Η Ελληνική Μουσική Κοινότητα από το 1997
Αφανή αριστουργήματα!
Χρησιμοποίησα αυτόν τον αδόκιμο τίτλο για να προβάλω την ύπαρξη καλλιτεχνών που ζουν σε αυτή την χώρα και κατορθώνουν να μεγαλουργήσουν στα όρια που τους επιτρέπει το ασφυκτικό πλαίσιο της κυρίαρχης (υπο)-κουλτούρας των ελαφρολαικών, μπουζουκοσκυλοποπ, σοβαροφανων εντεχνοσκυλάδικων διασκεδαστών και για να το εξειδικεύσω σε ένα συγκεκριμένο μουσικό είδος χωρίς να προϊδεάσω τους αναγνώστες οι οποίοι δεν θα μπαίνατε καν στον κόπο να το διαβάσετε αν ο τίτλος ήταν ''Διαμάντια του ελληνικού Heavy Metal".
Δυστυχώς η πλειοψηφία είναι ..πλειοψηφία και ακούει μουσική που την προσβάλει αλλά δεν το καταλαβαίνει, ψηφίζει πολιτικούς που την εξαπατούν και δεν το καταλαβαίνει, πιστεύει σε ιδέες που είναι απαρχαιωμένες, αλλά δεν το έχει πάρει είδηση.
Όμως υπάρχει και μια μειοψηφία που εκφράζεται με άλλες μορφές έκφρασης που είναι όντως καλλιτεχνικές. Στον τομέα της μουσίκης για παράδειγμα βρίσκει διέξοδο σε ένα ευρύ φάσμα μουσικών ειδών έξω απ το Mainstream, πχ κλασικη, Jazz, Punk, δημοτικά, ρεμπέτικα, psychedelic trance, Hip-Hop κ.α.
Ένα μουσικό είδος που έχει προσφέρει και συνεχίζει να δημιουργεί υψηλού επιπέδου τέχνη είναι και το ελληνικό ροκ με την ευρύτερη έννοια και συγκεκριμένα σε αυτό το topic θα γίνει λόγος για το ελληνικό Heavy Metal. Είναι πράγματι εξωπραγματικό να ακούς τραγούδια απο Έλληνες μουσικούς που ζουν αναμεσά μας και σε κάνουν να νοιώθεις ότι δεν είσαι σε μια αποκομμένη απ τον πολιτισμό, υπανάπτυκτη, μίζερη χώρα αλλά σιγοκαίει στο υπέδαφος μια φλόγα που την βλέπουν έστω λίγοι, αλλά τυχεροί... μια φλόγα που σφυριλατεί μελωδίες μαγικές, εμπνευσμένες, δυνατές, που τιμά την ΜΟΥΣΙΚΗ.
Μερικά δείγματα μόνο:
Σοφία Αργυροπούλου: Το ''Απόψε Θέλω Να Πιω'' είναι η ζωή μου σε 76 λέξεις
Η ιστορία του «Dub Be Good To Me» των Beats International
Σταύρος Σιδεράς: Όταν είσαι καλλιτέχνης, έχεις το δικαίωμα να ονειρεύεσαι!
Γιώργος Σταυρακάκης: PostScript (Μετρονόμος, 2024)
Η ιστορία του «Dress you up» της Madonna
Αν σου αρέσει να γράφεις για μουσικά θέματα, σε περιμένουμε στην ομάδα συντακτών του ιστορικού, ανεξάρτητου, πολυφωνικού, υγιούς και δημοφιλούς ηλεκτρονικού περιοδικού μας.
