Μετά τα τρια sold out, ξανά στην Αθήνα!

ΤΕΤΑΡΤΗ 15 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ

ΘΕΑΤΡΟ ΛΥΚΑΒΗΤΤΟΥ

Edith Piaf, Une Vie en Rose et Noir –

Εντίθ Πιάφ, Μιά Ζωή σε Ροζ και Μαύρο

 

Γράμμα του Alain Delon στην Edith Piaf

(σε συναυλία της τελευταίας στο Παρίσι)

Εντίθ μου,

Εάν βρίσκομαι εδώ απόψε το βράδυ, αυτό είναι για σένα, το ξέρεις καλά.

Για όλες τις χαρές και τις συγκινήσεις που μου έδωσες πέρα από την φιλία σου.

Σε ανάμνηση της τρυφερότητάς σου, για τότε που ήμουν ένας τρελλός νέος.

Σε ένδειξη σεβασμού στην λαμπρότητά σου.

Και για αυτήν την θαυμάσια «παρεούλα» που σε κάνει να ξαναζείς

Αλέν Ντελόν

 

Η ζωή της θρυλικής Εντίθ Πιαφ σε μια μοναδική μουσικοθεατρική παράσταση που κατέκτησε το Παρίσι τώρα κατακτά και της καρδιές των Ελλήνων!!!

Μετά τις τρεις sold out παραστάσεις στο Μέγαρο τον περασμένο Ιανουάριο, τώρα ξανά στην Αθήνα, στο θέατρο Λυκαβηττού..

Ο Ζαν Κοκτό  είχε δηλώσει: «δεν υπήρξε ποτέ άλλη Πιάφ ούτε θα ξαναϋπάρξει ποτέ». Μία ολόκληρη γενιά έκανε την Πιάφ έναν «μύθο», έναν «θρύλο», λέξεις που η σημασιολογική εξέλιξη άλλαξε το αρχικό τους νόημα δημιουργώντας συνώνυμα.

Τρεις πρωταγωνιστές έρχονται τώρα να αποτίσουν απλά και με μετριοφροσύνη φόρο τιμής στον «μύθο» ,στην αθάνατη  Piaf.

Πώς γεννήθηκαν τα τραγούδια «La vie en rose», «L’hymne à l’amour», «Milord» ή «Non, je ne regrette rien»? Πώς μεγάλωσε στην φτωχογειτονιά του Παρισιού- και στα μπαρ της Πιγκάλ? Πώς η Εντίθ Γκασιόν (Edith Gassion) έγινε το «Μικρό Σπουργίτι» και στην συνέχεια η «Εντίθ»? Πώς συνάντησε τον Μαρσέλ Σερντάν και έζησε μαζί του έναν μυθικό έρωτα? Τί της οφείλουν ο Ιβ Μοντάν, ο Σαρλ Αζναβούρ, ο Ζορζ Μουστακί και πολλοί άλλοι? Πώς κατανάλωσε την ζωή της δίνοντας παραστάσεις μέχρις εξαντλήσεως, σε πείσμα των γιατρών που της συνιστούσαν επίμονα να ξεκουραστεί?

 

Η πρωτότυπη μορφή της θεατροποιημένης αυτής μουσικής βιογραφίας, πλημμυρισμένης από τα αθάνατα τραγούδια της Πιάφ,  αναπλάθει την ζωή της μ’ έναν τρόπο διασκεδαστικό και συγκινητικό συνάμα. Ο Ζακ Πεσίς -δημοσιογράφος, συγγραφέας και ιστορικός της μουσικής- μας ξαναθυμίζει με έναν ανάλαφρο τρόπο την καριέρα της Πιάφ, κάνοντας σταθμό στις ημερομηνίες-κλειδιά της ζωής της. Η συναρπαστική Ναταλί Λερμίτ με την υπέροχη φωνή της διανθίζει την διήγηση με τα αθάνατα τραγούδια της μεγάλης καλλιτέχνιδας, συνοδευόμενη από τον Ορελιάν Νοέλ στο ακορντεόν . Η πρωτοποριακή σκηνοθεσία της Ρουμπιά Ματινιόν υπογραμμίζει την αλληλεπίδραση μεταξύ του αφηγητή, της τραγουδίστριας-ηθοποιού και του μουσικού, και προκαλεί την συμμετοχή του κοινού.

Επιμέλεια παραγωγής:

Thierry Martin, Jacques Pessis, Alain Delon

 

Διοργάνωση / παραγωγή : Intershow

Με την υποστήριξη του Γαλλικού Ινστιτούτου

ΑΘΗΝΑ

15-09-10

ΘΕΑΤΡΟ ΛΥΚΑΒΗΤΤΟΥ

 

Τιμές εισιτηρίων: 28,00 Γ  ΖΩΝΗ - 38,00 Β ΖΩΝΗ- 48 (Διακεκριμένη Ζώνη)

ΣΗΜΕΙΑ ΠΡΟΠΩΛΗΣΗΣ:

• ΜΕ ΠΙΣΤΩΤΙΚΗ: WWW.TICKETSERVICES.GR ΚΑΙ 2107234567
• ΦΥΣΙΚΑ ΣΗΜΕΙΑ:

PUBLIC ΣΤΟ ΣΥΝΤΑΓΜΑ ΚΑΙ ΣΤΟΝ ΠΕΙΡΑΙΑ

ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟΥ 39 – ΣΤΟΑ ΠΕΣΜΑΤΖΟΓΛΟΥ

ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ: 210 6980044

 

 

Συντελεστές της παράστασης "Edith Piaf -Une Vie en Rose et Noir"

Στην παραγωγή Thierry Martin, Jacques Pessis και Alain Delon.

