Η Ελληνική Μουσική Κοινότητα από το 1997
Μία ωδή στην ευθραστότητα της ανθρωπότητας...
Το «Dust In The Wind» περιλαμβάνεται στον δίσκο «Point Of Know Return», που κυκλοφόρησε το 1977.
Πρόκειται για ένα κλασικό soft-Rock τραγούδι από τους έντεχνους σκληρούς Rockers Kansas. Οι Kansas σχηματίστηκαν στην Topeka το 1970 ως White Clover και άλλαξαν το όνομά τους σε Kansas το 1972. Το συγκρότημα συνδύασε την πολυπλοκότητα του βρετανικού Progressive Rock με τον ήχο της αμερικανικής ενδοχώρας. Οι Kansas περιόδευσαν μανιωδώς και έχτισαν μία σταθερή βάση θαυμαστών. Ο αριστουργηματικός τους δίσκος «Leftoverture» (1976) έφτασε στο No 5 των Η.Π.Α. Με πάθος ριζωμένο στη συγχώνευση κλασικού Rock, Blues και boogie, μ’ έναν πιο έντονο και πιο βαρύ ήχο, το μοναδικό ύφος και ο ήχος του συγκροτήματος αγκαλιάστηκαν από το κοινό ως κάτι πραγματικά παράξενο.
Το «Dust In The Wind» ήταν μια μεγάλη επιτυχία για το συγκρότημα. Υπάρχουν λίγα τραγούδια τόσο διαχρονικά και θρυλικά όσο το «Dust In The Wind». Μερικά τραγούδια μένουν αξέχαστα επειδή είναι πιασάρικα. Μερικά επειδή έχουν ορχηστρική αξία και άλλα επειδή έχουν στίχους με νόημα. Ωστόσο, είναι σπάνιο ένα τραγούδι να διαθέτει όλα τα παραπάνω. Το «Dust In The Wind» αντιπαραθέτει την αξέχαστη μελωδική του ομορφιά με το μεγάλο του στιχουργικό βάθος, συγκρίνοντας την ανθρώπινη ύπαρξη με σκόνη στον άνεμο.
Ο κιθαρίστας των Kansas, Kerry Livgren, έγραψε αυτό το εμβληματικό και μελαγχολικό τραγούδι αφού διάβασε ένα βιβλίο ποίησης των Ιθαγενών Αμερικανών. Αυτό που του τράβηξε την προσοχή ήταν η φράση «For all we are is dust in the wind» («γιατί το μόνο που είμαστε είναι σκόνη στον άνεμο»), που τον έκανε να σκεφτεί την πραγματική αξία των υλικών πραγμάτων και το νόημα της επιτυχίας. Το συγκρότημα τα πήγαινε καλά κι έβγαζε χρήματα, αλλά ο Kerry συνειδητοποίησε ότι στο τέλος θα πέθαινε όπως όλοι οι άλλοι. Ανεξάρτητα από τα υπάρχοντά μας ή τα επιτεύγματά μας, όλοι καταλήγουμε πίσω στο έδαφος.
Ο Kerry Livgren έγραψε αυτό το τραγούδι όταν βρισκόταν υπό πίεση να γράψει μία συνέχεια της επιτυχίας του συγκροτήματος «Carry On Wayward Son». Ενώ έκανε τις ασκήσεις του στην ακουστική κιθάρα, η σύζυγός του, Vicci, παρατήρησε ότι η μελωδία ήταν ωραία και τον ενθάρρυνε να γράψει και τους στίχους.
Kerry Livgren: Δεν πίστευα ότι ήταν τραγούδι του ύφους των Kansas. Εκείνη μου είπε «δοκίμασέ το ούτως ή άλλως». Αρκετά εκατομμύρια δίσκους αργότερα, υποθέτω ότι είχε δίκιο.
Το στιχουργικό θέμα του «Dust In The Wind» αποτελεί έναν διαλογισμό για το αναπόφευκτο του θανάτου και τη ματαιοδοξία που ενυπάρχει σ’ αυτό. Ο αφηγητής γρήγορα μας μεταφέρει σ’ ένα ταξίδι, σε μία ηχητική ιστορία που ξεκινά λέγοντας ότι δεν μπορεί να κρατήσει τις στιγμές που θα ήθελε να απολαύσει.
Στο πρώτο κουπλέ, ο αφηγητής περιγράφει μια στιγμή, κυριολεκτικά ένα σύντομο όνειρο, που συμβολίζει την πεποίθησή του ότι η ζωή του είναι μια ασήμαντη στιγμή στην ιστορία. Τα όνειρα μπορεί να περιέχουν μια ολόκληρη ιστορία, αλλά στην πραγματικότητα τα περισσότερα διαρκούν λίγα δευτερόλεπτα έως λεπτά, σαν «μια στιγμή». Τα γεγονότα που συμβαίνουν στα όνειρα δεν είναι υπό τον έλεγχο αυτών που ονειρεύονται και είναι σαν τη ζωή που μοιάζει με «σκόνη στον άνεμο». Είναι ασήμαντα και πέρα από τον έλεγχό μας, όμως αποτελούν μέρος μιας πολύ μεγαλύτερης εικόνας. Ο χρόνος προχωρά με ή χωρίς τον αφηγητή, ο οποίος προσπαθεί να συγκρατήσει τις αναμνήσεις του και να τις απολαύσει. Ο στίχος αυτός ίσως να αποτελεί προϊόν έμπνευσης από την τριβή που υπήρχε τότε μεταξύ του συγκροτήματος και της δισκογραφικής εταιρείας, η οποία τους πίεζε να συμβιβάσουν το μουσικό τους όραμα, γεγονός που βρισκόταν σε αντίθετη δυναμική με το όνειρο του συγκροτήματος να γίνει ένας μουσικός οδοστρωτήρας με τους δικούς του όρους και αξίες.
