Είναι άλλο πράγμα να πής κάπου μιά φράση,ένα γνωμικό που έχει "επιβιώσει" ώς τίς μέρες μας και άλλο να πάς στν μανάβη και να τού ζητήσης δυό κιλά φασολάκια,εις άπταιστον αρχαίαν ελληνικήν.
Εδώ το έθεσε σωστά ο Ζαχαρίας.Δέν μιλάμε ΑΥΤΟΥΣΙΑ την αρχαία Ελληνική γλώσσα.Μιλάμε την "εγγονή" της,την νέα Ελληνική γλώσσα.Κι'αυτό γιατί η συγκεκριμένη γλώσσα ικανοποιεί τίς εκφραστικές μας ανάγκες-τίς ανάγκες τών ανθρώπων τού 21ου αιώνα.
Οταν ήμουν μαθητής,σε κάποιο αναγνωστικό τών νέων Ελληνικών τού σχολείου υπήρχε ένα κείμενο που περιέγραφε τίς εντυπώσεις ενός λογοτέχνη από επίσκεψή του στην Λίνδο (άν θυμάμαι καλά).Και ανάμεσα σ'αυτές ανέφερε πως είχε δεί χαραγμένο σ'έναν τοίχο το εξής:"Δημήτριος τυφλός ουδέ βλέπει ουδέν παίζων αστραγάλους.Ερμείας έκλεψεν αυτώ αστραγάλους"
Δηλαδή,όπως θα λέγαμε σήμερα:"ο Δημήτρης είναι στραβός και δέν βλέπει τίποτε όταν παίζει βώλους.Ο Ερμείας τού έκλεψε μερικούς βώλους".Ο συγγραφέας εξήγησε το γεγονός λέγοντας πως προφανώς δυό παιδιά εκείνης τής εποχής έπαιζαν βώλους,ο ένας απ'αυτούς έκανε "ζαβολιές" και ο άλλος τον "κάρφωσε" γράφοντας (ή μάλλον χαράζοντας) στον τοίχο αυτό που έβλεπε.Τα δυό παιδιά εκείνης τής εποχής λοιπόν,έγραφαν και μιλούσαν "αρχαία" (γιά εμάς) Ελληνικά-γι'αυτά τα παιδιά όμως αυτή ήταν η καθημερινή τους γλώσσα.Γιά πηγαίνετε λοιπόν εσείς τώρα σον μανάνη σας και πείτε του "δός μοι φασιόλων μεδίμνους τέτταρες εν πήρα" (η "πήρα" είναι στα αρχαία Ελληνικά το σακκούλι-θυμηθείτε το "άνθρωπος εκάτερος δύο πήρας φέρει,την μέν έμπροσθεν,την δ'όπισθεν" κλπ,από το αναγνωστικό σας τών αρχαίων στο σχολείο) και να δώ τί θα σάς πή....
Η,ακόμη καλύτερα,πηγαίνετε σε ένα μουσείο κάποια μέρα που θα'χουν απεργία οι φύλακες και ρωτήστε τους:"έξεστι ημίν εισελθείν" κι'άν δέν νομίσουν ότι τους λέτε άξεστους,να μού τρυπήσετε την μύτη