Νταλάρας - Βιτάλη - Γλυκερία: Τα χρέη της καρδιάς τους

Γράφει η Μάρω Χρυσανθοπούλου (marochr)
5 άρθρα στο MusicHeaven

Πρόσφατα, σε μια συζήτηση εκτός μουσικού ενδιαφέροντος, είχαμε καταλήξει με κάποιους φίλους στο συμπέρασμα ότι αυτό που βαθμολογούμε πάντα όταν κρίνουμε κάτι, είναι στην ουσία οι προσδοκίες μας. Η αντικειμενικότητα έγκειται στις αντικειμενικές προσδοκίες που προσπαθεί να έχει ο κριτής και αυτό που τον κάνει να πλησιάζει την αντικειμενική κρίση είναι η όσο το δυνατόν πληρέστερη γνώση μπορεί να έχει. Με αυτές τις προσδοκίες ήρθαν αντιμέτωποι πολλοί φίλοι ακροατές και θαυμαστές του Γιώργου Νταλάρα, της Ελένης Βιτάλη και της Γλυκερίας το πρώτο διήμερο που εμφανίστηκαν στη σκηνή του ομώνυμου μαγαζιού της Ιεράς Οδού.

Τα βράδια αυτά, που παρακολούθησα κι εγώ μεταξύ άλλων, συγκρούστηκαν πολλές προσδοκίες και πολλά "θέλω". Τα βράδια αυτά έψαξα κι εγώ πολύ μέσα μου να βρω τι είναι αυτό που μου άρεσε, τι είναι αυτό που θα "διαφήμιζα" στους δεκάδες φίλους μου που μου έχουν ζητήσει να πάμε οπωσδήποτε παρέα, τι είναι αυτό που από τη μια με έκανε να έχω μια τρομερή υπερένταση στο τέλος, αλλά ταυτόχρονα να μου λείπει και κάτι. Γυρίζοντας μετά και τη δεύτερη βραδιά που βρέθηκα στην Ιερά Οδό, προσπάθησα να τα βάλω όλα σε μια σειρά... Πήρα χαρτί και μολύβι και έφτιαξα λίστες, για τη δομή του προγράμματος, τη σειρά των τραγουδιών, τη σειρά των τραγουδιστών, την ορχήστρα, τις φωνές, πρώτες και δεύτερες, τον ήχο, τις εικόνες που περνούσαν πίσω, την πρεμιέρα, ό,τι μπορούσε να μπει σε μία λίστα και να του δοθεί μία βαθμολογία. Κάπως έτσι θα παρουσίαζα τις εντυπώσεις μου.

Μέχρι που έριξα πάλι μία ματιά στις εικόνες που κράτησα μέσα από το φακό μου και στα βίντεο που τράβηξα (και που προτίμησα να μην "ανεβάσω" στο ΥouΤube για λόγους δεοντολογίας, όσο κι αν λαχταρούσα να μοιραστώ τις όμορφες και ιδιαίτερες στιγμές). Έριξα μια ματιά και θυμήθηκα ότι η μουσική είναι πάνω απ' όλα συναίσθημα.

Θυμήθηκα τον εαυτό μου τη στιγμή που ακούω τα χιλιοειπωμένα και τραγουδάω. Από τη μια θέλω τα σπάνια, από την άλλη απολαμβάνω όλα αυτά που μας έχουν χρόνια ειπωμένα, είναι αυτά τα τραγούδια που λατρέψαμε κι ας το κρύβουμε τώρα, είναι αυτά τα τραγούδια που μας συνοδεύουν χρόνια τώρα σε όλες τις ιδιαίτερες στιγμές μας, στις χαρές, τις λύπες, τις αγάπες.

Θυμήθηκα τους γύρω μου όταν λικνίζονται στο ρυθμό του τσιφτετελιού της Γλυκερίας, σκέφτηκα τον κόσμο που έχει ανάγκη περισσότερο από ποτέ να "ξεδώσει" χωρίς να κάνει φιγούρα με γαρύφαλλα, αλλά ακούγοντας πανέμορφα τραγούδια από τις καλύτερες φωνές και μία εκπληκτική ορχήστρα. Ο χαρακτηρισμός "τσιφτετέλληνες" του Σαββόπουλου, αν και πολύ εύστοχος για ορισμένους και ίσως σε μια άλλη εποχή, δεν ταιριάζει στην περίπτωση αυτή, τουλάχιστον στα δικά μου μάτια. Ενοχοποιήσαμε το χορό, ενοχοποιήσαμε τις παρέες, τα γέλια, τον αυθορμητισμό. Κι αυτό που κάνω είναι αυτοκριτική, γιατί κι εγώ ανήκω σε αυτούς που ενοχλούνται όταν μιλάνε γύρω μου ή μου εμποδίζουν τη θέαση, πράγμα το οποίο βέβαια έχω συναντήσει από τις πιο μικρές μέχρι τις πιο μεγάλες μουσικές σκηνές.

