Εφυγε ο Γιάννης Σταματίου (Σπόρος)

Στην μεγάλη παρέα του ουράνιου πάλκου θα σολάρει απο σήμερα ο ''Σπόρος'' Γιάννης Σταματίου

μαζί με τους Παπαιωάνου, Χιώτη, Τατασόπουλο, Μπέμπη, Λεμονόπουλο, Κατινάρη, Καλυμνάκη, Ζαμπέτα κά

Καλό Ταξίδι !!!

Ο Γιάννης Σταματίου – Σπόρος ανήκει στους κορυφαίους δεξιοτέχνες του μπουζουκιού, με θητεία κοντά 50 χρόνια, στο αυθεντικό λαϊκό τραγούδι, όπου διακρίνεται σαν σπουδαίος εκτελεστής από τότε που ξεκίνησε, το 1950, μέχρι σήμερα.
Κυριάρχησε σαν πρώτο μπουζούκι στη δισκογραφία και στο λαϊκό πάλκο. Οι «18 μουσικές ανταύγειες» εκφράζουν την καθαρότητα της σκέψης και του παιξίματος του Σπόρου. Κουβαλούν τις καταβολές μιας ολόκληρης ζωής, ζυμωμένη με τα πιο γνήσια και αυθεντικά στοιχεία του λαϊκού μας τραγουδιού και, σε προέκταση, της λαϊκής μουσικής παράδοσης του τόπου μας.
Ο Γιάννης Σταματίου – Σπόρος σαν προσωπικότητα έζησε και ζει τα πλέον συγκλονιστικά γεγονότα και τις μεγάλες συγκινήσεις στο κοινωνικό λαϊκό τραγούδι, με τις «Μουσικές Ανταύγειες» «ζωγραφίζει» με την ψυχή και τα δάκτυλά του, πάνω στις μαγικές χορδές του μπουζουκιού του και μας αναστατώνει. Αυτοί οι θαυμάσιοι ήχοι άλλοτε χρωματίζουν μελωδικά τη σημερινή άχαρη και κατευθυνόμενη ζωή μας.
Οι διπλοπενιές του Σπόρου μας φέρνουν μία ψυχική γαλήνη και μας απαλλάσσουν από τις καθημερινές εικόνες που μας βομβαρδίζουν τα τηλεοπτικά κανάλια.
Οι 18 οργανικές συνθέσεις λειτουργούν στη ζωή μας, σαν βάλσαμο και μας κάνουν να θυμόμαστε τις παλιές καλές μέρες του τραγουδιού.
Για να φτάσει στο σημείο αυτής της δημιουργικής προσφοράς, σήμερα, ο Γιάννης Σταματίου – Σπόρος, μπήκε στο χώρο τα λαϊκής μουσικής σκηνής από πολύ μικρός.
Φορούσε ακόμα το καπέλο με την κουκουβάγια και ήταν μαθητής της τρίτης τάξης του οκτατάξιου γυμνασίου στον Άγιο Αρτέμη, στη Γούβα. Ο Σπύρος Ευσταθίου, επαγγελματίας μουσικός (έπαιζε μπουζούκι), τον πήρε και τον πήγε στου Χαριτόπουλου, στην οδό Ίωνος, δίπλα στο διάσημο μπαράκι του Μάριου.
Ένα χειμωνιάτικο δειλινό του 1948 ο Γιάννης Σταματίου δρασκέλισε το πρώτο σκαλοπάτι του λαϊκού τραγουδιού.
Πέρασαν από τότε 50 χρόνια. Σήμερα ο Γιάννης Σταματίου ή Σπόρος (όπως τον ονόμασε – και του ’μεινε – ο Μανώλης Χιώτης) κουβαλάει στην πλάτη του ένα μεγάλο κομμάτι της ιστορίας του αυθεντικού λαϊκού τραγουδιού.
Εγκατέλειψε το γυμνάσιο και αφοσιώθηκε στο τραγούδι. Τα πρώτα μαθήματα πήρε από τους μεγαλύτερους σε ηλικία φίλους και γείτονες του μπουζουξήδες Μήτσο και Σπύρο Ευσταθίου και τον Στέλιο Μακρυδάκη.
Με τον Άκη Πάνου έπαιζαν σε μία ταβέρνα στην Καλλιθέα. Ξεκίνησαν να δουλεύουν επαγγελματικά με τον Άκη και έναν φίλο τους τον Τζων. Έκαναν τρίο και βράδυ έπαιζαν και τραγουδούσαν στο ταβερνάκι του Σιληβάνι στο Κουκάκι. Επίσημα δούλεψε σε πάλκο το καλοκαίρι του 1950, στο κέντρο «Νίκη» της οδού Φραντζή στο Νέο Κόσμο. Πήρε τη θέση του Σπύρου Ευσταθίου, ο οποίος πήγε να δουλέψει στην «Τριάνα» με τον Γ. Παπαϊωάννου.