Το ρεφρέν περιλαμβάνει τον τίτλο του τραγουδιού και αναφέρεται όχι μόνο στην αναπόφευκτη αποσύνθεση των πραγμάτων που κατασκευάζουν οι άνθρωποι, αλλά ίσως ακόμη περισσότερο στην κατανόηση ότι το σώμα μας μετατρέπεται κυριολεκτικά σε σκόνη μόλις φύγουμε από τη ζωή. Ο στίχος «dust in the wind» έχει ομοιότητα και με τους περίφημους εναρκτήριους στίχους του ιαπωνικού πολεμικού έπους «Η Ιστορία Των Χάικε» («…είναι σαν τη σκόνη πριν τον άνεμο»). Ως έκφραση, το «Dust In The Wind» μπορεί να σημαίνει το νεκρό, το χαμένο, το ξεχασμένο, το ασήμαντο, αυτό που πέρασε μια φευγαλέα στιγμή από τη γη ή από τη μνήμη κάποιου. Τελικά, όλοι επιστρέφουμε στην αρχική μας κατάσταση του τίποτα. Κι όμως, σε όλη τη διάρκεια της ζωής μας ως επί το πλείστον συλλέγουμε υλικά «πράγματα», σε συνεχή άρνηση της παροδικής φύσης της ύπαρξής μας. Η φράση του τίτλου προέρχεται μεν από ένα βιβλίο ινδιάνικων ποιημάτων αλλά έχει έντονη βιβλική χροιά καθώς υπάρχει εντυπωσιακή ομοιότητα με γνωστά βιβλικά αποσπάσματα. Από τον Εκκλησιαστή (3:20): «τα πάντα πορεύεται εις τόπον ένα· τα πάντα εγένετο από του χοός, και τα πάντα επιστρέφει εις τον χουν·» («Όλα καταλήγουν στον ίδιο τόπο· όλα έγιναν από χώμα, κι όλα ξαναγυρίζουν σ’ αυτό») έως τη Γένεση (3:19): «ἐν ἱδρῶτι τοῦ προσώπου σου φαγῇ τὸν ἄρτον σου, ἕως τοῦ ἀποστρέψαι σε εἰς τὴν γῆν, ἐξ ἧς ἐλήφθης, ὅτι γῆ εἶ καὶ εἰς γῆν ἀπελεύσῃ» («Με τον ιδρώτα του προσώπου σου θα τρως το ψωμί σου, ώσπου να ξαναγυρίσεις στη γη από την οποία προήλθες, γιατί χώμα είσαι, και στο χώμα θα επιστρέψεις») αλλά και τους Ψαλμούς (18:42): «Και κατελέπτυνα αυτούς ως κόνιν κατά πρόσωπον ανέμου» («Και τους σκορπίζω όπως το χώμα ο άνεμος»). Όλα είναι «σκόνη στον άνεμο», λέει ο αφηγητής, σε μια υπενθύμιση ότι όλοι ζούμε και πεθαίνουμε και ότι ο κόσμος συνεχίζει ανεξάρτητα από το τι καταφέρνουμε. Αυτή είναι μια σκοτεινή αλλά ειλικρινή αξιολόγηση της ζωής.
Kerry Livgren: Σκέφτηκα όλα όσα κατορθώνει ο άνθρωπος στη γη και κατέληξα στο ότι όλα όσα έχει καταφέρει είναι μάταια –σαν να κυνηγάς τον άνεμο!
Στο δεύτερο κουπλέ, ο αφηγητής συνεχίζει τις σκοτεινές και θλιβερές εικόνες, φλερτάροντας με τον δύσθυμο υπαρξισμό, καθώς περιγράφει την εμπειρία της ζωής σαν ένα «γνωστό παλιό τραγούδι» και σαν «σταγόνα νερού σε μια απέραντη θάλασσα». Σε μια θάλασσα που είναι ατελείωτη, μια σταγόνα νερού είναι αμελητέα. Αυτό θα μπορούσε ενδεχομένως να υπονοεί μια μηδενιστική άποψη για το υποκείμενο, δηλαδή τον άνθρωπο. Ο αφηγητής θα ήθελε να εκπληρώσει τα όνειρά του, ωστόσο συνειδητοποιεί ότι αυτό δεν έχει και τόση σημασία αφού όλα είναι σκόνη στον άνεμο. Στο τέλος, όλοι πεθαίνουμε και η ζωή θα συνεχιστεί χωρίς εμάς είτε πραγματοποιήσαμε τα όνειρά μας είτε όχι. Ή, αλλιώς, παρά τις προσπάθειες του ανθρώπου, τελικά «ό,τι κάνουμε καταρρέει» ακόμα κι αν «αρνούμαστε να το δούμε». Αυτή η οπτική παραπέμπει στο σονέτο «Οσυμανδύας» (Ozymandias) που έγραψε ο ποιητής Percy Bysshe Shelley το 1818 και που έχει ως θέμα την αναπόφευκτη πτώση όλων των μεγάλων ηγετών και των μεγάλων αυτοκρατοριών που χτίζουν. Ο αφηγητής θα μπορούσε να εννοεί ότι ως συγκρότημα πνίγονταν στον κορεσμό της μουσικής, όντας απλώς μια σταγόνα νερού μέσα σ’ ένα μουσικό ωκεανό. Τι αμφισβητεί την αξία τους; Ίσως ήταν η σύγκρουση της αμφιβολίας στο μυαλό τους ή η αντίληψη για το πώς τους έβλεπαν οι άλλοι. Στη συνέχεια, ο αφηγητής λέει ότι προσπαθεί να εκπληρώσει αυτά τα όνειρα. Κι όμως, παρά το γεγονός ότι προσπαθεί, όλα καταρρέουν αν και αρνούμαστε να το δούμε.