Στείλε το άρθρο σου
σχολιάστε το άρθρο
| #20566 / 20.07.2010, 01:12 / Αναφορά Θελω να συμφωνησω με το αρθρο σου και να πω κι εγω πως πραγματικα ειναι κριμα οι περισσοτεροι στην ελλαδα να γινομαστε θυματα της μαζοποιησης και του καταναλοτισμου και να ακολουθουμε τυφλα οτι μας προσφερουν. Οι συνθηκες στη χωρα οδηγουν το κοσμο στις προσκαιρες απολαυσεις και στην επιλογη των εμπορικων τροπων διασκεδασης. Αν το σκεφτεις κι ολας κατα καποιο τροπο ειναι και φυσιολογικο να συμβαινει αυτο αφου στη χωρα μας απικρατει συγχηση ηθικων και πνευματικων αξιων, τα ΜΜΕ ( τα οποια ΣΧΕΔΟΝ ΟΛΑ εξυπηρετουν οικονομικα και πολιτικα συμφεροντα) σου ριχνουν σταχτη στα ματια και σε οδηγουν εκει οπου αυτα θελουν και με το εκπαιδευτικο συστημα το οποιο χρονο με το χρονο δημιουργει και νεα παπαγαλακια στηριζοντας την εκπαιδευση στην αποστηθηση και παραμεριζοντας σχεδον τελειως την πνευματικη αναπτυξη των παιδιων. Τελος θελω να πω πως πρεπει να στηριξουμε την καλη ελληνικη μουσικη γιατι υπαρχουν ανθρωποι περα απο τα φωτα της δημοσιοτητας που με σεμνοτητα και μετριοφροσυνη δημιουργουν εργα σημαντικης αξιας. Ακουγοντας καλη μουσικη γινομαστε καλυτεροι ανθρωποι. |
| #20568 / 20.07.2010, 09:20 / Αναφορά Υπάρχουν πολλοί αξιόλογα ονόματα στο είδος στην Ελλάδα αλλά δυστυχώς δεν έχουν ιδιαίτερη απήχηση και αναγνωρισιμότητα... Μπράβο που αναφέρεις την Ελληνική σκηνή σε αυτό το είδος -άσχετα αν είναι στα γούστα κάποιου- έχει κάνει μεγάλα βήματα προόδου... σε σχέση με την (υπο)-κουλτούρα που ανακυκλώνεται... Υ.Γ. Cat έπρεπε να βάλεις τον κανονικό τίτλο :DD |
| #20570 / 20.07.2010, 10:45 / Αναφορά Ίδιον των ανθρώπων είναι - η αντίσταση σε σκοταδισμούς και μεσαίωνες. Άλλωστε πάντα - μα Πάντα ακολουθεί η Αναγέννηση...!!! Συγχαρητήρια όχι για τον τίτλο, αλλά για το "αδόκιμό" σου, να ασχοληθείς με την ποιότητα και μάλιστα συνολικά !!! Να είσαι πάντα καλα cat66 !!! Ευχαριστώ για την ενημέρωση, μιας και το θέμα σου είναι όντως πρωτότυπο !!! Πραγματικά και στο χώρο του βιβλίου, ζωγραφικής Ποίησης Γλυπτικής και των άλλων Τεχνών, υπάρχουν ΔΙΑΜΑΝΤΙΑ ως έργα και ΑΔΑΜΑΝΤΙΝΟΙ άνθρωποι που τα εκπροσωπούν, αφήνοντας παρακαταθήκη το έργο τους, σε μια εποχή που μάλλον πνέει τα λοίσθια, αργοπεθαίνει, για να τα δούμε αργότερα, ΓΙΑΤΙ ΘΑ ΤΑ ΔΟΥΜΕ - και να καταλάβουμε, πως δεν ήταν όλα ΜΗΔΕΝ δεν ήταν όλα ΤΙΠΟΤΑ !!! Πάλι Ευχαριστώ !!! |
| #20574 / 20.07.2010, 13:19 / Αναφορά Καλά τα λες και είναι γνωστό πως τα διαμάντια που αναφέρεις είναι εκατοντάδες ανά την επικράτεια σε διάφορα είδη μουσικής. Ίσως κάποια στιγμή ο καθένας από εμάς να δημοσίευε στοιχεία από group του τόπου του ώστε να αποκτήσουμε μια καλύτερη και πληρέστερη εικόνα. Καλά να περνάς. |
