Η ιστορία του ''Day Tripper'' των Beatles!

Γράφει ο Κωνσταντίνος Παυλικιάνης (CHE)
230 άρθρα στο MusicHeaven

Το «Day Tripper» κυκλοφόρησε σε single στις 3 Δεκεμβρίου του 1965 μαζί με το «We Can Work It Out».
Το «Day Tripper» γράφτηκε το Σεπτέμβριο του 1965 αφού η δισκογραφική εταιρία απαίτησε από τους Beatles ένα καινούργιο single για την αγορά των Χριστουγέννων. Οι Beatles δεν έμειναν και τόσο ευχαριστημένοι από τον τρόπο με τον οποίο προέκυψε το κομμάτι κι αυτό επειδή είχαν αναγκαστεί να το γράψουν υπό την πίεση της διαφαινόμενης προθεσμίας. Ωστόσο κανείς δεν θα μπορούσε να το μαντέψει ακούγοντας το τελικό προϊόν. Ο John Lennon είχε την αρχική ιδέα και συνεργάστηκε με τον Paul McCartney για να ολοκληρώσουν το τραγούδι. Το τραγούδι το έγραψαν στο Kenwood, στο σπίτι του Lennon στο Weybridge του Surrey. Ο Lennon έγραψε ένα μεγάλο μέρος της μουσικής και τους περισσότερους στίχους, ενώ ο Paul McCartney δούλεψε πάνω στα κουπλέ. Καθώς ο Lennon ανέφερε ότι το «Day Tripper» προέρχεται από ένα άλλο folk τραγούδι που έγραψε ο ίδιος ένα μήνα νωρίτερα, υπάρχει η υπόθεση ότι το κομμάτι, τουλάχιστον στην αρχική του μορφή, ήταν μία προσπάθεια να μιμηθεί τον Bob Dylan. Τόσο ο John Lennon όσο και ο Paul McCartney παραδέχτηκαν σε μία συνέντευξή τους το 1966 ότι η σύνθεση του τραγουδιού ήταν «αναγκαστική». Ωστόσο, όταν ένα χρόνο αργότερα τους ζητήθηκε να το επιβεβαιώσουν, αρνήθηκαν.
Ο τίτλος του τραγουδιού έκανε τους περισσότερους θαυμαστές των Beatles να ξύσουν τα κεφάλια τους. Ο τίτλος πιστεύεται από κάποιους ότι είναι εμπνευσμένος από τη μαριχουάνα, αν μη τι άλλο λόγω της λέξης «tripper» στον τίτλο. Ωστόσο, ο όρος «day tripper» είναι κοινός στα βρετανικά αγγλικά για κάποιον που πάει μία ολοήμερη εκδρομή (όπως δείχνει και στην ταινία «Magical Mystery Tour» του 1967) και η αναφορά στα ναρκωτικά να είναι απλά μία σύμπτωση.
Η μυστηριώδης έννοια του «Day Tripper» έχει αποτελέσει αντικείμενο ατελείωτων συζητήσεων προσδίδοντας κάτι παραπάνω στη γοητεία του τραγουδιού, η οποία ενισχύθηκε από το επαναλαμβανόμενο riff της κιθάρας και τις σήμα κατατεθέν αρμονίες των Beatles. Ενώ οι περισσότεροι γονείς ήταν καχύποπτοι ως προς το νόημα (και οι υποψίες τους ήταν πιθανότατα ορθές), τα παιδιά τους δεν έδιναν καθόλου σημασία.
Το «Day Tripper» ήταν ένα θέμα για το οποίο ο John Lennon μίλησε αρκετές φορές σε συνεντεύξεις και τα σχόλιά του μας δίνουν πολλές πληροφορίες σχετικά με το γράψιμο του τραγουδιού.
Αυτό το στιχουργικά διφορούμενο Rock τραγούδι αποτελεί αναφορά στην έκρηξη της βασισμένης στα ναρκωτικά αντικουλτούρας στα μέσα της δεκαετίας του 1960. Ο «ταξιδιώτης της μιας μέρας» (Day Tripper) ήταν ένας όρος αργκό για κάποιον που απέτυχε να ενστερνιστεί πλήρως το χίπικο τρόπο ζωής.
Το 1966, ο Paul McCartney είπε στο βρετανικό μουσικό περιοδικό Melody Maker ότι το «Day Tripper» και το «Drive My Car» (που ηχογραφήθηκε τρεις μέρες νωρίτερα) ήταν «διασκεδαστικά τραγούδια, τραγούδια με αστεία μέσα».
Σε μία συνέντευξη Τύπου που έδωσαν οι Beatles στο Los Angeles τον Αύγουστο του 1966 υπήρξε ο εξής διάλογος:
Ερώτηση: Θα ήθελα να απευθύνω αυτή την ερώτηση στους κυρίους Lennon και McCartney. Σε ένα πρόσφατο άρθρο, το περιοδικό Time ασχολήθηκε με την Pop μουσική και αναφέρθηκαν στο «Day Tripper» ότι μιλά για μία πόρνη...
Paul McCartney (γνέφοντας κοροϊδευτικά καταφατικά): Ω, ναι.
Ερ.: … και ότι το «Norwegian Wood» μιλά για μία λεσβία.
Paul McCartney (γνέφοντας καταφατικά): Ω, ναι.
Ερ.: Ήθελα απλώς να μάθω ποια ήταν η πρόθεσή σας όταν το γράφατε και τι νιώθετε για την κριτική του περιοδικού Time για τη μουσική που γράφεται σήμερα.
Paul McCartney: Εμείς απλά προσπαθούμε να γράψουμε τραγούδια για πόρνες και λεσβίες. Αυτό είναι όλο.

Ενώ το 1969 ο John Lennon φαινόταν να διεκδικεί την αποκλειστική πατρότητα του τραγουδιού, στη συνέχεια άλλαξε στάση. Το 1970, σε μία συνέντευξή του στο περιοδικό Rolling Stone, ο John Lennon ανέφερε το «Day Tripper» ως παράδειγμα της συνεργασίας του με τον Paul McCartney, όπου ο ένας είχε την κύρια ιδέα και ο άλλος την ολοκλήρωσε. Από την πλευρά του, ο Paul McCartney υποστήριξε ότι ήταν κυρίως μία συνεργασία που βασίστηκε στην αρχική ιδέα του Lennon.
Το 1971, ο δημοσιογράφος Mike Hennessey κάθισε μαζί με τον John Lennon στο σπίτι του στο Ascot και ξεσκόνισαν τα τραγούδια. Ο Hennessey ζήτησε από τον Lennon να του πει αυτό που ρωτούσε όλος ο κόσμος (και συνεχίζει να ρωτάει), ποιος έγραψε τι. Ο Lennon του απάντησε για το «Day Tripper»:
- Εγώ. Ο Paul με βοήθησε λίγο στον στίχο.

Ο Lennon χρησιμοποίησε τον τίτλο «Day Tripper» σαν ένα παιχνίδι λέξεων, σε μία προσπάθεια να αντικατοπτρίσει σ’ ένα τραγούδι την τότε επήρεια των ναρκωτικών. Έλεγε ότι οι άνθρωποι σαν κι αυτόν δεν μπορούσαν να αντέξουν οικονομικά την πολυτέλεια να είναι φτιαγμένοι όλη την ώρα κι έτσι επέλεξε να είναι ένας «χίπις του Σαββατοκύριακου» ή «ένας εκδρομέας της μιας ημέρας» αντί ας πούμε «ένας αιώνιος ταξιδευτής».
Οι στίχοι του John Lennon αποτελούν την πρώτη εμφανή αναφορά του στο LSD μέσα από τραγούδι των Beatles. Ο John Lennon και ο George Harrison είχαν μπει στον κόσμο του LSD το καλοκαίρι του 1965 από έναν Λονδρέζο οδοντίατρο. Φαίνεται πως ένα βράδυ, μετά το δείπνο, ο οδοντίατρος έβαλε LSD μέσα στο τσάι τους. Όταν τον Αύγουστο βρέθηκαν στις Η.Π.Α. είπαν να κάνουν άλλη μια δοκιμή, μετά την οποία ο Lennon είπε ότι έπαιρνε LSD όλη την ώρα. Η χρήση αυτή κορυφώθηκε το 1967. Ωστόσο, η ευπαρουσίαστη και περιποιημένη εικόνα των Beatles εκείνη την εποχή σήμαινε ότι τέτοιου είδους αναφορές στους στίχους ήταν καλά κρυμμένες. Το τραγούδι μπορεί να θεωρηθεί και ως πείραγμα του John Lennon προς τον Paul McCartney επειδή δεν έπαιρνε LSD.
Το 1970 ο John Lennon είπε για το «Day Tripper»: Δεν ήταν ένα τραγούδι με σοβαρό μήνυμα. Ήταν ένα τραγούδι για τα ναρκωτικά. Απλά μου άρεσε η λέξη. Πάντα χρειαζόμουν ένα φάρμακο για να επιβιώσω. Και οι άλλοι (Beatles) επίσης, αλλά εγώ είχα πάντα περισσότερα, πάντα έπαιρνα περισσότερα χάπια και περισσότερα απ’ όλα επειδή είμαι πιο τρελός.