Το τρίτο κουπλέ είναι ακόμα πιο μακάβριο. Οι περισσότεροι βρίσκουν καταθλιπτικό τον στίχο «Nothing lasts forever but the earth and sky», είτε ο αφηγητής εννοεί υλικά πράγματα είτε αφηρημένα –όπως η αγάπη κι η ελπίδα. Μας λέει, λοιπόν, ότι είναι μια άκαρπη προσπάθεια να προσκολληθούμε σε κάτι στο οποίο δεν έχουμε κανέναν έλεγχο. Ο στίχος αυτός μοιάζει με άλλο ένα απόσπασμα από τον Εκκλησιαστή (1:4): «γενεὰ πορεύεται καὶ γενεὰ ἔρχεται, καὶ ἡ γῆ εἰς τὸν αἰῶνα ἕστηκε» («Οι γενιές φεύγουν και έρχονται, όμως η γη παραμένει στους αιώνες») και συνεχίζει με μία θλιβερή παρατήρηση: «it slips away, and all your money won’t another minute buy». Τα χρήματα, λοιπόν, είναι ασήμαντα καθώς «δεν θ’ αγοράσουν άλλο ένα λεπτό». Αυτό ουσιαστικά σημαίνει ότι ανεξάρτητα από το πόσο επιτυχημένος είναι κάποιος και ανεξάρτητα από τα περιουσιακά στοιχεία, τον πλούτο και την υπόσταση που αποκτά, τελικά θα έχει την ίδια μοίρα με όλους τους άλλους. Ο στίχος, λοιπόν, είναι μία οδυνηρή υπενθύμιση είναι ότι όλοι θα πεθάνουμε κι αυτό το γεγονός δεν μπορούμε να το αλλάξουμε. Ωστόσο, αυτό που δηλώνει δεν είναι αληθές. Πολλές μελέτες έχουν δείξει ότι όσο πιο εύπορος είναι κάποιος, τόσο πιο πιθανό είναι να ζήσει περισσότερο. Εντούτοις, στην ευρύτερη εικόνα η διαφορά είναι ασήμαντη καθώς κάθε ζωή εξακολουθεί να είναι ένας κόκκος φευγαλέας σκόνης στον άνεμο.
Στο τελευταίο μέρος, η κιθάρα συνεχίζει να παίζει τον αξέχαστο ρυθμό της με τον στίχο «Dust in the wind / all we are is dust in the wind» να επαναλαμβάνεται οδηγώντας στο τέλος του τραγουδιού, το οποίο μας υπενθυμίζει ότι είμαστε σκόνη στον άνεμο.
Στο σύνολό του, λοιπόν, το τραγούδι μιλάει για το πόσο πεπερασμένη, ευμετάβλητη και φευγαλέα είναι η ζωή στην παροδικότητά της. Ο κόσμος αδιαφορεί για το πόσο απειροελάχιστοι είμαστε στη μεγάλη εικόνα. Η ανθρωπότητα είναι μια κηλίδα στο φάσμα. Η ζωή περνά τόσο γρήγορα κι εμείς ξεχνάμε αυτά που θα έπρεπε να μας ενδιαφέρουν περισσότερο, τους ανθρώπους και αυτά που πρέπει να εκτιμούμε. Θέτουμε τόσο ψηλά τον υλισμό και τα ανούσια πράγματα ξεχνώντας ότι η ύπαρξή μας είναι κάτι παροδικό, ένας κυματισμός ή ένα λαμπύρισμα σε μια λίμνη ή ένα φυλλαράκι στο μάτι μιας καταιγίδας. Κι αυτό είναι ένα τραγούδι που τονίζει την απόλυτη απελπισία της ζωής και τη μικρή σημασία των πραγμάτων που κρατάμε.
Ο Livgren δεν ήταν σίγουρος ότι το τραγούδι θα άρεσε στους υπόλοιπους, καθώς διέφερε από το ύφος του συγκροτήματος. Αφού οι Kansas είχαν σχεδόν τελειώσει το γράψιμο και τις πρόβες όλων των τραγουδιών που προορίζονταν για τον δίσκο «Point Of Know Return», ο παραγωγός Jeff Glixman τους ρώτησε αν είχαν άλλα τραγούδια. Ο Livgren έπαιξε απρόθυμα το «Dust In The Wind», σε μία παλιά μπομπίνα με μία πρόχειρη ηχογράφηση που έκανε με την ακουστική του κιθάρα, επιμένοντας ότι δεν θα τους άρεσε. Αφού έμειναν προς στιγμήν εμβρόντητοι, οι υπόλοιποι των Kansas τον ρώτησαν:
- Kerry, πού ήταν αυτό;
Richard Williams (κιθαρίστας των Kansas): Μια μέρα μπήκε μ’ ένα τραγούδι, ένα ακουστικό τραγούδι, το «Dust In The Wind» και είπε:
- Θέλω απλά να το ρίξω στον σωρό, δεν είναι του στυλ μας, ούτε κάτι που πιθανότατα θα κάναμε ποτέ.
Απλώς μουρμούρισε τους στίχους, αλλά ακόμη και σ’ αυτή τη γυμνή μορφή είπαμε:
- Είσαι τρελός; Αυτό είναι υπέροχο τραγούδι!
