Γωνιά του αξόδευτου έρωτα

Γράφει η Aναστασία Νικολάου " Μουσικό Ονειροδρόμιο" (sillia)
7 άρθρα στο MusicHeaven

Γωνιά του αξόδευτου έρωτα



Τα ξεσκόνισα καλά και τα τοποθέτησα να φαίνονται οι τίτλοι τοποθέτησα με σειρά αστερίσκων που εγώ είχα αξιολογήσει.*****αστέρων τα περισσότερα.

Ήξερα πως θα έκανα πολύ καιρό για να κουνήσω κάποιο από τη θέση του.

Στόχος πρώτος, να φαίνονται...δεύτερος να φαίνονται και τ'αστέρια τους, για να δημιουργούν κάποιο ενδιαφέρον σε όποιον έριχνε το βλέμμα του σ'αυτά...τρίτος σαν καλή νοικοκυρά, να κοσμούν με την παρουσία τους αυτή τη γωνιά που εγώ έχω ονομάσει."γωνιά του αξόδευτου έρωτα"να προσθέτουν στον διάκοσμο του δωματίου.Τι στο καλό!! πρέπει να υπάρχει και μια αρμονία, να δένουν όμορφα μεταξύ τους για να νοιώθει ο καλεσμένος μου χαλαρά και άνετα...Αναπαυτικά καθίσματα τριγύρω διάλεξα ένα για να πάρω την θέση του καλεσμένου, και με βλέμμα κριτικό να δώσω το οριστικό οκ.

Μμμ...καλά φαίνονται,μια χαρά,και τοποθετημένα κατά έναν τρόπο βολικό για γρήγορο ξεσκόνισμα.Και οι τίτλοι φαίνονται αρκετά καλά.

Δεν χρειάζεται δηλ. να βάλει τα γυαλιά του για να τους διακρίνει,έρχεται σε δύσκολη θέση κάποιος να χρησιμοποιήσει γυαλιά για να δει 2 μέτρα μακριά του.Ασε που κινδυνεύει ν'ακούσει εκείνο το χαριτωμένο.Ε!!!το γήρας ουκ έρχεται μόνο..στα 40 σου να σε πούνε γέρο!!!οι"σπόροι"που δεν ξέρουν πως από τα 20 στα 40 είναι ένα άλμα εις μήκος.

Παίρνεις θέση, είσαι 20...το κοιτάς έντονα μετρώντας και υπολογίζοντας απόσταση και δύναμη για το άλμα,αυτοσυγκεντρώνεσαι και τρέχεις τρέχεις...το πηδάς είτε πετυχημένο είναι είτε όχι,έχεις περάσει τον πήχη ετών 40 λοιπόν.Κάθομαι στην πολυθρόνα πιο αναπαυτικά.Δεν χρειάζεται από εδώ να βάλω γυαλιά ευτυχώς.Διαβάζω "όσα παίρνει ο άνεμος" με την Σκάρλετ Ο'Χάρα να με κοιτάζει και να μου λέει εκείνο το κλασικό πια "αύριο είναι μια άλλη μέρα".

"Η μεγάλη χίμαιρα".Ένας παράνομος έρωτας με τραγικό τέλος.Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί ένας έρωτας, που πηγή του έχει την καρδιά μπορεί να λέγεται παράνομος.Αντίθετος σε ποιανού νόμο;Υπάρχει ερωτικός νόμος;

Α.. να, ένα από τα αγαπημένα μου."Σαν ζεστό νερό για σοκολάτα".Ο Πέδρο και η Τίτα, που μέσα τους είχαν αυτό το κουτάκι με τα σπίρτα,μα παγωμένες ανάσες γύρω τους, δεν τους άφηναν εύκολα να ανάψουν αυτά τα σπίρτα ευχαρίστησης και ηδονής.Αυτοί όμως κατάφερναν κρυφά από τους άλλους, να κρατάνε τα σπίρτα τους μακριά από την υγρασία.Εκείνο που δεν πρόσεξαν ήταν η καυτή ανάσα του έρωτά τους, που επιτέλους όταν τα κατάφεραν και έσμιξαν, έγινε η έκρηξη, και πιασμένοι χέρι - χέρι άφησαν τα κορμιά τους να τυλιχτούν στις φλόγες...

Θέλω να σηκωθώ να συνοδεύσω αυτήν την ώρα χαλάρωσης μ'ένα τσιγάρο.Όμως ξέρω ότι όταν κάνω την κίνηση να σηκωθώ, θα βγω εντελώς έξω απ'τον όμορφο αυτό κόσμο του έρωτα.Από τον κόσμο τους.

