άτομα προχωρημένης ηλικίας έχουν δεχτεί διαφορετική παιδεία. Και από προηγούμενες εμπειρίες από μαθητές αποκαρδιώνονται. Εκτός αν έχουν το δικό τους τρόπο διδασκαλίας, που δεν αποκλείεται. Σε καμία περίπτωση δεν ήθελα ο χαρακτηρισμός να φανεί ρηχός. Συνήθως νέα άτομα στη θέση του καθηγητή (και το λέω επειδή πρόσφατα τελείωσα το σχολείο) έχουν περισσότερη όρεξη να διδάξουν. Όπως και να χει, καθένας έχει τον τρόπο του και υπάρχουν πολλές εξαιρέσεις, και δεν αμφιβάλλω πως υπάρχουν 20αρηδες οι οποίοι είναι πολύ πιο συντηρητικοί. Όλα αυτά όμως είναι περιπτώσεις. Επίσης, συμφωνώ με όσα έγραψες στην τελευταία παράγραφο. Θέλω να τονίσω πως σε ό,τι γράφω είναι οι σκέψεις που έχω εκείνη τη δεδομένη στιγμή, οπότε οποιοσδήποτε μπορεί να με συμπληρώσει ή να διαφωνήσει με κάποιο χαρακτηρισμό, δεν είμαι απόλυτη. |
| #22885 / 19.06.2011, 00:55 Ακριβής ανάλυση ! Χωρίς να θέλω να προσβάλλω, αλλά μόνο να παρακινήσω, επιτρέψτε μου να πω πως γκρινιάζει κάποιος που νιώθει αδύναμος να αλλάξει αυτό που του προκαλεί δυσαρέσκεια. Συνήθως είναι τα μωρά παιδιά που δεν έχουν ακόμη αποκτήσει την ικανότητα ομιλίας ή οι υπερήλικες που νιώθουν πως οι φυσικές τους δυνάμεις δεν ανταποκρίνονται σε όσα ζητάει η ψυχή τους. Σε όποια άλλη ηλικία και αν συναντήσουμε τη γκρίνια είναι δείγμα ανωριμότητας και πνευματικής τεμπελιάς, αν παραμείνει ως τέτοια, δηλαδή αν δεν μεταλλαχθεί σε δράση. Επειδή λοιπόν θεωρώ πως η πνευματική ανησυχία των παιδιών από το Δημοτικό μέχρι και το Λύκειο, ενέχει σπόρο δημουργίας, άσχετα αν δεν μας δίδαξε κανείς πως έχουμε το δικαίωμα να πάρουμε τη ζωή στα χέρια μας και δεύτερον να μας δείξει το δρόμο για την γνώση και άρα την απελευθέρωση και συνεπώς την ευτυχία, επιμένω πως όλα είναι δυνατά ! Το λέω μετά λόγου γνώσης .... Το επόμενο σχόλιο μακάρι να είναι κάποιου μαθητή που να μας ταξιδέψει σε αυτά που έχουν πετύχει με την κινητοποίηση και την έρευνα. Σας λέω και πιστέψτε με πως λειτουργεί και έχει άμεση σχέση με τη μαιευτική μέθοδο του Σωκράτη. Η γνώση δηλαδή είναι μέσα μας, την κουβαλάμε στο κύταρό μας, απλά θέλει αφύπνιση ! Η elelgole |
| #22887 / 19.06.2011, 07:05 / Αναφορά εμεις στο δημοσιο σχολειο που πηγαινα στον Πειραια ειχαμε μια καθηγητρια που μας εκανε μουσικη η οποια ειχε ενα πολυ ιδιόμορφο τρόπο να μας διδαξει....μπορει ποτε μας να μην κατάλαβε θεωρεία της μουσικης αλλα παντα με τις συναυλίες που οργάνωνε τράβαγε το ενδιαφερον πολλων,απο την αλλη οσοι απο εμας ημασταν αυτοδίδακτοι μας βοήθησε πολυ....εκεινη παντα προσπαθουσε,σε αντιθεση με τον λυκειαρχη μας ο οποιος παντα της ελεγε τι θελεις 80 ατομα στην χορωδία να κραζουν!!!!!! οπως καταλαβαινετε λοιπον δεν ειναι παντα θεμα παιδιων αλλα ουτε παντα θεμα καθηγητων |