| #20577 / 20.07.2010, 14:03 / Αναφορά Ο καθένας έχει το δικαίωμα να επιλέγει ο ίδιος "ελεύθερα" τις μουσικές επιλογές τους χωρίς κανέναν φραγμό. Όλοι έχουν την ανάγκη να εκφράζονται με την μουσική αλλά το είδος που αντικατοπτρίζεται στον καθένα μας ειναι διαφορετικό.Το γεγονός αυτό επαληθεύει την ελεύθερη έκφραση και την πολυφωνία γενικότερα. Απο το παραπάνω άρθρο, θεωρώ πως υπάρχει μια ασάφεια.Πιο αναλυτικά, γίνεται λόγος για ένα είδος μουσικής το οποίο υποστηρίζεται απο μια ομάδα ατόμων και το ενισχύουν με όλες τις δυνάμεις τους.Το γεγονός αυτο μας ικανοποιεί όλους τους μουσικούς ανεξαιρέτως. Δεν μπορώ όμως να δεχτώ οτι μονό αυτή η "μουσική" "τιμά την ΜΟΥΣΙΚΗ" καθώς ο αρθρογράφος την παρομοιάζει σαν "μια φλόγα που την βλέπουν έστω λίγοι, αλλά τυχεροί... μια φλόγα που σφυριλατεί μελωδίες μαγικές, εμπνευσμένες, δυνατές". Θα ήθελα να γίνει πιο σαφές ποιο είδος τιμά την Μουσική γιατί νιώθω να προσβάλλονται όλοι οι άλλοι οι μουσικοι που δεν υπηρετούν το συγκεκριμένο είδος. |
| #20584 / 20.07.2010, 17:58 "Δυστυχώς η πλειοψηφία είναι ..πλειοψηφία και ακούει μουσική που την προσβάλει αλλά δεν το καταλαβαίνει..." Εμένα (κι άλλους πολλούς σαν εμένα) δεν με προσβάλουν οι Queen, οι Buena Vista Social Club, o Βασίλης Λέκκας, η Αλκηστις... κλπ κλπ Αν τώρα περνάνε από τα αφτιά μας, η Παπαρίζου και οι Ζιγκ-Ζαγκ δεν πειράζει, πλάκα έχει ! Που το πάω? Τι είναι άραγε καλλίτερο: Να μπαίνει στ'αφτιά σου όλη η "μουσική", εντός και εκτός εισαγωγικών, ή κλείνεις τα ραδιόφωνα (και το μυαλό σου) ? |
| #20585 / 20.07.2010, 18:34 / Αναφορά Σας ευχαριστώ πολύ όλους εσάς thanasi5,soulrock,faidonalkinoe,riga,220493,που μπήκατε στον κόπο μέχρι τώρα να αφήσετε το σχόλιο σας σε αυτό το άρθρο.Στην ουσία οι λίγες περιεκτικές γραμμές που έγραψα δεν είναι παρά ο πρόλογος,το κυρίως άρθρο είναι τα τραγούδια,γι αυτό και άφησα να μιλήσουν καλύτερα από μόνα τους. Διαβάζοντας τα ενδιαφέροντα σχόλια σας έχω να συμφωνήσω/συμπληρώσω/επεξηγήσω/ ότι η μαζική κουλτούρα,τα θεάματα απ τα οποία κατακλυζόμαστε από παντού και τρέφουν τα ατροφικά μυαλά της κοινωνίας μας έχουν το παράδοξο κατά την γνώμη μου να μας πολτοποιούν,να μας εξισώνουν δηλαδή πάντα προς τα κάτω εννοείται και παράλληλα να διατηρούν και να ενδυναμώνουν τις ιεραρχικές δομές.