*****"Αναλφάβητοι του έρωτα".Και ξαφνικά σαν ταινία αρχίζουν να περνούν όλες οι εικόνες της ιστορίας που αφορά την ηρωίδα του βιβλίου,αλλά και σε πόσες από αυτές τις εικόνες δεν είδα σε κάποια άκρη τον εαυτό μου να κάθεται, και να παρακολουθεί κάθε κίνηση.Πόσες φορές δεν ένοιωσα, πως η γυναίκα αυτή παίρνει την μορφή μου, και γίνεται εγώ,γίνομαι αυτή,γινόμαστε πάλι δύο σκεφτόμαστε μαζί,φωνάζουμε μαζί,γυρνάμε την πλάτη σ'έναν άξεστο τύπο που έχουμε για σύζυγο,ετοιμάζουμε μαζί την βαλίτσα, με τα απαραίτητα για το μεγάλο, και λυτρωτικό ταξίδι μας.Το ταξίδι της ζωής μας.Για να γνωρίσουμε τον εαυτό μας,ν' αγαπήσουμε τον εαυτό μας,να μάθουμε να σεβόμαστε αυτόν,για να μπορέσουμε να δείξουμε και στους άλλους πως πρέπει να μας σέβονται.Μα πάνω απ'όλα, να προσφέρουμε στον εαυτό μας ότι του είχαμε στερήσει μέχρι τώρα.Την αγάπη,τον έρωτα,το χρώμα,την γεύση,την μυρωδιά,τον ήχο της ζωής.Και συναντώντας τα, να δώσουμε ότι αξόδευτο υπάρχει μέσα μας, και να ζήσουμε την κάθε μας στιγμή έτσι όπως την ζούσαμε στα όνειρά μας.

-Έλα ετοιμάσου κι εσύ...

-Κάνε γρήγορα....

-Διάλεξε τι θα πάρεις,και...κακομοίρα μου μην πάρεις πολλά!!!

-Μην σηκώνουμε μεγάλο βάρος

-Αρκετά πια με τα βάρη.Τα απαραίτητα μας, και την ζωή μας, ειναι αρκετά για να ζήσουμε ότι έχουμε ονειρευτεί.

-Έλα βιάσου.

Την κοιτάζω...τα πόδια βαριά...δεν σηκώνονται...τα χείλη αρχίζουν να τρέμουν, και στο μέρος της καρδιάς πιο έντονο το σφίξιμο.Με φωνή ίσα που ακουγόταν,ακούω τον εαυτό μου να λέει...

-Καλά...πήγαινε εσύ...θα έρθω κι εγώ αργότερα να σε συναντήσω.

Κάνε γρήγορα μην χάσεις το τρένο.Θα 'ρθω στ'ορκίζομαι...έχω κάτι δουλίτσες ακόμα....στ'ορκίζομαι θα 'ρθω...πήγαινε φύγε.Ένα απλό κούνημα του χεριού...όχι δεν δεν ήταν αντίο.Απλώνοντας τον δείχτη απειλητικά δείχνοντάς με...

-Θα σε περιμένω,μην αργήσεις...Εγώ θα σε περιμένω, έχω υπομονή!! Η ζωή;Αυτή έχει;Μου γύρισε την πλάτη και άρχισε να απομακρύνεται.Κάπου κάπου γύριζε το κεφάλι.Με κοιτούσε μου χαμογελούσε, και κουνώντας τον δείχτη του χεριού της, μου θύμησε ότι πριν λίγο είχε πει.Η ζωή;θα σε περιμένει;

-Βιάσου βιάσου.Λίγο ακόμα και χάθηκε στην στροφή του δρόμου.Στεκόμουν ακίνητη σχεδόν χαμένη.Πριν λίγο είχα χαιρετήσει μια φίλη.

Φσφσφσ......τρόμαξα! στο καλό!!!ο ήχος της χύτρας είναι.Tι φτιάχνω...;

Α!!! ναι το μεσημεριανό μας.Σηκώνομαι ρίχνω μια τελευταία ματιά στα βιβλία μου για να σιγουρευτώ ότι είναι τοποθετημένα σωστά, και τρέχω στην κουζίνα,βγάζω την βαλβίδα από την χύτρα να βγει ο συμπιεσμένος αέρας.Έτσι είναι όλα μέσα στο κεφάλι μου.Να'τες πάλι αυτές οι σκέψεις...εεε όχι πάλι τα ίδια!!!

Πού να έχω..πού να έχω τις βαλίτσες μου?Αν θυμάμαι καλά από την τελευταία μετακόμιση είναι στο πατάρι...καλά κάποια στιγμή θα τις κατεβάσω.

Για να δούμε τώρα τι καλό φαγητό φτιάξαμε και σήμερα;Εχω και άπλωμα, και όταν στεγνώσουν.. και σίδερο,να πλύνω και το μπάνιο,να στρώσω και κρεβάτια...

Κάποια στιγμή να κοιτάξω και στο πατάρι........!!!!!