Ένα τραγούδι που έγραψα που περιγράφει τη ιστορία της ελληνικής μουσικής..
Τους στίχους τους βάζω εδώ επειδή δεν τους χώραγε το descreption για να τους βάλω.
Πείτε μου τη γνώμη σας.
Ταξιδεύω με τις σκέψεις μου στον 20ο αίωνα
εκεί που όλα τα πράγματα ήταν αγνά ακόμα
σε μέρη που θα επέλεγα αν μπορούσα να ζήσω
αν μπορούσα το χρόνο να πάρω λίγα χρόνια πίσω
Πρώτα απ 'όλα θα πήγαινα κάπου μες το 30
εκεί που ήτανε αγνά και όμορφα τα πάντα
εκεί που για τη πάρτη τους παίζανε όλοι οι ρεμπέτες
σ 'ένα καφενείο για τη ζωή έλεγαν κουβέντες
Να γνώριζα το Μάρκο, να έβλεπα το Τσιτσάνη
να με μαγεύει με ένα όμορφο ταξίμι που θα κάνει
να με μάγευε κι ο Μάρκος απ 'τη πρώτη κιόλας νότα
να μου έπαιζε την "Άτακτη" να μου άλλαζε τα φώτα
και κάπου εκεί θα πήγαινα μπροστά δυο δεκαετίες
να γνώριζα και άλλες του πεντάγραμμου αξίες
να έβλεπα ντουέτα: Μαίρη Λίντα με Μανώλη
τον άνθρωπο που απ 'το παίξιμο του μαγευτήκαν όλοι
πριν γραφτούν τα σχόλια του Jimi Hendriχ μες τον τύπο
πως γίνεται από τέτοιες εποχές εγώ να λείπω;
Να πάω σε ένα φτωχικό και ερειπωμένο σπίτι
εκεί που γράφονταν τα ποιήματα του Λειβαδίτη
να ήμουνα μαζί του σαν έγραφε τη "Δραπετσώνα"
τότε που για να ζήσει έκανε μεγάλο αγώνα
και όταν το τελείωνε θα του έλεγα "Κύριε Τάσο,
μου δίνεις το χαρτί;" κι εγώ με ρίγος να το πιάσω
θα δακρύσω γιατί θα 'χω ανακαλύψει τους ανθρώπους
πως για να ζήσουν μες τη φτώχια περνάνε τόσους κόπους
και κάπου αλλού να έβλεπα το Χρήστο Νικολόπουλο
να γράφει στον Στελλάρα μαζί με τον Παπαδόπουλο
"Το μερτικό μου απ'τη χαρά" να ακούσω από τα χείλη του
σε μια μικρή ταβέρνα που ΄ταην αυτός και λίγοι φίλοι του
και λίγο πιο μετά στα Εξάρχεια στην Αθήνα
να πάω στην πλατεία και να δω την Κατερίνα
να απαγγέλνει με πόνο ένα δικό της ποιήμα
να την άκουγα με προσοχή να μην έκανα βήμα
και μετά από όλα αυτά μες το χειμώνα και το κρύο
θα πήγαινα εκεί έξω απ 'το πολυτεχνείο
αφού θα έχω κουραστεί και θα τα 'χω δει όλα
θα πάρω μια κασέτα απ 'τον ίδιο το Νικόλα
να τον γνώριζα και να καθόμουνα εκεί για λίγο
κι από εκείνα που μου έλεγε να μη θέλω να φύγω
θα μου πει πως μοιάζει η κοινωνία στη δική του όψη
πως τα χάλια της την καρδιά του στα δύο έχουν κόψει
πως μπορούσε να βγάλει λεφτά όμως δε το επέλεξε
και μια κόντρα με τη μοίρα και τη ζωή του έπαιξε
πως πούλαγε κασέτες παράνομα για να ζήσει
και τη χάλια του ζωή χρόνια τώρα έχει συνηθίσει
για να μείνει πιστός στις ιδέες του που υποστήριζε
και να του έλεγα πως με τους στίχους του πολύ μας στήριζε
κι εκεί που όλοι άκουγαν λαϊκούς και πονεμένους
θα γνώρίσω έναν άνθρωπο που έφερε ήχους ξένους
σε ήχους Rock n roll, Blues και ροκ θα ψάχνω να 'βρω
μαζί με μια κιθάρα αγκαλιά εγώ τον Παύλο
θα έμπαινα σε ένα δωμάτιο που παίζει μέσα
και πρώτα απ 'όλα θα μου πει "Μάγκα μακριά από τη πρέζα"
ύστερα θα μου έπαιζε λίγα απ 'τα κομμάτια του
θα μου έλεγε πως μοιάζει ο κόσμος μέσα από τα μάτια του
ήχους Rock n roll μαζί με λαϊκούς να πάρεις
Jimi Hendrix με Bob Dylan και στο βάθος Βαμβακάρης
και μετά λίγο Τζιμάκο γιατί το γέλιο θα μου λείψει
μετά από ένα τέτοιο ταξίδι που θα φέρει μόνο θλίψη
και μαζί με τόσους ήχους που εγώ θα 'χω συλλάβει
την μαγεία της μουσικής πλέον θα έχω καταλάβει
