Προφανώς γιατί δεν γυρνάει από δω και από εκεί, όπως άλλοι, αλλά εμφανίζεται όταν έχει κάτι να πει. Πολύ τους γουστάρω αυτούς τους ανθρώπους -καλλιτέχνες στην περίπτωσή μας- που ζουν με τα κόμπλεξ τους αθόρυβα και αξιοπρεπώς, χωρίς να προσπαθούν να τα επιβάλουν στους άλλους. Η Αφροδίτη Μάνου π.χ. έχει βγάλει τέσσερις δίσκους που έλεγαν πολλά και επηρέσαν αισθητικά αρκετό κόσμο. Αν έχει κάτι ακόμα μέσα της που να αξίζει να το μοιραστεί με τον κόσμο, τότε περιμένουμε με ενδιαφέρον το νέο υλικό. Αν δεν αισθάνεται ικανή και έτοιμη για κάτι τέτοιο, τότε καλώς σιωπά και δεν εκτίθεται, όπως οι περισσότεροι συνομίληλοί της.
Πάντως, η
συνέντευξη και το όλο αφιέρωμα εν γένει είναι αξιόλογα.