Ξέραμε αμέσως ότι αυτό θα ήταν το επόμενο single μας. Ο Kerry δεν το ήξερε, αλλά το ξέραμε εμείς.
Προς έκπληξη, λοιπόν, του Kerry Livgren, τα υπόλοιπα μέλη των Kansas λάτρεψαν το τραγούδι και επέμειναν να το ηχογραφήσουν. Στη συνέχεια, ο Livgren έδωσε αγώνα για να τους αλλάξει γνώμη, αλλά η άποψή του απορρίφθηκε.
Το τραγούδι ηχογραφήθηκε, ως προσθήκη της τελευταίας στιγμής, τον Ιούλιο του 1977 στα Woodland Studios, στο Nashville (Η.Π.Α.), με παραγωγούς τον Jeff Glixman και τους Kansas. Ο ρυθμός του είναι στα 94 bpm, ενώ οι στίχοι περιλάμβαναν μία ακόμα στροφή που έγραψε ο Livgren, αλλά δεν ηχογραφήθηκε ποτέ. Στην ηχογράφηση έλαβαν μέρος οι: Steve Walsh (φωνή, παρά το γεγονός ότι είχε ήδη υποβάλλει την παραίτησή του από το συγκρότημα), Kerry Livgren (ακουστική κιθάρα Martin D-28 δανεισμένη από τον Richard Williams), Richard Williams (ακουστική κιθάρα), Robby Steinhardt (ηλεκτρικό βιολί, βιόλα, φωνητικά) και Phil Ehart (τύμπανα). Το τραγούδι ηχογραφήθηκε σε Σολ ματζόρε (G major). Οι δύο κιθαρίστες παίζουν 6χορδες κιθάρες σε αρμονία, η μία με τυπικό κούρδισμα και η άλλη με κούρδισμα Nashville (ψηλό κούρδισμα) για να δημιουργήσουν έναν ήχο παρόμοιο με 12χορδης κιθάρας. Στο κούρδισμα Nashville, οι χορδές 1 και 2 (Μι και Σι) παραμένουν κανονικές αλλά οι χορδές 4 έως 6 κουρδίζονται μία οκτάβα ψηλότερα από το συνηθισμένο.
Το «Dust In The Wind» κυκλοφόρησε σε single στις 16 Ιανουαρίου του 1978. Αν και προηγήθηκε ως πρώτη επιλογή για single το «Point Of Know Return», το «Dust In The Wind» άρχισε ν’ ακούγεται από το ραδιόφωνο ως τραγούδι του άλμπουμ. Με το «Point Of Know Return» να διαψεύδει τις προσδοκίες των Kansas, φτάνοντας μέχρι το No 28 των Η.Π.Α., το «Dust In The Wind» κυκλοφόρησε άρον-άρον και αυτό που δεν περίμενε το συγκρότημα ήταν να γίνει ό,τι το «Stairway To Heaven» για τους Led Zeppelin ή το «Smoke On The Water» για τους Deep Purple. Εν ολίγοις, το «Dust In The Wind» έγινε η μεγαλύτερη επιτυχία των Kansas.
Το τραγούδι έφτασε στο No 6 των Η.Π.Α., το μοναδικό των Kansas που μπήκε στο αμερικανικό Top 10, ξεπερνώντας το No 11 στο οποίο είχε φτάσει το «Carry On Wayward Son». Επίσης, έφτασε στο No 3 του Καναδά, No 22 στη Γαλλία και Ολλανδία, No 27 στο Βέλγιο, No 36 στη Νέα Ζηλανδία και No 52 στην Αυστραλία.
Ωστόσο η αποτυχία του single να μπει στα βρετανικά charts και ο λόγος που δεν έγινε No 1 στις Η.Π.Α. λέγεται ότι ήταν η έλλειψη της Rock ενορχήστρωσης. Το «Dust In The Wind» έμοιαζε ηχητικά με το «Melinda (More Or Less)», που είχαν κυκλοφορήσει οι Curved Air το 1972, και απείχε πολύ από τη μουσική για την οποία ήταν γνωστοί οι Kansas. Εδώ ήταν ένας θρήνος που ήταν εντυπωσιακός μεν αλλά απλός, ευθύς και συνάμα μεγαλοπρεπής, και εξισορροπούσε τη μελωδική ομορφιά με το συγκλονιστικό βάθος των στίχων. Δεν ήταν, λοιπόν, από τα χαρακτηριστικά τραγούδια των Kansas. Αντιθέτως, ήταν το πρώτο ακουστικό τραγούδι τους και ίσως το πιο διάσημο τραγούδι ακουστικής Rock που ηχογραφήθηκε ποτέ, με αποτέλεσμα να βρεθεί το συγκρότημα στην παράδοξη θέση να έχει ως το πιο γνωστό του τραγούδι ένα που δεν αντανακλά τον ήχο τους.
Steve Walsh: Πίστευα ότι θα γινόταν επιτυχία από την πρώτη στιγμή. Τα περισσότερα συγκροτήματα προσπαθούν ν’ ακολουθήσουν τις βασικές φόρμουλες –τη φόρμουλα των Boston, των Foreigner, των Heart. Δεν συνειδητοποιούν ότι δεν είναι η φόρμουλα που έχει σημασία, είναι το τραγούδι.