 

Jacques Pessis

Δημοσιογράφος, συγγραφέας, σεναριογράφος και σκηνοθέτης, που του αρέσει να διηγείται ιστορίες. Μιά από τις προσωπικότητες στην λογοτεχνική και κοσμική ζωή της Γαλλίας. Είναι επίσης ο πρόεδρος του «κλαμπ των ροκανιστών της σοκολάτας».

Εχει εργαστεί στο ραδιόφωνο (RTL, RMC…) και στον γραπτό τύπο, είναι χρονικογράφος στην Figaro, συντάκτης στο περιοδικό Le Point, κ.ά., φιλολογικός διευθυντής στον μεγάλο εκδοτικό οίκο Dargaud (που ειδικεύεται στις εκδόσεις κόμικς). Παράλληλα, έχει ανεβάσει πολλές θεατρικές και μουσικοχορευτικές παραστάσεις, ενώ σαν παραγωγός στην τηλεόραση, έχει κάνει σειρές ντοκυμαντέρ σχετικά με την ζωή τραγουδιστών και καλλιτεχνών του music hall. Εχει γράψει πολλά βιβλία, σε συνεργασία με τον μεγάλο γάλλο χιουμορίστα και κωμικό ηθοποιό Pierre Dac (του οποίου έχει γράψει επίσης την βιογραφία), και έχει εκδόσει βιογραφίες καλλιτεχνών και κείμενα σχετικά με την ιστορία της παρισινής ζωής του 20ού αιώνα, πολλά από τα οποία είναι αφιερωμένα στο γαλλικό τραγούδι. Στον χώρο του θεάματος, ήταν ο εμπνευστής και δημιουργός θεατροποιημένων μουσικών βιογραφιών και εκθέσεων για πολλούς διάσημους καλλιτέχνες, όπως η Joséphine Baker, ο Charles Trenet, η Edith Piaf, η Dalida, ο Jacques Brel.

 

Nathalie Lhermitte

Το τραγούδι είναι ο φυσικός κόσμος της Nathalie Lhermitte. Πράγματι, από τα έξι της μόλις χρόνια μπαίνει σε ένα γκρουπ ροκ και τραγουδάει στην σκηνή κάθε σαββατόβραδο μέχρι τα δεκαέξι της. Σε ηλικία δεκαοκτώ ετών βγάζει το πρώτο της άλμπουμ “Tu es tout ce que j’aime”, από το οποίο δύο κομμάτια έφτασαν τις 400.000 πωλήσεις. Το 1989 κάνει τα πρώτα της βήματα στον χώρο του music hall και πρωταγωνιστεί στην "Starmania", σε έναν ρόλο,που θα κρατήσει για τρία χρόνια στο θέατρο Marigny του Παρισιού, και στην συνέχεια σε τουρνέ μέχρι την Μόσχα και την Αγία Πετρούπολη. Λίγο αργότερα, θα κρατήσει τον ρόλο της Wendy στο μιούζικαλ "Peter Pan" που ανεβάζει στο Casino de Paris ο Alain Marcel. Το 1995 αποτελεί το πρώτο μέρος του σώου που παρουσιάζει στο Olympia ο γνωστός γάλλος χιουμορίστας, ηθοποιός και τραγουδιστής Michel Leeb, ενώ παράλληλα ηχογραφεί τραγούδια σε πολλές ταινίες της τηλεόρασης και κινουμένων σχεδίων. Μετά από μιά σύντομη παραμονή της στην Αγγλία, θα έχει το προνόμιο να ενσαρκώσει την Edith Piaf στην παράσταση «Πιάφ σ’ αγαπώ» στα θέατρα Eldorado και Gymnase Marie Bell του Παρισιού και στην συνέχεια σε διεθνή τουρνέ. Το 2002, είχε την τύχη να ενσαρκώσει τον Oliver Twist, στο διάσημο μιούζικαλ βασισμένο στο βιβλίο του Ντίκενς, καθώς και τους πρωταγωνιστικούς ρόλους της Guenièvre και της Viviane στο μιούζικαλ "Merlin". Από το 2003, συμπρωταγωνιστεί επί σκηνής μαζί με τον Jacques Pessis στα «Φώτα του Music Hall», πάνω σε ρεπερτόριο σχετικά με την ζωή και το έργο της Edith Piaf, του Jacques Brel και του Georges Brassens.

Aurelien Noël

Είναι παγκόσμιος πρωταθλητής στο ακορντεόν το 1999. Το 2004 έκανε την μουσική επιμέλεια στο μιούζικαλ που εμπνεύσθηκε ο Jacques Pessis "Et si on chantait ?", όπου έξι ηθοποιοί και πέντε μουσικοί επί σκηνής αναβιώνουν την ατμόσφαιρα του Παρισιού μετά τον πόλεμο, με την παρουσία των Aznavour, Gréco, Piaf, Bourvil, Trenet, Montant….Είναι από μόνος μια ολόκληρη ορχήστρα.. Παίζει με καταπληκτική δεξιοτεχνία το ακορντεόν Midi, που χάρις σε έναν ενσωματωμένο υπολογιστή, του επιτρέπει να αναπαράγει ήχους όλων των οργάνων.