Το 1980, σε μία συνέντευξή του ο John Lennon είπε:
- Είναι απλά ένα Rock ‘n’ roll τραγούδι. Οι Day trippers είναι οι άνθρωποι που πάνε σε ένα ημερήσιο ταξίδι, σωστά; Συνήθως μ’ ένα φέριμποτ ή κάτι άλλο. Αλλά το τραγούδι ήταν του στυλ «είσαι απλά ένας χίπις του σαββατοκύριακου». Το ‘πιασες;

Στο βιβλίο του Barry Miles «Paul McCartney: Many Years From Now» (1997), ο Paul McCartney επιχειρεί να διασαφηνίσει κάπως την ιστορία πίσω από το γράψιμο του τραγουδιού προσφέροντας γνώση από πρώτο χέρι και επιβεβαιώνοντας όσα είχε πει παλιότερα ο John Lennon. Αφού ο Barry Miles αναφέρει ότι το τραγούδι γράφτηκε τον Οκτώβριο του 1965 στο Kenwood (στο σπίτι του John Lennon), ο Paul McCartney λέει ότι «ήταν κοινή προσπάθεια, ήμασταν και οι δύο εκεί κάνοντάς τα όλα αλλά θα το πίστωνα κυρίως στον John. Πιθανότατα η ιδέα ήταν του John γιατί έκανε τη βασική φωνή, αλλά ήταν ένα κλειστό πράγμα. Και οι δύο δουλέψαμε πολύ πάνω σ’ αυτό το τραγούδι».  Επίσης λέει ότι το «Day Tripper» μιλά για τα ναρκωτικά και ότι είναι ένα ειρωνικό τραγούδι για κάποια που δεσμεύτηκε μόνο εν μέρει με την ιδέα. Το 2004, ο Paul McCartney έδωσε μία συνέντευξη στην εφημερίδα Daily Mirror, όπου εξήγησε ότι τα ναρκωτικά επηρέασαν πολλά από τα τραγούδια των Beatles και ανέφερε ότι το συγκεκριμένο τραγούδι μιλάει για το LSD αλλά πρόσθεσε ότι ο κόσμος συχνά υπερεκτιμά την επίδραση των ναρκωτικών στη μουσική τους.
Ο εισαγωγικός στίχος του τραγουδιού είναι λίγο αινιγματικός. Ο αφηγητής αμέσως μας λέει ότι είχε έναν καλό λόγο που επέλεξε την εύκολη λύση. Ποιος ήταν αυτός ο λόγος; Ότι ο αφηγητής είχε ερωτική διάθεση και το κορίτσι που έκανε σχέσεις μόνο της μίας νύχτας ήταν διαθέσιμο; Και ποια ήταν η εύκολη λύση; Να δεχθεί τις «περιποιήσεις» της κοπέλας; Έτσι φαίνεται. Η αποκαλυπτόμενη ειρωνεία έγκειται στο γεγονός ότι ο άντρας προσπάθησε να την ευχαριστήσει, αλλά αυτή τον κορόιδευε κι έτσι κατέρρευσε το καλά οργανωμένο σχέδιό του για σεξ.
Μπορεί αυτό το τραγούδι να ερμηνευθεί ως τραγούδι για τα ναρκωτικά, μόνο και μόνο επειδή έχει την χροιά του «ταξιδευτή/ταξιδιού»; Με μια δεύτερη σκέψη, ο τίτλος θα μπορούσε να αναφέρεται σε μία πόρνη. Στην πραγματικότητα, είναι αμφίβολο ότι οι περισσότεροι από τους νέους, που ήταν υπεύθυνοι για το μεγαλύτερο μέρος των πωλήσεων των δίσκων των Beatles στα τέλη του 1965, είχαν επίγνωση αυτού του υποτιθέμενου διφορούμενου σχόλιου.
Το «Day Tripper» αποτελεί ένα καλό παράδειγμα του υποτιμημένου ταλέντου των Beatles ως καλόπιστων εκφραστικών τραγουδιστών, ιδιαίτερα αν ληφθεί υπόψη η ερμηνεία του McCartney στα κουπλέ και το falsetto του Lennon στο τελευταίο ρεφρέν. Επιστρέφοντας πίσω στους ελαφρώς αμφιλεγόμενους στίχους του, το λογοπαίγνιο του «Day Tripper» είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα του αυξανόμενου ταλέντου των Lennon και McCartney στην ενσωμάτωση της σύγχρονης αργκό στα τραγούδια τους. Και οι δύο δημιουργοί σχολίασαν, μάλιστα, ότι το «Day Tripper» δεν αναφερόταν τόσο πολύ στα τοξικά ταξίδια όσο στους ανθρώπους, τους «ταξιδιώτες της μιας ημέρας», που υποκρίνονταν τους χίπηδες για σύντομο χρονικό διάστημα χωρίς να είναι πρόθυμοι να δεσμευτούν πλήρως στην περιπετειώδη αναζήτηση. Έτσι, αν και οι Beatles είχαν δοκιμάσει LSD την εποχή που γράφτηκε το τραγούδι, το «Day Tripper» δεν είχε τόσο να κάνει μ’ αυτό όσο με τον «ερασιτεχνισμό» και τους φιγουρατζήδες.
Με το τραγούδι αυτό να έχει γραφτεί και να ηχογραφηθεί σε μία περίοδο όπου νόμιζαν, όπως εξήγησε ο Paul McCartney, ότι «τα κωμικά νούμερα είναι το επόμενο βήμα… τραγούδια με αστεία μέσα», η λυρική πρόθεση του «Day Tripper» έρχεται περισσότερο σαν υπονοούμενο παρά σαν αφήγηση. Τούτου λεχθέντος, ο τραγουδιστής παίρνει τον εύκολο δρόμο προς την έξοδο από τη σχέση («taking the easy way out») επειδή αυτή δεν ήταν αυτό που περίμενε αυτός. Από τη στιγμή που εκείνη ήταν «ταξιδιώτης της μιας μέρας» και δεν μπορούσε να δεσμευτεί σ’ αυτόν τον τρόπο ζωής για πάντα, ο άντρας δεν ενδιαφερόταν πλέον, αν και του πήρε πολύ χρόνο για να το καταλάβει («so long to find out»). Όχι ότι δεν της έδωσε μία ευκαιρία μετά απ’ όλα αυτά, αφού προσπάθησε να την ευχαριστήσει («tried to please her»). Αναφερόμενος στη σεξουαλική τους σχέση, εκείνη έκανε μόνο σχέσεις της μιας νύχτας («only played one night stands») αλλά ακόμα και τότε τον άφηνε στη μέση («half the way there»). Δεν πρέπει να υπάρχει λοιπόν καμία απορία για το λόγο που αποφάσισε να συνεχίσει τη ζωή του.
Μία από τις εκφράσεις αργκό που έριξαν ο Lennon και ο McCartney σ’ αυτό το τραγούδι και εντυπωσίασε τους νεαρούς ακροατές του 1965 –και εξακολουθεί να εντυπωσιάζει τους περισσότερους ενήλικες σήμερα- είναι ο στίχος  «She’s a big teaser», τον οποίο στην πραγματικότητα τραγουδούσαν σαν «She’s a prick teaser» (στα ελληνικά μεταφράζεται ως «Είναι σπασαρχίδω»!). Εξ ορισμού, λοιπόν, το τραγούδι θα μπορούσε να ερμηνευθεί ως παράπονο για τις γυναίκες που ενθάρρυναν τη σεξουαλική διέγερση χωρίς, όμως, να έχουν πρόθεση να το φτάσουν μέχρι τέλους. Προφανώς καμία δισκογραφική εταιρία δεν θα κυκλοφορούσε ένα τραγούδι με τη λέξη «prick» (@ρχίδι) κι έτσι ηχογραφήθηκε ως «she’s a big teaser».
Paul McCartney: Θυμάμαι ότι με το «prick teaser» σκεφτήκαμε ότι θα ήταν διασκεδαστικό να το βάζαμε μέσα στο τραγούδι. Αυτό είναι ένα από τα καλά της συνεργασίας, γιατί θα μπορούσες λίγο-λίγο να το βάλεις μ’ ένα κλείσιμο του ματιού, ενώ αν καθόσουν μόνος σου μπορεί να μην το έβαζες.

Ο Paul McCartney εξήγησε περαιτέρω: Αυτό ήταν προς την ψυχεδελική περίοδο, όταν ενδιαφερόμασταν να κλείσουμε το μάτι στους φίλους μας και στους συμπολεμιστές μας, βάζοντας αναφορές που ξέραμε ότι οι φίλοι μας θα τις έπιαναν αλλά η Μεγάλη Βρετανική Αυτοκρατορία δεν θα μπορούσε. Έτσι το «she’s a big teaser» ήταν «she’s a prick teaser». Οι μαμάδες και οι μπαμπάδες δεν το έπιασαν αλλά τα παιδιά ναι.