Richard Williams: Οι επιτυχίες μας είναι επιτυχίες κατά λάθος. Το «Dust In The Wind» και το «Carry On Wayward Son» δεν είναι τραγούδια της φόρμουλας. Ήταν τυχαία. Θυμάμαι ότι όταν κάναμε το «Dust In The Wind» δεν ήμασταν φοβισμένοι, αλλά αναρωτιόμασταν πως θα το εκλάβουν, επειδή ήταν απλώς ακουστική κιθάρα, βιολί και φωνή. Ήμασταν πάντα έξω απ’ τα καλούπια, αλλά αυτό ήταν έξω απ’ το δικό μας καλούπι. Ήταν απόλυτα απροσδόκητο το ότι έγινε επιτυχία. Δεν είχαμε ιδέα ότι θα γινόταν λόγος γι’ αυτό τόσα χρόνια αργότερα. Έγινε επιτυχία γιατί ήταν ένα υπέροχο τραγούδι. Ακόμα κι ένα τυφλό γουρούνι βρίσκει μια τρούφα μια φορά στο τόσο.
Phil Ehart: Είμαστε ένα hard Rock συγκρότημα που είναι γνωστό ως επί το πλείστον για μια μπαλάντα που κάναμε χρόνια πριν. Είμαστε ένα συγκρότημα για album κι είναι απροσδόκητη τύχη για κάποιο από τα τραγούδια μας να γνωρίσει επιτυχία ως single.
Αλλά ο Kerry Livgren ποτέ δεν τοποθέτησε ψηλά το «Dust In The Wind».
Kerry Livgren: Τείνω να μου αρέσουν τα πιο πομπώδη πράγματα, όπως το «The Wall».
Το περιοδικό Billboard επαίνεσε τους ενθυμητικούς στίχους του τραγουδιού, την πιασάρικη μελωδία καθώς και την ερμηνεία του Steve Walsh και το πως τα έγχορδα όργανα φτιάχνουν την ατμόσφαιρα.
Το «Dust In The Wind» ήταν η δεύτερη μεγάλη επιτυχία των Kansas, μετά το «Carry On Wayward Son», αλλά ήταν το κομμάτι που πέρασε σε ραδιοφωνικούς σταθμούς που δεν έπαιζαν μόνο Rock μουσική. Έχοντας πλέον δύο επιτυχίες στο ενεργητικό τους, οι Kansas μπόρεσαν να πρωταγωνιστήσουν στα Rock shows κατά τα τέλη της δεκαετίας του 1970.
Kerry Livgren: Φάνηκε πως οι περισσότεροι άνθρωποι ταυτίστηκαν μ’ αυτό που είπα σ’ αυτό το τραγούδι –κι αυτό πραγματικά με εξέπληξε. Γιατί, κατά κάποιο τρόπο, είναι κάπως θλιβερό τραγούδι. Διάβαζα μια μέρα ένα βιβλίο για την ποίηση των Ινδιάνων της Αμερικής κι έπεσα σ’ αυτόν τον στίχο: «All we are is dust in the wind». Πραγματικά μ’ εντυπωσίασε και μου κόλλησε. Αυτός ο Αμερικανός Ινδιάνος είπε ότι όλα όσα είμαστε είναι σκόνη στον άνεμο. Και σκέφτηκα, λοιπόν, ότι είναι αλήθεια. Είχα όλη αυτή την επιτυχία, είχα υλικά αγαθά, είχα έναν στόχο στη ζωή μου που τότε επιτεύχθηκε, αλλά επιστρέφω πίσω στη γη -και τί πραγματικά σημαίνει υπό αυτό το πρίσμα; Κι αυτό είναι το μήνυμα του τραγουδιού, αλλά το εκπληκτικό ήταν ότι τόσοι πολλοί άνθρωποι ταυτίστηκαν μ’ αυτό. Κι αυτό το τραγούδι κατέληξε στα charts και ξεπέρασε κάθε λογής σύνορα. Ο τρόπος με τον οποίο προέκυψε το τραγούδι… Πάντα ήμουν, ως βασικός κιθαρίστας του συγκροτήματος, ένας Rock & roll ηλεκτρικός κιθαρίστας. Δεν υπήρξα ποτέ ακουστικός κιθαρίστας. Μια μέρα καθόμουν στο σπίτι ανάμεσα σε περιοδείες και προσπαθούσα, λοιπόν, να διευρύνω τους μουσικούς μου ορίζοντες κι έτσι είχα αυτή την ακουστική κιθάρα και προσπαθούσα να μάθω να παίζω με τα δάχτυλα. Και καθόμουν στο μουσικό δωμάτιο, έπαιζα αυτό το πράγμα κι η γυναίκα μου περνούσε, στάθηκε εκεί κι άκουσε για ένα δευτερόλεπτο και είπε:
- Ακούγεται πολύ ωραίο. Θα πρέπει να βάλεις λόγια σ’ αυτό.
- Όχι αγάπη μου, απλά κάνω εξάσκηση.
- Όχι, όχι, είναι πολύ ωραίο, μην το ξεχάσεις τώρα!
Και συνέχισε να μ’ ενοχλεί γι’ αυτό το «ωραίο πράγμα». Πραγματικά φαινόταν να κόλλησε μ’ αυτό, οπότε 15 λεπτά αργότερα είχα ένα τραγούδι. Το έγραψα σ’ ένα μικρό τετρακάναλο αναλογικό μαγνητόφωνο και το πήγα σε μια πρόβα. Και, για άλλη μια φορά, είχαμε τελειώσει την πρόβα για το «Point Of Know Return», μάθαμε αρκετά καλά όλα τα τραγούδια και κάπως φτάσαμε στο τέλος και είπαν:
- Έχεις άλλα τραγούδια;
- Λοιπόν, έχω αυτό αλλά δεν θα σας αρέσει. Εννοώ ότι δεν είναι Kansas.