 

Rubia Matignon

Η σκηνοθέτιδα της παράστασης, που είναι όμως πρώτα απ’ όλα ηθοποιός. Τελείωσε το Conservatoire της Γενεύης και την παρισινή Σχολή Florent. Εχει δουλέψει τόσο στο θέατρο όσο και στον κινηματογράφο και στην τηλεόραση. Η πρώτη της σκηνοθετική δουλειά ήταν το 2003, με το "Ασπρο Βιβλίο" του Ζαν Κοκτώ, στο Φεστιβάλ νέων ταλέντων. Συνέχισε το 2004 με το μιούζικαλ "Et si on chantait ?" στον πολυχώρο Pierre Cardin του Παρισιού και στο θέατρο Daunou, καθώς και με τον "Jacques Brel", τον "Charles Trenet", και τον "Georges Brassens" στην Οπερα Massy. Το 2005 σκηνοθετεί την παράσταση του Antony Kavanagh "Le démon de l’arkange" στο Grand Rex. Ακολουθεί το 2005 με το "Une vie en rose et noir" του Jacques Pessis, που παίζεται για πάνω από δύο χρόνια στο Παρίσι (θέατρα Gymnase, Dejazet, Marigny), και το 2008 ξαναανεβάζει στο Παρίσι το "Jo et Joséphine" του Jacques Pessis, που είχε πρωτοπαρουσιάσει στο θέατρο Πριγκήπισσα Γκρέις του Μονακό το 2006. Το 2009 σκηνοθετεί την παράσταση "Η Eniko Szilagyi τραγουδάει Kurt Weill", που παρουσιάζεται στο Παρίσι και σε διεθνή τουρνέ.

 

Εντίθ Πιάφ

η γυναίκα που έβλεπε τους άνδρες να περνούν….

Του Νίκου Θεδωράκη

 

Γεννήθηκε στις 19 Δεκεμβρίου του 1915, κάτω από μια λάμπα γκαζιού, ο πατέρας της,Louis Alphonse Gassion ήταν ακροβάτης του δρόμου και η μητέρα της, Anita Maillard ήταν λυρική τραγουδίστρια, γνωστή με το ψευδώνυμο Line Marsa.

Η μικρή Εντίθ περνάει τα πρώτα της χρόνια πρώτα κοντά στη μητέρα της μάνας της και μετά στη μητέρα του πατέρα της.

Μετά την αναλαμβάνει ο πατέρας της και γυρνά μαζί του όλη τη Γαλλία, βγάζοντας το καπέλο για να μαζέψει τα κέρματα των περαστικών για το θέαμα του.                                                                                                      Στα 15 έχοντας ανακαλύψει τη θαυμάσια φωνή της, ανοίγει τα φτερά της για να κάνει τη ζωή της. Στα 17, συναντά τον Louis Dupon, ζουν μαζί και σε ένα χρόνο κάνουν ένα κοριτσάκι τη Μαρσέλ ,που δυστυχώς πέθανε από μηνιγγίτιδα, δύο χρόνια αργότερα.

Συνεχίζει να τραγουδά στους δρόμους της Pigalle, όπου γνωρίζει τον Louis Leplée, διευθυντή του πιο κομψού Παρισινού καμπαρέ τη Λέσχη Gerny's, στη rue Pierre Charron στα Ηλύσια Πεδία, που την καλεί για ακρόαση.

Η Εντίθ ένιωσε άβολα και νευρικά, λόγω της κακής εμφάνισης των ρούχων της σε συνδυασμό με το εξαιρετικά μικρό της ύψος (1.47).

Ένα μαύρο μαντίλι κάλυψε το μανίκι που έλειπε, μερικά άλλα κόλπα διορθώσανε την εμφάνισή της, ένα πλεκτό μαύρο φόρεμα, ένα ζευγάρι ψηλές φτηνές γόβες της δώσανε μπόι και μια λέξη της γαλλικής argot που σημαίνει "σπουργιτάκι" της κάλυψε το ...αντιεπαγγελματικό της επώνυμο ,Εντιθ Ζιοβανά Γκασιόν.

La Mome Piaf (το μικρό σπουργίτι) ήταν το  όνομα που της έδωσε ο Λεπλέ και που έμελλε να έχει σε ολάκερη τη ζωή της.                                                                         Μαγεμένος από τη φωνή της υπογράφει συμβόλαιο μαζί της .

Τις άλλαξε την εμφάνιση, τις αγόρασε ρούχα.

Το μόνο που ο Λεπλέ δε θέλησε να αλλάξει καθόλου, ήταν ο τρόπος που τραγουδούσε.
Στην αρχή η Πιαφ αντιμετωπίστηκε αδιάφορα από το κοινό, σιγά-σιγά τους κέρδισε με τη θαυμάσια, ζεστή φωνή της ,και στο τέλος κάθε παράστασης, εισέπραττε το ειλικρινές και γεμάτο θαυμασμό χειροκρότημά τους.

