Requiem σ' ένα μεγάλο ποιητή, τραγουδοποιό & ηθοποιό

Είναι όλοι εδώ ;
Είναι όλοι εδώ ;
Είναι όλοι εδώ ;
Πρόκειται να αρχίσει η τελετή
ΞΥΠΝΗΣΤΕ
Δεν μπορείτε πια να θυμηθείτε που σταμάτησε το Όνειρο ;

Ο James Douglas Morrison είχε μια γλυκιά κι ευγενική ομορφιά που σου θύμιζε άγγελο αναγεννησιακών πινάκων. Το μυστήριο παιδί αγαπούσε τα άκρα και αυτό το είχε πει κάποτε με τον εξής τρόπο: "Μ`αρέσουν τα ψηλά, και τα χαμηλά σημεία. έχουν πιο πολύ ενδιαφέρον". Σάτυρος στην σκηνή, με γνήσια ντροπαλότητα και αθωότητα, προκαλεί και γίνεται αινιγματικός τραγουδώντας νεανικά την ευαισθησία της ελευθέριας του... Πολλές φορές οι χοντράδες του και ο ηλεκτρισμός του ήταν η αφορμή να προκαλεί το δέος και την δραματική άποψη των πραγμάτων... συνομιλούσε με το κοινό του λες και γνωριζόταν χρόνια... Δεν κρατούσε προσχήματα, και μαινόταν σαν ταύρος όταν αντίκριζε αστυνόμευση στις εμφανίσεις του. Γνωρίζουμε πολύ καλά τις φασαρίες που είχε σε μια εμφάνιση στο Μαϊάμι, όταν έδειχνε τα αχαμνά του γυμνά στους αστυνομικούς που είχαν κατακλύσει τον χώρο... Και όμως τον είχαν πληγώσει πολύ, και πρώτοι οι γονείς του που του φέρθηκαν τόσο παγωμένα όταν είδαν τον γιο τους χίπη.

Ήταν Νοέμβρης του '78 όταν έμαθε ο κόσμος για ένα αμερικανό προσευχητή που το όνομα του, θρύλος πια, είχε περάσει από τις 3 Ιουλίου του 71 στο μουσικό πάνθεον της αιωνιότητας. Εκείνο τον Νοέμβρη κυκλοφόρησε η ποιητική πλευρά του Jim Morrison πάνω στο βινύλιο που ξάφνιασε τους απανταχού φίλους του κάνοντας τους να πιστέψουν πως το δαιμόνιο παιδί επέστρεψε στην ζωή για να συνεχίσει ότι άφησε λειψό... όλοι ήξεραν τον Morrison σαν ποιητή από τα υπέροχα λόγια που επενδύανε τα άλμπουμ των Doors, αλλά ήταν η μοναδική φορά που στο American Prayer ο ίδιος απαγγέλλει ποιήματα του. O Robbie Krieger, μέλος του συγκροτήματος, είπε πως ήταν επιθυμία του ιδίου του Jim να παρουσιαστούν αυτά τα ποιήματα κάποτε στο κοινό του, τις μαγνητοταινίες τις είχε βρει ο Robbie στα 1975 και βρισκόταν στα χέρια του john Haeny. Είχαν ηχογραφηθεί στις 8 Δεκεμβρίου του 1970 ημέρα γενέθλιων του Jim. Στο στούντιο από τον Ηaeny… Αργότερα όταν πήγε στο Παρίσι ο Morrison, θέλησε να συνεχίσει την ηχογράφηση των ποιημάτων του, μα το μοιραίο δεν επέτρεψε να πραγματοποιηθεί κάτι τέτοιο. Έτσι λοιπόν, αφού είχαν βρεθεί οι ταινίες, την ύπαρξη των οποίων αγνοούσε και η εταιρία τους, η ELEKTRA. Σε συνεννόηση με τους υπόλοιπους Doors, ο John καταφέρνει να ηχογραφήσει για ένα άλμπουμ τις απαγγελίες με την συνοδεία της μουσικής του γκρουπ και όλοι μαζί να προσφέρουν την δουλειά αυτή σαν φόρο τιμής στον ποιητή Jim Morrison που έδωσε τόσα πολλά...