Ακούγοντας το τραγούδι, το οποίο είναι περισσότερο βασισμένο στα όργανα απ’ ό,τι στους στίχους, καταλαβαίνει κανείς ότι η προφανής πρόθεση του «Day Tripper» ως σύνολο ήταν να επικεντρωθεί στη μουσική. Ενώ οι στίχοι έκαναν το 1965 τους ακροατές να ανασηκώσουν τα φρύδια τους (όπως μπορεί να γίνεται ακόμα και σήμερα), το εντυπωσιακό χαρακτηριστικό του κομματιού είναι και πάντα θα είναι η μουσική του. Αρκεί να μουρμουρίσει κανείς το riff της κιθάρας σε οποιονδήποτε, οποιασδήποτε ηλικιακής ομάδας, και θα μάντευε ποιο κομμάτι είναι.
Σε ό,τι αφορά το μουσικό ύφος, το «Day Tripper» είναι παρόμοιο με το «I Feel Fine» και το «Ticket To Ride» καθώς είναι χτισμένο πάνω σε ένα στιβαρό ροκ κιθαριστικό riff, όπως έκαναν εκείνη την εποχή και οι Rolling Stones.
Το μουσικό χτίσιμο του τραγουδιού είναι κλασικό των Beatles. Έχει ρυθμό 4/4 και βασίζεται σ’ ένα 12μετρο Blues σε Μι μείζονα (E major), που στο ρεφρέν μεταβαίνει σ’ ένα τόνο Φα δίεση (F#). Ωστόσο, ο αρμονικός ρυθμός του και η εξέλιξη των συγχορδιών δεν είναι από τα συνηθισμένα των Beatles.
Στο «Day Tripper» υπάρχουν αρκετά αξιοσημείωτα παραδείγματα μυστικών ενός συνθέτη, όπως π.χ. η αποφυγή της μηχανικής συνοχής ακόμα κι όταν το τραγούδι μεταδίδει ομοιογένεια. Έτσι, παρόλο που η μορφή του είναι συνηθισμένη (κουπλέ/κουπλέ/γέφυρα/κουπλέ), υπάρχουν πολλές δραματικές αλλαγές που το καθιστούν εμφανώς διαφορετικό απ’ ό,τι είχαν κάνει μέχρι τότε οι Beatles.
Το πρώτο διακριτικό στοιχείο του τραγουδιού, για να μην πούμε το πιο αξιοσημείωτο, είναι η εισαγωγή με την επανάληψη σε δύο μέτρα του riff της κιθάρας του George Harrison, χωρίς την υποστήριξη άλλου οργάνου, σχεδόν όπως το riff του John Lennon στο «You Can’t Do That». Όμως ενώ το riff από εκείνο το τραγούδι του 1964 χρησιμοποιήθηκε για να διαμορφώσει το πλαίσιο του τραγουδιού, στην περίπτωση του «Day Tripper» το riff διαποτίζει ολόκληρο το κομμάτι. Είναι το πρώτο πράγμα και, τελικά, το τελευταίο που ακούμε στο τραγούδι. Μάλλον δεν υπάρχει αμφιβολία ότι αυτό το riff της κιθάρας είναι το πιο αναγνωρίσιμο και αγαπητό riff στο σύνολο του καταλόγου των Beatles αλλά και από τα πιο αναγνωρίσιμα της Rock/Pop μουσικής.
Το τραγούδι, λοιπόν, ξεκινά με μία ασυνήθιστα μεγάλη εισαγωγή που αποτελείται από πέντε επαναλήψεις του ostinato riff της κιθάρας, κατά τις οποίες η οργανική σύσταση συνεχώς διογκώνεται. Στην αρχή είναι μόνο μία διπλοηχογραφημένη κιθάρα. Στο τρίτο και τέταρτο μέτρο προστίθεται το μπάσο του Paul McCartney, αντανακλώντας το ίδιο riff. Το πέμπτο μέτρο (που αντιστοιχεί στην τρίτη επανάληψη του riff) προσθέτει έναν ενθουσιασμό που προκαλεί το ντέφι και η ρυθμική κιθάρα του John Lennon. Στο δεύτερο μισό του όγδοου μέτρου ακούγονται τα πιατίνια και μπαίνουν τα drums του Ringo Starr με κλειστά hi-hats δίνοντας το Rock ρυθμό για την πέμπτη επανάληψη του riff, ολοκληρώνοντας τη δεκάμετρη εισαγωγή. Έχουν περάσει μόλις 17 δευτερόλεπτα και ο ακροατής ήδη χτυπά το πόδι του στο πάτωμα και του αρέσει αυτό που ακούει. Το ostinato riff  του «Day Tripper» είναι από τα πιο αξέχαστα από το σύνολο του καταλόγου των Beatles (ostinato: είναι ο όρος που χρησιμοποιείται όταν ένα μουσικό μοτίβο επαναλαμβάνεται αρκετές φορές διαδοχικά. Παρόλο που αυτή η επανάληψη απαντάται συχνά ως μέρος της μπασογραμμής, μπορεί επίσης να εμφανιστεί και ως μέρος μίας ανώτερης μελωδικής γραμμής. Μπορεί να εκδηλωθεί ακόμα και ως εξέλιξη των συγχορδιών ή ως ρυθμικό μοτίβο). Το διάσημο δυναμικό Rock-Soul riff της κιθάρας, το εμπνεύστηκε ο John Lennon από το «Watch Your Step» του Bobby Parker, που κυκλοφόρησε το 1961 (κυκλοφόρησε και στη Γερμανία την εποχή που οι Beatles ήταν στο Αμβούργο).
Ο ρυθμός κατά μία έννοια είναι αρκετά γρήγορος, αλλά η στατική αρμονία και το άπλωμα του ostinato (κάθε επανάληψη γεμίζει δύο πλήρη μέτρα 4/4) είναι σε πλήρη αντίθεση με τον υποκείμενο ρυθμό. Ο αρμονικός δε ρυθμός αντικατοπτρίζει αποτελεσματικά την αναβαλλόμενη ικανοποίηση που περιγράφεται από τους στίχους.
Μετά από τη 10μετρη εισαγωγή, η οποία αποτελείται από μία συγχορδία, μπαίνουν τα διπλοηχογραφημένα βασικά φωνητικά του Paul McCartney με το –σχεδόν φωναχτό- στίχο «Got a good reason». Με το riff της κιθάρας να συνεχίζεται, τα διπλά αρμονικά φωνητικά του John Lennon μπαίνουν στο τρίτο και τέταρτο μέτρο («for taking the easy way out»), τηρώντας αυτό το φωνητικό πρότυπο για τα επόμενα τέσσερα μέτρα. Το πέμπτο μέτρο δείχνει ότι το τραγούδι εγκαταλείπει το κλειδί του Μι Ματζόρε (E Major), αλλά το συγκρότημα πηδάει σε μία απρόβλεπτη συγχορδία σε Φα δίεση (F#) ενώ ο ρυθμός αλλάζει σε ύφος R&B.
Μετά ο John Lennon φαίνεται να αναλαμβάνει αυτός τα βασικά φωνητικά, με τον Paul McCartney να τραγουδάει τις υψηλότερες αρμονίες συνοδευόμενος από τον George Harrison. Είναι μία από αυτές τις συνηθισμένες περιπτώσεις όπου ο John Lennon, ως ο κύριος δημιουργός του τραγουδιού, αναλαμβάνει τα βασικά φωνητικά, με τον Paul McCartney να κάνει τη βασική φωνή στα σημεία που είναι έξω από τις δυνατότητες του Lennon. Ακολουθούν ακόμα πιο απρόβλεπτες αλλαγές συγχορδιών στη μελωδική γραμμή ώστε το τραγούδι να καταλήξει στο οικείο κλειδί του Μι ματζόρε (E Major).
Οι δύο επαναλήψεις του ostinato που χωρίζουν τα δύο κουπλέ τοποθετήθηκαν σκοπίμως εκεί, σαν μία μικρή επανάληψη της εισαγωγής, ώστε να ξαναχτιστεί η αγωνία και να επιβραδυνθεί ο ρυθμός του παιχνιδιού, αφού η δυναμική χτίζεται στα τελευταία τέσσερα μέτρα του πρώτου κουπλέ.
Ένα ενδιαφέρον στοιχείο είναι ότι όταν τελικά κάνει παύση το riff της κιθάρας, το μπάσο συνεχίζει να παίζει ένα παρόμοιο μοτίβο. Αυτό διατηρεί την αίσθηση του riff που παίζει στο πίσω μέρος του μυαλού μας.  
Το δεύτερο κουπλέ περιέχει στην πραγματικότητα τη δική του εισαγωγή, καθώς επανεισαγάγει το τετράμετρο riff, το οποίο προφανώς σχεδιάστηκε να είναι το εστιακό σημείο του τραγουδιού. Τα πρώτα δύο μέτρα χαρακτηρίζονται από το γεγονός ότι όλα τα όργανα σταματάνε εκτός από το διπλοηχογραφημένο riff του George Harrison και το ντέφι. Ο Ringo Starr επιστρέφει στα τύμπανα και τα πιατίνια, παίζοντας στο υπόλοιπο ρυθμικό μέρος.   
Το δεύτερο κουπλέ προχωρεί με την ίδια ακριβώς διάταξη με το πρώτο, εκτός από το γεγονός ότι έχει διαφορετικούς στίχους στα πρώτα οκτώ μέτρα. Αυτή η στροφή τελειώνει με τον Paul McCartney να αναφωνεί «hey» μακριά από το μικρόφωνο, σε ένα από τα φωνητικά του μέρη, ενώ ένα δραματικό κύμβαλο αναγγέλλει τη 12μετρη γέφυρα, την οποία πολλοί προσδιορίζουν δικαιολογημένα ως το «σόλο» του τραγουδιού. Χωρίς να έχει ακουστεί πριν σε κανένα τραγούδι των Beatles, το συγκρότημα χρησιμοποιεί αυτή την ευκαιρία για να χτίσει την ενορχήστρωση σε μία καταιγιστική κορύφωση αλλάζοντας το κλειδί σε Σι και αλλάζοντας το riff της κιθάρας για να διευκολύνει την αλλαγή.
Τα πρώτα έξι μέτρα αποτελούνται από το riff, το οποίο παίζεται τρεις φορές. Η συγχορδία Ρε (D) μπορεί να παίζει ασταμάτητα σ’ αυτά τα μέτρα, αλλά η ψευδαίσθηση της αλλαγής δίνεται από μία νότα που παίζεται από τον George Harrison καθώς κάθε μέτρο ανεβαίνει μία νότα πιο ψηλά στην κλίμακα. Προσθέστε σ’ αυτό και τις διπλά ηχογραφημένες αρμονίες από τον John Lennon και τον Paul McCartney από το έβδομο έως το δωδέκατο μέτρο, με τον Ringo Starr να επανέρχεται στα τονισμένα drums αρχίζοντας στο έβδομο μέτρο ενώ χτυπάει τα πιατίνια.
Όλο αυτό το διάστημα, ο George Harrison παίζει κιθάρα ενώ ακούγεται από πάνω κι ένα επιπλέον μέρος στη βασική κιθάρα, προσθέτοντας ακόμα περισσότερο στο εύρος του ήχου. Δεδομένου ότι οι αρμονίες ανεβαίνουν ακόμα πιο πολύ στα τρία τελευταία μέτρα, ο Ringo «πυροβολεί» κατ’ επανάληψη. Λαμβάνοντας υπόψη το σεξουαλικό περιεχόμενο των στίχων, η «κορύφωση» είναι η μόνη κατάλληλη λέξη για να περιγράψει εδώ την πρόθεση των Beatles. Μόνο το ορχηστρικό κτίσιμο του «A Day In The Life» μπορεί να ειπωθεί ότι επισκιάζει το επιδιωκόμενο αποτέλεσμα της γέφυρας στο «Day Tripper». 
Το «Day Tripper» έχει μία κάπως συμπαγή μορφή λόγω της γέφυράς του. Το πιο χαρακτηριστικό στοιχείο των τραγουδιών εκείνης της περιόδου είναι η επανάληψη της γέφυρας/στροφής άλλη μία φορά, αλλά η φύση της γέφυρας εδώ υποστηρίζει σθεναρά το αντίθετο. Η γέφυρα θυμίζει πολύ τη μετάβαση από το τέλος της ανάπτυξης προς την ανακεφαλαίωση που βρίσκουμε σε πολλές κλασικές και ρομαντικές συμφωνίες. Μελωδικά είμαστε αντιμέτωποι με το γνωστό ostinato, που ακολουθείται από μία εναρμόνιση –δίχως λέξεις- στα φωνητικά μέρη. Όλο αυτό είναι πολύ περίεργο για το είδος και για την εποχή που βγήκε το «Day Tripper». Η γέφυρα είναι κι ένας σημαντικός παράγοντας πίσω από την οργανική αίσθηση που αφήνει συνολικά το τραγούδι. Η παράταση μίας μόνο χορδής εξυπηρετεί έναν πολύ διαφορετικό σκοπό από εκείνον της εισαγωγής. Αυτή τη φορά δεν υπάρχουν αυξανόμενες προσδοκίες. Αντιθέτως, έχουμε μία δυνατή και συνολική κορύφωση που οδηγεί στο τελευταίο κουπλέ. Αντί να συνεχίσει να αντικατοπτρίζει δουλοπρεπώς τους στίχους, η μουσική μάς πηγαίνει πολύ πιο πέρα.
Λαμβάνοντας υπόψη όλα αυτά, είναι αρκετά προφανές ότι μία δεύτερη επανάληψη αυτής της γέφυρας μέσα στο τραγούδι θα δημιουργούσε μία παράλογη αντικορύφωση. Έτσι, μεταξύ του τέλους της γέφυρας και της έναρξης του τελευταίου κουπλέ, το συγκρότημα σταματάει ξαφνικά και ξαναπαίζει το riff της κιθάρας, ως μικρή ανακεφαλαίωση-επανάληψη της εισαγωγής που ακούστηκε πριν το δεύτερο κουπλέ.   
Το τελευταίο κουπλέ είναι σχεδόν πανομοιότυπο, ως προς τη δομή και τα όργανα, με τα δύο πρώτα και, αρχιτεκτονικά, παρέχει ισορροπία στο τραγούδι. Στα οκτώ πρώτα μέτρα έχουμε ένα νέο σετ στίχων. Αξίζει να επισημανθεί η αποφυγή της μηχανικής συνοχής στο ενδέκατο μέτρο και συγκεκριμένα στο στίχο «Sunday driver» που αντικαθιστά το στίχο «one-way ticket» (με τον John Lennon να μπερδεύεται όπως θα δούμε παρακάτω).
Δύο τελευταία παραδείγματα αποφυγής της μηχανικής συνοχής είναι η ωραία falsetto παραλλαγή στην τέταρτη φράση του τελευταίου κουπλέ (στις λέξεις «so long») και οι φωνές στο φινάλε, που ξεκινούν στην πέμπτη επανάληψη του ostinato και όχι μετά από αυτό.
Όπως συμβαίνει συχνά στα τραγούδια των Beatles, το υλικό για το κλείσιμο του τραγουδιού ανακυκλώνεται από την εισαγωγή. Έτσι έχουμε μία πλήρη επανάληψη της εισαγωγής. Δεδομένου ότι το ντέφι σταματάει ν’ ακούγεται στο όγδοο μέτρο, κι ενώ επιταχύνεται το tempo, δίνεται η εντύπωση ότι ο Ringo Starr μπήκε αργά στα τύμπανα. Αν ακούσετε μόνο το ρυθμικό μέρος του τραγουδιού (δηλαδή το αριστερό κανάλι), θα δείτε ότι ο Ringo Starr ήταν άψογος όπως πάντα, ενώ ο John Lennon δεν θα ήταν σε θέση να κρατήσει τον ακριβή χρόνο παίζοντας ντέφι χωρίς το ρυθμό του Ringo Starr ως οδηγό.
Μετά το πιατίνι στο όγδοο μέτρο, ο John Lennon και ο Paul McCartney εναλλάσσουν τις τελευταίες φράσεις «day tripper» και «day tripper, yeah»  με τις φωνές να εντάσσονται σε ένα επαναλαμβανόμενο μοτίβο που μας μεταφέρει στο fade-out. Έτσι τελειώνει ένα κλασικό κομμάτι της ροκ ιστορίας.
Η ηχογράφηση του «Day Tripper» έγινε στα studios της EMI στην Abbey Road του Λονδίνου στις 16 Οκτωβρίου του 1965. Ήταν μόλις η τρίτη μέρα των ηχογραφήσεων για το δίσκο «Rubber Soul», και οι Beatles μαζί με την Julia Baird (την ετεροθαλή αδελφή του John Lennon) μπήκαν στο Στούντιο 2 στις 14:30 και θα ηχογραφούσαν επί 9,5 ώρες. Η συντριπτική πλειοψηφία του χρόνου αυτού, οι πρώτες 8,5 ώρες, χρησιμοποιήθηκαν για το ολοκαίνουργιο «Day Tripper». Οι πρώτες τεσσερισήμισι ώρες αναλώθηκαν σε συζητήσεις και προβάροντας την περίπλοκη ενορχήστρωση του τραγουδιού, γεγονός που έκανε την Julia Baird να σχολιάσει:
- Φαινόταν σαν να συγκέντρωσαν διάφορα κομμάτια… Δεν μπορώ να καταλάβω πώς κατέληξαν στην τελική έκδοση.