Η μεγάλη Εντίθ Πιάφ είχε ξαναγεννηθεί και δημιουργηθεί κι αυτή τη φορά όχι στο δρόμο.

Γρήγορα το Gerny's άρχισε να γεμίζει από προσωπικότητες που ερχόντουσαν για να τη δούνε

Το 1936 της βγάζει και το πρώτο της δισκάκι. Μα λίγο αργότερα ο Leplée δολοφονείται, και δημιουργούν γύρω από το όνομά της μια άσχημη ιστορία, που γρήγορα ξεκαθαρίζει με τη βοήθεια ενός νέου συντρόφου, του τραγουδοποιού Raymond Asso, που είναι τρελά ερωτευμένος μαζί της.

Είναι ο άνθρωπος που τη βοηθά να βγάλει όλα τα καλλιτεχνικά της στοιχεία.

Τον Αύγουστο της ίδιας χρονιάς, η Εντίθ, συναντά τον τραγουδιστή, Paul Meurisse. Νοικιάζουνε μαζί ένα διαμέρισμα σε μια πιο αξιοπρεπή περιοχή, απ' αυτές που μέχρι τότε έμενε.

Η σχέση τους υπήρξε θυελλώδης και βίαιη. Ο Μωρίς υπήρξε για κείνη ένα είδος Πυγμαλίωνα, γιατί ήταν εκείνος που κατάφερε να τη μυήσει στα μυστικά του κόσμου, να της διδάξει συμπεριφορά και να την εξευγενίσει.

Εκείνη την εποχή, γνωρίζει έναν σπουδαίο και πιστό φίλο, τον ποιητή Ζαν Κοκτώ (Jean Cocteau) και αρχίζει να επισκέπτεται συχνά την ιδιωτική λέσχη, στο Palais Royal, στην Rue de Beaujolais, όπου έμενε ο Κοκτω.                                               Εκεί η Πιαφ συνάντησε πολλούς διανοούμενους κι αστέρες της εποχής κι ο ίδιος ο Κοκτώ της έγραψε το έργο "Le Bell Indifferent", εμπνευσμένο από τη πορεία της σχέσης της με τον Πολ Μωρις.

Με δυσκολία δέχτηκε να παίξει τον πρωταγωνιστικό ρόλο και το έργο είχε τεράστια επιτυχία, την 'Άνοιξη του 1940, όταν  παίχτηκε στο Bouffes Parisians.

Η πρώτη παράσταση στο Bobino, έγινε υπέρ του Ερυθρού Σταυρού  για την υποστήριξη των πολεμικών προσπαθειών, με τη συμμετοχή κι άλλων αστεριών της γαλλικής σκηνής όπως ,ο Μωρίς Σεβαλιέ και ο Τζόνυ Χες (Johnny Hess).

Ένα ανοιξιάτικο βράδυ του 1940, ένας νεαρός εβραίος μουσικός, χτύπησε τη πόρτα της ,ήταν ο Michel Emer.

Εκείνη προετοιμαζόταν εντατικά για τη νέα της σεζόν στο Μπομπινό και το τελευταίο πράμα που θα ήθελε, ήταν να ακούσει τη μουσική ενός άγνωστου συνθέτη, που λαχταρούσε ν' ακουστεί.

Ευτυχώς όμως και για τους δυο, η επιμονή του τους απέφερε ένα  θαυμάσιο κομμάτι, το "L' Accordeoniste".

Ο Πολ κι Εντίθ στη διάρκεια του πολέμου καταφεύγουν  στη Τουλούζη, για μια περιοδεία στο ελεύθερο γαλλικό έδαφος, γιατί στο κατεχόμενο Παρίσι, οι καλλιτέχνες ήταν αναγκασμένοι να προσχωρήσουνε στη γερμανική προπαγάνδα και να λογοκρίνονται οι στίχοι τους, αν ήθελαν να συνεχίσουν να δουλεύουν.

Οι γερμανοί τη λατρέψανε, παρόλο που εκείνη τους μισούσε και χρησιμοποιώντας τη γαλλική αργκό, τους ...έσουρνε διάφορα, χωρίς πραγματικό κόστος για τον εαυτό της.

Της ζητούσαν να κάνει συναυλίες για κείνους κι αυτή ουσιαστικά τραγουδούσε για τους αιχμαλώτους πολέμου.                                                                                 Ο σύνδεσμός της με τη Γαλλική Αντίσταση, άρχισε να γίνεται γνωστός και πολλοί χρωστάνε τη ζωή τους σ' αυτή τη γενναία, μικροκαμωμένη κι εξαιρετική τραγουδίστρια.

Γενικά το διάστημα 1940-45 ήτανε πολύ επιτυχημένο για κείνη αν κι επέφερε πολλές αλλαγές στη ζωή της.

Εκείνη την εποχή γνώρισε και τον άνθρωπο που έγινε ατζέντης της για όλη την υπόλοιπη ζωή της, τον Louis Barrier. Ήταν ο μόνος πράκτοράς της που λίγες μόνο μέρες μετά τη πρόσληψή του, κατάφερε να της εξασφαλίσει μια σύμβαση για παραστάσεις δυο εβδομάδων, στο Μουλέν Ρουζ.

