Η Κουδουνίστρα - Περί Διαγωνισμού!

"Ευ αγωνίζεσθαι". Απαρέμφατο ενεστώτα μέσης φωνής.

Δεν το περίμενα από εσένα...με στεναχωρείς...

Να λες τόσα πολλά δίχως να έχεις "κάτι να πεις"...

Με περίσσεια αγάπης...

Ο διαγωνισμός τελείωσε...ειλικρινά φτάνει νομίζω..εκφράστηκαν τόσες πολλές απόψεις ως τώρα, όντως στεναχωρέθηκαν άνθρωποι,ο καθένας είπε αυτό που ίσως ένιωθε,ας βάλουμε μία τελεία σε όλον αυτό τον αρνητισμό.... υπήρξαν και πικρίες και κατηγορίες αλλά υπήρξε και η ευγενής άμιλλα..δεν πρέπει να το παραβλέψουμε αυτό.Αυτό  πρέπει να επαινεθεί πάνω απ'όλα και ας μείνουμε μόνο στα θετικά.Στο γεγονός ότι ο διαγωνισμός ανέδειξε εξαιρετικούς καλλιτέχνες και ανθρώπους!

Σ'ένα διαγωνισμό πάντα γίνονται πολλά..Όμως δεν είναι κρίμα να αναμοχλεύεται η στάχτη όταν η φωτιά έχει σβήσει?Ειλικρινά δεν καταλαβαίνω την ύπαρξη του άρθρου αυτού σε αυτή τη χρονική στιγμή..

Τα χιουμοριστικά κειμενάκια της Κουδουνίστρας βρίσκονται στη στήλη MusicHeaven Comedy (κάτι που βέβαια δεν είναι και πολύ εμφανές)

Νομίζω λοιπόν πως είναι καλύτερα να μην τα θεωρούμε ως τίποτα βαρυσήμαντα "άρθρα", αλλά σαν μικρά ευχάριστα σατιρικά διαλείμματα από την καθημερινότητά μας, που σχολιάζουν με έναν καυστικό τρόπο κάποια θέματα που μας απασχολησαν εδώ στο MusicHeaven.

Περσινά, ξινά σταφύλια! Ε.Σ.

Η Κουδουνίστρα, μου φαίνεται ότι θα αποδειχτεί η πλέον αισιόδοξη καλοκαρινή νότα! Και σεμνή! Ολότελα... αντί-star (channel, πάνελ κτλ κουραφέξαλα...)!!!

Η μόνη μου απορία είναι... που έφτιαξες τον καναπέ, καλή μου;;;... Έχω στη μέση του σαλονιού ένα τραπεζάκι ινδικό επάνω σε βλαχοβελέντζα και θέλω να το συνδυάσω με αναλόγου επιπέδου πολυθρόνες......

Περιμένω πληροφορίες, λοιπόν. Άντε, σε αφήνω γιατί εδώ... πέρα βρέχει (κυριολεκτικά.... βραδυνή ανοιξιάτικη μπόρα...) Πάω να χαζέψω και να ξεπλύνω ολίγην εντεχνίλα που πασπάλισε τους ώμους μου σαν πυτιρίδα!!

Γεια σου και χαρά σου!!

Κάτσε να προσέξω πως θα το εκφράσω, μην βρεθεί κανείς και πει ότι σε πιάνω πόρτα για το χειμώνα. Γιατί το στιχάκι "κοιτάω δεξά μου και ζερβά ο μα'ι' γκοντ και Τζίσου" ...  κάνει τη ρήμα του ταμάμ (με το) ... "του μουσικού μας παραδείσου".

Είπες τα πιπεράτα σου μα για να λέμε και του στραβού το δίκιο , θα ήταν καλό να ακούμε την φωνή σου να μας "τα λέει" γιατί στο γραπτό , όπως και να το κάνεις χάνεις την έκφραση , το χρώμα του λόγου κι αν είσαι και λίγο "ξενερουά" την ώρα που διαβάζεις χάνεις το "βασικό".

Τώρα και συγνώμη δηλαδή , είναι και μερικοί που το "ξενερουά" δεν είναι της στιγμής που διαβάζουν αλλά γενικώς... Η επίδραση είναι μόνιμη σαν τον Οβελίξ ένα πράμα...

Πέσαν στη μαρμίτα μικροί και τέλος... καμία ελπίδα.

Και για να μην έχουμε τα της προηγουμένης... δεν εννοώ κανέναν απ΄ τους προλαλήσαντες αλλά ο νοών νοείτω …

Πρό(σ)κληση στη Κουδουνίστρα

Καλημέρα Κουδουνίστρα. Που είσαι εσύ καλέ; Χάθηκες και άφησες ένα κενό με την περιβόητη αισθητική σου! Αποθύμησα τα βραχιόλια σου , που λέει και το τραγουδάκι:

Ή εάν θέλεις αναζητώ τις θαλασσιές  σου χάντρες για να μη μας πιάνει το μάτι.

Έγραψες ότι ήρθες να κατσικωθείς και να διορθώσεις τα κακώς κείμενα στη κοινότητα της Μουσικοχεβένας, αλλά εμφανίστηκες σαν μετεωρίτης και εξαφανίστηκες σαν κομήτης. Τι να υποθέσω τώρα εγώ, που είπα ότι θα keep an eye on you! Ότι το μάτι σου φοβήθηκε το πολιτισμό που ρέει από τα μπατζάκια μας ή την παιδεία μας που είναι το καμάρι των γενιών από τη μεταπολίτευση και μετά.

Σε φωνάζω με το παραπάνω τραγούδι και σε αναζητώ παντού και όχι μόνο στη Θεσσαλονίκη, που τραγούδησε ο Δημήτρης Μητροπάνος.

Απάντησε, καλή μου κουδουνίστρα, και εγώ δεν σου ζητώ να μου σφυρίζεις το τραγουδάκι:

Υποβάλλω αίτημα με το κατάλληλο χαρτόσημο και θα ήταν χαρά μου να απαντήσεις με ένα εμπνευσμένο κειμενάκι από αυτά που ξέρει η πένα σου, συγνώμη το πληκτρολόγιο σου.

Για το τέλος, σου αφιερώνω ένα τραγούδι για να σε καλοπιάσω κατ΄αρχάς και μετά για να μη σε χάσω από πελάτη.

Με εκτίμηση, Ε.Σ.