Θυμήθηκα την απόλαυση των τριών ερμηνευτών όταν τραγουδάει ο ένας και ακούει ο άλλος. Ματιές και λόγια αγάπης προς τον Νταλάρα από τη Βιτάλη, αυθόρμητες επευφημίες από τη Γλυκερία στα γυρίσματά του στον "Αμάραντο". Υπάρχουν κάποιες στιγμές που δείχνουν να το απολαμβάνουν λες και είναι οι τρεις του μόνο πάνω στη σκηνή και κανείς από κάτω. Στιγμές που ξέρω ότι θα πολλαπλασιαστούν με τον καιρό. Έχω μιλήσει πολλές φορές γι’ αυτή την απόλαυση που βλέπω στο πρόσωπο των τραγουδιστών. Μπορώ να παραδοθώ σε αυτή την έκφραση που ξεφεύγει από τα όρια της διεκπεραίωσης, αυτή την ερμηνεία και το "δόσιμο" που εκμηδενίζει τη σχέση κοινού-ερμηνευτή. Προσπάθησα να την απαθανατίσω, όχι τόσο καλά όσο ήθελα. Καλύτερα όμως γιατί ξέρω ότι θα τους δούμε ακόμη πιο χαλαρούς πάνω στη σκηνή.

Σκέφτηκα ότι δεν υπήρξε ούτε ένα κακοπαιγμένο τραγούδι, αντιθέτως είχα μια πληρότητα στα αυτιά μου από την πολυπληθή και άψογη ορχήστρα. Θυμήθηκα 3-4 εκπλήξεις που δεν περίμενα και κρατάω και την υπόσχεση που μου έδωσαν για περισσότερες. Τέλος θυμήθηκα το 4ωρο πρόγραμμα. Δεν είναι λίγο πράγμα... 

Μ’ ένα χαμόγελο έφυγα, αλλά και με ένα μικρό παράπονο… Μου έλειψαν τα τραγούδια που με συνόδευσαν στους αγώνες. Τα τραγούδια που με βάζουν σε σκέψη. Ένα από αυτά ακούστηκε υπέροχα, μόνιμο στη λίστα των τραγουδιών, πρόκειται για το "Κάτι Ελλάδες" των Μερτζάνου/Μωραΐτη. Μου έλειψε η αδιαμφισβήτητη ικανότητα του Νταλάρα να τιθασεύει το πλήθος και με πιο ιδιαίτερα τραγούδια και όχι μόνο τις επιτυχίες του, να το φέρνει στα μέτρα του, με τον δικό του ήχο, τις δικές του λέξεις, τα δικά του νοήματα, ξέρω ότι μπορεί και θα το κάνει. Έχω ένα κενό στο δέσιμο, ίσως και στη σειρά, των τριών (επί δύο φορές) προγραμμάτων που κάνουν ξεχωριστά οι τρεις τους. Κι αυτό ξέρω όμως ότι θα στρώσει με την πάροδο του χρόνου.

Η "Ιερά Οδός" είναι ένας τεράστιος χώρος, αντίστοιχα πολύ είναι και το πλήθος και η έκθεση απέναντι σε αυτό θέλει χρόνο για να βρει την τέλεια θέση της. Όπως και το πλήθος θέλει τον ανάλογο χειρισμό. Το λαϊκό τραγούδι, ως πιο εξωστρεφές είδος, ενδείκνυται για τέτοιες περιπτώσεις και τέτοιους χώρους. Γι’ αυτό και σωστά επελέγη ως όχημα αυτής της λαμπρής, και ιστορικής θα έλεγα, συνεργασίας. Αίσθησή μου είναι ότι αν γίνουν και δυο-τρεις στάσεις ακόμη σε κάποια τραγούδια-έκπληξη θα ικανοποιηθούν άπαντες και το πρόγραμμα αυτό θα μείνει στην ιστορία. Έχει ούτως ή άλλως όλα τα απαραίτητα εφόδια να συμβεί αυτό.

Περισσότερες πληροφορίες από το δελτίο τύπου εδώ.