Δική της "αποκάλυψη" εκείνη την σαιζόν ήταν ένας νέος τραγουδιστής, ο Yves Montand,

Ανέλαβε να του μάθει μερικά μυστικά της δουλειάς, είδε πως τα τραγούδια του ήταν χωρίς βάθος και έτσι θεώρησε σκόπιμο πως έπρεπε να του αξιοποιήσει τα ταλέντα του.

"Όταν τραγουδάς" του 'λεγε, "πάντα να 'χεις στόχο τη καρδιά των ανθρώπων, γιατί η καρδιά είναι μία κι ίδια σ' όλο τον κόσμο".

Έβαλε συνθέτες να του γράψουν τραγούδια, και σιγά-σιγά, ο Μοντάν, έγινε ο νέος έρωτας της Πιαφ.
Όταν τελειώσανε τις υποχρεώσεις τους στο Μουλέν Ρουζ, αρχίσανε μαζί περιοδεία στη Λυών, στην Ορλεάνη και -στη γενέτειρα του- Μασσαλία.

Ο Μοντάν όμως δεν ήταν ένας απλός τραγουδιστής -ηθοποιός. Γρήγορα άρχισε να εξελίσσεται σ' ερμηνευτή που είχε μεγάλη ζήτηση.

Η σχέση τους όμως, παρ' όλη την επιτυχία τους, άρχισε να περνά δύσκολες στιγμές, ειδικά όταν αρχίσανε τα γυρίσματα της ταινίας "Etoile Sans Lumiere".

Όταν τελειώσανε τα γυρίσματα, η Εντίθ τον άφησε, για να περιοδεύσει στην Αλσατία και τον εγκατέλειψε ολοσχερώς.

Στην περιοδεία αυτή συμμετείχε κι άλλη μια ανακάλυψή της, αυτή τη φορά επρόκειτο για ένα εννιαμελές συγκρότημα τζαζ, που λεγότανε, "Les Compagnons De La Chanson" αρχηγός τους ήταν ο Jean-Louis Jaubert που δεν άργησε να καλύψει το κενό που είχε αφήσει στη καρδιά και στο κρεβάτι της, ο Μοντάν.

Τις προτείνουν να παίξει στην ταινία "Neuf Garcons Εt Un Coeur" μαζί με το συγκρότημα.

Η ταινία μπορεί να μην είχε την επιτυχία των προηγουμένων, της έδωσε όμως την έμπνευση να γράψει στίχους για ένα τραγούδι για τις ανάγκες αυτής, που τη καθιέρωσε πλέον στο γαλλικό κοινό...ήταν το «La Vie En Rose»

Στις αρχές του 1946 ξεκίνησαν μια επιτυχημένη περιοδεία στην Ελλάδα όπου γνώρισε κάποιον ηθοποιό, τον Τάκη Μενελά.

Εκείνος ξετρελάθηκε μαζί της τόσο, ώστε προσφέρθηκε να χωρίσει τη σύζυγό του και να τη παντρευτεί, φυσικά υπό τη προϋπόθεση να παραιτηθεί της σταδιοδρομίας της και να μείνει μόνιμα στην Ελλάδα.

Η πρόταση τη κολάκεψε αλλά φυσικά την αρνήθηκε.

Εγκαταλείπει λοιπόν την Ελλάδα και τον Μενελά, ακριβώς τη στιγμή που είχε εγκριθεί κάτι, που το κυνηγούσε καιρό, μια μεγάλη περιοδεία στην Αμερική.

Μια περιοδεία με αρκετές εκπλήξεις ,μετά από ένα μεγάλο θαλασσινό ταξίδι με τις ταλαιπωρίες του, διαπίστωσε φτάνοντας, πως οι προσδοκίες της , απείχαν πολύ από τη πραγματικότητα.

Κατά την εναρκτήρια πρώτη βραδιά στο The Playhouse, της 48th Street στη New York, μπροστά σε ένα μπερδεμένο ακροατήριο, -που περίμενε μια παριζιάνικη εκλεπτυσμένη  φιγούρα κι όχι αυτό το μικροσκοπικό "νέγρικου" τύπου, μαυροντυμένο πλάσμα-, απέδωσε τραγούδια που τελικά δε κατάφεραν να πιάσουν το κοινό .

Αντίθετα, το συγκρότημα που τη συνόδευε, κατάφερε να τους κερδίσει την προσοχή με τα απλά κι αρμονικά τραγούδια του , αυτό η Πιαφ το θεώρησε μεγάλη προσβολή.

Και στο φινάλε, ήρθε και το τελειωτικό χτύπημα .

Στο τελευταίο τραγούδι της βραδιάς, όπου ενωμένοι, Εντίθ και συγκρότημα, τραγουδήσανε το "Les Trois Cloches", το κοινό ενθουσιασμένο, επευφήμησε, χτυπώντας τα πόδια στο δάπεδο και σφυρίζοντας, πράμα που εκείνη παρερμήνευσε, βάσει της προσωπικής της εμπειρίας από το γαλλικό κοινό, ως κακό.
Μόνο το πείσμα της -κι ένας κριτικός εφημερίδας που προσπάθησε να της εξηγήσει το αμερικανικό κοινό-, την έκανε να ξανασκεφτεί την απόφασή της να γυρίσει πίσω στη Γαλλία και σχεδόν είχε ετοιμαστεί να το κάνει δίνοντας σχετικές οδηγίες στον μάνατζερ- πράκτορά της Clifford Fischer.