Αφού αφιερώθηκε πολύς χρόνος στη σύνδεση αυτών των «κομματιών», οι Beatles ηχογράφησαν το τραγούδι τρεις φορές, εκ των οποίων μόνο η τελευταία λήψη ήταν ολοκληρωμένη.
Ο John Lennon έπαιξε ρυθμική κιθάρα (1964 Rickenbacker 325), ο Paul McCartney μπάσο (1961 Hofner 500/1), ο George Harrison έκανε αρμονικά φωνητικά στο ρεφρέν και έπαιξε το riff της βασικής κιθάρας (Gibson ES-345) και ο Ringo Starr έπαιξε drums (Ludwig).
Με τον Paul McCartney να μετράει, η πρώτη λήψη δείχνει ότι είχαν διευθετηθεί όλες οι λεπτομέρειες της ενορχήστρωσης παρά το γεγονός ότι ο George Harrison έκανε λάθος μία νότα στο riff της κιθάρας στο τέλος του ένατου μέτρου. Ωστόσο υπάρχουν μερικές ενδιαφέρουσες διαφορές στο μέρος της κιθάρας του, συμπεριλαμβανομένου και ενός επαναλαμβανόμενου γρήγορου riff που παίζει κατά τη διάρκεια του δεύτερου μισού του δεύτερου κουπλέ (μετά τις λέξεις «day tripper» και «ticket, yeah») καθώς και του διάσημου πεντάλ κατά τη διάρκεια της γέφυρας. Η λήψη διακόπηκε όταν ο John Lennon άλλαξε κατά λάθος τις συγχορδίες στο τελευταίο κουπλέ νωρίτερα απ’ ό,τι θα έπρεπε, ένα λάθος που ήταν εύκολο να γίνει αν ληφθεί υπόψη ότι ακόμα δεν είχαν ηχογραφηθεί τα φωνητικά και ήταν δύσκολο να κρατάει κάποιος το μέτρημα.
Η δεύτερη λήψη διακόπηκε λόγω του ίδιου προβλήματος, μόνο που το λάθος έγινε στην αρχή του πρώτου κουπλέ. Η τρίτη λήψη ήταν αυτή που κρατήθηκε, αν και ο George Harrison έχασε την ίδια νότα στο riff της κιθάρας στο τέλος του πρώτου μέτρου του τελευταίου κουπλέ. Η ώρα είχε πάει 19:00 και ήταν η ώρα που έπρεπε να προστεθούν τα overdubs.
Στα βασικά φωνητικά του John Lennon και του Paul McCartney ηχογραφήθηκε μία τρίτη αρμονία από τον George Harrison και στη συνέχεια ο Harrison διπλοηχογράφησε το riff της κιθάρας που ακούγεται σ’ ολόκληρο το τραγούδι ενώ πρόσθεσε κι ένα σόλο στη γέφυρα. Στο τραγούδι ακούγεται και ένα ντέφι, το οποίο επίσης ηχογραφήθηκε διπλά σε κάποια μέρη όπου κρίθηκε απαραίτητη η δραματική ανακίνηση. Οι περισσότεροι αποδίδουν το ντέφι στον Ringo Starr. Ωστόσο, ο George Harrison σε μία συνέντευξη που έδωσε το 1965, είπε:
- Το «Day Tripper» είναι ένα ροκ κομμάτι, αλλά όχι με την παλαιομοδίτικη αίσθηση. Είναι πολύ groupy. Ξεκινάει με κιθάρα, στη συνέχεια το μπάσο και τότε μπαίνει μέσα ο John με το ντέφι. Υπάρχει ένα διασκεδαστικό μεσαίο μέρος που μένει σε μία συγχορδία.   