Τα ποιήματα αυτά μιλάνε για την ζωή, τους ανθρώπους, τον θάνατο, το σεξ και την ασχήμια του αμερικάνικου κατεστημένου. Με την προσθήκη ορισμένων ηχητικών εφε o Morrison σαν να ήθελε αυτά τα ποιήματα να τα χρησιμοποιήσει για σενάριο κάποιας ταινίας που ονειρευότανε... ακούμε μέσα στον δίσκο βουητό δρόμου, ένα δυνατό ήχο ισχυρού αέρα, θόρυβο βροντής, στρατιωτικά παραγγέλματα, κ.α.

Εκτός από εκείνη την νύχτα του Δεκεμβρίου όπως λέει ο Robbie, ο Jim είχε ηχογραφήσει ποιήματα του άλλη μια φορά στην Σάντα Μόνικα.

Σε μερικά σημεία ακούμε ηχογραφημένα στιγμιότυπα από το Absolutely Live Όπου ο Morrison απευθύνεται στο κοινό του. Ακόμη υπάρχουν και φράσεις που είχε πει ο Jim σε διάφορες στιγμές και τις είχε γράψει σε κασέτες. Για την ολοκλήρωση του υλικού οι Doors χρειάσθηκαν 3 ολόκληρα χρόνια μέχρι την στιγμή που παρουσίασαν το άλμπουμ αυτό…O Morrison όταν ξεκίνησε για την λεύτερη δημιουργία του δεν φόρεσε καμία μάσκα γιατί κατάλαβε κάτι που οι άλλοι αστέρες της μουσικής των τελευταίων δεκαετιών δεν θέλησαν να καταλάβουν. Aυτό το κάτι ήταν ο αυθορμητισμός. ..

Ο ποιητής Morrison δαιμόνιος και μυστικιστής, ηθελε την αμερικανική κοινωνία με αλλαγμένο πρόσωπο για να μπορέσει να δεχθεί τα καινούργια πράγματα και να πάψει να αμφιταλαντεύεται στις μετριότητες. Αυτό ήταν που ο Jim δεν ήθελε καθόλου, την μετριότητα. Πήγε με τους Doors επειδή με τον Manzarec γνωρίστηκε μια εποχή που ο Morrison με τα λόγια του προσέλκυε τις μάζες, Kι` αυτή η δύναμη του ήταν που ήθελαν οι Doors που ονομάζονταν ( επαναστάτες μέσα από τον έρωτα ).Tο όνομα τους οι Doors το πήραν από το βιβλίο του Albous Huxley (The Doors Of Perception). Tο 1965 ξεκίνησε με τον Manzarec από το Λος Άντζελες με σκοπό την δημιουργία των Doors... και μέσα σε λίγο καιρό θα έφερναν την επανάσταση στην μουσική ροκ. Και με την αντίσταση στο βιομηχανοποιημένο τρόπο ζωής των νέων, που προσπαθούσαν να βρουν την ελευθερία τους στα ναρκωτικά και στην παρεξηγημένη έννοια...

Η ζωή και η επανάσταση για τον Jim ήταν ένα και το αυτό και περνούσε διαδοχικά από τον οργασμό, στο σεξ, στο θάνατο. οι 3 λοιποί Doors που έζησαν από κοντά τον Jim, μπορούν να θυμούνται καθαρά για μια ζωή το Θρύλο Morrison...
Από τότε που γνωρίστηκαν, που τραγούδησαν, που φώναζαν, που (κάπνισαν ),που διαμαρτυρήθηκαν και ήπιαν μαζί, μέχρι και τότε που πήγαν στο κοιμητήρι του Παρισιού, έδειξαν ότι είχαν συνδεθεί στενά, όχι μόνο μουσικά, αλλά και ιδεολογικά και κυρίως ψυχικά. Aυτό το απέδειξαν στο American Prayer, άλμπουμ προσκύνημα στην μνήμη του μεγάλου τους φίλου, Jim Morrison.

