30 Τραγούδια - Γιάννης Κωνσταντινίδης

Το πρόγραμμα ακρόασης χωρίζεται σε τρεις κύκλους τραγουδιών, από διαφορετικές χρονικές περιόδους:

Πέντε τραγούδια της προσμονής (σε ποίηση του Ινδού Ραμπιντρανάθ Ταγκόρ, 1861-1941), πέντε της αγάπης (δημοτική ποίηση 1930-1931) και είκοσι τραγούδια του ελληνικού λαού (δημοτική ποίηση 1937-1947), όλα του Γιάννη Κωνσταντινίδη.

Ο Γιάννης Κωνσταντινίδης αποτελεί ιδιάζουσα περίπτωση για την ελληνική μουσική αφού υπηρέτησε με την ίδια αφοσίωση δυο διαφορετικές εκφράσεις της: τη λόγια και την ελαφρά. Μάλιστα χρησιμοποιούσε το ψευδώνυμο Κώστας Γιαννίδης ως συνθέτης ελαφράς μουσικής με σκοπό να κερδίσει τα προς το ζην.

Η ηχογράφηση έγινε τον Ιούλιο του 1995 στην αίθουσα Δημήτρης Μητρόπουλος του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών και την διεύθυνση παραγωγής υπογράφουν η Σόνια Θεοδωρίδου και ο Θεόδωρος Ορφανίδης.

Ο Γιάννης Κωνσταντινίδης υπήρξε από τις πιο διακεκριμένες προσωπικότητες της Ελλ. Μουσικής του 20ού αι. (τόσο της "κλασικής" όσο και της "ελαφράς", στην οποία διέπρεψε με το ψευδώνυμο "Κώστας Γιαννίδης"). Ήταν συνθέτης, πιανίστας και μαέστρος.

Γόνος εύπορης οικογένειας (με καταγωγή από τη Ζαγορά Πηλίου) ήρθε από πολύ μικρός σε επαφή με τη μουσική και πήρε τα πρώτα μαθήματα πιάνου και αρμονίας στη Σμύρνη από τον Δημοσθένη Μιλανάκη. Τις παραμονές της Μεγάλης Καταστροφής του 1922 κατέφυγε με περιπετειώδεις συνθήκες στη Γερμανία και επί δεκαετία σπούδασε μουσική, αρχικά στη Δρέσδη με τον Γ.Γ. Μράσζεκ και μετά στο Βερολίνο (στην Ανώτατη Μουσική Ακαδημία και στο Ωδείο "Στερν") μαθητεύοντας στους: Καρλ Ραίσλερ (πιάνο), Πάουλ Γιουόν (ανώτερα θεωρητικά και σύνθεση), Καρλ Έρενμπεργκ (διεύθυνση ορχ.) και Κουρτ Βάιλ (ενορχήστρωση).

Στο Βερολίνο συνδέεται φιλικά με τον Ν. Σκαλκώτα, ενώ αναγκάζεται για λόγους βιοπορισμού να παίζει πιάνο σε καμπαρέ, θέατρα, "ντάνσιγκ", κινηματογράφους (εποχή "βωβού") και ραδιόφωνο. Πρωτοεμφανίζεται ως συνθέτης στο Θέατρο του Στράλσουντ (Βορεια Γερμανία) με την οπερέτα "Το μικρόβιο της αγάπης" (1927). Το φθινόπωρο του 1931 φεύγει από τη Γερμανία και εγκαθίσταται στην Αθήνα, όπου επί 30 ολόκληρα χρόνια εργάζεται για λόγους βιοποριστικούς στο μουσικό θέατρο και γενικά, στον ελαφρό χώρο (παίρνοντας το ψευδώνυμο "Κώστας Γιαννίδης", για να μην συγχέεται με τον συνθέτη Γρηγόρη Κωνσταντινίδη, που ήδη είχε καθιερωθεί στον ίδιο χώρο).

Το 1962 αποσύρθηκε οριστικά από τον ελαφρό χώρο και ασχολήθηκε με το κλασικό του έργο που, βασισμένο στο δημοτικό τραγούδι, εμπλούτισε την Εθνική Σχολή με σελίδες αριστουργηματικής σαφήνειας και ομορφιάς. Το 1984 έσβησε σεμνά και αθόρυβα, όπως ακριβώς είχε ζήσει. Σήμερα, εκτιμώντας συνολικά τη "διχασμένη" του δημιουργία, ανακαλύπτουμε έναν συνθέτη πρώτου μεγέθους. Τόσο ως "Κώστας Γιαννίδης" (με τις 50 οπερέτες, τις πολυάριθμες επιθεωρήσεις, τα διεθνή βραβεία ελαφρού τραγουδιού και τα αμέτρητα πανελλήνια "σουξέ") όσο και ως Γιάννης Κωνσταντινίδης εμφανίζεται παντού και πάντοτε απόλυτος κυρίαρχος των εκφραστικών μέσων που μεταχειρίστηκε.

Ιδιαίτερα στις κλασικές του συνθέσεις (που δυστυχώς είναι ολιγάριθμες) μας αποκαλύπτεται ένας καλλιτέχνης σπάνιας ευαισθησίας και κατάρτισης, προικισμένος με αστείρευτη μελωδικότητα, με αρμονική τελειότητα και ενορχηστρωτική σοφία.

Διαβάστε πλήρες βιογραφικό