| #22888 / 19.06.2011, 08:08 / Αναφορά Από ότι καταλάβατε δηλαδή και μετα από όλα αυτά που καταθέσατε είναι ότι τρεις λαλούν και δυο χορεύουν με την μουσική στα σχολεία. Ο καθένας καθηγητής κάνει ότι του καπνίσει και διδάσκει με όποιο τρόπο θέλει γιατί απλουσταστα δεν υπάρχει σαφή διδακτική ύλη η αυτή που υπάρχει δεν ξερει πως να την διδάξει. Μα ποτέ απο το υπουργειο δεν δώθηκαν σαφείς οδηγίες για μια σαφή και συγκεκριμένη μουσική εκπαιδευση με αποτέλεσμα το δικό μου παιδί να ξέρει ίσως λιγότερα από ένα άλλο παιδί της ίδιας ηλικίας σε άλλο μέρος της Ελλάδας. Άρα δεν φταίει ουτε ο μαθητής αλλα ουτε ο καθηγητής κατα την ταπεινή μου γνώμη αλλα η ρηχή ευαισθητοποίηση περί του κλαδου της μουσικής από την πολιτεία. Όταν λοιπόν θα αναλάβουν άνθρωποι που να ξέρουν από μουσική και πολιτισμό τα υπουργεία παιδείας και πολιτισμού τότε ίσως δούμε λίγο προκοπή! |
| #23074 / 09.07.2011, 22:34 Χαιρομαι πολυ που εχει δημιουργηθει αυτο το αρθρο,παραπανω διαβασα πολυ σωστα πραγματα!! Μπορω να σας πω σαν μαθητης μουσικου λυκειου(απο φετος),πως ακομα και συμμαθητες μου,δηλαδη παιδια του μουσικου σχολειου,κανουν το μαθημα της χορωδιας΄,του dictee,της αρμονιας κτλ.,να ειναι ιδιο με το μαθημα της μουσικης στα γενικα σχολεια!!και φανταζεται κανεις,οτι για να ερθει ενα παιδι στο σχολειο αυτο,αγαπαει την μουσικη.Θελω να πω με αυτο,πως εκ των πραγματων η υποτιμηση του μαθηματος της μουσικης στα σχολεια εχει ως κυριο αποδεκτη την κλασσικη.Αν και ειμαι λατρης της κλασσικης μουσικης,θεωρω πως το απαρχαιωμενο εκπαιδευτικο μας συστημα ''μπλοκαρει'' τα παιδια με ο να τους μεταδιδει μεσω των βιβλιων πχ.το βιογραφικο του σοπεν,τι ειναι η φουγκα,ποτε γενηθηκε ο μοτσαρτ κτλ.Μα πειτε μου,θα κατσει ποτε ενα παιδι που αγαπαει τον μπαγλαμα να ακουσει την φανταστικη συμφωνια του μπερλιοζ?? δεν νομιζω.. Κατα την γνωμη μου,το μαθημα της μουσικης θα πρεπει να γινεται σε μορφη εργαστηριου,δηλαδη η ταξη να χωριζεται αναλογα με το ειδος που προτιμαει ο καθε μαθητης... Δυστυχως αυτα που λεω μπορει να φανουν περριτα,ισως και αχρηστα απο αρκετους,αλλα αν πραγματικα τα παιδια πρεπει να σταματησουν να υποτιμουν το ΛΕΙΤΟΥΡΓΗΜΑ (η λεξη μαθημα ειναι λιγη) της μουσικης,θα πρεπει το ιδιο το μαθημα να ερθει στα μετρα του εκαστοτε μαθητη,της εκαστοτε προσωπικοτητος. αυτα απο μενα.. :) |