Δίσταζα πολύ να το παίξω.
- Έλα, παίξε το τραγούδι!
Έπαιξα λοιπόν το τραγούδι στην ακουστική κιθάρα και όλοι στάθηκαν εκεί και είπαν:
- Πρέπει να το κάνουμε αυτό το τραγούδι!
Και έμεινα έκπληκτος. Στην πραγματικότητα, απέρριψα την όλη ιδέα και τσακώθηκα με το συγκρότημα για το γεγονός ότι δεν έπρεπε να κάνουμε αυτό το τραγούδι. Σκέφτηκα ότι δεν είμαστε εμείς. Αυτό, λοιπόν, δείχνει τι ξέρω για την αξία ενός τραγουδιού. Γιατί αποδείχθηκε η μεγαλύτερη επιτυχία μας. Μερικές φορές τα πράγματα που συμβαίνουν από μια απλή έμπνευση είναι πολύ πιο ανθεκτικά από κάτι για το οποίο μπορεί να κοπιάσεις ατελείωτα.
Το επίσημο βίντεο του «Dust In The Wind» είναι τυπικό πολλών μουσικών βίντεο στα τέλη της δεκαετίας του 1970: Υπάρχει ατελείωτη ποσότητα μαλλιών, μερικά αμφισβητήσιμα σμόκιν με πτυχώσεις και ακόμα περισσότερα μαλλιά. Το video clip των Kansas χρησιμοποιεί μια μηχανή ομίχλης για να αναπαραστήσει δραματικά όλη αυτήν τη σκόνη στον άνεμο.
Αλλά αυτό είναι ένα τραγούδι σχετικά με το να ζεις την κάθε σου στιγμή, οπότε γιατί να μην προτιμήσετε μία ζωντανή απόδοση του «Dust In The Wind»; Αυτή προέρχεται από το φεστιβάλ Canada Jam του 1978, στο Bowmanville του Ontario, όπου οι Kansas έπαιξαν σ’ ένα πρόγραμμα που περιλάμβανε επίσης τους Doobie Brothers, Commodores, Village People και άλλους. Η απουσία κακόγουστων εφέ επιτρέπει στο μεγαλείο του τραγουδιού να λάμψει, καθώς ένας ιδρωμένος και ημίγυμνος Steve Walsh τραγουδά φορώντας μόνο ένα σορτσάκι και κάλτσες.
Αλλά το αποκορύφωμα της παράστασης είναι αναμφισβήτητα ο Robby Steinhardt, βιολιστής και συν-τραγουδιστής του συγκροτήματος, ο οποίος εκτελεί ένα μελαγχολικό σόλο ταλαντευόμενος μπρος-πίσω, με την άγρια χαίτη του να παραμένει τέλεια στη θέση της. Ο Steinhardt, ο οποίος άφησε το συγκρότημα το 1982 και επανήλθε για δεύτερη θητεία το 1997, ήξερε πραγματικά πως να ζει το παρόν μέχρι τον θάνατό του το 2021. Το βιολί του στο «Dust In The Wind» έχει χαρίσει στον Robby μια σταθερή θέση στην ιστορία της Rock.
Kerry Livgren: Ο Robby ήταν ο συνδετικός κρίκος μεταξύ του συγκροτήματος στη σκηνή και του κοινού.
Είναι αρκετά ενδιαφέρον το γεγονός ότι το 1980, λίγα χρόνια δηλαδή αφότου έγραψε το «Dust In The Wind», ο Kerry Livgren έγινε ευαγγελικός χριστιανός.
Kerry Livgren: Εξέφραζα μόνο τη δική μου αναζήτηση για κάτι. Αν κοιτάξεις τους στίχους μου, ακόμα και στο απόγειο της επιτυχίας μας, έγραψα το «Dust In The Wind», το οποίο είναι ένα τραγούδι για την παροδική φύση της ζωής μας και που βασικά λέει ότι η ζωή θα τελειώσει πριν το καταλάβεις. Αυτό εμπίπτει στην ομπρέλα του Θεού. Δεν μπορείς να πάρεις τίποτα μαζί σου. Θέτει, σ’ ένα βαθύτερο επίπεδο, το ερώτημα «Τί νόημα έχουν όλα αυτά;». Ήμουν ένας τύπος που έψαχνε ένα βαθύτερο επίπεδο ικανοποίησης απ’ ότι απλά «πράγματα».
Αργότερα, το συγκρότημα γνώρισε και άλλες, μικρότερου μεγέθους, επιτυχίες όπως το «Play The Game Tonight» (1982, No 17 στις Η.Π.Α.) και «All I Wanted» (1986, No 19 στις Η.Π.Α.).
Το 2005, οι Kansas έπαιξαν το «Dust In The Wind» στη συναυλία που έδωσαν στο Θέατρο Λυκαβηττού.
Ζωντανή ηχογράφηση του «Dust In The Wind» περιλαμβάνεται στα albums «Two For The Show» (1978), «Live At The Whisky» (1992), «King Biscuit Flower Hour Presents» (1998), «Dust In The Wind» (2001), «Leftoverture Live & Beyond» (2017) και «Point Of Know Return Live & Beyond» (2021), ενώ μία συμφωνική εκτέλεση περιλαμβάνεται στο άλμπουμ «Always Never The Same» (1998).
