Άκρως Απόρρητον - Μέσα μου κρύβεσαι εσύ

 

To "Μέσα μου κρύβεσαι εσύ" είναι η δεύτερη ολοκληρωμένη πρόταση των Άκρως Απόρρητον και κυκλοφόρησε την άνοιξη του 2010. Ενός συγκροτήματος που αν και δημιουργήθηκε το 1998,έκανε τον πρώτο του δίσκο μόλις το 2004.

Ομολογώ πως δεν τους γνώριζα και με μια σύντομη έρευνα διαβάζω πως ο πρώτος δίσκος υπο των τίτλο "SmS"κινούταν σε ποπ/ροκ ύφος με γυναικεία φωνητικά.Πλέον στον νέο δίσκο στα φωνητικά είναι ο κιθαρίστας και ιδρυτής του γκρούπ,Δημήτρης Παλούδης και έχουν επιστρέψει σε πιο ροκ ύφος. Λέω έχουν "επιστρέψει" διότι ξεκίνησαν σαν ένα ροκ συγκρότημα διασκευών ξένου και ελληνικού Rock και Hard Rock,κάτι που δεν σταμάτησαν ποτέ να κάνουν ενώ επίσης ο Δημήτρης Παλούδης ξεκίνησε παίζοντας Heavy Metal στην δεκαετία του 80.

Ακούγοντας τον δίσκο "Μέσα μου Κρύβεσαι εσύ" λοιπόν, διαπιστώνει κανείς ότι πρόκειται για μία pop/Rock παραγωγή που διακατέχεται από ένα ατμοσφαιρικό ταξιδιάρικο συναίσθημα απ'την αρχή έως το τέλος.

Η αρχή γίνεται με το "Δε μιλάω" το οποίο δίνει μια αντιπροσωπευτική εικόνα για την συνέχεια του δίσκου. Ακουστική κιθάρα που την διαπερνά η πιασάρικη μελωδία την ηλεκτρικής κιθάρας,διακριτικά πλήκτρα που προσδίδουν ατμόσφαιρα και ένα επίσης ευκολομνημόνευτο ρεφραίν.

Κάπως έτσι εξελίσεται στην συνέχεια το υπόλοιπο cd. Το ομωνυμο είναι ένα αρκετά συμπαθητικό τραγούδι που όμως δεν έχει κάτι το ιδιαίτερο ενώ το ρεφρέν του με παρέπεμψε στους De Facto.

Τα επόμενα 3 τραγούδια είναι τα πιο αδιάφορα για τα δικά μου μουσικά γούστα χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν έχουν κάτι να πούν. Όμως το pop/Rock ύφος  που τα χαρακτηρίζει απευθύνεται ίσως σε μικρότερες ηλικίες. Έτσι το "Τρέξε"έχει μια εφηβική μυρωδιά και μάλιστα στα αρχικά στάδια της εφηβείας!Οι στίχοι του είναι πολύ αξιόλογοι και είναι ταξιδιάρικο κι αυτό,μέσα στο πνεύμα του δίσκου όπως είπα. Τα "Ανύπαρκτη αγάπη" και "Κρυμμένο ναυάγιο" είναι δυο μπαλάντες, το πρώτο είναι μάλλον περισσότερο μπαλαντοειδές όπου κυριαρχεί η ακουστική κιθάρα και τα πλήκτρα ενώ έχει και ένα όμορφο ακουστικό σόλο.Το "Κρυμμένο ναυάγιο" είναι μια περισσότερο δεμένη μπαλάντα που δεν κρύβω ότι μου έφερε στο νου τα Κόκκινα Χαλιά, τις Μέλισσες κτλ.

Παρόλα αυτά δεν παύει να είναι ένα πολύ καλό soundtrack για φθινοπωρινά ηλιοβασιλέματα στην θάλασσα,έστω κι αν το επαναλαμβανόμενο ρεφρέν στο τέλος έγινε λίγο ενοχλητικό για τα δικά μου αυτιά.

