«Είμαι Ευρωπαίος, Αραβας και Μουσουλμάνος και το ροκ εν ρολ που παίζω είναι στιγματισμένο από αυτήν την τριπλή ταυτότητα».
Αλγερινός μετανάστης δεύτερης γενιάς στη Γαλλία, ο Ρασίντ Ταχά είναι ο μουσικός που ανακάτεψε τις ροκ κιθάρες με τη φανκ ορμή και την κληρονομιά του ράι από τη γενέτειρά του.
Και έρχεται αύριο με την μπάντα του στη σκηνή του Ευρωπαϊκού Κοινωνικού Φόρουμ στις εγκαταστάσεις του πρώην Δυτικού Αεροδρομίου για να διασπείρει τον προσωπικό του ήχο με την πανκ ενέργεια και τις αραβικές μελωδίες.
«Ο
ρυθμός είναι κοινός είτε πρόκειται για ένα τραγούδι του Ελβις Πρίσλεϊ είτε για ένα παραδοσιακό τραγούδι της Αφρικής» λέει ο Ταχά. Ο 47χρονος μουσικός έμαθε να «παίζει» με τους ρυθμούς όταν δούλευε ως dj στα κλαμπ της Λιόν.
«Ημουν Αλγερινός και ζούσα στη Γαλλία. Ετσι ένιωσα τον άγριο ήχο του πανκ, αυτήν την καταιγίδα που απαιτούσε την αλλαγή, με το ράι, μια μουσική που εκφράζει τον αγώνα σου ενάντια σε όσους προσπαθούν να σε αγνοήσουν ή να σε ελέγξουν».
Για τον Ταχά η αλγερινή μουσική παράδοση είναι τα μπλουζ των Αράβων. «Εκφράζουν παρόμοια συναισθήματα» εξηγεί, «την απώλεια του αγαπημένου προσώπου, την ακαταμάχητη νοσταλγία, την αφόρητη μοναξιά». Πάντως όταν τον ρωτάνε για τους μουσικούς που τον επηρέασαν αναφέρει τον Τζόνι Κας και την Ουμ Καλσούμ. Αλλά προσθέτει στον κατάλογο των επιρροών του, τον Χαλίλ Γκιμπράν και τον Ζακ Ντεριντά, τον Αριστοτέλη και τον Παζολίνι.
Στη μουσική σκηνή εισέβαλε το '82 με την μπάντα «Cart De Sejour» (Αδεια παραμονής) όπου μαζί με νεαρούς Αραβες από τα προάστια, γεμάτους οργή, έπαιζαν πανκ με ανατολίτικους ρυθμούς ενάντια στη ρατσιστική προπαγάνδα του νεόκοπου τότε Λεπέν.
«Και τώρα πανκ παίζω κι όχι έθνικ, όπως το αποκαλεί ο Τύπος» λέει ο ίδιος. «Μπορεί ο ήχος να διαφέρει, παραμένει όμως το πνεύμα της ανεξαρτησίας, η ωμότητα και ο σαρκασμός». Γι' αυτό και στο πρόσφατο άλμπουμ του, το «Tekitoi», ηχογράφησε μια διασκευή του φημισμένου τραγουδιού των Clash, «Rock The Gasbah». «Υπήρχε μια φήμη ότι το άκουγαν οι Αμερικανοί πιλότοι όταν βομβάρδιζαν το Ιράκ» εξηγεί. «Και αποφάσισα να αποκαταστήσω την ουσία του, αφού οι Clash είχαν γράψει ένα τραγούδι διαμαρτυρίας για την κατάσταση στη Μέση Ανατολή και όχι έναν πολεμικό ύμνο».
Και ο Ταχά συνεχίζει, «Η ειρήνη χτίζεται με υπομονή και αλληλοκατανόηση αντίθετα με τον πόλεμο που τον κηρύσσουν όσοι δεν έχουν ούτε υπομονή ούτε πάθος για τη ζωή».
Στην πρώτη του συναυλία στην Ελλάδα, στο WOMAD του 2002, ήταν μια ιδρωμένη φιγούρα που εξαπέλυε έναν ηλεκτρισμένο θόρυβο μαζί με την γκαράζ εκτέλεση του πασίγνωστου «Ya Rayah».
Εξι μήνες μετά, στο σκοτεινό Gagarin, πρόσφερε μια άλλη εικόνα, ενός ρομαντικού αλήτη με ένα μπουκάλι στο χέρι, που σερνόταν μουρμουρίζοντας το ρέκβιεμ ενός έρωτα. «Με τη μουσική επιτίθεμαι στους ηγέτες και της Δύσης και των Αράβων» λέει ο Ταχά, «αλλά έχω και μια εμμονή με τις ερωτικές ιστορίες. Σίγουρα τα τραγούδια μου δεν μπορούν να αλλάξουν τον κόσμο, μπορούν όμως έστω και για μια νύχτα να στήσουν μια γιορτή».
**Ο Ρασίντ Ταχά παίζει αύριο τα μεσάνυχτα στο πρώην Δυτικό Αεροδρόμιο. Θα προηγηθούν οι Ισπανοί Amparanoia και οι δικοί μας Earthbound
Άρθρο του Δ. Αναστασόπουλου στην Ελευθεροτυπία (04/05/2006)