Ένα χρόνο αργότερα εργάστηκε με τον Σπύρο Ζαγοραίο στην «Άνεση» της οδού Βουλιαγμένης και μετά στα «Πηγαδάκια» της Ιεράς Οδού, πάλι με τον Ζαγοραίο. Όταν τελείωναν τις νύχτες, ξεκινούσαν από το Αιγάλεω με τα πόδια για να φθάσουν στα σπίτια τους στο Μπραχάμι. Το 1951 με δανεικό μπυζούκι από τον οργανοποιό Παναγή δούλεψε στου Καλαματιανού, στις Τζιτζιφιές.
Στα μέσα του 1952 μπαίνει στο στούντιο και «κολλάει» εκεί για χρόνια ολόκληρα. Συμμετέχει ως πρώτος εκτελεστής, σολίστ του μπουζουκιού, σε εκατοντάδες τραγούδια σε ηχογραφήσεις γνωστών τραγουδιστών όπως: Στρ. Παγιουμτζή, Μ. Νίνου, Στ. Χασκίλ, Θ. Ευγενικού, Σ. Μπέλλου, Στ. Καζαντζίδη, Πρ. Τσαουσάκη, Γρ. Μπιθικώτση, Μ. Λίντα, Π. Γαβαλά, Κ. Γκρέυ, Γ. Λύδια, Α. Χρυσάφη, Μ. Μελάγια, Ζ. Νάχη, Ρ. Ντάλια, Π. Πάνου, Ζ. Σαπουντζάκη, Στ. Τζουανάκο, Τ. Μαρούδα, Τ. Βοσκόπουλο, Μαρινέλλα κ.ά.
Όλοι οι συνθέτες του ζητούσαν να παίξει σε τραγούδια τους, όχι μόνο γιατί ήταν σπουδαίος δεξιοτέχνης, αλλά γιατί αυτοσχεδίαζε στις εισαγωγές και έκανε ακόμη πιο όμορφα τα τραγούδια τους.
Συνεργάστηκε στενά με τους Σπ. Περιστέρη, Β. Τσιτσάνη, Γ. Μητσάκη, Μ. Χιώτη, Γ. Τατασσόπουλο, Γ. Ζαμπέτα, Μπ. Μπακάλη, Χρ. Κολοκοτρώνη, Θ. Δερβενιώτη, Π. Πέτσα, Γ. Κλουβάτο, Στ. Χρυσίνη, Στ. Τζουανάκο, Μ. Χατζιδάκι, Γ. Μουζάκη, Γ. Κατσαρό, Γ. Βέλλα, Λ. Μαρκέα, Ζ. Ιακωβίδη κ.ά.
Ο Σπόρος – κατά Καζαντζίδη – υπήρξε «μπουζούκαρος», ενώ ο Μανώλης Χιώτης τον έκανε μόνομο συνεργάτη του και τον θεώρησε το alter ego του. Παράλληλα με τη δισκογραφία εμφανίστηκε σε λαϊκά κέντρα της Αθήνας όπως τα «Ταμπού», «Τζίμη του χοντρού», «Τριάνα του Χειλά», «Καλαματιανού», Λουζιτάνια», «Ροζμαρί» από το 1952 έως το 1958 με τους Π. Πάνου, Χρηστάκη, Στ. Τζουανάκο, Άννα Μπέλλα, Σεβάς Χανούμ, Κ. Καπλάνη, Απ. Χατζηχρήστο κ.α. Αργότερα, μετά την επιστροφή του από την Αμερική, εμφανίστηκε στα κέντρα διασκέδασης: «Παγκόσμιο», «Παλιά Αθήνα», «Μοστρού», «Δειλινά», «Διογένης», «Φαντασία» με τους Γρ. Μπιθικώτση, Μπ. Τσετίνη, Λ. Διαμάντη, Τ. Βοσκόπουλο, Μαρινέλλα, Μ. Λίντα, Ρ. Βλαχοπούλου κ.ά.
Χρυσές σελίδες ο Γιάννης Σταματίου έγραψε στην Αμερική όπου εργάστηκε σε κέντρα ελληνισμού και όχι μόνο από το 1958 έως το 1980. Αποθεώθηκε, γνώρισε μεγάλες δόξες, ενώ είχε διάσημους θαυμαστές. Νύχτες ολόκληρες τον άκουγαν ο Φρανκ Σινάτρα, ο Έλβις Πρίσλεϊ, ο Σάμι Ντέιβις Τζούνιορ και ο Ντιν Μάρτιν. Ήταν τόσο μεγάλη η επιτυχία του στην Αμερική ώστε έγινε και εξώφυλλο στο «Time» το 1963. Τα τελευταία χρόνια εργάστηκε σε κέντρα με ρεμπέτικα, ενώ εξαντλήθηκε ένας δίσκος του με οργανικά κομμάτια (δικές του συνθέσεις) με τίτλο «Σπόρος και χρόνος»".

