Παράθεση:
Το μέλος mpou στις 11-12-2008 στις 15:23 έγραψε...
ζητάμε ανοιχτά την βοήθεια του καλλιτεχνικού κόσμου .
Όταν σύσσωμος ο πολιτικός κόσμος προσπαθεί να μας πείσει πως "πενθεί" και "καταδικάζει" , που είναι σύσσωμος ο καλλιτεχνικός κόσμος ;
Εχουν το βήμα ας εκφράσουν απόψεις, να μην επιτραπεί άλλο η διαμόρφωση κοινής γνώμης από τους υποτιθέμενους δημοσιογράφους και πολιτικούς που αναπαράγουν σκουπίδια και ψέματα.
Αν δεν μιλήσουν τώρα...Πότε????
|
|
Δικαιολογημένη η απορία... Όμως, αυτό το "σύσσωμος ο καλλιτεχνικός κόσμος" μοιάζει με ουτοπία... Λες και υπάρχει μια λέσχη όπου μαζεύονται και τα λένε οι Σάκης Ρουβάς, Παύλος Παυλίδης, Άννα Βίσση, Γιάννης Αγγελάκας, Μίκης Θεοδωράκης, Μόνικα, Πλούταρχος, Σπυριδούλα, Έλενα Παπαρίζου, τα έγχορδα της Λυρικής Σκηνής, και διάφοροι άλλοι, και στη συνέχεια εκδίδουν μια ανακοίνωση όλοι μαζί... Επίτηδες ανακάτεψα όλα αυτά τα ετερόκλητα ονόματα - προσπάθησε να τους φανταστείς στο ίδιο δωμάτιο. Επίσης, άφησα έξω σκηνοθέτες, ηθοποιούς, θεατρικούς συγγραφείς, γλύπτες, ζωγράφους, κ.α. διότι τότε θα μπερδευόντουσαν πιο πολύ τα πράγματα - προσπάθησε να φανταστείς όλους αυτούς στο ίδιο δωμάτιο... Μα - μιλώ εξ ιδίας εμπειρίας - ο καλλιτεχνικός κόσμος είναι αυτός με τα περισσότερα πισώπλατα χτυπήματα, όπου χαμογελάει ο ένας στον άλλο επι σκηνής και μόλις κατέβουν αρχίζει το θάψιμο... Περιμένει κανείς να συσπειρωθούν? Και στο κάτω-κάτω, οι καλλιτέχνες είναι αυτοί που θα αντιδράσουν μέσα από τη μουσική τους, μέαα από τις ταινίες τους... Δεν είναι ρήτορες, ν'αρχίσουν να βγάζουν λόγους. Χρειάζεται λίγος χρόνος για να απορροφήσουν όσα συμβαίνουν και να το βγάλουν προς τα έξω μέσα από το έργο τους.
Αυτό που θα ήθελα να δω, είναι κάτι δημιουργικό στην τέχνη να βγει μέσα από αυτή την αγανάκτηση. Ίσως και να γίνει. Κάνοντας όμως μια σύγκριση με τα 60'ς, δεν είμαι και τόσο αισιόδοξος. Με φόντο το Βιετνάμ, τις κοινωνικές κι εκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις, είδαμε σα γροθιά τη νεολαία να συσπειρώνεται, με εκφραστές αξιόλογους - Διονύση Σαββόπουλο, Bob Dylan, Jean-Luc Goddard, Allen Ginsberg, και άλλους πολλούς. Η διαφορά όμως ήταν ότι, ναι, εκτονώνουμε το θυμό μας απέναντι στους μπάτσους (Kent State University, 1970, 4 φοιτητές νεκροί, 9 τραυματίες, 1 παράλυτος), όμως ταυτόχρονα δημιουργούμε. Αναρωτιέμαι τι το δημιουργικό υπάρχει στο κάψιμο της Ερμού και του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου...