Είναι παρηγοριά και εκτόνωση η μουσική ή εφαλτήριο;

Ένας γενναίος άνθρωπος έφυγε από κοντά μας. Δυστυχώς δεν είχα υπ' όψη μου το blog του, ένα ημερολόγιο που δίνει πραγματικά άλλες διαστάσεις στην καθημερινότητα τόσο του ίδιου, όσο και των αναγνωστών του, πράγμα που μπορεί να δει κανείς από τα σχόλια που αξίζουν επίσης πολλά.

Ένας απ' τους λόγους της ανάρτησης, είναι η αγάπη του Γιώργου για τη μουσική, που έμεινε μια από τις τελευταίες του απολαύσεις, μια και ο καρκίνος του είχε στερήσει σιγά - σιγά τη δυνατότητα να διαβάζει μεταξύ άλλων.

Η κατάθεση της ψυχής του και το χιούμορ του είναι ότι πιο συγκλονιστικό έχω διαβάσει, όχι μόνο τον τελευταίο καιρό και πιστεύω ότι η αξία του δεν περιορίζεται στο προσωπικό δράμα του Γιώργου. 

Δεν θέλω, ούτε μπορώ να γράψω περισσότερα.

Μπείτε και στο blog, διαβάστε και σχόλια. Πρόκειται για μια ξεχωριστή πραγματικότητα.

http://www.georgekant.com

Αντίο φίλε.

POSTED ON ΦΕΒ 12, 2013

Τελευταία photo ΠΡΙΝ τις ακτινοβολίες…

Απίστευτο αλλά φτάνουμε λοιπόν στην νέα χημειοθεραπεία που λέγεται RICE (κανονικά είναι τρεις κύκλοι χημειοθεραπείας ανά 21 μέρες) και, εφόσον βρεθεί ο ασθενής επιτέλους μετά από τόσες υποτροπές σε ύφεση, προχωράνε με αυτόλογη μεταμόσχευση στον οργανισμό σου. Άλλη μία διαδικασία δύσκολη που κρατάει καιρό, αλλά δείχνει να δουλεύει αρκετά καλά μετά για το μέλλον και την ενδυνάμωση του immune system σου.

Εγώ άκουγα για RICE και έλεγα ότι θα με ταΐζουν ρύζι, θα σκάει ο Μίστερ Μιγιάγκι στο δωμάτιο του νοσοκομείου να με λέει Ντάνιελ Σαν και να καθαρίζουμε πατώματα σε στυλ «καράτε κιντ», ώσπου η απόλυτη ψυχική μου ηρεμία να ξεφουσκώσει τους όγκους που εξέχουν σε κλείδα, στέρνο και στήθος. Αντιθέτως με την Rice έγινε άλλη μια φορά το αναμενόμενο με εμένα. Δηλαδή, ένα μίκρυνε, ένα μεγάλωσε, ένα παρέμεινε ίδιο, μετά όλα έλαβαν μια περίεργη έξαρση πόνου και παράλληλα όπως πάντα χτύπησε η κεφάλα μου και έπρεπε να αντιμετωπιστεί αυτό πλέον και το Rice να μπει στο φάκελό μου ως άλλη μια θεραπεία που παγώνει άδοξα στον πρώτο της κιόλας κύκλο και να δούμε πως θα δράσουμε συντηρητικά.

Ας τα πάρουμε από την αρχή, όμως, γιατί καθώς ο οργανισμός μου γενικά έναν χρόνο είχε απορρίψει κάθε χημειοθεραπεία, πρώτου τύπου, salvage τύπου, κεφαλιού, στέρνου, παρόλο που φάνηκε ακραία δυνατός σε όλες αυτές τις χημείες από άποψη παρενεργειών και καταστροφής οργάνων, η rice ήταν ένα δύσκολο χαρτί. Στα νοσοκομειακά πρωτόκολλα, φυσικά των χημειοθεραπειών αυτά, ακολουθείς μια καταστροφή του οργανισμού σου. Βλέπεις ο καρκίνος είναι τεράστιο θέμα, θα αναλύσω την σωστή οπτική σε άλλο άρθρο. Όταν δεν έχεις χρόνο όπως εγώ που ήμουν στο παρά πέντε εξαρχής , υπάρχει αυτό το πρωτόκολλο. Φυσικά υπάρχουν και οι ακτινοθεραπείες που κάνω σήμερα και θα αναλύσω σύντομα.

Εισαγωγή, λοιπόν, για άλλον έναν ολόκληρο και παραπάνω μήνα στο Λαϊκό Νοσοκομείο. Τελικά, με τόσο Λαϊκό, εγώ Κιάμο έπρεπε να ακούω και όχι Pearl Jam. Η rice είχε και ένα φάρμακο που λέγεται «πλατίνα». Κλασικά ρωτούσα ερωτήσεις σημαντικές τις νοσοκόμες για το αν θα ξυπνήσω με μαλλί πλατίνα ή αν το επόμενο μου cd θα γίνει πλατινένιο, αν την πλατίνα την έπαιρνε και ποτέ ο Μισέλ Πλατινί και αν έχει να κάνει με την πλάτη. Κάπου εκεί μου άρχισαν οι νοσηλεύτριες τα αναλγητικά πόνου τύπου tramal, μάλλον για να βγάζω τον σκασμό. Παρενέργειες δεν είχα όπως πάντα φυσικά. Όλα οκ εκτός του ότι, όπως προείπα εξαρχής στο πιο άναρχο άρθρο μου συντακτικά ως τώρα, η rice δεν δούλεψε. Οπότε δεν θα αναλύσω τον μήνα μέσα στο Λαϊκό που είχε πολλά και διάφορα άλλα, θα πάμε προς την έξοδο μου από εκεί, που έγινε με άσχημο τον τρόπο. Όπως είπα, όλα κόπηκαν στην μέση και πάλι, και δεν φτάσαμε στην κουβέντα της δεύτερης rice, γιατί χτύπησε η κεφάλα μου το κεντρικό μου νευρικό σύστημα. Τι εννοώ;

Ξαφνικά, αρχίζω να μην βλέπω σωστά. Προσπαθούσα να διαβάσω ένα βιβλίο και τα γράμματα μοιάζανε με μακαρόνια. Και δεν έφταιγε η γραμματοσειρά, όχι. Κοιτούσα τηλεόραση, έκλεινα το ένα μάτι, κομπλέ, το ίδιο και το άλλο, αλλά και με τα δύο μαζί χάος. Μετά σκάσανε ζαλάδες. Αστάθεια τρελή σε βάδισμα δεξιάς μεριάς, ένιωθα γενικά βάρκα, περπατούσα σαν βάρκα και προσεχτικά. Οπτικά και κινητικά, δηλαδή, μέσα σε 10 μέρες όλα πήγαν σε ένα ποσοστό 40% ενός κανονικού ανθρώπου. Το πρόβλημα ήταν ότι πλέον δεν είχες να κάνεις και τίποτα, σε περιόριζε παντού αυτό. Έτσι μείνανε τα κείμενα πίσω, έμεινα και εγώ πίσω, αλλά ήρεμος με όση μουσική μπορούσα και υπομονή. Την έχω γαϊδουρινή, την υπομονή. Πάλι καλά. Έμπαινα από κανένα κινητό, π.χ., και μου έστελνε κάποιος ένα μήνυμα και σκεφτόμουν «πού να ξέρει ο άλλος τώρα ότι εγώ του γράφω με το ένα μάτι κλειστό για να βλέπω καλύτερα, σαν Κύκλωπας». Περίεργες καταστάσεις που πάλι καλά ως τριτοδεσμίτης (τρομάρα μου) είχα αγαπήσει μέσα από Όμηρο και τέτοια κόλπα.

Εκεί κάπου, σε όλη αυτή την πτώση του κεντρικού μου συστήματος, έσκασε και η έξαρση του στέρνου με νευρόπονους που δεν μπορώ να αναλύσω, κάποια πράγματα, αν δεν τα ζήσεις, δεν τα γνωρίζεις πραγματικά. Όπως και την απέραντη ομορφιά της αγάπης, μια λέξης που προσπαθεί να καταπιέσει τόσα συναισθήματα σε πέντε μόνο γράμματα. Δεν χωράνε ρε φίλε, έλεος. Κάντε μια μεγαλύτερη λέξη, π.χ., Αγαπησιμόλη.

Πάντως, σε εκείνο το σημείο μπήκα για πρώτη φορά στην ζωή μου σε ένα μικρό αλλά αναγκαίο mode παυσίπονων καταστάσεων. Έτσι, όταν οι νευρόπονοι είχαν φτάσει σε κάθε κόκαλο του αριστερού μου χεριού και ένα σακουλάκι ορού που έγραφε «πεθιδίνη» ξεκίνησε να κυλάει στο χέρι μου και να τους σβήνει, η αίσθηση ήταν όπως όταν είχα πιει έντεκα Drambuie Vodka σε νεότερη ηλικία και είχα γράψει ένα μανιφέστο για το πώς θα ζήσουμε όλοι ίσοι, και όχι σε αγώνα επιβίωσης, αλλά σε κόσμο αλληλεγγύης και αγάπης. Η αίσθηση ήταν λύτρωση απλά. Πρώτη κίνηση ως καμένο πλάσμα που είμαι (όταν έχουμε να κάνουμε με την μουσική) ήταν, αντί να κοιμηθώ επιτέλους μετά από τρεις μέρες πόνου , να ακούσω τρεις δίσκους σερί πιο ήρεμος από ποτέ.

Για όποιον ενδιαφέρεται, ο ένας δίσκος ήταν το Biffy Clyro – Opposites (Deluxe Version), ο άλλος ήταν Deftones – Koi No Yokan (2012) και ο τρίτος ήταν Funeral for a friend – Conduit. Το αν θα τους ακούσετε και εσείς με Πεθιδίνη το αφήνω πάνω σας, αλλά είμαι κατά των ουσιών, πάντα ήμουνα. Εξάλλου η μουσική είναι «ας πούμε» χημική διεργασία από μόνη της. It triggers the brain (με τέτοια άνετη χρήση που έχω στην Αγγλική γλώσσα πραγματικά χαραμίζομαι Ελλάδα).

Αυτές οι μέρες, λοιπόν, με ρίξανε σε ελάχιστη κινητικότητα, πτώση κιλών μεγάλη, αδυναμία, προσπάθειες επαναφοράς και ανάκτησης πλάνου. Εδώ λοιπόν ήρθε η ώρα για τις ακτινοβολίες να πέσουν στο τραπέζι.

Τα ήδη εκτοξευμένα κόστη από άπειρες εξετάσεις , δωμάτια για αποφυγή λοιμώξεων στο Λαϊκό και επισκέψεις σε ειδικούς για επανελέγχους βιοψίας (αν θυμάστε ακόμα, «τυπικά»,  δεν είμαστε σίγουροι αν έχω λέμφωμα κεντρικού νευρικού συστήματος στο κεφάλι μέχρι και τον Γενάρη, λόγω λάθους βιοψίας, και προχωράμε στα τυφλά), καταφέραν και καλυφθήκαν σιγά σιγά και γίνανε όλα. Καταλήξαμε σε μια ειδική εξέταση που λέγεται μαγνητική φασματοσκοπία και έδειξε επιτέλους πριν λίγες μέρες ότι όντως ανήκω στους άτυχους που έχουν λέμφωμα κεντρικού νευρικού συστήματος στον εγκέφαλο παράλληλα με το non Hodgkin ακραίας επιθετικότητας στο σώμα.

Πλάνο νέο, συντήρηση και υπομονή όπως μπορώ για το στέρνο, και ακτινοβολίες άμεσες στο κεφάλι. Κάτι που ξεκίνησε ένα νέο δρόμο όχι μόνο σε οικονομικά δεδομένα (δεν μπορείτε να φανταστείτε τι ΔΕΝ μπορεί να γίνει σε δημόσιο και δεν έχεις επιλογή) αλλά και σε προοπτική, σαν κάθε δύσκολο να γίνεται και για καλό. Δηλαδή, το να κάνεις ξαφνικά μια διαδικασία (ακτινοβόληση), η οποία κρατάει πέντε λεπτά και δεν σε κρατάει σε κανένα νοσοκομείο εσώκλειστο, δίνει μια ψυχική ηρεμία που έναν χρόνο μετά μοιάζει πραγματικά δώρο. Συν το γεγονός ότι πλέον μετά από δυο βδομάδες ακτινοβολιών βλέπω καλά και περπατάω πολύ πιο σταθερά, μένει η αδυναμία και τα κιλά (μεγάλο θέμα!) και εδώ είναι άλλη μια καθημερινή μόνιμη μάχη. Όπως και άλλες μικρές πολλές που απλά δεν τους δίνω σημασία.

Νέος γιατρός, λοιπόν, στο πλάι μου παράλληλα, από το ΥΓΕΙΑ. Σε συνεννόηση με τον δικό μου στο Λαϊκό και με εμένα για όλα. Ξεκίνησα να πηγαίνω καθημερινά στο Υγεία να κάνω θεραπεία εγκέφαλο και να γυρίζω Λαϊκό, να μένω για ελέγχους και όλα. Ώσπου λίγες μέρες πριν ήρθε το πολυπόθητο εξιτήριο. Είμαι πλέον σπίτι μου, παλαιό Φάληρο να βλέπω την θάλασσα να ηρεμώ, να πηγαίνω με τους ανθρώπους μου για τις ακτινοβολίες, να είμαι ανθρώπινα και να δυναμώνω, ως το μέλλον. Ο Φλεβάρης θα είναι ο πιο δύσκολος μήνας που ζήσαμε ποτέ, αλλά πιστεύω ο Μάρτιος θα μας βρει εκεί που πρέπει.

Το επόμενό μου άρθρο θα μας φτάσει επιτέλους στο σήμερα πιο αναλυτικά. Για το μέλλον.