[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : AlfaWolf στις 18-01-2011 00:24 ]

Απο τους μεγαλυτερους παιχτες του μπουζουκιου με δικο του χαρακτηρα και ιδιομορφη πενια.Μαγκας. Κριμα που δεν τον ακουσα ζωντανα ποτε. Καλο του ταξιδι.

Μιά στάλα απ το ποτήρι μας στο χώμα για το "καλό ταξίδι" της μνήμης του Γιάννη Σταματίου-Σπόρου στους αιώνες.....

Καί ένα απόσπασμα από παλαιότερη συνέντευξή του 2006 στον Άρη Νικολαϊδη, με τις απόψεις του Σπόρου για την σημερινή εξέλιξη της μουσικής που υπηρέτησε :

""Η σημερινή κατάσταση

Τα τελευταία χρόνια έγιναν πολλά σε σχέση με το λαϊκό τραγούδι, με τη δουλειά μας, με τα μαγαζιά. Υπάρχουν π.χ. τα λεγόμενα ρεμπετάδικα. Εκεί έγιναν διάφορα πασαλείμματα. Άνθρωποι που ήταν σε διάφορα επαγγέλματα πήραν έναν μπαγλαμά ή ένα μπουζούκι και ανέβηκαν στο πάλκο να το παίξουν ρεμπέτες. Με ένα πολύ άσχημο παρουσιαστικό για το οποίο ντρέπομαι. Τα παλιά τα χρόνια, παρά τη φτώχεια μας, φροντίζαμε ν’ ανεβαίνουμε στο πάλκο με το σακάκι, με τη γραβάτα μας. Κοίτα όλες τις παλιές φωτογραφίες που υπάρχουν. Πουθενά δε θα δεις μπάχαλο. Οι παλιοί σέβονταν πρώτ’ απ’ όλα τον εαυτό τους. Ίσως είμαι ντεμοντέ, ίσως είμαι λάθος, αλλά το παρουσιαστικό που βλέπω σήμερα μου κακοφαίνεται. Όταν βλέπω ανθρώπους με μπλουτζίν, μπότες, σκουλαρίκια, κοτσίδες, κορδέλες, να κρατούν μπουζούκι, νιώθω άσχημα.