Κατά τις 23:00 το τραγούδι είχε ολοκληρωθεί. Στις 25 Οκτωβρίου του 1965 έγινε η πρώτη μονοφωνική μίξη στο control room του Στούντιο 2 της EMI από τον παραγωγό George Martin και τους μηχανικούς Norman Smith και Ken Scott. Είναι δεδομένο ότι σ’ αυτό το σημείο παρατήρησαν κάποιο πρόβλημα με την κύρια ταινία, γεγονός που κατέστησε την πρώτη μίξη άχρηστη.
Την επόμενη μέρα, στις 26 Οκτωβρίου, πραγματοποιήθηκε η πρώτη στερεοφωνική μίξη του τραγουδιού από τον George Martin, τον Norman Smith και τον δεύτερο μηχανικό Ron Pender. Ολόκληρο το ρυθμικό μέρος ακούγεται στο αριστερό κανάλι εκτός από το εισαγωγικό riff της κιθάρας που ξαφνικά αλλάζει στο δεξί κανάλι όταν μπαίνουν και τα άλλα όργανα. Όλα τα overdubs ακούγονται στο δεξί κανάλι, συμπεριλαμβανομένων και όλων των φωνητικών. Σ’ αυτήν τη στερεοφωνική λήψη έγινε προσπάθεια συγκάλυψης του προβλήματος που είχε διαπιστωθεί στην κύρια ταινία και που αφορούσε έναν ηχητικό θόρυβο (τρίξιμο) στο riff του George Harrison και στο ντέφι του John Lennon. Αυτός ο θόρυβος ακούγεται ακριβώς μετά το στίχο «tried to please her» στο τρίτο κουπλέ κι έτσι η ομάδα παραγωγής αποφάσισε να κοπεί εντελώς το συγκεκριμένο κομμάτι από τη στερεοφωνική μίξη, αφήνοντας ένα εμφανές ελάττωμα στο τελικό προϊόν, όπου για μια στιγμή λείπουν η κιθάρα και το ντέφι και λίγα δευτερόλεπτα αργότερα επανεμφανίζονται. Το ίδιο λάθος επαναλαμβάνεται, αν και λιγότερο αισθητά, στη λέξη «tried» στην αρχή του ένατου μέτρου του ίδιου κουπλέ (στο 1:50 έχει σβηστεί η έκτη νότα και στο 1:56 έχει σβηστεί η πρώτη νότα).
Στις 29 Οκτωβρίου έγιναν δύο ακόμα μονοφωνικές μίξεις από τους George Martin, Norman Smith και Ken Scott, η μία εκ των οποίων έγινε ειδικά για τις εμφανίσεις του συγκροτήματος στην επερχόμενη βρετανική τηλεοπτική εκπομπή «The Music Of Lennon And McCartney» (1-2 Νοεμβρίου 1965) και η άλλη είναι αυτή που χρησιμοποιήθηκε ως η επίσημη εκδοχή που κυκλοφόρησε σε single σ’ όλο τον κόσμο. Έγινε η ίδια επεξεργασία κάλυψης του λάθους που υπήρχε στην κύρια ταινία, καθώς το λάθος ήταν λιγότερο αισθητό στη μονοφωνική μίξη δεδομένου ότι έπαιζαν δύο κιθάρες το ίδιο riff και ακούγονται στο ίδιο κανάλι.
Ακούγοντας προσεχτικά το τραγούδι, στο 1:20 και μόνο από το δεξί κανάλι ακούγεται κάποιος να φωνάζει «Hey!» ακριβώς πριν ξεκινήσει το σόλο.
Το «Day Tripper» είναι ένα από τα λίγα τραγούδια των Beatles που τελικά κυκλοφόρησαν με εμφανή λάθη (στα σημεία 1:50, 1:56 και 2:32) καθώς περιέχει ένα αδέξιο «κενό» στο τελευταίο κουπλέ. Συγκεκριμένα, όπως ειπώθηκε προηγουμένως, η δεύτερη κιθάρα και το ντέφι εξαφανίζονται από το δεξί κανάλι. Το λάθος αυτό υποστηρίζεται και από το σχόλιο που έκανε το 1969 ο John Lennon ότι «το Day Tripper γράφτηκε υπό πλήρη πίεση… και αυτό ακούγεται». Υπάρχουν επίσης άλλα –ήσσονος σημασίας- λάθη. Όπως στο σημείο 2:32, όπου το «yeah» του John Lennon ακούγεται σε λάθος χρονικά σημείο. Επίσης, στο 2:06 η πρώτη φωνή τραγουδάει «She was a daaay tripper, Sun-day driver yeah» ενώ η δεύτερη (του John Lennon) τραγουδάει «She was a daaay tripper, one-day driver yeah». Φαίνεται πως ο John Lennon εξακολουθεί να σκέφτεται το «one-way ticket yeah» και το… μισοτραγουδάει! Στο 2:40 το μπάσο του Paul McCartney κολλάει και ξανακολλάει.
Στο τέλος έχουμε άλλο ένα λάθος καθώς οι μηχανικοί ήχου προσπάθησαν ανεπιτυχώς να δημιουργήσουν ένα δεύτερο κενό. Καθώς τελειώνει το τραγούδι, ακούγονται δύο ή περισσότεροι τραγουδιστές. Το μοτίβο στους στίχους υποτίθεται ότι είναι «Day tripper, day tripper yeah!» αλλά την πρώτη φορά ένας από τους τραγουδιστές κατά λάθος λέει το «yeah» μετά το πρώτο «day tripper» και μπορεί ν’ ακούσει κανείς ένα μικρό κενό στο τραγούδι ακριβώς μετά το λάθος.

Αρχικά οι Beatles προόριζαν το «Day Tripper» να κυκλοφορήσει στην α’ πλευρά του τελευταίου τους single για το 1965. Ωστόσο όταν στις 20 Οκτωβρίου το συγκρότημα ηχογράφησε το «We Can Work It Out», θεώρησαν ότι αυτό ήταν πιο εμπορικό κομμάτι.
Οι διαμαρτυρίες του John Lennon είχαν ως αποτέλεσμα να διατεθεί το single στην αγορά ως το πρώτο στην ιστορία της ροκ μουσικής με διπλή α’ πλευρά. Οι δίσκοι 45 στροφών συνήθως περιελάμβαναν στην α’ πλευρά το τραγούδι που προοριζόταν για επιτυχία, αλλά ο John Lennon υποστήριξε ότι το «Day Tripper» είχε περισσότερες δυνατότητες από το «We Can Work It Out». Ο συμβιβασμός που επιτεύχθηκε με τον Paul McCartney ήταν να μην οριστεί η β’ πλευρά και να υπολογίζονται και τα δύο τραγούδια ως εν δυνάμει Νο 1 επιτυχίες. Εντούτοις, ανεπίσημα στοιχεία δείχνουν ότι το «We Can Work It Out» είχε μεγαλύτερη ζήτηση από τους αγοραστές δίσκων και έτυχε μεγαλύτερης προβολής από τους ραδιοφωνικούς σταθμούς, εν μέρει και λόγω των ριψοκίνδυνων στίχων του «Day Tripper». Επιπλέον, στις διάφορες καταγραφές της δισκογραφίας των Beatles, το single αναφέρεται συνήθως έχοντας πρώτο το «We Can Work It Out», αλλά μόνο επειδή αριθμήθηκε πρώτο στο 45άρι.
Το single κυκλοφόρησε στη Μεγάλη Βρετανία στις 3 Δεκεμβρίου του 1965. Τρεις μέρες αργότερα, δηλαδή στις 6 Δεκεμβρίου, κυκλοφόρησε και στις Η.Π.Α., την ίδια μέρα με το δίσκο «Rubber Soul», αν και κανένα από τα δύο τραγούδια δεν συμπεριλαμβάνονταν στο άλμπουμ.
Στις 16 Δεκεμβρίου του 1965, το «Day Tripper» ανέβηκε στο Νο 1 της Μεγάλης Βρετανίας για 5 εβδομάδες. Επίσης έφτασε στο Νο 5 των Η.Π.Α.
Οι Γερμανοί ακροατές έμειναν έξω από το «χορό». Ο D.J. Chris Denning εξήγησε το λόγο:
- Αρκετοί από τους συναδέλφους μου στη γερμανική υπηρεσία του Radio Luxembourg εύχονται οι Beatles να έδιναν μεγαλύτερη προσοχή στην επιλογή των τίτλων των δίσκων τους. Το «Day Tripper» για παράδειγμα. Η λέξη «tripper» τυχαίνει να είναι η γερμανική λέξη για μία ασθένεια. Πώς μπορεί κάποιος να το εκφωνήσει; 

