Η μουσική στα τουρκικά σήριαλ ως ένα από τα συστατικά επιτυχίας τους

Θα συμφωνήσω κι εγώ με τον προλαλήσαντα, που συμφώνησε με τον προ-προλαλήσαντα!

Οπωσδήποτε, ο τίτλος του άρθρου είναι ελαφρώς αναντίστοιχος με το κυρίως θέμα του άρθρου, εφόσον πρόκειται για τα χαμηλά επίπεδα καλλιτεχνικής εκπαίδευσης στην Ελλάδα και όχι στη μουσική επένδυση των τουρκικών τηλεοπτικών σειρών.

Επιπλέον, το άρθρο ξεκινάει με αναφορά στο Μίκη Θεοδωράκη, ο οποίος "μίλησε για την ανάγκη της διατήρησης της καλλιέργειας της τέχνης στις μέρες μας, καθώς η τέχνη μπορεί να μας συνδράμει ηθικά και ψυχικά, ειδικά στους χαλεπούς καιρούς που περνάμε τα τελευταία χρόνια", δήλωση με την οποία συμφωνώ απολύτως. Ωστόσο, ως τελική ιδέα στο άρθρο προωθείται η άποψη να μετατραπεί η καλλιτεχνική δημιουργία σε "μπίζνα" που, ενδεχομένως, θα μας ξελασπώσει, εμπορευόμενοι ως χώρα την τέχνη σαν φοροεισπρακτικό μηχανισμό! Κι αναρωτιέμαι... ή μάλλον λέω ξεκάθαρα πως αυτή η αντίφαση, μόνο τέχνη δεν θα δημιουργήσει!

Εξακολουθώ να μην καταλαβαίνω τα σχόλια στην άποψη του άρθρου. Θα ζητήσω για άλλη μια φορά από τους προλαλήσαντες να με διαφωτίσουν.

Πράγματι, θεωρώ ότι οι εκκολαπτόμενοι μουσικοί και όχι μόνο από τα μουσικά σχολεία βέβαια, πρέπει να έχουν στόχο τη θέση τους στη μουσική βιομηχανία που δεν καταλαβαίνω γιατί αποκαλείτε με τον απαξιωτικό όπως μου φαίνεται όρο 'μπίζνα'. Δηλαδή ποια άλλη θα πρέπει να είναι η κατεύθυνση των παιδιών που μαθαίνουν μουσική; Και δεν το θέτω ως ρητορική ερώτηση, περιμένω κάποια απάντηση, όχι μόνο άρνηση.

Φυσικά και ο φυσικός χώρος της μουσικής είναι το σανίδι και η έκθεση στο κοινό και τα φώτα της δημοσιότητας. Αλλιώς μιλάμε για μουσική για την παρέα μας;

Αν βγουν χρήματα από αυτή τη διαδικασία τόσο το καλύτερο. Μήπως είναι κανείς ερωτευμένος με την ένδεια που λέγαμε; Επίσης, από που θα καλυφθεί το κόστος οργάνων, μηχανημάτων, όσων χρειάζονται τα μουσικά έργα για να υπάρξουν; Από το χαρτζηλίκι της γιαγιάς;

Και γιατί να μην μας ξελασπώσει τώρα και στο μέλλον μια βιομηχανία της τέχνης; Έχει κανείς αντίρρηση σε αυτό; Οι Rolling Stones που αναφέρονται στο άρθρο δεν είναι τέχνη; Οι Pink Floyd με τα εκατομμύρια των πωλήσεων δεν έκαναν τέχνη; Ποιο έκαναν τέχνη; εκείνοι που 'ζούνε τις μικρές τους ιστορίες στο κέντρο και τις συνοικίες;' Επίσης, δεν είναι καλύτερα να μας ξελασπώσει η βιομηχανία της τέχνης, παρά η βιομηχανία του τσιμέντου, ή των πετροχημικών ας πούμε;

Όσο για την ηθική και ψυχική συνδρομή που επικαλείται ο Θοδωράκης, θα μπορούσε ο φίλος travelogue να μας δώσει ένα πρακτικό παράδειγμα; Εγώ προσωπικά μεγάλωσα ακούγοντας κυρίως rock και tzaz μουσικές, που με συνέδραμαν ψυχικά και ηθικά τα μέγιστα. Μιλάμε δηλαδή για το mainstream της μουσικής βιομηχανίας και πιστεύω ότι οι περισσότεροι αναγνώστες τα ίδια ακούσματα θα έχουν. Αυτά τα ίδια ακούσματα που ξορκίζουν ως προϊόντα της 'μπίζνας' που προαναφέραμε. 

