Ιδιαίτερη περίπτωση η Madeleine Peyroux. Προικισμένη με φωνή που παραπέμπει στο μεγαλείο των μαύρων ερμηνευτριών της τζαζ, ξεκίνησε ως μποέμ μουσικός να διηγείται με τη φωνή της ιστορίες ποτισμένες από την υγρασία των δρόμων του Παρισιού. Βαφτίστηκε ως διάδοχος της Billy Holiday και το περιοδικό Time τη χαρακτήρισε ως την πιο "συναρπαστική και περίπλοκη τραγουδίστρια της χρονιάς". Και τότε, τη στιγμή που ο πρώτος δίσκος της "Dreamland" έφτανε σε πωλήσεις τα 200.000 αντίτυπα, αυτή εξαφανίστηκε! Ετσι απλά. Αλλεργική μέχρι θανάτου με τον κόσμο της μουσικής βιομηχανίας προτίμησε την ηρεμία της απομόνωσης για να δημιουργήσει. Απολαύστε την κορυφαία και σεμνή -όσο λίγες- καλλιτέχνιδα στο Cine Κεραμεικός, στις 23/10.
Η Peyroux ήταν μόλις 22 ετών όταν ένας ανιχνευτής ταλέντων την "ψάρεψε" σε ένα νεουορκέζικο στέκι και την έπεισε να κάνει ένα δίσκο, στον οποίο θα διασκεύαζε Εντίθ Πιαφ, Μπέσι Σμιθ, Πάτσι Κλάιν. Οι πωλήσεις του "Dreamland" έφτασαν σε αστρονομικό νούμερο για
Jazz κυκλοφορία, αλλά η Madeleine αντί να ακολουθήσει τους κανόνες του εμπορίου και να βγάλει ένα album στα χνάρια του πρώτου, εξαφανίστηκε στον κόσμο της.
Μια περιπέτεια υγείας, μια περίοδος ανασυγκρότησης, η επιστροφή στη ζωή των δρόμων, εμφανίσεις σε μικρά bar λίγων τετραγωνικών και ένα δυνατό ένστικτο είναι τα κομμάτια του προσωπικού της παζλ για τη συμπλήρωση του οποίου χρειάστηκαν, ούτε λίγο ούτε πολύ, οκτώ χρόνια.
Στο τέλος του 2004, στα τριάντα της πια, κυκλοφόρησε ένα album μοναδικής ομορφιάς, το Careless Love, στο οποίο συνυπάρχουν απολύτως αρμονικά το "Dance Me To The End Of Love" του Λίοναρντ Κοέν, το "You're Gonna Make Me Lonesome When You Go" του
Μπομπ Ντίλαν, το "Weary Blues" του Χανκ Γουίλιαμς, το ομώνυμο τραγούδι του CD, επιτυχία της Μπέσι Σμιθ στα τέλη της δεκαετίας του '20, αλλά και το δικό της "Don't Wait Too Long".