Ένα παράδειγμα όσον αφορά την μουσική:ενώ το σύγχρονο lifestyle συγκεντρώνει τους ανθρώπους σε κλαμπάκια και μπουζουκοπίστες προσφέροντας τους την ψευδαίσθηση μιας συλλογικότητας που διασκεδάζει και νοιώθει την ασφάλεια ότι ανήκει κάπου ,ότι είναι in, και όχι ντεμοντέ ή περιθωριακός, ταυτόχρονα προωθεί ως λογική συνέπεια την γκλαμουριά και την επίδειξη ισχύος,δηλαδή πιο ''μεσα στα πράγματα'' είναι αυτός που ντύνεται με την τελευταία μόδα,σκάει στο club με το καλύτερο αυτοκίνητο,πέρνει το καλύτερο τραπέζι στην πίστα κτλ..αυτό είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα της άρρηκτης σύνδεσης μεταξύ ψυχαγωγίας-καταναλωτισμού-αποχαύνωσης που φυσικά έχει κοινωνικές και πολιτικές προεκτάσεις.. Όπως αναφέρει ο faidonalkinoos και ο rigas,τα ΔΙΑΜΑΝΤΙΑ κρύβονται σε πολλά εδάφη τόσο σε όλες τις άλλες τέχνες όσο και σε άλλα είδη μουσικής.Κι αυτό είναι το αισιόδοξο όπως λέει ο faidonalkinoos,ότι δεν είναι όλα ΜΗΔΕΝ,δεν είναι όλα ΤΙΠΟΤΑ!Όσο τα ψάχνουμε και τα ανακαλύπτουμε,είτε με καλά βιβλία,είτε με καλές εικόνες,με καλές μουσικές,θέατρο ,κινηματογράφο κτλ τόσο φωτίζουμε με την λάμψη τους το μυαλό μας. Η δική μου ταπεινότητα ασχολήθηκε με μία μόνο πτυχή σε αυτό το άρθρο,ένα μόνο είδος πολύτιμων ήχων κι αυτό ήταν το heavy metal.Οπότε ελπίζω να έχω γίνει κατανοητός 220493(αυτός ο αριθμός που θυμίζει τον αριθμό μητρόου της σχολής μου!) ότι την μουσική και την Τέχνη γενικά την τιμά ο καθένας απ το δικό του μετερίζι κι όχι μόνο το heavy metal φυσικά! Τέλος να διευκρινήσω ότι το heavy metal είναι το αγνό heavy metal κι όχι το metal γενικά καθώς υπάρχουν πολλά παρακλάδια...εδώ παρουσιάστηκαν τραγούδια που υπηρετούν το γνήσιο heavy metal μακρυά από εφήμερες τάσεις που δυστηχώς υπάρχουν και σε αυτό τον χώρο.Είναι η μεταλλική μουσική που βγαίνει απ την ψυχή των δημιουργών της,οι οποίοι δεν το κάνουν ως μέσο βιοπορισμού αλλά από μεράκι και αγάπη πρός την μουσική αυτή και καταθέτουν τα δημιουργήματά τους εξυψώνοντας τους αποδέκτες.. Υ.Γ. Γιώργο,άν είχα άλλο τίτλο ούτε οι μισοί δεν θα το είχαν διαβάσει...δεν είναι παραπλανητικός όμως..είναι η αλήθεια,,πρόκειται για διαμάντια έξω απ την ελληνική πραγματικότητα! Υ.Γ 2! Κλεάνθη τώρα το είδα το σχόλιο σου!!Λοιπόν,αυτό περί μουσικής που προσβάλει το είπα με βάση τον ορισμό της μουσικής σύμφωνα με τον Μότσαρτ,,ότι δηλαδή:«Η μουσική δεν πρέπει να προσβάλλει το αυτί''....βέβαια άλλο εννοούσε αυτός μιάς και η συνέχεια είναι ..''αλλά να είναι ευχάριστη στον ακροατή. .''....αλλά το προσάρμοσα στα δικά μου πιστεύω,,ότι δηλαδή η μουσική δεν πρέπει να προσβάλει την νοημοσύνη του ακροατή.....απο εκεί και πέρα φυσικά και δεν μπορούμε να κλείσουμε τα αυτιά μας σε όλα αυτά που ακούγονται γύρω μας και ανάλογα με την περίσταση τα ακούμε κι αυτά....αλλά μέχρι ένα σημείο..... |