Ένα σύντομο διαφημιστικό φιλμ με τους Beatles να παίζουν play-back το τραγούδι, δημιουργήθηκε για τις ανάγκες της τηλεοπτικής εκπομπής The Music Of Lennon And McCartney, η οποία προβλήθηκε στις 17 Δεκεμβρίου του 1965 στη Μεγάλη Βρετανία. Τα γυρίσματα έγιναν τις δύο πρώτες μέρες του Νοεμβρίου του 1965 στο Studio 6 στο Granada TV Centre στο Μάντσεστερ. Η δουλειά του συγκροτήματος ήταν να μιμηθεί απλά το τραγούδι. Το ένα βίντεο αρχίζει με έξι κορίτσια, που φοράνε μαύρες μίνι φούστες και γυαλιά ηλίου, να χορεύουν στην εισαγωγή του τραγουδιού. Μόλις ξεκινάει ο πρώτος στίχος, τα κορίτσια τρέχουν προς το φόντο, όπου παίζουν οι Beatles. Ένα ενδιαφέρον πράγμα που μπορεί να προσέξει κανείς είναι ότι ο Ringo Starr τελειώνει τη γέφυρα/σόλο του τραγουδιού κατά ένα μέτρο νωρίτερα και στο τέλος το συγκρότημα υποκλίνεται και χειροκροτεί σε ένα φανταστικό κοινό. Το χειροκρότημα του κοινού προστέθηκε αργότερα.
Αναγνωρίζοντας τα πλεονεκτήματα των γυρισμάτων για τις τηλεοπτικές εκπομπές αντί να εμφανίζονται αυτοπροσώπως, οι Beatles συνέχισαν την πρακτική να φιλμάρουν μιμήσεις των τραγουδιών τους κάνοντας κι άλλα γυρίσματα στα Twickenham Film Studios στις 23 Νοεμβρίου του 1965. Για το «Day Tripper» γυρίστηκαν τρία διαφορετικά μουσικά βίντεο σε σκηνοθεσία του Joe McGrath. Δεδομένου ότι δεν γυρίστηκαν μπροστά σε ακροατήριο, μπορούν να θεωρηθούν ότι είναι από τα πρώτα μουσικά βίντεο παγκοσμίως. Στην πρώτη εκδοχή, ο George Harrison και ο Ringo Starr στέκονται πίσω από ένα σκηνικό αυτοκινήτου με τον Ringo Starr να παίζει ντέφι και μετά με τις μπαγκέτες του να παίζει «drums» στον αέρα. Εν τω μεταξύ ο Paul McCartney και ο John Lennon στέκονται λίγα μέτρα πιο μακριά, πίσω από ένα σκηνικό δύο αεροπλάνων. Όλοι τους φοράνε τα περίφημα κοστούμια που είχαν φορέσει στη συναυλία που έδωσαν στο Shea Stadium στις 15 Αυγούστου του ίδιου έτους. Σε δύο περιπτώσεις, ο Ringo αποκαλύπτει ένα… πριόνι και επιχειρεί να κόψει το χαρτόνι απ’ το οποίο στέκεται πίσω.
Τα άλλα δύο βίντεο, που γυρίστηκαν την ίδια μέρα, δείχνουν τους Beatles στημένους σε ένα συνηθισμένο σχηματισμό συγκροτήματος. Κατά κύριο λόγο και τα δύο είναι ίδια, με τη μόνη αναγνωρίσιμη διαφορά να είναι οι κινήσεις του Ringo Starr τις φορές που δεν παίζει drums.

Το «Day Tripper» ήταν μέρος του live ρεπερτορίου των Beatles από το 1965 έως ότου εγκατέλειψαν τις περιοδείες. Η τελευταία βρετανική περιοδεία των Beatles άρχισε στις 3 Δεκεμβρίου του 1965 στη Γλασκόβη και διήρκεσε μόνο μέχρι τις 12 Δεκεμβρίου, οπότε και ολοκληρώθηκε η περιοδεία στο Κάρντιφ. Η περιοδεία αυτή συμπεριλάμβανε και την τελευταία τους εμφάνιση στο Λίβερπουλ στις 5 Δεκεμβρίου. Με το «Day Tripper» να έχει μόλις κυκλοφορήσει, επιλέχθηκε να είναι το τελευταίο τραγούδι του προγράμματος, στη μικρή λίστα των 11 τραγουδιών.
Η επόμενη ζωντανή τους εμφάνιση ήταν την 1η Μαΐου του 1966 στο Empire Pool του Wembley για το New Musical Express. Έπαιξαν με υπερηφάνεια 5 τραγούδια, μεταξύ των οποίων και το «Day Tripper» ως τρίτο στη σειρά. Λόγω συμβατικών διαφωνιών, η εμφάνιση αυτή δεν έχει μαγνητοσκοπηθεί και προβληθεί στη βρετανική τηλεόραση, όπως γινόταν τα προηγούμενα χρόνια.
Η 24η Ιουνίου του 1966 ήταν η εναρκτήρια ημερομηνία της τελευταίας σύντομης διεθνούς περιοδείας των Beatles, η οποία ξεκίνησε στη Δυτική Γερμανία και έφτασε στην Ιαπωνία και στη συνέχεια στις Φιλιππίνες στις 4 Ιουλίου του ίδιου έτους. Με το «Day Tripper» να είναι το τέταρτο στη σειρά στη μικρή λίστα των 11 τραγουδιών, οι Beatles χρησιμοποίησαν το ίδιο ακριβώς πρόγραμμα και για την τελευταία αμερικάνικη περιοδεία τους, η οποία άρχισε στις 12 Αυγούστου και ολοκληρώθηκε στις 29 Αυγούστου του 1966. Κάνοντας στάσεις, μεταξύ άλλων πόλεων, στο Σικάγο, το Ντιτρόιτ, το Κλίβελαντ, το Σινσινάτι και τη Νέα Υόρκη (για τη δεύτερη εμφάνισή τους στο Shea Stadium), η τελευταία τους περιοδεία ολοκληρώθηκε στο Candlestick Park του San Francisco, με το «Day Tripper» να παίζεται τέταρτο στη σειρά. Στις ζωντανές εκτελέσεις του «Day Tripper», ο John Lennon έπαιζε ρυθμική κιθάρα, όπως ήταν και ο ρόλος του κατά τη διάρκεια ηχογράφησης του τραγουδιού.

Στις 20 Ιουνίου του 1966, κυκλοφόρησε μόνο στις Η.Π.Α. και στον Καναδά ο δίσκος των Beatles «Yesterday And Today», όπου συμπεριλήφθηκε και η στερεοφωνική μίξη του «Day Tripper», κομμάτι με το οποίο έκλεινε ο δίσκος.
Επειδή το προσωπικό της EMI σκέφτηκε ότι μπορούσε να βελτιώσει αυτή τη στερεοφωνική μίξη (που είχε γίνει στις 26 Οκτωβρίου του 1965), έκανε άλλη μία στερεοφωνική μίξη στις 10 Νοεμβρίου του 1966, στο πλαίσιο της προετοιμασίας της επερχόμενης βρετανικής συλλογής «A Collection Of Beatles Oldies» (που κυκλοφόρησε στις 10 Δεκεμβρίου του ίδιου έτους). Η μίξη αυτή πραγματοποιήθηκε στην αίθουσα 65 των EMI Studios από τους μηχανικούς Peter Brown και Graham Kirkby, χωρίς να απαιτείται παραγωγός. Σε γενικές γραμμές ήταν ίδια με την προηγούμενη, εξακολουθώντας να περιέχει τα μικρά ελλείποντα σημεία στο τελευταίο κουπλέ που προέκυψαν για να καλυφθεί το ελάττωμα της κύριας ταινίας. Μία παρόμοια αλλαγή έγινε στο τέλος του τραγουδιού, όπου ο John Lennon και ο Paul McCartney ήθελαν για τα φωνητικά τους να εναλλάσσονται οι στίχοι «day tripper» και «day tripper, yeah». Ωστόσο, δεδομένου ότι ο John Lennon κατά λάθος τραγούδησε τη λέξη «yeah» από την πρώτη φορά, θα πρέπει να ενημέρωσαν το προσωπικό της EMI για το λάθος και να προσπάθησαν να το εξαλείψουν από τη νέα μίξη με τον ίδιο τρόπο που έκοψαν το ελάττωμα της κύριας ταινίας. Τα αποτελέσματα, όμως, δεν ήταν τέλεια και η δουλειά που έγινε για να παραλειφθεί το σφάλμα μάλλον δεν άξιζε τον κόπο. Επίσης, μία ελάχιστα περισσότερη αντήχηση ακούγεται στα φωνητικά, το αποτέλεσμα της οποίας είναι κυρίως αισθητό στο αριστερό κανάλι.  
Κάποια στιγμή το 1969, το αυθεντικό single τυπώθηκε κατά λάθος σε περιορισμένα έντυπα με την ετικέτα της Capitol Star Line, λάθος που έγινε στο εργοστάσιο της εταιρίας στο Jacksonville του Illinois. Αυτό λέγεται ότι είναι και το πιο πολύτιμο single των Beatles απ’ όλα όσα κυκλοφόρησε η Capitol.
Το τραγούδι συμπεριλήφθηκε στις συλλογές «1962-1966» (1973), «Past Masters, Volume Two» (1988) και «1» (2000). Στην πρώτη συλλογή επιλέχθηκε η στερεοφωνική μίξη, η ίδια που είχε μπει και στο δίσκο «Yesterday…And Today». Στις δύο τελευταίες έχουν απαλειφθεί κάποια λάθη της αρχικής ηχογράφησης, όπως η μυστηριώδης εξαφάνιση της βασικής κιθάρας κατά τη διάρκεια του στίχου «tried to please her» και το αδέσποτο «yeah» του John Lennon λίγο πριν το τέλος. Έτσι δεν υπήρχαν πλέον κενά στα περάσματα της κιθάρας, όπως ακουγόταν στην αρχική μίξη. Το 2009, το «Past Masters, Volume Two» και το «Past Masters, Volume One» ενώθηκαν σε ένα ενιαίο και εκ νέου επεξεργασμένο CD με γενικό τίτλο «Past Masters».
Στις 24 Ιανουαρίου του 1999 επανακυκλοφόρησε το αυθεντικό single του «Day Tripper» με την ένδειξη «For Jukeboxes Only» και σε ροζ βινύλιο, το οποίο θεωρείται συλλεκτικό κομμάτι.
Στις 9 Σεπτεμβρίου του 2009 κυκλοφόρησε το re-mastered box set «The Beatles In Mono», το οποίο περιείχε και το «Day Tripper».