Υπάρχουν σήμερα πολλά και καλά μπουζούκια. Βρήκαν πολύ υλικό από τους παλιούς και μελέτησαν. Έχουν τα μαγνητόφωνά τους, τα κομπιούτερ τους, έχουν δυο-τρία όργανα και μελετούν. Εγώ ένα ξερό όργανο είχα και στην εταιρία έπαιζα με του Μπακάλη και του Δερβενιώτη τα μπουζούκια. Τα δικά μας χρόνια τότε ήταν δύσκολα, μεγάλη φτώχεια. Όχι γραμμόφωνο δεν υπήρχε, αλλά ούτε ραδιόφωνο. Τα τραγούδια τα μάθαινα περνώντας έξω από κανα καφενείο με γραμμόφωνο και προσπαθούσα να πιάσω τη μελωδία. Πηγαίνοντας σπίτι έπιανα το μπουζούκι και προσπαθούσα να το μάθω. Μέχρι να φτάσω όμως σπίτι θυμόμουν τη μισή μελωδία! Ξανά την άλλη μέρα έξω απ’ το καφενείο μπας και βάλει το ίδιο τραγούδι, ν’ αρπάξω την υπόλοιπη μελωδία. Έτσι ήμασταν όλοι τότε. Αυτοδίδακτοι του πεζοδρομίου! Οι σημερινοί μπουζουξήδες βρήκαν πεδίο να μελετήσουν και μπράβο τους. Έχουν βγει πάρα πολλοί καλοί παίχτες. Ένα πράγμα μόνο με ενοχλεί: Που δεν έχουν αυθορμητισμό, είναι τυποποιημένοι. Τρέχουν μεν τα χέρια τους «σφαίρα», αλλά λείπει λίγο η ψυχή, το δικό τους ύφος. Από τους παλιούς άκουγες ένα …«ντραν» κι έλεγες, εδώ παίζει ο Χιώτης, εδώ ο Τσιτσάνης, εδώ ο Ζαμπέτας, εδώ ο Τσιμπίδης. Οι σημερινοί δεν έχουν ταυτότητα.

Το λαϊκό τραγούδι πέθανε από τότε που πέθανε το συγκρότημα. Υπήρχαν τότε συγκροτήματα. Συγκρότημα Τσιτσάνη, συγκρότημα Παπαϊωάννου, Μητσάκη, Καπλάνη, Χατζηχρήστου κλπ. Εκτός από αυτά όμως έπαιξε ρόλο και η έξοδος πολλών πρωτοπόρων δημιουργών και δεξιοτεχνών στην Αμερική. Μετά το ’55 άρχισε μια περίεργη έξοδος, εξαφανιστήκαμε όλοι. Έφτασαν σε σημείο οι δισκογραφικές εταιρίες να μην έχουν εκτελεστές να παίξουν στις ηχογραφήσεις. Έχω δει το Χρυσίνη να πριμάρει σε ηχογράφηση με την κιθάρα του, παίζοντας το ρόλο του μπουζουκιού! Με εξαίρεση κάποιους που μετριούνται στα δάχτυλα του ενός χεριού, οι σημερινοί δημιουργοί είναι οτιδήποτε άλλο εκτός από μπουζουξήδες. Δεν είναι το ίδιο πράγμα. Θυμάμαι κάποτε το Μαρκέα που ήταν σπουδαίος μουσικός και έχω παίξει σε μερικά τραγούδια του. Μου έλεγε: «Γιαάκου Γιάννη αυτή τη φράση, κολλάει στο μπουζούκι»; Γιατί άλλο πιάνο κι άλλο μπουζούκι. Μπορεί π.χ. μια χρωματική που παίζει το πιάνο να μην κάθεται καλά στο μπουζούκι. Ψειρίζαμε λοιπόν το κομμάτι μέχρι να το φέρουμε στο όργανο το δικό μου. Γιατί έτσι πρέπει να γίνει αν θέλεις πρωταγωνιστή το μπουζούκι.

