Δυο λεπτά, ρε παιδιά, τον αποπροσανατολίσαμε τον άνθρωπο.
Λοιπόν, φίλε μου, να τα πούμε όλα εν τάχει και ολοκληρωμένα.
1) Το - γνωστό σε όλους μας - Βινύλιο εξακολουθεί να είναι ζωντανό και για πολλούς ο - αναντικατάστατος - βασιλιάς. Κι αυτό γιατί ο αναλογικός τρόπος αναπαραγωγής δεν συγκρίνεται με κανέναν από τους νεώτερους ψηφιακούς, ειδικά με τον σημερινό βασιλιά (σε εμπορικότητα), το CD.
2) Το CD, κατά τους υποστηρικτές του, κατήργησε όλες τις αδυναμίες του βινυλίου (θόρυβος επιφανείας, θόρυβος πικάπ - χαμηλών και υψηλών συχνοτήτων, ή αλλοιώς rumble, wow & flutter, καταστροφή του δίσκου λόγω κακής μεταχείρισης και φυσιολογικής φθοράς, δυσκολία στην ρύθμιση και στην συντήρηση του πικάπ, κ.α.), αλλά δεν έχει καταφέρει να φτάσει την μαγεία του αναλογικού ήχου, που μπορεί να προσφέρει ένα καλοστημένο αναλογικό σύστημα (και αρκούντως ακριβό, βέβαια). Έχει εγγενείς αδυναμίες, με κυριώτερη την ψηφιοποίηση της πληροφορίας κατά το φορμά 16bit-44.8KHz, το οποίο όσο και να βελτιωθεί, παρουσιάζει απωλεστική συμπεριφορά κατά την εγγραφή και ψηφιακό θόρυβο (το λεγόμενο jitter), φαινόμενα τα οποία καθιστούν τον ήχο του αφύσικο και άσχημο για τα αυτιά μας. Φυσικά είναι ήχος απαλαγμένος από σκρατς-σκρουτς, βόμβο κλπ. αλλά "ψηφιακός". Και δυστυχώς τόσο αυτή καθεαυτή η φύση του ήχου, ειδικά του μουσικού, όσο και η φύση του εκπληκτικού οργάνου του ανθρώπου, που λέγεται όργανο της ακοής (το αυτί, δηλαδή) είναι αναλογική. Σήμερα όμως το CD είναι το μόνο φορμά που προσφέρει τόσο μεγάλη γκάμα και αποθηκευμένη μουσική πληροφορία, ώστε να καθίσταται σχεδόν πάντα η μοναδική επιλογή του μουσικόφιλου.
3) Τα φορμά υψηλής ανάλυσης, όπως το προαναφερθέν SACD, αλλά και το DVD-Audio, είναι οι νεώτερες προσπάθειες ψηφιακής μορφής, που κλήθηκαν να διαδεχθούν το CD. Και τα δύο διαθέτουν πολλαπλής αξίας και ικανότητας ψηφιακό τρόπο αποθήκευσης της μουσικής πληροφορίας και αντικειμενικά είναι ΠΟΛΥ καλύτερα από το CD. Αλλά δεν υποστηρίχτηκαν εμπορικά από τις εταιρίες δίσκων, κυρίως, άρα διαγράφεται η εμπορική τους αποτυχία, και επομένως η μελλοντική εγκατάλειψή τους από τους εφευρέτες τους.
Ειδικά το SACD υποστηρίχτηκε από τις δίδυμες αδελφές
SONY-Philips, οι οποίες έκαναν και κάνουν σοβαρή προσπάθεια προώθησής του. Ειδικά η
SONY, διαθέτει έναν ειδικά στημένο μηχανισμό υποστήριξης (ειδική ιστοσελίδα στο διαδίκτυο, ξεχωριστή γραμμή παραγωγής δίσκων, το ίδιο για SACD Players, παγκόσμια διαφημιστική καμπάνια, δική της εταιρεία μουσικών δίσκων, άλλες αγορασμένες εταιρείες μουσικής (βλ. Columbia), κλπ.).
Προσωπικά, είμαι ένθερμος υποστηρικτής των φορμά υψηλής (ακουστικής) ευκρίνειας, ειδικώτερα του SACD. Το θεωρώ το μέλλον για την μουσική. Όσο για τα επερχόμενα φορμά υψηλής ευκρίνειας, αυτή κυρίως επικεντρώνεται στην εικόνα, χωρίς βέβαια να σημαίνει ότι δεν θα δοθεί σημασία στον ήχο, αλλά να σημειώσουμε πως το αγοραστικό κοινό που θα απευθύνονται αυτά τα φορμά, θα είναι κυρίως οι χρήστες του οικιακού κινηματογράφου (Home Theater). Άρα πρωτίστως θα φροντίζεται η εικόνα. Και κυρίως εκείνο που θα κυκλοφορεί, θα είναι ταινίες και πολύ λίγη ή καθόλου μουσική. Αυτοί, λοιπόν, που κάνουν όνειρα υψηλής ακουστικής ευκρίνειας, με περιεχόμενο τα Blue Ray Disc και τα HD-DVD, θα χρειαστεί να περιμένουν πολύ, ίσως και μέχρι την αιωνιότητα.
Συστηνω ανεπιφύλακατα την αγορά ενός μεσαίου SACD player, ή αν δεν έχεις καθόλου DVD, ενός universal (όπως λέγεται) player, ενός δηλαδή που είναι DVD-Video, DVD-Audio, SACD και CD Player, για να μπορείς να απολαύσεις τα πάντα. Οι τιμές ενός σκέτου και αρκετά αξιοπρεπούς SACD player, είανι σήμερα κοντά στα 200 ευρώ, ενώ ένα universal player ξεκινάει από τα 350-400 ευρώ, με μέση κατηγορία τα 500-600 ευρώ.
Εκείνο που πρέπει να τονιστεί, είναι ότι με μια τέτοια πηγή μουσικής αναπαραγωγής χρειάζονται σχετικά καλά συνοδά μηχανήματα και ηχεία, για να ποκτάει η μουσική απόλαυση νόημα.