Σε μια συνέντευξη ο Morrison ανακοινώνει την φιλοσοφία των Doors με προσωπικούς του όρους. "Αυτή η έκλυτη μανία του γκρουπ στις ζωντανές εμφανίσεις του, έχει σχέση με την ηθική των πουριτανών". είχε πει. Παρομοιάζοντας μια παράσταση των Doors με πνευματική συγκέντρωση, θα πει:
Πατέρα; ναι γιε μου. Θέλω να σε σκοτώσω !!
Μητέρα, θέλω να σε ……………………… !!

Του άρεσαν τα άκρα, ζούσε στα άκρα.

Πολλοί παρατηρητές περιγράφουν την σκηνική παρουσία του Morrison σαν σατανική. Ο ίδιος προτιμούσε τον όρο πρωτόγονη.
Ο Morrison έβλεπε πως η προσπάθεια της βιομηχανοποίησης να επιβάλει μια συγκεκριμένη μουσική, ήταν κάτι απάνθρωπο που του προκαλούσε αηδία, πάλεψε ενάντια στην κυριαρχία των στάνταρ με στίχους, νότες, κείμενα, ουρλιαχτά, κραυγές, προσπαθώντας να δείξει στο πλήθος τον δρόμο της ελευθερίας.

Ο ήχος του επιδρά με πολύ διεγερτικό τρόπο στο νευρικό σύστημα, στον εγκέφαλο και δημιουργεί τάσεις εξέγερσης στον ακροατή που αρχίζει να ξερνά την σαβούρα που τον τάισαν τόσο καιρό.

Εξ άλλου φαίνεται ολοκάθαρα στους στίχους του η προσπάθεια του να δείξει στον κόσμο τις πόρτες για την ελευθερία.

Σχίσε τον ιστό που σε τυλίγει
είσαι καταδικασμένη σε μια φυλακή
που επινόησες η ίδια
γκρέμισε τα όλα και βαλε πλώρη για αλλού

Ο Morrison οραματίζεται ένα μυθικό ρόλο για τον εαυτό του σαν ροκ τραγουδιστή.

Δεν επικροτεί τα ναρκωτικά καθώς γνωρίσει ότι η μαζική τους κατανάλωση δεν εκφράζει τίποτε άλλο από την αθλιότητα και την μιζέρια των καθημερινών σχέσεων μεταξύ των ανθρώπων. η ηρωίνη και τα άλλα ναρκωτικά που τόσο έξυπνα πλασάρισε η εξουσία (CIA) για να διαβρώσει το κίνημα των χίπις και του ροκ έκαναν μια χαρά την δουλειά τους, αποπροσανατόλισαν μια ολόκληρη γενιά.

Η εξουσία για τον Morrison ήταν το μανιφέστο του κακού, γιατί η εξουσία έλεγε ψέματα, έλεγε ψέματα με το στόμα των τραστ και των υπαλλήλων των υπουργείων, των αξιωματικών της αστυνομίας, των διαφημιστικών γραφείων, των εκδοτών εφημερίδων και περιοδικών μεγάλης κυκλοφορίας, η εξουσία ήταν αυτή που οδήγησε την νεολαία της εποχής του Morrison στο γαλλικό Μάη του '68 στην Ευρώπη και στην άρνηση στράτευσης για το Βιετνάμ στην Αμερική…

Απογοητευμένος από την απομόνωση του μέσα στην κοινωνία από την στέρηση της ελευθέριας του, μέσα στην αυτοεξορία του βλέπει κάπου μακριά μια σπίθα, ακούει γλυκούς ήχους με τεντωμένες τις αισθήσεις του πάνω στην μάνα γη.

Η ευκαιρία είναι μοναδική, δεν επαναλαμβάνεται
και κάθε δισταγμός είναι καταστροφή.
Δεν υπάρχουν περιθώρια για παζαρέματα,
Θέλουμε τον κόσμο και τον θέλουμε ΤΩΡΑ

Ξεφωνίζει πάνω στο πάλκο, αλλά και μέσα από τον τάφο του,
Στο Παρίσι, Όπου βρίσκεται από το 1971, μόνο βιολογικά νεκρός …

ΥΓ. Αυτό το αφιέρωμα το χρώσταγα πρώτα στον Jim…
Αλλά και στον εαυτό μου….
Και λόγοι διάφοροι και αδιάφοροι, δεν μου επέτρεψαν να βγει στην σωστή ώρα, μέρα...