Ίσως επειδή το τραγούδι γράφτηκε κυρίως από τον John Lennon, ο Paul McCartney αρνιόταν να το παίξει στις μετέπειτα περιοδείες του. Ωστόσο, αυτό άλλαξε το 2009 κατά τη διάρκεια της περιοδείας Summer Live ’09, η οποία διήρκεσε από τις 11 Ιουλίου έως τις 19 Αυγούστου εκείνου του έτους. Το «Day Tripper» ήταν το πρώτο τραγούδι που έπαιζε στο πρώτο encore. Στις 17 Νοεμβρίου του 2009 κυκλοφόρησε από τον Paul McCartney μία ζωντανή ηχογράφηση του τραγουδιού, η οποία περιλαμβάνεται στο CD/DVD «Good Evening New York». Η ηχογράφηση αυτή προέρχεται από συναυλία που δόθηκε τον Ιούλιο του 2009 στο Citi Field της Νέας Υόρκης. Στη συνέχεια, κατά την περιοδεία Up And Coming Tour, η οποία διήρκεσε από τις 28 Μαρτίου του 2010 έως τις 10 Ιουνίου του 2011, το «Day Tripper» αποτελούσε και πάλι μέρος του προγράμματος και ακουγόταν προς το τέλος του set list, ενώ συμπεριλήφθηκε και στην περιοδεία On The Run από τις 15 Ιουλίου του 2011 έως τις 29 Νοεμβρίου 2012 και στην περιοδεία Out There από τις 4 Μαΐου έως τις 14 Αυγούστου του 2013.
Σε μία συνέντευξή του στο περιοδικό Rolling Stone, ο Paul McCartney εξήγησε τη δυσκολία του να παίξει ζωντανά το τραγούδι:
- Σκέφτηκα ότι «απλά δεν μπορώ να το κάνω». Είναι σαν να χαϊδεύεις το κεφάλι σου και να τρίβεις ταυτόχρονα την κοιλιά σου. Δεν είναι τόσο εύκολο να το κάνεις. Πρέπει να εξασκηθείς σ’ αυτό. Έχω κάνει γκάφες ένα εκατομμύριο φορές στην πρόβα. Στο τέλος, σκέφτηκα «Εντάξει, περίμενε ένα λεπτό, θα το κάνω». Και δούλεψα πάνω στο πως θα μπορούσα να το κάνω. Γι’ αυτό είναι πολύ σημαντικό για μένα το να επανεξετάζεις το παρελθόν και να σκέφτεσαι «Αυτό είναι καλό. Είναι ακόμα σύγχρονο». Ο συνδυασμός όλων αυτών το κάνει πολύ ευχάριστο.     

Άλλες εκτελέσεις

• Ramsey Lewis (1966, σε single και στο δίσκο «Wade in the Water». Έφτασε στο Νο 74 των Η.Π.Α.).
• Sandy Nelson (1966, στο δίσκο «“In” Beat»).
• The Vontastics (1966, σε single).
• J. J. Barnes (1966, σε single).
• Nancy Sinatra (Μάρτιος 1966, στο δίσκο «Boots»).
• Ken Woodman (1966, στο δίσκο «That’s Nice»).
• Odell Brown & the Organ-izers (1966, στο δίσκο «Raising the Roof»).
• Sergio Mendes & Brasil ’66 (1966, στο δίσκο «Herb Alpert Presents»)
• Mae West (1966, στο δίσκο «Way out West» και σε single).
• The Hollyridge Strings (1966, στο δίσκο «The New Beatles Songbook»).
• Jimmy Church (1966, στο DVD «The!!!! Beat: Legendary R&B and Soul Shows from 1966, Vol. 5», που κυκλοφόρησε το 2005).
• John Mayall (Ιούλιος 1966, ενσωματωμένο στο «What’d I Say», με τον Eric Clapton να παίζει το εισαγωγικό riff).
• Otis Redding (Οκτώβριος 1966, μία εκτέλεση βασισμένη περισσότερο στο Funk κυκλοφόρησε σε single και στο δίσκο «Complete & Unbelievable: The Otis Redding Dictionary of Soul». Τον Ιούλιο του 1967 κυκλοφόρησε και σε ζωντανή ηχογράφηση στο δίσκο «Live In Europe». Σε μία συνέντευξή του στο περιοδικό Rolling Stone, ο John Lennon είπε για την εκτέλεση του Otis Redding: «Δεν νομίζω ότι έκανε πολύ καλή δουλειά στο Day Tripper. Ποτέ δεν τα πήγα καλά με τις επανεκτελέσεις. Δεν με ενδιαφέρουν, πραγματικά»).
• Tamiko Jones & Herbie Mann (1967, σε single και στο δίσκο «A Mann & A Woman»).
• Lulu (1967, στους δίσκους «To Sir with Love» και «Love Loves to Love Lulu»).
• Geno Washington & the Ram Jam Band (1967, στο δίσκο «Hipsters, Flipsters, Finger Poppin’ Daddies»).
• Lee Moses (1967, στη β’ πλευρά του single «Reach out I’ll Be There»).
• Phantom Riders (1967, στο δίσκο «New Sound ‘67»).
• Amanda Ambrose (1967, στο δίσκο «Amanda»).
• Jimi Hendrix (1967, το ηχογράφησε για τη ραδιοφωνική εκπομπή του BBC «Top Gear»).
• Fever Tree (1968, σε συνδυασμό με το «We Can Work It Out» στο δίσκο «Fever Tree»).
• Vanilla Fudge (Φεβρουάριος 1968, στο δίσκο «The Beat Goes On»).
• Baroque Brass (1968, στο δίσκο «The Baroque Brass»).
• New World Congregation (1969, σε single).
• Booker T. & the MGs (ηχογραφήθηκε το 1969 αλλά κυκλοφόρησε για πρώτη φορά το 1995 όταν συμπεριλήφθηκε στο άλμπουμ «Play The Hip Hits»).
• Yes (Ιούλιος 1969, στη διασκευή του «Every Little Thing» χρησιμοποίησαν sample από το «Day Tripper»).
• Jose Feliciano (Νοέμβριος 1969, ζωντανή ηχογράφηση στο δίσκο «Alive Alive-O! Live At London Palladium»).
• Rene And Rene (1969, στο δίσκο «Lo Mucho Que Te Quiero»).
• Big Dee Irwin & Mamie Galore (1969, σε single).
• Marty Gold & Walter Sear (1970, στο δίσκο «Moog Plays The Beatles»).
• Randy California (1972, στο δίσκο «Kapt. Kopter and the Fabulous Twirly Birds»).
• Billy Preston (Απρίλιος 1974, ζωντανή ηχογράφηση στο δίσκο «Live European Tour»).
• Electric Light Orchestra (Μάιος 1974, ζωντανή ηχογράφηση στο δίσκο «The Night the Light went on in Long Beach», γραμμένο λανθασμένα ως «Daytripper»).
• Anne Murray (Νοέμβριος 1974, στο δίσκο «Highly Prized Possession» και σε single, το οποίο έφτασε στο Νο 40 των Η.Π.Α.).
• Red Holt (1974, στο τραγούδι «Flo» χρησιμοποιήθηκε sample από το «Day Tripper»).
• The Knees (1975, σε single).
• Steve Gibbons Band (1977, στο δίσκο «Caught in the Act»).
• Beatles Revival Band (1977, ζωντανή ηχογράφηση στο δίσκο «Live»).
• Café Crème (1977, στο δίσκο «Unlimited Citations»).
• Whitesnake (Οκτώβριος 1978, σε single και στο δίσκο «Trouble»).
• James Taylor (Μάιος 1979, στο δίσκο «Flag»).
• Yellow Magic Orchestra (Σεπτέμβριος 1979, στο δίσκο «Solid State Survivor»).
• April Wine (Οκτώβριος 1979, στη γέφυρα του τραγουδιού «I like to Rock» ακούγεται το εισαγωγικό riff του «Day Tripper»).
• Cheap Trick (Ιούνιος 1980, ζωντανή ηχογράφηση στο EP «Found All the Parts»).
• Stars On (1981, στο δίσκο «Stars on Long Play»).
• The Wall (Δεκέμβριος 1982, σε single και στον ομώνυμο δίσκο).
• Glass Museum (1983, σε singe).
• Shockabilly (1983, στο δίσκο «Earth vs. Shockabilly»).
• Woofers And Tweeters Ensemble (1983, εκτέλεση-παρωδία στο δίσκο «Beatle Barkers»).
• Spirit (1984, στο δίσκο «Rock Giants»).
• Devo (Οκτώβριος 1984, στο τραγούδι «The 4thDimension» χρησιμοποιήθηκε sample από το «Day Tripper»).
• Grateful Dead (σε συναυλίες τους από το Δεκέμβριο του 1984 έως τον Αύγουστο του 1985).
• Julian Lennon (σε συναυλίες του).
• The Bollock Brothers (1985, στο δίσκο «Seventy Seven, Seventy Eight, Seventy Nine»).
• John Bayless (1987, στο δίσκο «Bach on Abbey Road»).
• The Inmates (1987, ζωντανή ηχογράφηση στο δίσκο «Meet The Beatles»).
• Mongo Santamaria (1988, στο δίσκο «Soca Me Nice»).
• Capitol Gain (1988, στη συλλογή «Boston Does The Beatles»).
• 2 Live Crew (Φεβρουάριος 1989, στο τραγούδι «Fraternity Record» χρησιμοποιήθηκε το κιθαριστικό riff από το «Day Tripper»).
• Sham 69 (1989, στο δίσκο «The Complete Sham 69 Live»).
• Nu World (1989, σε maxi single).
• Bad Brains (1990, ζωντανή ηχογράφηση στο άλμπουμ «The Youth Are Getting Restless», από συναυλία που έδωσαν στο Άμστερνταμ το 1987).
• Daniel Ash (1991, στο άλμπουμ «Coming Down», με τη συμμετοχή της Natacha Atlas στα φωνητικά).
• 2 Def (1991, στο τραγούδι «Soul On A Roll» χρησιμοποιήθηκε sample από το «Day Tripper»).
• Tom Chase & Steven Rucker (1992, στο άλμπουμ «Switched On Beatles»).
• Paul Johnson (1993, στο άλμπουμ «Guitar Heaven / California»).
• Flamin’ Groovies (1993, στο άλμπουμ «A Collection of Rare Demos and Live Recordings»).
• Tommy Körberg & Tolvan Big Band (1993, στο άλμπουμ «Live in London»).
• Tommy Emmanuel (1993, στο διπλό άλμπουμ «The Journey Continues»).
• The Wildhearts (Αύγουστος 1993, στη γέφυρα του τραγουδιού «My Baby Is a Headfuck» ακούγεται το εισαγωγικό riff του «Day Tripper»).
• Royal Philharmonic Orchestra (1994, στο άλμπουμ «Royal Philharmonic Performs Music of The Beatles»).
• Gene Wooten (1994, στη συλλογή «The Great Dobro Sessions»).
• Hotel X (1994, στο άλμπουμ «Residential Suite»).
• Trio Rococo (1994, στο άλμπουμ «Classical Mystery Tour»).
• Eagles (Νοέμβριος 1994, στο άλμπουμ «Hell Freezes Over» περιλαμβάνεται μία ζωντανή ηχογράφηση του «In the City», στο τέλος του οποίου ακούγεται το εισαγωγικό riff του «Day Tripper»).
• The Swingle Singers (1995, στο άλμπουμ «1812», ηχογράφηση του 1989).
• Jon Simon (1995, στο άλμπουμ «Beatles on Ivory»).
• Goran Sollscher (1995, στο άλμπουμ «Here, There and Everywhere»).
• Ricky Martin (1995, στη συλλογή «Hey Jude: Tributo A Los Beatles»).
• Hill-Wiltschinsky (Μάρτιος 1996, στο άλμπουμ «All-Time Favorite Songs of The Beatles, Vol. 4»).
• Domingo Quinones (1996, στο άλμπουμ «Tropical Tribute to The Beatles»).
• The Bourbons (1996, στο άλμπουμ «House Party»).
• Ocean Colour Scene (Μάρτιος 1997, ζωντανή ηχογράφηση στο άλμπουμ «B-Sides, Seasides and Freerides», με τη συμμετοχή των Noel και Liam Gallagher των Oasis).
• Joe Goldmark (Μάρτιος 1997, στο άλμπουμ «Steelin’ The Beatles»).
• RRSO Symphony Orchestra (1997, στο άλμπουμ «The Music of The Beatles»).
• Dork (1998, στη συλλογή «Reloader»).
• Brulé Sound (Μάιος 1999, στο άλμπουμ «New Record Player»).
• Type O Negative (Σεπτέμβριος 1999, στο άλμπουμ «World Coming Down»).
• Tok Tok Tok (1999, στο άλμπουμ «50 Ways to Leave Your Lover»).
• Ian Hunter (2000, στο άλμπουμ «Missing in Action»).
• Cavern Sound (2000, στο άλμπουμ «The Songs of Lennon and McCartney»).
• Kazuo Yashiro Trio (2000, στο άλμπουμ «Love Is Here to Stay»).
• Phil DeGruy (2000, στο άλμπουμ «Hello Dali»).
• Soul Brains (2001, ζωντανή ηχογράφηση στο άλμπουμ «Live at Maritime Hall: San Francisco», από συναυλία που πραγματοποιήθηκε το 1999).
• Jive Bunny and the Mastermixers (2001, στο άλμπουμ «Play the Music of The Beatles»).
• Studio 99 (2001, στο άλμπουμ «Studio 99 Perform All The Beatles No.1s».
• Dawayne Bailey (2002, στο άλμπουμ «Sketch»).
• Joe Sachse & Ernst Bier (2002, στο άλμπουμ «Helter Skelter – Beatles Forever»).
• Peter Lipa (2003, στο άλμπουμ «Beatles in Blues»).
• Brazil and Beyond (2003, στο άλμπουμ «Beatles»).
• The Punkles (Νοέμβριος 2003, στο άλμπουμ «Pistol»).
• Dark One Lite (Μάιος 2004, στη συλλογή «Guitar Tribute to 40 Years of The Beatles»).
• Starlights (Σεπτέμβριος 2004, στο άλμπουμ «Thai Beat a Go-Go, Vol. 1»).
• Brian Cline Band (2005, στο άλμπουμ «Got It Covered»).
• Ice (2005, στο άλμπουμ «Ice Man»).
• Z-Da (Φεβρουάριος 2005, στη συλλογή «Fried Glass Onions: Memphis Meets The Beatles).
• Alan Thomas (Απρίλιος 2005, στο άλμπουμ «The Long and Winding Road»).
• Emmanuel Santarromana (2006, στο άλμπουμ «FAB4EVER»).
• El Combo Belga (Απρίλιος 2006, στο άλμπουμ «Pasaporte Latino»).
• Deborah Carter (2006, στο άλμπουμ «Daytripper»).
• Jack Blades & Tommy Shaw (2006, στη συλλογή «Butchering The Beatles – A Headbashing Tribute»).
• Affinity (2007, στο άλμπουμ «Origins: The Baskervilles 1965»).
• Giacomo Bondi (2007, στο άλμπουμ «A Lounged out Homage to The Beatles»).
• The Patron Saints (2008, στο άλμπουμ «Before Bohob, Vol. 1»).
• Shack (Φεβρουάριος 2008, στη συλλογή «Liverpool – The Number Ones Album»).
• David Cook (2008, στο τηλεοπτικό show American Idol).
• Beatallica (Αύγουστος 2009, σε συνδυασμό με το «Hero of the Day» των Metallica και με τίτλο «Hero of the Day Tripper»).
• The Budos Band (Αύγουστος 2010, με τίτλο «Reppirt Yad» -το «Day Tripper» γραμμένο ανάποδα- στο άλμπουμ «Budos Band III»).