Παρ όλα αυτά ξεκίνησε μαθήματα αγγλικών και προσπάθησε να προετοιμαστεί καλά για να αποδώσει τα τραγούδια της μεταφρασμένα.

Σιγά-σιγά κατάφερε να κερδίσει το κοινό, καθώς εκείνο έδειχνε πλέον να την αποδέχεται και να την αγαπά.

Τελικά ενώ είχε κλείσει λίγες εμφανίσεις στο The Versailles, στη East 50th St, του Μανχάταν, που ήταν δημοφιλές στέκι, έμεινε με τεράστια επιτυχία πέντε μήνες.
Η κοινωνική της ζωή εκτινάχθηκε στα ύψη, γνώρισε μεγάλες προσωπικότητες της τέχνης, όπως Orson Welles ,η Judy Garland, έγινε καλή φίλη με τη Marlene Dietrich, συναντήθηκε με τον Albert Einstein ( ήταν η μεγάλη επιθυμία της ζωής της) και γνώρισε άλλον ένα μεγάλο ερωτά  με τον μποξέρ της εποχής, τον "Moroccan Bomber" Marcel Cerdan.

Ήταν το ξεκίνημα ενός μεγάλου έρωτα στη ζωή και των δυο, που κράτησε πολύ και τους πρόσφερε, δυνατές συγκινήσεις και πάμπολλες πίκρες, μέχρι το τέλος της ζωής τους.

Ο ξαφνικός θάνατος του Cerdan σε αεροπορικό δυστύχημα, το 1949, βυθίζει την Piaf σε κατάθλιψη, που ποτέ δεν ξεπέρασε πραγματικά.

Μια αξιοσημείωτη εμπειρία της τότε, ήτανε που τραγούδησε για τη τότε πριγκίπισσα Ελισάβετ και τον πρίγκιπα Φίλιππο, στο Carrere's, στο Champs Elysees.

Έδινε παραστάσεις τότε, στο ABC κατά τη διάρκεια του ταξιδιού τους στο Παρίσι και προσκλήθηκε ειδικά από κείνους, για να τους τραγουδήσει.

Εργαζόταν  συνεχώς, μεταξύ Παρισιού και Νέας Υόρκης, αλλά είχε ακόμα το σθένος και την ενέργεια, αλλά και τη διορατικότητα να αναδείξει άλλο ένα ταλέντο: τον Charles Aznavour, ο οποίος ειχε γραψει  τα τραγούδια της,

"Il Pleut" και "Il y Avait".

Μπορεί να μη βοήθησε τον Αζναβούρ όπως τις δυο προηγούμενες ανακαλύψεις της, μα εκείνος ένιωσε βαθιά υποχρεωμένος από κείνη κι έμεινε στο πλευρό της μέχρι το τέλος της ζωής της, ασκώντας, πέρα από την ψυχολογική και καλλιτεχνική και φιλική υποστήριξη, ακόμα και χρέη προσωπικού γραμματέα της κι οδηγού της (ήταν μαζί και στα δυο τροχαία ατυχήματα και σώθηκαν από θαύμα), ενώ παράλληλα της έγραψε μερικά θαυμάσια τραγούδια.

Τις χρονιές 1950-51 κάνει τουρνέ σε Γαλλία, ΗΠΑ και Καναδά, συνοδευομένη, όχι μόνον από τον Αζναβούρ, αλλά κι από το νέο δεσμό της Eddie Constantine.

Η πρώτη τους συνάντηση ήτανε στο Παρίσι, στο The Baccara, όπου κείνος παρουσίαζε μιαν εγγλέζική μετάφραση του "Hymne Α Λ' Amour". Το μικρό τους ρομάντζο διάρκεσε μέχρι το τέλος μιας κωμωδίας που παρουσίαζαν μαζί, "La P'tite Lili".

Στα μέσα Αυγούστου του 1951, παθαίνει ένα αυτοκινητιστικό ατύχημα και σπάζει μπόλικα πλευρά και το αριστερό της χέρι.

Το αμάξι είχε ξεφύγει γλιστρώντας, από τη πορεία του. Οδηγούσε ο Αντρέ και μέσα ήταν η Εντίθ κι ο Σαρλ Αζναβουρ.
Τα τραύματά της αντιμετωπίστηκαν κι οι γιατροί, για να επιστρέψει γρήγορα στο σανίδι, της συστήσανε μορφίνη.

Αυτό αποτέλεσε την απαρχή της εξάρτησής της από τα ναρκωτικά

Είχε μείνει πάλι μόνη, σε κατάθλιψη κι έτσι γρήγορα άρχισε να παίρνει σβάρνα τα μπαρ, για να βρίσκει συντροφιά κι ενδιαφέροντα.

Δεν άργησε να προσθέσει και το αλκοόλ στους εθισμούς της, μαζί με κείνους της μορφίνης και της κορτιζόνης, τα οποία έπαιρνε -όπως έλεγε η ίδια- για ν' αντέχει τους ρευματικούς πόνους.