| #20590 / 21.07.2010, 06:18 Ακουσα όλα τα τραγούδια που δημοσιεύονται στο άρθρο και, με εξαίρεση αυτό το PERLEPE (?!), νομίζω οτι είναι πολύ καλές προτάσεις για να μπει κάποιος και λίγο παραμέσα στην συγκεκριμένη μουσική σκηνή... Γιατί όπως λέει και ο Ozzy: Leave me alone Don't want your promises no more 'Cause rock and roll Is my religion and my law Won't ever change, May think it's strange You can't kill rock 'n roll It's here to stay... (translate.google.com για όσους χρειαστεί να μεταφράσουν τους στίχους) |
| #20670 / 04.08.2010, 13:19 / Αναφορά Παιδια καλησπερα!!! Δε θελω να μακρηγορησω και θα πω οτι συμφωνω απολυτα για την παρακμη της ελληνικης πραγματικοτητας αλλα και γενικοτερα της μουσικης. Αλλα δε μπορω να καταλαβω που βρισκονται ακριβως τα μουσικα διαμαντια. Θα παραδεχτω οτι δεν ακουω αυτο το ειδος μουσικης, εκτος απο ελαχιστες εξαιρεσεις Metallica, Queensryche και διαφορα αλλα. Ενω εκτιμω την προσπαθεια, το χρονο και την προσπαθεια που εχουν δωσει τα παιδια στα διαφορα συγκροτηματα, δε μπορω να κατανοησω που ειναι η διαμαντοσκονη. Το μονο που ακουγεται ειναι σκαλες στις ταστιερες, γλυκαναλατες μπαλαντες (οπου το αγορι αφου εχει παλεψει με δρακους και μαγισσες βρισκει το κοριτσι) και μια αρρωστημενη εμμονη με το μεσσαιωνα. Προσπαθουν τα παιδια αλλα το μονο που καταφερνουν ειναι απλως να παιζουν αυτο που τους αρεσει και τιποτα αλλο. Αυτη η αναπαραγωγη δεινοσαυρικων ειδων ειναι κατ εμε εμετικη και βαρετη. Δεν υπαρχει ουτε δυναμικη ουτε μουσικοτητα ουτε τιποτα (ζητω συγνωμη για τη σκληρη γλωσσα). Προς θεου δε τα λεω αυτα για ολη την Metal σκηνη. Χαρακτηριστικο παραδειγμα μοντερνου ειναι οι Dream Theater. Ενω ειναι metal γενικοτερα εχουν ασχοληθει και με αλλα ειδη. Τους ενδιαφερει να ψαχνονται. Οι δικοι μας απλως αναπαραγουν και ασχημα. Πολυ ασχημα!!! Οταν ημουν 16 χρονων τρελαινομουν με το καθετι μεσσαιωνικο αλλα περασε αυτη η φαση. Τωρα θα ρωτησει καποιος γιατι εχω την αναγκη να πω αυτα τα πραγματα αφου ουτε αυτη τη μουσικη ακουω ουτε συμφωνω γενικοτερα. Τα γραφω γιατι πραγματικα θα ηθελα να μου πει καποιος, πως πολεμας την καταπτωση και την παρακμη παιζοντας κακεκτυπα ξενων συγκροτηματων. Τελικα εγραψα αρκετα αλλα πιστευω φιλοι μου οτι αυτος ο αποπροσανατολισμος που ειναι χαρακτηριστικος της εποχης μας, εχει χτυπησει και εδω σε διαφορετικη μορφη. Ευχαριστω!!! |
To πιο διαχρονικό άλμπουμ όλων των εποχών
Νέος δίσκος από τον Πάνο Μπούσαλη - Σεμπρεβίβα
Μια βουτιά απ' το ''Κατάστρωμα'' του Κωστή Μαραβέγια
Σκέψεις για τον τελευταίο δίσκο του Παύλου Παυλίδη 
Ματωμένα Ρόδα: “Γράφοντας το Τέλος” (ή αλλιώς: Το Σκοτάδι που Φωτίζει)