| #23185 / 08.08.2011, 14:30 / Αναφορά ΓΕΙΑ ΛΟΙΠΟΝ ΕΓΩ ΗΜΟΥΝ ΜΑΘΗΤΗΣ ΔΗΜΟΤΙΚΟΥ ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΓΥΜΝΑΣΙΟΥ ΣΤΟ ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΜΑΣ ΕΙΧΑΜΕ ΑΛΛΑΞΕΙ 2 ΔΑΣΚΑΛΕΣ ΜΟΥΣΙΚΗΣ Η ΠΡΩΤΗ ΗΤΑΝ ΠΟΛΥ ΚΑΛΗ ΜΑΣ ΕΒΑΖΕ ΤΡΑΓΟΥΔΑΚΙΑ Η ΔΕΥΤΕΡΗ ΜΑΣ ΕΒΑΖΕ ΝΑ ΜΑΘΟΥΜΕ ΚΑΤΙ ΣΤΟ ΠΕΝΤΑΓΡΑΜΜΟ ΤΟ ΚΛΕΙΔΙ ΤΟΥ ΣΟΛ ΚΑΙ ΑΛΛΑ ΟΠΩΣ ΝΟΤΕΣ ΚΑΙ ΧΡΟΝΙΚΕΣ ΑΞΙΕΣ ΑΛΛΑ ΗΤΑΝ ΣΤΡΙΓΓΛΑ ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΑΥΤΗΝ ΗΡΘΕ ΕΝΑΣ ΔΑΣΚΑΛΟΣ ΠΟΥ ΗΤΑΝ ΠΟΛΥ ΚΑΛΟΣ ΚΑΙ ΜΑΣ ΜΑΘΑΙΝΕ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ΑΛΛΑ ΜΑΣ ΕΒΑΖΕ ΚΑΙ CD ΜΕ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ΓΙΑ ΝΑ ΑΚΟΥΣΟΥΜΕ ΚΑΙ ΔΙΑΦΟΡΑ ΤΕΤΟΙΑ. ΚΑΘΕ ΧΡΟΝΟ ΤΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΚΑΙ ΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ ΦΤΙΑΧΝΕΙ ΟΛΗ ΤΗ ΓΙΟΡΤΗ ΚΑΙ ΔΙΑΦΟΡΑ ΑΛΛΑ ΤΕΤΟΙΑ. ΛΟΙΠΟΝ ΑΥΤΟΣ Ο ΚΑΚΟΜΟΙΡΗΣ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙ ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΤΟ ΜΑΘΗΜΑ ΤΟΥ ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ ΔΙΟΤΙ ΚΑΤΙ ΠΑΙΔΙΑ ΠΟΥ ΤΟ ΒΛΕΠΟΥΝ ΩΣ ΑΡΑΛΙΚΙ ΚΑΙ ΧΑΒΑΛΕ ΔΙΟΤΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΜΑΘΗΜΑ ΠΟΥ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΔΙΑΒΑΖΟΥΜΕ ΚΑΙ ΓΙΝΕΤΑΙ ΣΤΗΝ ΤΑΞΗ Ο ΚΑΚΟΣ ΧΑΜΟΣ ΑΛΛΑ Ο ΔΑΣΚΑΛΟΣ ΔΕΝ ΜΑΣ ΕΧΕΙ ΜΙΛΗΣΕΙ ΠΟΤΕ ΑΣΧΗΜΑ ΑΛΛΑ ΚΑΝΕΙ ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΕΙΣ ΣΕ ΚΑΘΕ ΜΑΘΗΜΑ ΤΟΥ ΑΝΕΒΑΙΝΕΙ ΤΟ ΑΙΜΑ ΣΤΟ ΚΕΦΑΛΙ ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΦΕΤΟΣ ΤΟΝ ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΗΣΑ ΚΑΙ ΘΑ ΠΑΩ ΓΥΜΝΑΣΙΟ ΗΤΑΝ ΠΟΛΥ ΚΑΛΟΣ ΚΑΙ ΠΑΝΤΑ ΠΡΟΣΠΑΘΟΥΣΕ ΝΑ ΜΑΣ ΜΑΘΕΙ ΚΑΤΙ. |
| #23186 / 08.08.2011, 16:22 / Αναφορά συμφωνω απολυτα με το συγκεκριμενο αρθρο...ειμαι μαθητρια της β λυκειου και βιωνω αυτη την κατασταση και στο δικο μου τμημα..επεισης το θεωρω κατα τη γνωμη μου απαραδεκτο να μην υπαρχει στις ταξεις του λυκειου καν το μαθημα της μουσικης ενω την ιδια στιγμη υπαρχει η αισθητικη αγωγη που περιλαμβανει μονο ζωγραφικη και θεατρολογια...αλλα και στις ταξεις του γυμνασιου που υπηρχε το συγκεκριμενο μαθημα επι τρεις ολοκληρες χρονιες υπηρχε ενας δασκαλος που κατα τη γνωμη μου δεν θα επρεπε να υπαρχει καν στο εκπαιδευτικο συστημα ο οποιος δασκαλος αφηνε τα παιδια να τον βιντεοσκοπουν ενω αυτος τραγουδαγε στα τεσσερα το everything της βισση.... |
Σοφία Αργυροπούλου: Το ''Απόψε Θέλω Να Πιω'' είναι η ζωή μου σε 76 λέξεις
Σταύρος Σιδεράς: Όταν είσαι καλλιτέχνης, έχεις το δικαίωμα να ονειρεύεσαι!
Ο Τόνυ Κονταξάκης αφηγείται τις ιστορίες των τραγουδιών του
Η ιστορία του «Dub Be Good To Me» των Beats International
Björk: Fossora 
Συχνά λάθη καθηγητών φωνητικής
G.A.S (Gear aquisition syndrome)
Τεχνική στο τραγούδι: Σύμμαχος ή εχθρός της έκφρασης;
Είμαι παράφωνος. Μπορώ να τραγουδήσω;
Πώς μπορώ να τραγουδήσω σωστά τις ψηλές νότες;