Το «Day Tripper» ακούστηκε στο musical «Beatlemania» (1977) και συμπεριλήφθηκε στο μουσικό βιντεοπαιχνίδι The Beatles: Rock Band (2009).
Επίσης, Day Tripper ονομάζεται ένα καναδέζικο συγκρότημα που παίζει τραγούδια των Beatles.

Συμπέρασμα
Με το «Day Tripper», οι Beatles όχι μόνο πρόσφεραν στο κοινό το απόλυτο ροκ τραγούδι, και μάλιστα σε μία εποχή που το Folk Rock είχε πολύ δυναμική παρουσία, αλλά προσπάθησαν να αποδείξουν ότι κανείς δεν μπορεί να ροκάρει περισσότερο από αυτούς. 
Κάθε Beatle βρέθηκε σε άριστη φόρμα σ’ αυτό το τραγούδι, αποπνέοντας την εμπιστοσύνη αυτού του έξοχα γραμμένου κομματιού. Τα εκπληκτικά φωνητικά του John Lennon είναι εμφανή καθ’ όλη τη διάρκεια που παίζει τη ρυθμική κιθάρα του καθώς και η, ασυνήθιστη για τον ίδιο, δουλειά του στο ντέφι. Ο Paul McCartney παίζει εξίσου σημαντικό ρόλο. Η φωνή του είναι η πρώτη που ακούγεται στο τραγούδι, γεγονός που έκανε πολλούς να τον βλέπουν ως το βασικό δημιουργό του τραγουδιού, αν και η συμβολή του ήταν αναμφίβολα σημαντική. Το παίξιμό του στο μπάσο μιμείται το riff της κιθάρας σε στρατηγικά στοιχεία.
Ο George Harrison παίζει πάρα πολύ στο τραγούδι, με την κιθάρα του να ακούγεται από την αρχή μέχρι το τέλος, και ο Ringo Starr λάμπει με την έντονη προσοχή του στη λεπτομέρεια καθιστώντας το «Day Tripper» ένα πραγματικό highlight της καριέρας του στους Beatles.
Παρά τη βεβιασμένη φύση του τραγουδιού κατά την ολοκλήρωσή του και το γεγονός ότι ο John Lennon σε μεταγενέστερες συνεντεύξεις του δήλωσε δυσαρεστημένος με το τραγούδι, το «Day Tripper» άντεξε τη δοκιμασία του χρόνου με το κοινό και τους κριτικούς και μάλιστα, για τους περισσότερους φίλους των Beatles, αποτελεί σημείο αναφοράς της θρυλικής «μεσαίας περιόδου» του συγκροτήματος.

DAY TRIPPER – Beatles

Got a good reason
for taking the easy way out
Got a good reason
for taking the easy way out now

She was a day tripper
one way ticket, yeah
it took me so long to find out
and I found out

She's a big teaser
She took me half the way there
She's a big teaser
She took me half the way there now

(Chorus)
Ah, ah, ah, ah, ah, ah

Tried to please her
she only played one night stands
tried to please her
she only played one night stands now

She was a day tripper
Sunday driver, yeah
it took me so long to find out
and I found out

Day tripper, day tripper, yeah
Day tripper, day tripper, yeah
Day tripper

Κωνσταντίνος Παυλικιάνης