Είναι ξεκάθαρο ότι δεν καταλαβαινόμαστε. Μου αποδίδεις πράγματα που δεν έγραψα και αυτό σίγουρα δεν συμβάλλει στη συνεννόηση. Το ότι υπάρχουν πολλοί που δεν βλέπουν τη μουσική ως εργασία δεν λέει τίποτα απολύτως. Υπάρχουν και άλλοι πολλοί που την βλέπουν έτσι και είναι πολύ καλοί επαγγελματίες, όπως αυτοί που ανέφερα ενδεικτικά. 

Εσύ μπορεί να πεις στο παιδί σου ότι θεωρείς σωστό και μαγκιά σου. Που αναφέρθηκε όμως ότι πρέπει να γίνει κάποιος μουσικός γιατί ο Πλούταρχος... κλπ κλπ; (Επίσης, έχεις παιδί, ή συζητάμε ακαδημαϊκά;)

Έχεις κάποιο πρόβλημα με τα χρήματα; Εγώ όχι. Πολύ καλά κάνουν όσοι τραγουδάνε στο μπάνιο τους, όπως και όσοι παίζουν στο δρόμο, ή σε μπαράκια για 20Ε. Ας συνεχίσουν να το κάνουν και θα τους χειροκροτήσω, όπως το έχω κάνει πολλές φορές. Νομίζω όμως ότι είναι καλύτερα για έναν μουσικό, όπως και για οποιονδήποτε να ζει από αυτό που του αρέσει και να μην είναι αναγκασμένος να κάνει άλλα πράγματα για να χρηματοδοτήσει το πάθος του. Φυσικά αν η μουσική του δεν μπορεί να ξεφύγει από το μπάνιο ή τα μπαράκια, τότε είναι μόνο για εκεί. Και αυτό δεν έχει τίποτα το μεμπτό, όπως όμως δεν έχει και η επιτυχία και το οικονομικό της αντίκρυσμα.

Δεν καταλαβαίνω τη φράση 'παράδειγμα για τη μουσική είναι η ίδια η τέχνη'. Επίσης ποιοι είμαστε 'εμείς' που 'μας' γεμίζει η μουσική; Εμένα με γεμίζει άλλη μουσική από ότι εσένα και από ότι έναν δεκάχρονο κ.ο.κ. Από που και ως που αποφασίζεις ότι υπάρχει μουσική για τον κάλαθο των αχρήστων; Και όλοι αυτοί που ακούνε Πλούταρχο; Μήπως πρέπει να τους πετάξουμε και αυτούς στον κάλαθο;

Το άρθρο αναφέρεται στο οικονομικό μέγεθος της μουσικής και όχι σε αοριστολογίες και θεωρίες περί του τι είναι μουσική. Και είναι ξεκάθαρο και σαφέστατο. Αυτό, για οποιονδήποτε καλόπιστο αναγνώστη, δεν σημαίνει ότι αυτό είναι το μοναδικό μέγεθος που αφορά τη μουσική ως τέχνη. Εγώ όμως δεν αναφέρθηκα σε κάτι άλλο. Και για το τι είναι τέχνη, βρίσκω πολύ απόλυτες τις απόψεις σου. Ακούγεσαι πολύ σίγουρος για ένα θέμα που έχει απασχολήσει και συνεχίζει να απασχολεί από φιλοσόφους μέχρι θεράποντες της τέχνης και από δασκάλους μέχρι μαθητές και όχι μόνο. Βλέπω όμως ότι εσύ έχεις καταλήξει στο ζήτημα.

Τα συγκροτήματα που αναφέρεις είναι σχεδόν άγνωστα, αλλά όπως είπα, υπάρχουν και άλλα, πολύ γνωστά. Εσύ πιστεύεις ότι τα άγνωστα κάνουν καλύτερη τέχνη από τα γνωστά; 

Το τι δεν θα έλεγες στον μαθητή, (είσαι δάσκαλος ή μιλάμε πάλι ακαδημαϊκά;) το καταλάβαμε από την προηγούμενη συμβουλή. Δεν μας είπες όμως τι θα του έλεγες. Θα τον συμβούλευες να ζήσει σαν ρεμπέτης και να πεθάνει φτωχός; Και από που συνάγεται ότι υποστήριξα ότι αυτοί δεν έκαναν μουσική;

Ο γεωργός, ο σουβλατζής δεν μπορεί να είναι ανήσυχοι άνθρωποι;