Kerry Livgren: Μια φορά στην περιοδεία Point Of Know Return, είχαμε μία σκηνή από πλεξιγκλάς και ο φωτισμός ήταν από κάτω –ήταν πολύ ωραία. Αλλά ήμουν εκεί παίζοντας το «Dust In The Wind» και κοιτάω κάτω και ακριβώς από κάτω μου ήταν μία κοπέλα εντελώς γυμνή, ξαπλωμένη ανάσκελα και με κοίταζε. Κάποιος της είχε πει να πάει εκεί κάτω. Και ήταν λίγο δύσκολο να συγκεντρωθείς σ’ αυτό το φιλοσοφικό, πνευματικό τραγούδι μ’ ένα γυμνό κορίτσι να επιδεικνύεται από κάτω σου. Πάντα συνέβαιναν πράγματα που το κοινό είτε μερικές φορές αγνοούσε, είτε άλλες φορές τα έβλεπε, όπως όταν έπεσαν πλαστικά κοτόπουλα από τα φώτα. Εννοώ ότι συνέβαιναν όλα τα τρελά (γέλια).
Robby Steinhardt (Music Magazine, 1982): Είναι απόλαυση να παίζεις το «Dust In The Wind» γιατί το κοινό φτιάχνεται μ’ αυτό. Με βοηθάει πάρα πολύ στο παίξιμό μου. Χρειάζομαι ανατροφοδότηση από το κοινό για να αποδώσω στο καλύτερο των δυνατοτήτων μου.
Ο κιθαρίστας Richard Williams θυμήθηκε μία συγκεκριμένη συναυλία που έπαιξαν στη Σόφια της Βουλγαρίας. Ήταν η πρώτη φορά που έπαιζαν εκεί και δεν είχαν ιδέα γι’ αυτό που τους περίμενε. Τα εισιτήρια εξαντλήθηκαν σε 24 ώρες και μόλις οι Kansas ανέβηκαν στη σκηνή, έτυχαν αμέσως θερμής υποδοχής.
Richard Williams: Τραγουδούσαν όλη τη νύχτα σε όλα. Αλλά κατά τη διάρκεια του «Dust In The Wind» άκουγες πραγματικά το πλήθος και τους άκουγα να τραγουδούν τόσο δυνατά που μπορούσα ν’ ακούσω τη βουλγαρική προφορά ενώ τραγουδούσαν. Υπήρξαν τόσες πολλές νύχτες σαν κι αυτή. Κάθε βράδυ που το παίζουμε, όπου κι αν είναι, είμαι αυτός που το μετράει και το ξεκινάει και, από την πρώτη νότα, όλοι ξέρουν ποιο είναι. Πραγματικά δεν υπάρχει άλλο σαν κι αυτό. Κάθε βράδυ, όταν ξεκινάμε το τραγούδι, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το ξέρουν όλοι. Δεν είναι απ’ αυτά που λέμε «Δεν έχω ξανακούσει αυτό το τραγούδι». Όλοι το ξέρουν. Ξέρουν όλους τους στίχους. Το ξέρει η μάνα τους, το ξέρει ο παππούς τους… Έχουν μια προσωπική ιστορία συνδεδεμένη μ’ αυτό το τραγούδι. Σε όποια χώρα παίζαμε ποτέ, αυτό είναι ίσως το πιο παγκοσμίως πιο γνωστό απ’ οποιοδήποτε άλλο. Κι αυτό είναι ωραίο. Επειδή όντας ακουστικό, είναι πιο ήσυχο και μπορείς ν’ ακούσεις περισσότερο το πλήθος.
Μετά τις τρομοκρατικές επιθέσεις της 11ηςΣεπτεμβρίου του 2001, το «Dust In The Wind» μπήκε στον κατάλογο των τραγουδιών που θεωρήθηκαν «στιχουργικά αμφισβητήσιμα».
Στην ταινία «Οι Εξαιρετικές Περιπέτειες Του Bill Και Του Ted» (Bill & Ted’s Excellent Adventure, 1989), οι πρωταγωνιστές ταξιδεύουν στον χρόνο και συναντούν τον Έλληνα φιλόσοφο Σωκράτη, ο οποίος εντυπωσιάζεται όταν ο Ted, που υποδύεται ο Keanu Reeves, του λέει ότι «All we are, is dust in the wind». Το «Dust In The Wind» ακούγεται επίσης στην ταινία «Σχολικές Αναμνήσεις» (Old School, 2003, στη σκηνή που ο Frank, τον οποίο υποδύεται ο Will Ferrell, το τραγουδά σε μια κηδεία). Το τραγούδι ακούστηκε και στις τηλεοπτικές σειρές «Highlander» (1993), «Freaks And Geeks» (2000), «The Simpsons» (2004), «Νοικοκυρές Σε Απόγνωση» (Desperate Housewives, 2005), «Μαζί Σου» (2007), «Το Όνομά Μου Είναι Ερλ» (My Name Is Earl, 2008), «Family Guy» (2009) και «Lucifer» (2018), ενώ χρησιμοποιήθηκε σε διαφήμιση των αυτοκινήτων Subaru (2006) και συμπεριλήφθηκε στο video game Karaoke Revolution Party. Επιπλέον, η Βάσια Τζανακάρη στο βιβλίο «Τζόνι Και Λούλου» (2011, εκδόσεις Μεταίχμιο) και ο Harlan Coben στο βιβλίο «Ο Ξένος» (2016, εκδόσεις Μεταίχμιο) κάνουν αναφορά στο τραγούδι.
Το 2017, ο James Corden και ο Jim Parsons επαναδημιούργησαν το μουσικό βίντεο του «Dust In The Wind» για τις ανάγκες του «Late Late Show», με τον James Corden να υποδύεται τον τραγουδιστή Steve Walsh και τον Parsons να τον σιγοντάρει ως ο βιολιστής Robby Steinhardt. Η προσπάθειά τους στην πραγματικότητα δεν απαιτούσε πολλές λήψεις, απλώς ένα σωρό ξεθωριασμοί.