Στις αρχές του '52, θ' αρχίσει παράλληλα με τη καριέρα της, μια σειρά θεραπειών γι' αυτό το λόγο κι η ειρωνεία είναι πως ενώ η υγεία της φθειρότανε συνεχώς, η φωνή της κέρδιζε σε δύναμη κι εκφραστικότητα.

Οι εγγραφές στο στούντιο, στα 1952-53 πηγαίνανε θαυμάσια.
Ο επόμενος άντρας στη ζωή της, την παντρεύτηκε κι όλας.

Ο Jacques Pills, παλιός γνώριμος και συνεργάτης, έγραψε τους στίχους σ' ένα τραγούδι, το "Je t'ai dans la Peau" και της το πήγε να το δοκιμάσει, τη μουσική είχε γράψει κάποιος άγνωστος τότε ,ο Francois Silly, που έγινε γνωστός με το ψευδώνυμο Gilbert Becaud.

Εκείνη δέχτηκε το τραγούδι και θέλησε να προβάρει κι άλλα δυο, τα "Elle A Dit" & "Ca Quele- Ca Madame".

Μέσα σε λίγους μήνες ο Ζακ παντρεύτηκε την Εντίθ  στο Παρίσι και το ημερολόγιο έδειχνε 29 Ιουλίου 1952.

Τα επόμενα 2 χρόνια μένει κλεισμένη σπίτι της σε άσχημη ψυχολογική κατάσταση.

Tο 1955, μόλις μαθαίνει πως θα τραγουδήσει στο Olympia, ενώνει τα κομμάτια της με τρόπο αξιοθαύμαστο και με αφάνταστη ενέργεια, δίνει μια αψεγάδιαστη παράσταση.

Με μεγάλη επιτυχία κάνει άλλη μια τουρνέ στην Αμερική και είναι πια μια διεθνής σταρ.

Το 58 ζει μια ακόμα τρελή σχέση δίπλα στον Georges Moustaki ,'άλλη μια θυελλώδης σχέση που κράτησε όμως κάμποσο, εξαιτίας της κοινής τους αγάπης για τη μουσική.

Ο Μουστακί της έγραψε θαυμάσια τραγούδια κι ένα απο αυτά είναι το "Milord".

«"Ελάτε, περάστε, Μιλόρδε, καθίστε στο τραπέζι μου.
Κάνει τόσο κρύο έξω. Εδώ είναι άνετα.
Βολευτείτε, Μιλόρδε, κι άστε τις έννοιες σας σε μένα,
με την άνεσή σας βάλτε τα πόδια σας σε μια καρέκλα.
Σας ξέρω, Μιλόρδε.
Δε μ' έχετε δει ποτέ. Δεν είμαι παρά μια κοπέλα του λιμανιού.
Ένας ίσκιος του δρόμου...  Κι όμως σας άγγιξα ξυστά χθες,
καθώς περνούσατε καμαρωτά

Πω-πω! Ο ουρανός σας στεφάνωνε, με το μεταξωτό σας φουλάρι,
ν' ανεμίζει στους ώμους σας ,ήσασταν ο πρωταγωνιστής,
θα σας έπαιρνε κανείς για βασιλιά...Βαδίζατε θριαμβευτής
αγκαζέ με μια δεσποινίδα Θεέ μου, τι όμορφη που ήταν! »
…………………………………………………….

 

«Η ιδέα μού ήρθε στη διάρκεια μιας κουβέντας που είχα με την Εντίθ σε ένα εστιατόριο. Εκείνη με παρακινούσε να γράψω ένα τραγούδι για δυο εραστές που χωρίζουνε μια Κυριακή στο Λονδίνο.                                                                  Καθώς μου μιλούσε σκάρωνα ένα προσχέδιο στο χαρτί:

"C' etait dimanche a Londres/il faisait froid dehors/Souvenez-vous, Milord...". -"Αυτό είναι", με διέκοψε ξαφνικά εκείνη. "Ξέχνα την ιστορία των εραστών, όλο το τραγούδι είναι ο “Milord .
Μiα βδομάδα αργότερα, βρισκόμασταν σ' ένα ξενοδοχείο στις Κάνες όπου μέναμε στην ίδια σουίτα, αλλά σε χωριστά δωμάτια.                                                                                  Ένα απόγευμα την άφησα για να πάω να ξεκουραστώ, κλείστηκα στο δωμάτιό μου, αλλά δε μπορούσα να κοιμηθώ. Στο μυαλό μου στριφογύριζε ο Μιλόρ. Σηκώθηκα, στρώθηκα στη δουλειά και παραδόξως οι φράσεις άρχισαν να μου 'ρχονται εντελώς φυσικά. Θυμάμαι πως αργότερα, βγαίνοντας από το δωμάτιό μου, τη βρήκα καθισμένη σε μια καρέκλα, ακριβώς απέναντι από τη πόρτα μου. Με περίμενε:
-"Λοιπόν; Τελείωσε ο Milord;"»
Aργότερα, με τη μουσική της Μαργκερίτ Μονό, ο "Milord" προστέθηκε στο πρόγραμμα της περιοδείας της Πιαφ εκείνη τη χρονιά.                                                        «Ήταν», λέει ο Μουστακί, «ένας κομψός τρόπος ώστε να πάψει να ισχύει η φήμη του ζιγκολό που με ακολουθούσε από τότε που ζούσα κοντά στη Πιαφ».                                                                       Ο Μουστακί ήτανε δεκαεννιά χρόνια μικρότερός της.

