Η φυσαρμόνικα δεν πήγε (ποτέ) στον Παράδεισο

Δεν επιθυμώ να κρίνω την όλη προσπάθεια, αλλά δεν μπορώ να μην επισημάνω την παντελή και εκκωφαντική απουσία από τα τραγούδια της παράστασης που έχουν παρουσιαστεί από τηλεοράσεως, της φυσαρμόνικας, που τόσο όμορφα έπαιζε ο ίδιος ο Σακελλάριος και που χρωμάτιζε πολλά από τα τραγούδια που είχε γράψει μαζί με τον Μάνο Χατζιδάκι.

Σε ένα έργο που μιλάει για το μεγάλο και πολύπλευρο ταλέντο του Αλέκου Σακελλάριου, μου φαίνεται τόσο ακατανόητο να ακούω αυτά τα τραγούδια του χωρίς τη φυσαρμόνικα, όσο θα ήταν και αν σε έργο για τη ζωή του Βαμβακάρη θα έπρεπε να ακούσω τα τραγούδια του με κιθάρα! Πώς θα του φαινόταν του ίδιου τα τραγούδια του χωρίς τη φυσαρμόνικά του;

Ο Αλέκος Σακελλάριος ήταν πολύ μεγάλο ταλέντο, πολύπλευρος, δημιουργικός, ευρηματικός, αλλά και γνήσια λαϊκός. Άνθρωπος της παρέας. Όλα αυτά αποτυπώνονται και από το όργανο που έπαιζε, τη φυσαρμόνικα. Πώς είναι δυνατόν να παραβλέπεται μία πτυχή του ταλέντου του και του χαρακτήρα του, ως να ήταν κάτι το ασήμαντο;

Ο μεγάλος Μάνος Χατζιδάκις, αξιοποίησε και αυτή την πτυχή του ταλέντου του Σακελλάριου, χαρίζοντάς μας αυτό το ιδιαίτερο χρώμα που έχουν τα τραγούδια από τις ταινίες του, και μας έμαθε να αγαπάμε και το λαϊκό όπως και το έντεχνο. Γιατί εκείνος καταλάβαινε το αυθεντικό και το καλό όπου το έβρισκε.

Κι όταν κάποτε του είπαν οι μουσικοί του ότι η φυσαρμόνικα ήταν φάλτσα (!) τους απάντησε: "- Κύριοι χορδίστε τα όργανά σας πάνω στη φυσαρμόνικα". Γι' αυτό ήταν μεγάλος!  Δυστυχώς, πολύ λίγα καταλάβαμε. Θα χρειαζόταν δέκα ζωές για να μας μάθει όσα μόνο εκείνος καταλάβαινε και να μπορέσει (όπως το μπουζούκι)  να  πάει και η φυσαρμόνικα - έστω και για λίγο - στον Παράδεισο.

Νομίζω ότι κι ο ίδιος ο Αλέκος εκεί ψηλά που βρίσκεται, λίγη φυσαρμόνικα θα ήθελε να ακούσει, από αυτή τη γλυκιά, την παραδεισένια, που έπαιζε και κείνος. Η άλλη η βραχνή, θα εξακολουθεί αιώνια να παρηγορεί όσους βρίσκονται στην άλλη πλευρά του ουρανού.