Παλιά παίζαμε και τρία μπουζούκια πάνω στο πάλκο. Όλοι μαζί. Άλλος σιγόντα, άλλος πρώτο, άλλος σε άλλη οκτάβα… Και εμείς το «ψάχναμε» το πράγμα, αλλά και ο κόσμος από κάτω είχε πολλές απαιτήσεις από τα μπουζούκια. Υπήρχε μια μανία για καλά ακούσματα. Η σημερινή εποχή είναι δυστύχημα. Δε δέχομαι σήμερα αυτό που λένε «πάμε στα μπουζούκια». Σήμερα πρέπει να λένε «πάμε στα τραγουδιάρικα». Σπάνια θα πας σε μαγαζί που πραγματικά να παίζουν δυο μπουζούκια. Βγαίνει ο τραγουδιστής μέσα από καπνούς και ακτίνες λέιζερ, μαζί με δέκα γυναίκες να χορεύουν δίπλα του και πίσω-πίσω ένα μπουζούκι να κάνει τέσσερες νότες στο δέκατο μέτρο κι άλλες τέσσερες στο δέκατο όγδοο. Δηλαδή έχει γίνει το μπουζούκι κομπάρσος και Φιλιππινέζα. Δεν ξέρω πόσο ανάγκη το έχουν το μεροκάματο, αλλά ντρέπομαι για τα παιδιά αυτά. Όλο αυτό το σκηνικό δε θυμίζει σε τίποτα λαϊκό μαγαζί, αλλά θέατρο. Κι όταν φτάσει η ώρα 2 και 3 το βράδυ και χορτάσουν απ’ τα λέιζερ και τα μπαλέτα, τότε αρχίζουν και παίζουν τα παλιά λαϊκά τραγούδια για να γλεντήσει ο κόσμος. Γιατί μόνο με αυτά τα τραγούδια γλεντάει. Γιατί είναι διαχρονικά. Απ’ τα σημερινά τραγούδια δε θα μείνει τίποτα.

Θα παρακαλούσα τους σημερινούς τραγουδιστές να κάνουν μια μέρα όλο το πρόγραμμα με τις δικές τους σημερινές επιτυχίες, χωρίς να παίξουν παλιά λαϊκά τραγούδια. Να δούμε πόση επιτυχία θα έχει το μαγαζί τους... Άλλο ένα σοβαρό ζήτημα για τη σημερινή κατάσταση του λαϊκού τραγουδιού είναι ότι έχουν κλείσει όλες οι πόρτες και είναι ανοιχτές μόνο για 3-4 άτομα. Δεν αναφέρω ονόματα. Κι εγώ έχω τραγούδια, πολλά τραγούδια. Κι ο καθένας μπορεί να έχει σήμερα τραγούδια. Να πάω να τα βάλω πού και να μιλήσω με ποιον; Με τον τραγουδιστή που θα περιμένω έξω απ’ το καμαρίνι σαν ζητιάνος για να ακούσει τα τραγούδια μου αν του κάνουν ή όχι; Ή να πάω στην εταιρία σε κάποιον παραγωγό του στυλ «θα τ’ ακούσουμε και θα σας ειδοποιήσουμε»; Δεν το ’χω κάνει ποτέ στη ζωή μου. Μια φορά έκανα την απόπειρα και πέρασα από την Odeon και μόλις με είδε ο Μάτσας, ο σημερινός Μάτσας, μου είπε: «Έχω ακούσει τόσα πολλά για σας από τον πατέρα μου. Φέρτε μου μερικά τραγούδια». Του πήγα 16 τραγούδια και μου είπε: «Θα τ’ ακούσουμε και θα σας ειδοποιήσω». Πέρασε ένας μήνας, ούτε φωνή ούτε ακρόαση. Έριξα τον εγωισμό μου και είπα να πάρω εγώ τηλέφωνο. Μου λέει ο Μάτσας: «Μας άρεσαν πάρα πολύ τα τραγούδια σας. Φέρτε κι άλλα». Δηλαδή σκέτη κοροϊδία. Αφού σου πήγα 16 τραγούδια και σου άρεσαν, γιατί δε διαλέγεις δυο-τρία να τα βάλεις σε ένα δίσκο; Τι τα θέλεις και ζητάς κι άλλα; Δεν ξαναπήρα τηλέφωνο.