Τώρα, φυσικά και είναι διαφορετικός ο τρόπος διάδοσης της μουσικής, αλλά η Μπιγιονσέ, η Λαίδη Γκάγκα, η Γουάινχάους, η Αντέλ, παιδιά της σημερινής εποχής είναι και ανάμεσα στα ριάλιτι και τους άλλους θορύβους ξεχώρισαν και πέτυχαν. Και ο Παντελίδης και ο κάθε Παντελίδης έχει το κοινό του, αυτό το κοινό που έδωσε δουλειά και έκανε γνωστούς μουσικούς που με κινητήρια δύναμη το χρήμα των σκυλάδικων έκαναν τη δική τους πορεία στο είδος που αγαπούσαν. Γιατί θεωρείς ότι έχεις το δικαίωμα να απαξιώνεις με αυτό τον επιτιμητικό τρόπο όλους αυτούς τους ανθρώπους; Και τι θα απαντούσες αν κάποιος από αυτούς σου έλεγε ότι η μουσική που ακούς εσύ είναι για τα σκουπίδια, όπως πολύ προσβλητικά και απαξιωτικά έγραψες εσύ;

ΥΓ. Τα έντονα γράμματα δείχνουν εκνευρισμό; Αν απαντήσεις με έντονα, θα το γυρίσω κι εγώ στα κεφαλαία.. 

Kαλησπέρα xray, Λουκά, Θανάση και Παναγιώτη. Αγαπητέ/-ή xray, καλώς ήρθες στην μουσική μας κοινότητα. Θα προσπαθήσω να σου εξηγήσω τι κατάλαβα από την ανάγνωση  του άρθρου σου και των σχολίων των υπόλοιπων μελών του ΜΗ. Από τον τίτλο του άρθρου, περίμενα να επιχειρηματολογείς για τους Τούρκους μουσικούς και την μουσική που ντύνουν τη κάθε σκηνή του σήριαλ. Αντί για αυτό παραθέτεις εφτά παραγράφους για τα μουσικά σχολεία και τη δευτεροβάθμια μουσική εκπαίδευση της Ελλάδας. Μετά παραθέτεις το παράδειγμα των Rolling Stones και αμέσως επανέρχεσαι στα τούρκικα σήριαλ. Αναφέρεσαι στη συνέχεια στους Έλληνες σκηνοθέτες και επανέρχεσαι στην Ελληνική μουσική παιδεία. Επίσης, παραβάλλεις μια παράγραφο για τον ελληνικό και ξένο κινηματογράφο και μετά προτείνεις λύσεις, συνδέοντας την εκπαίδευση με τη παραγωγική διαδικασία. Αυτή τη μη αλληλουχία των παραγράφων του άρθρου σου, θέλησα να σου υποδείξω. Η γνώμη μου είναι ότι για την άσκηση κάθε επαγγέλματος είναι απαραίτητη η κατάλληλη εκπαίδευση, κατάρτιση και συνεχής ενημέρωση στο αντικείμενο, που ο καθένας έχει σπουδάσει. Πέραν όμως αυτών των προϋποθέσεων, αναγκαίο είναι ο καθένας μας να έχει μια γενικότερη παιδεία και όσο το δυνατό σφαιρικότερη αντιμετώπιση των γεγονότων. Όσον για τη μουσική βιομηχανία αυτή δεν απαιτεί μόνο μουσική παιδεία, η οποία αφορά κυρίως το τι φαίνεται στη σκηνή. Όπως μαρτυρεί η λέξη "βιομηχανία" απαιτούνται και άλλοι κλάδοι επιστημών για να προχωρήσει μπροστά. Αυτά είχα να πω σε πρώτη φάση, χαίρομαι πραγματικά για την προσπάθεια σου αυτή και είμαι στη διάθεση σου για κάθε περαιτέρω διάλογο. Αυτή τη διάθεση για διάλογο έχουν όλα τα μέλη του ΜΗ και εδώ ισχύει το ρητό: "Το ένα χέρι νίβει το άλλο και τα δυό το πρόσωπο". Μόνο έτσι προχωράμε μπροστά. Ευχαριστώ για το άρθρο σου και σε ευχαριστώ για τη καλοπροαίρετη κριτική σου στα λόγια μου. Ε.Σ.

Φίλε xray,

Δεν νομίζω οτι ο Θανάσης, με του οποίου την τοποθέτηση συμφωνώ, σταμάτησε το σχολιασμό επειδή δεν μπορεί να κάνει διάλογο λόγω της διαφωνίας. Είπε την άποψή του επαρκώς τεκμηριωμένα, όπως κι εσύ τη δική σου. Έπεσαν τα σχετικά αντεπιχειρήματα ένθεν κι ένθεν. Θεωρώ πως οι λοιποί αναγνώστες έχουν υλικό απόψεων από εσάς για να βγάλουν τα συμπεράσματά τους  σε συνδυασμό και με τις δικές τους απόψεις ή να τοποθετηθούν κατά το δοκούν.

