«Για να εμψυχώνομαι στη μάχη, άκουγα πανκ ή χάρντκορ, όπως
Pantera ή
Metallica, και έπειτα από κάθε περιπολία, όταν επιστρέφαμε ζωντανοί στη βάση, ακούγαμε το "This is now" των Hatebreed». Ο Ουέλς είναι ένας από τους Αμερικανούς στρατιώτες που βρέθηκαν στον πόλεμο στο Ιράκ. Η ειδικότητά του είναι ασυρματιστής. Επιπλέον, έχει άτυπα αναλάβει ένα ακόμα «καθήκον». «Πειράζει» το ενδοεπικοινωνιακό σύστημα των τανκς και μεταδίδει τραγούδια στους στρατιώτες που φοράνε ακουστικά σφηνωμένα στα κράνη τους. Με το ανάλογο αντίτιμο. Χρεώνει πέντε δολάρια κάθε όχημα.
Κλεισμένοι στα τεθωρακισμένα, όπου συχνά η θερμοκρασία αγγίζει απίστευτα υψηλές θερμοκρασίες, εκτός από νερό και φαγητό, οι στρατιώτες φροντίζουν για ένα ακόμα απαραίτητο εφόδιο: ένα i-Pod, εξοπλισμένο με πολλά τραγούδια, σύμφωνα με έρευνα που δημοσιεύθηκε στο περιοδικό «Rolling Stone». Η χρήση της μουσικής γίνεται πολλαπλή. «Σκοτώνει» τη βαρεμάρα, συντροφεύει τους στρατιώτες στις περιπολίες τους στη Φαλούτζα ή στη Βαγδάτη, τους προετοιμάζει να ορμήσουν στο πεδίο της μάχης. «Πρέπει να ακούσεις μουσική πριν ξεκινήσεις για αποστολή», λέει ο Τζουνέλ, ένας εικοσιπεντάχρονος μηχανικός. «Αλλιώς, αρχίζεις να σκέφτεσαι: Αν συμβεί αυτό; Αν συμβεί το άλλο; Τότε αρχίζει να σε καταλαμβάνει ο φόβος». «Συχνά οι άνθρωποι κάνουν χρήση ηρωίνης ή μαριχουάνας για να τα βγάλουν πέρα και αυτό ακριβώς μπορεί να κάνει κι η μουσική», προσθέτει ένας άλλος στρατιώτης, ο Τράβις.
Πριν από 35 χρόνια, στον Πόλεμο του Βιετνάμ, οι στρατιώτες άκουγαν μουσική από τρανζιστοράκια. Τα ροκ κομμάτια, όπως το «Touch me» των Doors και το «Proud Mary» των
Creedence Clearwater Revival, ήταν τα πρώτα στη λίστα προτιμήσεων. Οσοι έχουν δει τη θρυλική ταινία του Φράνσις Φορντ Κόπολα «Αποκάλυψη τώρα» θα θυμούνται το ροκ «σάουντρακ» εκείνου του πολέμου.
Τώρα τα γούστα έχουν αλλάξει. Οι στρατιώτες έχουν πρόσβαση σε μεγάλη γκάμα τραγουδιών μέσω του Ιντερνετ. Οι περισσότεροι, άλλωστε, έρχονται στο Ιράκ εξοπλισμένοι, κουβαλώντας mp3 και laptop με χιλιάδες τραγούδια αποθηκευμένα. Κάθε τραγούδι αντιστοιχεί σε διαφορετική κατάσταση: άλλα στην ώρα της περιπολίας, άλλα στην ώρα της ανάπαυλας, άλλα στην ώρα που ελλοχεύει η πιθανότητα... να σκοτώσεις. «Δεν μπορείς να βάλεις ένα τραγούδι των Dashboard Confessional και να βγεις εκεί έξω να σκοτώσεις κάποιον», λέει ο Ουέλς. Και συνεχίζει: «Μερικές φορές μένεις ξάγρυπνος για 48 ή και παραπάνω ώρες, κάνοντας περιπολίες. Καταναλώνεις μια χούφτα εφεδρίνες και πίνεις γερές δόσεις καφέ ακούγοντας τρελή τέκνο».
Τα στρατεύματα στο Ιράκ ακούν όλα τα είδη μουσικής: χιπ-χοπ,
Death Metal, φολκ και ποπ. Οι
Nickelback,
Linkin Park,
Eminem, σύμφωνα με έρευνα που έγινε σε 24 στρατιώτες, είναι οι αγαπημένοι τους. Ακόμη και αντιπολεμικά τραγούδια όπως το «Mosh» του
Eminem ή το «American idiot» των
Green Day βρίσκουν θέση στα i-Pod των στρατευμένων πιτσιρικάδων.
Ετσι έχει προκύψει μια ολόκληρη βιομηχανία παραγωγής CD, όπου στρατιώτες αναζητούν νέες επιτυχίες από εμπόρους, που φροντίζουν να τους προμηθεύουν CD ή DVD για τρία δολάρια. Η μεγαλύτερη διακίνηση γίνεται ανάμεσα στους στρατιώτες που στον ελεύθερο χρόνο τους ανταλλάσσουν και αντιγράφουν CD. Ο Τζέιμι, ένας 21χρονος στρατιώτης, διηγείται ότι πήγε στο Ιράκ με 1.700 τραγούδια και τώρα έχει φτάσει τις 5.000. Επιπλέον, οι στρατιώτες φτιάχνουν και «συλλογές πολέμου», οι οποίες τονώνουν το ηθικό στο ξεκίνημα της αποστολής.
Για ιρακινή μουσική, βέβαια, ούτε λόγος. Τη θεωρούν «βαρετή και επαναλαμβανόμενη». Είναι, όμως, και η μουσική του «εχθρού». Ο Χάγκος έχει αντίθετη άποψη. Συχνά τον ρωτούν «γιατί ακούς τη μουσική των τρομοκρατών;». Η απάντησή του, βέβαια, δεν στηρίζεται σε ανάλυση του όρου «τρομοκράτης», αλλά αρκείται στο «επειδή μου αρέσει».
Πολλοί στρατιώτες καταφεύγουν και σε ταινίες. «Μου αρέσει να βλέπω την "Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων" καθ' οδόν», δηλώνει ο Στιλ. «Απ' τη μια μεριά είναι ο κόσμος έξω απ' το παράθυρό σου, που βλέπεις καμήλες και παιδιά να πετάνε πέτρες, και απ' την άλλη ένας διαφορετικός κόσμος, που ζει μέσα στο όχημα». Ο ίδιος χρησιμοποιεί τη μουσική ως καταπραϋντικό για να αντιμετωπίζει τη σκληρότητα του πολέμου. Και αναρωτιέται πώς οι παλαιότεροι βετεράνοι πολέμου τα έβγαζαν πέρα. «Και τότε το στρες έπαιζε μεγάλο ρόλο», λέει χαρακτηριστικά. «Οι στρατιώτες σκότωναν κάποιον για να ανακουφιστούν. 'Η αυτοκτονούσαν. Ενώ τώρα βλέπουν απλώς μια ταινία».
Πηγή:
enet