Το "Ντυμένη στα μαύρα" είναι ένα ραδιοφωνικό τραγούδι που αν και δεν ξεχωρίζει με την πρώτη ακρόαση κατα την γνώμη μου θα μπορούσε να ακουστεί πολύ στο ραδιόφωνο καθώς έχει ίσως το πιο κατάλληλο ρεφρέν γι αυτο τον σκοπό.Οι πινελιές του μπάσου καθώς και το κιθαριστικό σόλο στο τέλος είναι στα πρόσθετα θετικά του.

Και ενώ μέχρι στιγμής πρόκειται για έναν αξιοπρεπή δίσκο αλλά μάλλον άνευρο για τα δικά μου γούστα διαπιστώνω ότι από το "Μνήμες¨και μετά ωριμάζει όχι ριζικά αλλά σίγουρα αισθητά. Το τραγούδι αυτό έχει ένα βαρύ, σκοτεινό ρεφρέν σε σύγκριση με τα προηγούμενα. Το funky solo είναι έξυπνο και τεχνικό και οι στίχοι παραμένουν στο ίδιο καλό επίπεδο.

Για την συνέχεια το "Πές μου αν μπορεί" το οποίο και μου κόλλησε κατά τις πρώτες ακροάσεις καθώς έχει γκάζια για τα δεδομένα του δίσκου και ρυθμικό μέρος ιδανικό για οδήγηση με μηχανή. Οι λιτές εναλλαγές των solos των πλήκτρων και της ηλεκτρικής αρμόζουν τέλεια ώστε το τραγούδι να τρέχει και να σε πέρνει μαζί του ενώ αναρωτιέσαι κι εσύ "πές μου αν μπορεί"..

Και τώρα έφτασε η στιγμή για το καλύτερο πιστεύω τραγούδι του cd.Η αρχή του "Χίλιες νύχτες" μου θύμισε αμυδρά το "Take hold of the flame"των Queensryche.Μπορεί να κάνω λάθος αλλά σε ένα βαθύτερο επίπεδο μου το θύμησε γι αύτο και το αναφέρω. Πρόκειται για σκοτεινό τραγούδι όπως και το "Μνήμες" αλλά πιο στιβαρό και ολοκληρωμένο.

Ένα ακόμα πολύ ωραίο τραγούδι που συνεχίζει να σε συντροφεύει ενώ ταξιδεύεις είναι το "Χίλια μικρά μυστηκά". Κύριο χαρακτηριστικό του είναι τα γυναικεία φωνητικά της Kathy Idra που συμπληρώνουν τα ανδρικά και δημιουργούν ένα πολύ ευχάριστο ηχητικό αποτέλεσμα.

Ύστερα οι ρυθμοί πέφτουν και έχουμε το "Ο άλλος σου εαυτός" το οποίο είναι μια μπαλάντα που θα μπορούσε να την έχει συνθέσει ο Στέφανος Κορκολής και να την έχει τραγουδίσει ο Σάκης Ρουβάς στις αρχές της δεκαετίας του 90! Σύμφωνα με τα προσωπικά μου γούστα πάντα δεν είναι μια άσχημη στιγμή του δίσκου, κάθε άλλο, μου άρεσε.

Για το τέλος έχουμε το "Χαμένα όνειρα" όπου οι απαισιόδοξοι μα ρεαλιστικοί στίχοι ντύνονται με μία ταιριστή μουσική.

Συνοψίζοντας θα έλεγα ότι οι Άκρώς Απόρρητον είναι μια μπάντα που ακροβατεί ανάμεσα στο εμπορικό ποπ-ροκ και ανάμεσα στο γνήσιο ροκ.Αυτό που είναι αναμφισβήτιτο είναι ότι σαν μουσικοί έχουν τις δυνατότητες και για τα δυο αυτά αν και υποψιάζομαι ότι κλίνουν περισσότερο προς το καθαρό ροκ όμως αυτό είναι κάτι που δεν αντικατοπτρίζεται ξεκάθαρα στον δίσκο αυτό.Μάλλον το αντίθετο ισχύει.Υπερισχύει η ποπ ροκ πλευρά.Είτε έτσι είτε αλλιώς πρόκειται στην τελική για μια καλή δουλειά που αξίζει και μπορεί να γίνει πολύ αγαπητή ιδίως απο πιο νεανικό ακροατήριο.