Aπό τη "Μικρά Ασία"
Ο μαρμαρωμένος βασιλιάς.
Αλεξίου Χάρις Μουσική/Στίχοι: Καλδάρας Απόστολος/
Πυθαγόρας
Έστειλα δυο πουλιά στην κόκκινη Μηλιά
που λένε τα γραμμένα
Το ’να σκοτώθηκε, τ’ άλλο λαβώθηκε
δεν γύρισε κανένα
Το ’να σκοτώθηκε, τ’ άλλο λαβώθηκε
δεν γύρισε κανένα
Έστειλα δυο πουλιά στην κόκκινη Μηλιά
που λένε τα γραμμένα
Για το μαρμαρωμένο βασιλιά
ούτε φωνή, ούτε λαλιά
Τον τραγουδάει όμως στα παιδιά
σαν παραμύθι η γιαγιά
Έστειλα δυο πουλιά στην κόκκινη Μηλιά
που λένε τα γραμμένα...
Έστειλα δυο πουλιά στην κόκκινη Μηλιά
δυο πετροχελιδόνια
Μα εκεί εμείνανε κι όνειρο γίνανε
και δακρυσμένα χρόνια
Μα εκεί εμείνανε...
Για το μαρμαρωμένο βασιλιά...
Έστειλα δυο πουλιά στην κόκκινη Μηλιά
δυο πετροχελιδόνια...
Προσπαθώντας να "βγάλω" στην
κιθάρα αυτήν την ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΑ ΜΕΛΩΔΙΚΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ και αφού είχα ακούσει πάμπολλες φορές τη Χαρούλα ..ΜΟΥ ΕΛΛΕΙΠΕ κάτι..
Και αυτό δεν ήταν οι
συγχορδίες αλλά το ότι δεν καταλάβαινα τόσο πολύ τον στίχο
του Πυθαγόρα και τι ήθέλε να πει ακριβώς και ιδιαίτερα τους συμβολισμoύς....
Κόκκινη Μηλιά,Γιαγιά..πως τα σκέφτηκε αυτά ο
Πυθαγόρας και έγραψε αυτούς τους στίχους ?
Να λοιπόν μια ..απάντηση που βρήκα στο
http://www.e-grammes.gr/literature/emperor.htm
Ο τελευταίος Παλαιολόγος
Γεώργιος Βιζυηνός
Στους συμβολισμούς της παραδόσεως, γιαγιά είναι οι παλαιές γενεές
και εγγονός η νέα γενιά, η οποία πρέπει να κάνει το καθήκον της.
- Τον είδες με τα μάτια σου, γιαγιά τον Βασιλέα
ή μήπως και σου φάνηκε, σαν όνειρο να πούμε,
σαν παραμύθι τάχα;
- Τον είδα με τα μάτια μου, ωσάν και σένα νέα,
Πα να γενώ εκατό χρονών, κι ακόμα το θυμούμαι
σαν νάταν χθες μονάχα.
- Απέθανε, γιαγιά;
- Ποτέ, παιδάκι μου, κοιμάται.
- Και τώρα πια δεν ημπορεί
γιαγιάκα να ξυπνήση;
- Ω, βέβαια! Καιρούς καιρούς,
σηκώνει το κεφάλι,
και βλεπ' αν ήρθεν η στιγμή,
πόχει ο Θεός ορίσει.
- Πότε, γιαγιά μου, πότε;
- Οταν τρανέψης, γιόκα μου,
να αρματωθείς, και κάμης,
τον όρκο στην Ελευθεριά,
συ κι όλη η νεολαία,
θα σώσετε την χώρα.
Κι ο βασιλιάς θα σηκωθεί
τον Τούρκο να χτυπήση.
Και χτύπα-χτύπα, θα τον πα
πίσω στην κόκκινη
και πίσω από τον ήλιο,
που πια να μη γυρίση!