Μουσικολογίες - Τούτο τον μήνα...

Ω, ναι!  Σωρός τα τραγούδια και μιλούν για τα πάντα.  

Το συγκεκριμένο πάλι, αναφέρεται ή ερμηνεύεται ή εγώ έτσι θέλω να πιστεύω, ότι αναφέρεται, φωτογραφίζει, αναπαράγει την ελπίδα του αύριο που μάλλον απλώς υπάρχει για να πλανιέται και για να κάνει τους περισσότερους από εμάς εκτός φυσικά από τους ελάχιστους, όπως λένε τα πουλημενοκάναλα, μονάχα χίλιους - ή ίσως ακόμη λιγότρους - πραγματικά πλούσιους εισοδηματίες ή περιουσιάρχες που πλέον θα πάθουν μεγάλο κακό, αφού θα καταγραφούν μαζί με το έχει τους στο περιουσιολόγιο!  Επιτέλους,  μια ανάσα για την καταπονεμένη έως ανύπαρκτη πρώην χιλιοτραγουδισμένη και νυν χιλιοοπληγωμένη πατρίδα.  

Και τώρα που όλοι οι κακοί θα πάψουν μέγα τραύμα και μαζί με τους βρυκόλακες του παραφασισμού, θα κατσικωθούν σε φυλακές υγρές και σκοτεινές, αφού δεν θα έχουν να πληρώσουν και να ξεπληρώσουν το υποτιθέμενο και επονομαζόμενο χρέος, ουφ! από αύριο, θα μπορούμε τελικά να ξυπνάμε και να λέμε τι θα πάρουμε, τι θα αγοράσουμε, με τι θα στολίσουμε και με τι θα στολιστούμε και δεν θα έχουμε να πληρώσουμε εμείς όλοι οι υπόλοιποι αυτό που υποτίθεται ότι κάποιοι άλλοι θα ξεχρεώσουν.  Έτσι λοιπόν, από αύριο, θα μπορούμε να συνεχίσουμε την ζωή όπως την ξέραμε.  

Κι αν δεν είναι πάλι αυτός ο μήνας που η ζωή θα τραβήξει αντίστροφη πορεία, δηλαδή ανηφορική και όχι την γνωστή κατηφορική, θα είναι ο επόμενος ή ίσως ο παραπάνω και ο λίγο πιο πάνω κι ακόμη παραπάνω, ώσπου να μην υπάρχει άλλο, να ξαναγίνουμε ευτυχισμένοι μέσα στην τρέλα μας και να ξαναζήσουμε το όνειρο που προβάλει σαν εικόνα ότι ναι κι εμείς είμαστε άνθρωποι, έχουμε θέλω, αρέσω, δικαιώματα, ότι μπορούμε να αγγίξουμε κάτι από την ζωή και που αυτό το κάτι και πάλι θα αγοράζετε με χρήμα.  Γιατί όση φιλοσοφία κι αν βάλεις για παρέα, πάλι το κάτι παραπάνω, αυτό το επιπλέον, το ξεχωριστό, εκείνο που σίγουρα αγοράζεται με χρήμα, δεν θα το έχεις.  

Γιατί στην Ελλάδα του 2013 το μόνο που ελπίζεις είναι στον επόμενο μήνα που θα είναι υποτίθεται καλύτερος απο τον προηγούμενο και που επειδή ακριβώς μόνο καλύτερος δεν είναι όταν έρχεται, παύεις να ελπίζεις, να τραγουδάς και να χορεύεις ή το κάνεις μόνος ή με λιγοστούς φίλους κλεισμένος σε σπίτι.  Και ποια μπορεί να είναι η νέα περιρρέουσα φιλοσοφία του συρμού;  

Ζήσε με όσα σου έχουν απομείνει, δηλαδή με το τίποτε, δέσου πιο πολύ με φίλους κα συγγενείς, μιας και δεν σου απομένει στον κόσμο ελπίδα καμιά.  Δηλαδή, αντί για επανάσταση, κακή και ψυχρή βόλεψη στα κακά και ψυχρά νέα επιβεβλημένα δεδομένα, χωρίς ψυχική ανάταση, μονάχα βόλεψη.

 Πού κατάντησαν τα τρισέγγονα του Καραϊσκάκη;  

Στο αυτοματισμένο βιντεάδικο, στην βολική μουγκαμάρα, στο να μην επιθυμούν, απαιτούν το παραμικρό, μονάχα να επετούν για λίγα κουρέλια στις λαϊκές και στα κινέζικα, για μια δουλειά που πληρώνει όταν γουστάρει το αφεντικό, δηλαδή ποτέ και για ένα μέλλον χωρίς γάμους, κηδείες, παιδιά, χαρές.  Όχι, δεν μάθαμε φυσικά να κουβεντιάζουμε ήσυχα και απλά, απλά μάθαμε να λέμε ρίξε κι άλλο αντέχω ή δεν με νοιάζει, χάρισε, λήστεψε, κλέψε ό,τι έχω και δεν έχω, αλλά εγώ Γκάντι... ειρηνική αντίσταση, χωρίς φυσικά την απεργία πείνας ή μήπως μαζί με την απεργία πείνας.

 
Συμπέρασμα;  Δουλειά μου είναι η μουσική, μόνο που δεν αρκεί για να μας συντονίσει.   

Και κάτι που δεν είναι δική μου δουλειά: δεν έχω ιδέα αν πλέον υπάρχει τίποτε που θα μπορούσε να το κάνει. 

Είναι καλύτερα να στέκεσαι όρθιος με σπασμένο και μπανταρισμένο κεφάλι, από το να σέρνεσαι με την κοιλιά για να γλιτώσεις το κεφάλι σου.
Μαχάτμα Γκάντι