Οι πόρτες λοιπόν είναι κλειστές για πολλούς. Για τους περισσότερους. Προσωπικά δεν σκάω γι’ αυτό. Δεν προσπαθώ να λύσω τώρα το πρόβλημα της ζωής μου. Η σελίδα μου στο βιβλίο του λαϊκού τραγουδιού είναι γραμμένη κι αυτό μου αρκεί.""

(από www.klika.gr)
-----------------
αυτός ο κόσμος μπορεί ν΄αλλάξει Κεμάλ..μέσα στις καρδιές, στις πλατείες, σε γραφεία οβάλ..θέλει σωστοί χιλιάδες να΄ναι στους τροχούς, να΄ναι η ψυχή η νύφη και γαμπρός ο νους...(ετεροχρονισμένη απάντηση του Ρασούλη στο αριστούργημα του Γκάτσου)

[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : mary_omikron στις 18-01-2011 11:40 ]

Και γιά αυτούς που ίσως δεν τον γνώριζαν :

Τον θυμάμαι στο πάλκο του 9/8 στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας περί το 1994, στο πλάι του Άκη Πάνου, σε εκείνες τις αλησμόνητες παραστάσεις του Πάνου [νομίζω η τελευταία φορά που έπαιξε στην Αθήνα] .... Το μπουζούκι του με είχε μαγέψει ... Άλλωστε, ο Σπόρος Σταματίου ήταν αυτός που, όπως θυμάμαι, τραβούσε όλο το "κουπί" του προγράμματος .... 

Η ωραιότερη στιγμή από εκείνη τη βραδυά ήταν τα "φτερουγίσματα" και τα "σολίδια" του στο μπουζούκι κατά τη διάρκεια του "Θέλω να τα πω" .... αφού μόλις τέλειωσε το τραγούδι ο Άκης Πάνου τον αγκάλιασε συγκινημένος .....

Καλό του ταξίδι  ..... Πόσο μα πόσο φτωχαίνει το λαϊκό μας τραγούδι όταν φεύγουν από κοντά μας τέτοιοι "γνήσιο & αυθεντικοί" λαϊκοί μάστορες .... που όποτε παίζανε τις "καθάριες" και "κρυστάλλινες" πενιές τους άκουγες .... "μπουζουκένιο" ήχο κι όχι μπασταρδέματα .....

Δυσοίωνο το μέλλον του λαϊκού μας τραγουδιού .... διότι φεύγουν από κοντά μας μερακλήδες μάστορες, όπως ο Σπόρος Σταματίου, χωρίς, όμως, να αφήνουν πίσω τους άξιους και "αυθεντικούς" συνεχιστές .... ΄Αραγε υπάρχουν σήμερα νέοι άνθρωποι με πραγματική αγάπη για το λαϊκό τραγούδι, που θα έχουν την όρεξη και το "μεράκι" να ... δρέψουν τους καρπούς που .... άφησε ο Σπόρος του ????