Να σου θυμίσω μόνο ότι συμφώνησα με τη δήλωση του Θεοδωράκη που αναφέρεις. Όμως, επειδή σε ένα σχόλιό σου μου ζήτησες πρακτικά παραδείγματα σχετικά με την ψυχική και ηθική συνδρομή της τέχνης, θέλω να αναφέρω ενδεικτικά 1-2 θεατρικές παραστάσεις όπως του Μπέρτολτ Μπρεχτ (π.χ. Ο αφέντης Πούντιλα και ο δούλος του Μάτι) ή του Κώστα Βάρναλη (Το φως που πάντα καίει). Α, και κάποια μουσικά έργα, μιας και μιλάμε για μουσική, "Άξιον εστί" του Μίκη Θεοδωράκη σε ποίηση Οδυσσέα Ελύτη, "Χρονικό" του Γιάννη Μαρκόπουλου  σε ποίηση Κ.Χ. Μύρη.

Δεν θα μπω σε περαιτέρω διευκρινήσεις του λόγου ψυχικής και ηθικής συνδρομής των ανωτέρω, εφόσον αυτό είναι ένα εντελώς διαφορετικό και μεγάλο θέμα για να αναλυθεί εδώ.

Όπως και να 'χει, το γεγονός ότι μπήκες στη διαδικασία να εκθέσεις τις απόψεις σου είναι σημαντικό και σε τιμάει.

Εφόσον συνεχίσεις το ταξίδι σου στην κοινότητά μας και γράφεις στο περιοδικό, στα forum κτλ, θα διαπιστώσεις κι εσύ πόση διάθεση για διάλογο υπάρχει, όπως είπε σωστά και η Ευαγγελία. Η συμμετοχή των μελών στα forum, αλλά και στους σχολιασμούς των άρθρων, το αποδεικνύουν περίτρανα νομίζω.

Την καλημέρα μου!

Αγαπητέ xray, χαίρομαι για την απάντησή σου. Ο Παναγιώτης-Travelogue με πρόλαβε και απάντησε κατά το ήμισυ, από αυτά που ήθελα να σου πω. Η φράση μου ότι : "τη διάθεση για διάλογο έχουν όλα τα μέλη του ΜΗ" συνεχίστηκε με το ρητό: "Το ένα χέρι νίβει το άλλο και τα δυό το πρόσωπο". Το συμπληρώνω με τη φράση ότι δεν είναι ίδια όλα τα δάκτυλα του ενός χεριού. Αυτή η διαφορετικότητα μας κάνει ξεχωριστούς, μοναδικούς, αλλά δεν σταματάνε να είμαστε μέλη μιας ομάδας ή κοινότητας ή κοινωνίας. Ε.Σ.

Νόϊζ, το δεύτερο ποστ σου για πολλά λάϊκ .... ''Ελληνικά 2013 ''

Xray, η επένδυση που κάνει η πολιτεία (και όχι το κράτος) στον πολιτισμό και τις τέχνες δεν έχει σκοπό την άμμεση απόδοση σε χρήμα αλλά την σταδιακή βελτίωση του επιπέδου ζωής, του δικού μας και κατα συνέπεια του κόσμου όλου, σιγά σιγά.

Αυτό που μας έκανε πραγματικά τη μεγαλύτερη ζημιά και έγινε τόσο άχαρη η ζωή και τόσο άδειοι-ψέυτικοι-ανικανοποίητοι  οι άνθρωποι -και οι καλλιτέχνες ακόμη περισσότερο- είναι αυτή η λογική του μάθε να πουλάς τον εαυτό σου, φτιάξε ενα καλό πακέτο και πούλα τις δεξιότητες σου και τα χαρίσματα σου, την ομορφιά σου στη καλύτερη δυνατή τιμή.

Να μη το κουράσω άλλο, ο πλούταρχος και ο παντελίδης είναι αυτοί που είναι γιατί τους πουλήσαν μεθοδικά γιατί λειτούργησε ολόκληρη μηχανή για να πετύχει το deal, γιατί είναι εύκολο. Στο κάλαθο των αχρήστων φυσικά φίλε μου και η ιστορία θα το δείξει, όπως το βλέπεις σε μικρότερη κλίμακα να συμβαίνει με όλο αυτό το συφερτό που τη μια βδομάδα είναι ακριβοπληρωμένοι σταρ και την άλλη μπαςκλας-πασέ, ποιός έιπαμε ????

Ααααα...Μια φίλη Αμένισσα μου είπε πως η μουσική που παίζεται στα εισαγώμενα σήριαλζ..είναι κυρίως αρμένικη....δε τόψαξα κιόλας, αλλά μιας και το άκουσα το μοιράζομαι.