Τραγούδι και αναπνοή

Πρέπει να επιτρέψουμε στην Τέχνη να μπεί μέσα μας, και να είμαστε ήσυχοι και ασφαλείς ότι θα “δουλέψει” από μόνη της. Θα βρεί το δρόμο της μέσα μας και θα αναδείξει στον καθένα μας αυτό που θα ανακαλύψει.

Η κάθε νότα που παράγεται, επιστημονικά αν το δούμε, είναι ήχος και ο ήχος είναι δονήσεις...

Μπαίνοντας κανείς στην διαδικασία να μάθει την τεχνική του τραγουδιού, το πρώτο πράγμα που πρέπει να κάνει είναι να συνειδητοποιήσει το όργανο: το σώμα του.

Υπάρχουν σημεία, ηχεία του σώματος, μύς που βοηθούν στην καλύτερη απόδοση, που όμως δεν γνωρίζουμε την ύπαρξή τους πολύ περισσότερο, τον έλεγχό τους.

Πρώτα λοιπόν πρέπει κανείς τα μάθει την ύπαρξή τους.
Να τα συνειδητοποιήσει, κάνοντας συγκεκριμένες ειδικές ασκήσεις, κυρίως αναπνοών.
Να τα ενεργοποιήσει
Να τα ελέγξει και καθοδηγήσει.

Στην πραγματικότητα η διαφραγματική αναπνοή είναι μια πολύ φυσική διαδικασία που ο άνθρωπος έχει ξεχάσει. Γεννιέται με την έμφυτη ικανότητα να αναπνέει σωστά και στην πορεία της εκπαίδευσής του το χάνει. Για παράδειγμα, έχει ακούσει κανείς βραχνιασμένο μωρό;
Είναι ένα πολύ μεγάλο θέμα, το θέμα της εκπαίδευσης του ανθρώπινου όντος γιατί όταν μιλάω για εκπαίδευση, δεν μιλάω για κάτι απαραιτήτως ορθό.

Η εκπαίδευση που αρχίζει να υφίσταται ο άνθρωπος από τα πρώτα του χρόνια, κατακλύζεται από ΜΗ, ΠΡΕΠΕΙ και ΟΧΙ.
Είναι λέξεις οι οποίες σε συνδυασμό με την δόνηση της φωνής όταν εκφέρονται μπλοκάρουν το ανθρώπινο όν, το σφίγγουν και του προκαλούν ένα μόνιμο εσωτερικό άγχος. Με αποτέλεσμα το πρώτο που πλήγεται είναι η αναπνοή.

Η αναπνοή όσο περνά ο καιρός, μικραίνει.
Αναπνεει ο μέσος άνθρωπος με τρόπο ώστε να επιβιώνει.

Προσπαθούμε όσο απίστευτο και αν ακούγεται να διδάξουμε από την αρχή στο σώμα μας να λειτουργεί με τον φυσικό τρόπο.
Δεν θα πρέπει να οδηγείται σε μια τεχνική η οποία ταλαιπωρεί την φωνή.

Μαθαίνουμε να ελέγχουμε την αναπνοή και το “ταξίδι” της μέσα μας μέχρι να γίνει ήχος...μελωδία...τραγούδι!
Θα πρέπει απλώς να μάθουμε να αφήνουμε ελεύθερο τον “δρόμο” χωρίς σφιξίματα και ανούσιες πιέσεις.
Μια ευθεία είναι ο “δρόμος”...

Το Τραγούδι είναι μια μεγάλη αντίφαση.
Είσαι ενεργοποιημένος-σε εγρήγορση και συγχρόνως απολύτως χαλαρός.

Επίσης το τραγούδι είναι χαρά. Είναι μέσο έκφρασης. Είναι όχημα για να αναδείξουμε τα συναισθήματά μας. Είμαστε απολύτως ακάλυπτοι την στιγμή που τραγουδάμε. Και γι'αυτό η καλή τεχνική δίνει την αίσθηση της ασφάλειας στον καλλιτέχνη, ότι δεν θα εκτεθεί. Είναι κι αυτό μια ψευδαίσθηση...διότι θα εκτεθεί! Υπάρχει κάτι μέσα μας που θέλει να εκτεθεί...

Ο καθένας από μας, αντιδρά διαφορετικά σε έναν χωρισμό, σε έναν χαμό-θάνατο, στην προδοσία, την έλλειψη... Αυτό ακριβώς είναι που οφείλει κάθε τραγουδιστής να ξέρει για τον εαυτό του, για να μπορέσει να το εντάξει στην ερμηνεία του εκάστοτε ρόλου.
Και αυτό ακριβώς είναι που τον διαφοροποιεί από κάποιον άλλον, στον ίδιο ρόλο.

Με τιμη
Δημητριος Ανδρεου
Μπασσοβαρυτονος