Αν όμως δεν έχεις εξασκημένο αυτί δε λέγεσαι μουσικός.
Το πριμα βιστα είναι ένα μέσο.Ένα εργαλείο.Όπως και οι παρτιτούρες.
Το να μπορείς να παίζεις αμέσως μια παρτιρούρα με την "πρώτη ανάγνωση" είναι μεν χρήσιμο αλλά όχι ο σκοπός.
Σκοπός είναι να ακούς κάτι και να αντιλαμβάνεσαι σε πρώτη φάση τα βασικά:ρυθμό,είδος μέτρου,αν είναι αργό ή γρήγορο το tempo,αν είναι ματζότε μινόρε ή modal harmony και τη φόρμα του κομματιού.
Αμέσως μετά να είσαι σε θέση να το εναρμονίσεις με τ αυτί και τέλος να το παίξεις όσο καλύτερα μπορείς.
Σε ένα επόμενο στάδιο να δωσεις δικό σου ύφος στο κομμάτι ή και να αυτοσχεδιάσεις.
Όταν ο φίλος/φίλη που άνοιξε το θέμα πιο πάνω λέει ότι έχει αδυναμία στο σωστό μέτρημα,πρέπει να πάει πίσω τη μελέτη του.
Στα βασικά σολφεζ.Να μάθει να κρατά χρόνο σε απλές αξίες και τόνους που τραγουδά.
Κατόπιν να προχωρήσει σε όλο και πιο σύνθετες μουσικές φράσεις με αξίες παύσεις τονισμούς κτλ
Αυτό σταδιακά να το περάσει και στο πιάνο αλλά σε απλά πολύ απλά,παιδικά κομμάτια.
Μόλις καταφερει αυτα να παει και σε αλλα διαρκως πιο δυσκολα και να στοχευει στην πριβα βιστα εκτελεση τους.
Κακώς μερικοί δάσκαλοι που προχωράνε ένα μαθητή τάξεις όταν έχει κενά στην αντίληψη του ρυθμού.
Χωρίς σωστό μέτρημα μουσική ΔΕΝ υφίσταται.
Στο σκέλος της παπαγαλίας συμφωνώ μαζί σας.
Όπως και στην εξάσκηση σε διάφορα κομμάτια,αλλά όχι όμως αμέσως στα δύσκολα.
Το αυτί βοηθάει πολύ το πριμα βιστα με την έννοια της ακουστικής μνήμης.
Να κλείσω γράφοντας πως άλλο μουσικός άλλο εκτελεστής παρτιτούρας.
Το να είσαι σε θέση να διαβάζεις και να εκτελείς παρτιτούρες είναι ΜΕΣΟ και όχι ΣΚΟΠΟΣ.
Ο μουσικός που μπορεί να το κάνει ΚΑΙ αυτό έχει ένα παραπάνω εργαλείο στην τσέπη του.
Όπως και την ικανότητά του να παίζει αυτό που ακούει σε ΟΛΟΥΣ τους 12 τόνους της δυτικής μουσικής
[ τροποποιήθηκε από τον/την freddieKrueger, 24-11-2023 10:20 ]