Είχε γεννηθεί 3 Μάη 1934 στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου.                                                                         Τον Σεπτέμβρη του 1958 είχαν μαζί, ένα τρίτο αυτοκινητιστικό ατύχημα, που μπορεί να μην τους έκανε τη παραμικρή ζημιά, ωστόσο κλόνισε κι άλλο την ήδη άσχημη υγεία της και την έστρεψε εκ νέου προς τα ναρκωτικά.                                               Μετά από άλλη μια γερή αποτοξίνωση θα καταφέρει να μη ξαναπιεί πιοτό, για όλη την υπόλοιπη ζωή της μα ήταν ήδη αργά.
Το 60, τραγουδά με επιτυχία το «Non je ne regrette rien» του Charles Dumont και συνεχίζει να θριαμβεύει τραγουδώντας ακόμα κι αν συχνά τρικλίζει παραπατά στη σκηνή.                                                                                                      Το καλοκαίρι του 61, γνωρίζει τον κατά πολύ νεότερό της, τελευταίο της έρωτα, Θεοφάνη Λαμπουκά που τον βαπτίζει Τεό Σαγαπό. Εκείνο το καλοκαίρι παίρνει επίσης το πρώτο βραβείο της Ακαδημίας Charles Cros, για το σύνολο της καριέρας της.

Το 1962 ο Μίκης Θεοδωράκης ηχογραφεί δύο τραγούδια του με την Εντίθ Πιάφ.-.

Μετά  από έναν εκτεταμένο μήνα του μέλιτος, το ζευγάρι επέστρεψε στο Παρίσι να συνεχίσει το ντουέτο τους.                                                                 Είχανε κανονίσει να εμφανιστούν μαζί, στο Μπομπινό, στις αρχές Φλεβάρη του 1963.

Δυο μήνες αργότερα, η Πιαφ, θα περιπέσει σε κώμα και θα περάσει τις τελευταίες της μέρες μεταξύ φθοράς κι αφθαρσίας, μεταξύ ζωής και θανάτου, στη βίλα της στο Plascassier, κοντά στις Κάνες.

Πέθανε στις 11 Οκτωβρίου του 1963, σε ηλικία 48 ετών, ακριβώς την ίδια μέρα που μας αφήσει κι ο ποιητής και φίλος της Ζαν Κοκτω. ( Έπαθε καρδιακή προσβολή την ώρα που  άκουσε για το θάνατο τής φίλης του  Έντιθ Πιαφ).

Η είδηση του θανάτου της έπεσε σαν κεραυνός στο Παρίσι και την ημέρα της κηδείας της, 14 Οκτώβρη 1963, πλήθη Γάλλων (400.000) τη συνόδεψαν στο τελευταίο της ταξίδι, ως το κοιμητήρι Pere Lachaise, θρηνώντας και σιγοτραγουδώντας τις επιτυχίες της.

Ο τάφος της, είναι το πιο συχνότατα επισκεπτόμενο μέρος. Χιλιάδες προσκυνητές συρρέουν κάθε χρόνο για ν' αφήσουνε λίγα λουλούδια σε τούτο το μοναδικό φαινόμενο που λεγόταν Εντίθ Πιάφ.                                                                 Ακόμα και σήμερα σαράντα έξη χρόνια από το θάνατό της, συνεχίζει να εμπνέει τη γαλλική μουσική σκηνή.                                                                                  Καλλιτέχνες όπως ,ο Louis Armstrong  η Josephine Baker η  Marlene Dietrich ο Johnny Hallyday ο Serge Gainsbourg και η Liza Minnelli, έχουνε τραγουδήσει τραγούδια της.

Ο  Etienne Daho, έχει κάνει μερικές όμορφες διασκευές πάνω σε δικές της επιτυχίες κι ο Σαρλ Αζναβούρ κατάφερε με τη βοήθεια ειδικών και τεχνολογίας, να αναπαραστήσει τη φωνή της από παλιότερες ηχογραφήσεις και να την ενώσει με τη δική του σε μερικά εκπληκτικά ντουέτα.                                                                                                                       Η αξέχαστη σταρ έφυγε φτωχή αφήνοντας πολλά χρέη στον τελευταίο σύζυγό της και μια τεράστια ιστορία.                                                                                                                   Η ζωή της ήταν γεμάτη αντιθέσεις.

H Εντίθ Πιάφ στο κομοδίνο δίπλα από το κρεβάτι της είχε πάντα την εικόνα της Αγίας Θηρεσίας, τη Βίβλο και ένα βιβλίο με τη Θεωρία της Σχετικότητας.

Χωρίς μάρκετινγκ και κόλπα του hit-parade έβαλε μια ανεξίτηλη στάμπα στο γαλλικό τραγούδι, που όμοια της δεν έχει υπάρξει ξανά. Μόνο με το ταλέντο και το πάθος της, το «σπουργιτάκι» έγινε η σημαντικότερη και δημοφιλέστερη Γαλλίδα τραγουδίστρια.

Νίκος Θεοδωράκης.