Η Ελληνική Μουσική Κοινότητα από το 1997
Ο Γ. Τζώρτζης συγκεντρώνει σε αυτό το άλμπουμ κομμάτια που όλοι έχουμε σιγοτραγουδήσει και αγαπήσει σε στιγμές χαράς ή πόνου και τα προσεγγίζει με απίστευτη ειλικρίνεια και σεβασμό. «Κολωνάκι- Τζιτζιφιές», «Στης τρικυμίας την παραζάλη», «Όταν στα κέντρα σε πηγαίνω», «Ψηλά μη χτίζεις τη φωλιά», «Τα μάτια και τα μάγουλα», «Κρασοπίνω», «Σε ποιόν το ντέρτι μου να πω», «Σταλαγματιά- Σταλαγματιά», «¶δειασε μου τη γωνία» και πολλά άλλα τραγούδια μας καλούν σε μια διαδρομή στην ιστορία του ρεμπέτικου.
Είναι λίγο πράγμα (και αναίτιο) να επιχειρούμε μια αναπαράσταση του γράμματος των παλαιών εκτελέσεων των ρεμπέτικων τραγουδιών. Τόσο το γράμμα, όσο και το πνεύμα των τραγουδιών αυτών υπάρχουν ακέραια στις πρώτες εκτελέσεις που, ευτυχώς, οι περισσότερες είναι στη διάθεσή μας ύστερα από τριάντα σχεδόν χρόνιαεπανεκδόσεων. Οι επανεκτελέσεις που πραγματοποιήθηκαν στο διάστημα αυτό, από δεκάδες συγκροτήματα και κομπανίες, έχουν νόημα μόνο στο βαθμό που, ως καλλιτεχνικές πράξεις, δεν περιορίζονται σε γραφικές περιγραφές των παλαιών ερμηνειών. Ακόμα περισσότερο αποκτούν νόημα αν εμπνέονται από αυτό που σήμερα είναι (για τον καθένα μας) τα ρεμπέτικα και όχι από εκείνο που ήταν κάποτε. Ο ΓιώργοςΤζώρτζης είναι ένας από τους λίγους τραγουδιστές που αναζητούν μέσα σ'αυτό το μουσικό υλικό το νήμα που φτάνει ως εμάς, χωρίς να δεσμεύεται από κανόνες μιας άγονης ορθογραφίας ή από «δόγματα» περί αναπαράστασης ή επιτέλεσης τα οποία, έτσι κι αλλοιώς, δημιουργήθηκαν εκ των υστέρων και ερήμην των πρώτων δημιουργών του ρεμπέτικου, από άσχετους ιερείς μιας ρεμπετολογίας που όλο κι όλο το πάθος τους είναι να ταξινομούν, να φιλοτεχνούν καταλόγους και να σκαρωνουν ορισμούς περί του τι είναι «λαϊκό τραγούδι», τι είναι «μάγκας» και τι «ρεμπέτικο» δίχως ποτέ να παίξουν σ' ένα όργανο ή να τραγουδήσουν δυο νότες μουσικής. Και για να θυμηθούμε τον αείμνηστο Μάνο Χατζιδάκι με το πάντα δροσερό και κοφτερό του πνεύμα, «Το λαϊκό, το μάγκικο, και το παλιό ρεμπέτικο, μοιάζουν με τρία ξαδέρφια που κατοικούνε χρόνια τόνα στηνΑλγερία, τ' άλλο στην Αταλάντη και τ' άλλο, το μικρότερο, στη Μεσοποταμία, ή αν θέλετε, στον Περισσό, εκεί που τα εργοστάσια φκιάχνουν δίσκους, κάλτσες και πλαστικά...».Αν σου αρέσει να γράφεις για μουσικά θέματα, σε περιμένουμε στην ομάδα συντακτών του ιστορικού, ανεξάρτητου, πολυφωνικού, υγιούς και δημοφιλούς ηλεκτρονικού περιοδικού μας.
Στείλε το άρθρο σου
σχολιάστε το άρθρο
Σοφία Αργυροπούλου: Το ''Απόψε Θέλω Να Πιω'' είναι η ζωή μου σε 76 λέξεις
Σταύρος Σιδεράς: Όταν είσαι καλλιτέχνης, έχεις το δικαίωμα να ονειρεύεσαι!
Η ιστορία του «Dub Be Good To Me» των Beats International
Björk: Fossora 
Ο Τόνυ Κονταξάκης αφηγείται τις ιστορίες των τραγουδιών του
To πιο διαχρονικό άλμπουμ όλων των εποχών
Νέος δίσκος από τον Πάνο Μπούσαλη - Σεμπρεβίβα
Μια βουτιά απ' το ''Κατάστρωμα'' του Κωστή Μαραβέγια
Σκέψεις για τον τελευταίο δίσκο του Παύλου Παυλίδη 
Ματωμένα Ρόδα: “Γράφοντας το Τέλος” (ή αλλιώς: Το Σκοτάδι που Φωτίζει)