Ο Γεράσιμος Ανδρεάτος και η Γιώτα Νέγκα είπαν ότι είναι ένα από τα αγαπημένα τους τραγούδια.
Ο τηλεοπτικός σταθμός VH1 το κατέταξε στο No 7 των 40 καλύτερων soft Rock τραγουδιών όλων των εποχών.
Ενώ το «Dust In The Wind» δεν έγινε ποτέ No 1, η μπαλάντα αυτή παρέμεινε ένα διαχρονικό κλασικό κομμάτι, σφυρηλατημένο στην καρδιά, στο μυαλό και την ψυχή των ακροατών σε όλο τον κόσμο. Λίγα είναι τα τραγούδια των τελευταίων ετών που είχαν την απήχηση που είχε το «Dust In The Wind». Κι ένας από τους λόγους είναι ότι έχει πιο βαθύ νόημα από τα περισσότερα. Όποιος το βάλει δίπλα σ’ ένα σχεδόν οποιοδήποτε τραγούδι των σημερινών charts θα καταλάβει αμέσως ότι τουλάχιστον το «Dust In The Wind» λέει κάτι. Επιπλέον, είναι θαυμάσιο. Η συναρπαστική του μελωδία σε συνδυασμό με τους μινιμαλιστικούς στίχους που μιλάνε για την ενηλικίωση και το φευγαλέο της ζωής είναι κάτι περισσότερο από ψυχαγωγία. Είναι μια ωδή στην ευθραυστότητα της ανθρωπότητας. Είναι τέχνη. Και η τέχνη πρέπει να είναι όμορφη και να προκαλεί σκέψη. Θα πρέπει να μας κάνει να σκεφτόμαστε και να νιώθουμε, να συλλογιστούμε και να αξιολογήσουμε, να αναλύσουμε και να συνειδητοποιήσουμε. Από τα τέλη της δεκαετίας του 1970 έως σήμερα, το «Dust In The Wind» εξακολουθεί να αποτελεί την επιτομή της δεξιοτεχνίας ως έργο απόλυτης μαεστρίας και ιδιοφυίας. Είναι μια αριστοτεχνική μπαλάντα στη συνθετική της τελειότητα. Και γίνεται ακόμα πιο αγνή από το πόσο αληθινή είναι. Είναι το soundtrack της ζωής όλων μας. Μια αντανάκλαση της αλήθειας που μας στοιχειώνει, αλλά και μια υπενθύμιση του πόσο όμορφη μπορεί να είναι η μουσική. Και το νόημα του «Dust In The Wind» θα αντηχεί για πολύ καιρό αφότου γίνουμε «σκόνη στον άνεμο».
Άλλες εκτελέσεις:
Naing Myanmar: Αυτό το τραγούδι δεν είχε σχεδιαστεί να ηχογραφηθεί από επαγγελματίες τραγουδιστές. Και τα 13 φωνητικά τα τραγούδησαν σπουδαστές δημόσιας σχολής. Ήξεραν μόνο να τραγουδάνε. Οι γνώσεις τους στη μουσική ήταν οι βασικές. Σκέφτηκα ότι το τραγούδι θα έπρεπε να το θυμάται εύκολα ο κόσμος με το που θα τ’ ακούσει. Το «Dust In The Wind» ήταν δημοφιλές τραγούδι και το «Kabar Makyay Bu» είχε μόνο δύο κουπλέ. Υπήρχαν πολλοί διαδηλωτές. Ήταν σαν μια λαοθάλασσα. Αν 14 άτομα, συμπεριλαμβανομένου κι εμού, ενώνονταν μ’ αυτούς, δεν θα τους ωφελούσε ιδιαίτερα, αλλά σκεφτήκαμε ότι πρέπει να κάνουμε κάτι για να τους ενθαρρύνουμε. Άρχισα να το εξηγώ στους 13 σπουδαστές και τους έπεισα να κάνουμε το τραγούδι. Όταν μας καταπίεζαν άδικα με τα όπλα, εκφράσαμε την αντίθεσή μας ανθρώπινα μέσα απ’ το τραγούδι, τα λόγια του οποίου βγήκαν απ’ την καρδιά μας. Ήμουν ο μεγαλύτερος στην ομάδα και οι άλλοι ήταν περίπου 20 ετών. Κανείς δεν είχε πολλά χρήματα. Συγκεντρώσαμε όσα περισσότερα μπορούσαμε και μετά πήγαμε στο φθηνότερο στούντιο της πόλης. Μαζέψαμε χρησιμοποιημένες κασέτες από το σπίτι, από φίλους, απ’ όλους γιατί έπρεπε να διαδώσουμε το τραγούδι όσο πιο πολύ γινόταν. Πήγαμε οδηγώντας στα σημεία διαμαρτυρίας, μοιράσαμε τις κασέτες και τραγουδήσαμε το τραγούδι στα πλήθη. Μοιράσαμε την κασέτα δωρεάν, αλλά άκουσα ότι κάποια καταστήματα πουλούσαν τις κασέτες κι έβγαλαν πολλά χρήματα. Δεν δέχτηκα χρήματα ή βραβεία από κανέναν ή από επίσημους πολιτικούς οργανισμούς γιατί δεν θέλω να καταστρέψω την εικόνα του τραγουδιού κι είμαι ακόμα πιστό σ’ αυτό. Όταν κάποιοι οργανισμοί μού ζήτησαν να δεχτώ ένα βραβείο για το τραγούδι, είπα στον εαυτό μου: «Μου αξίζει ένα βραβείο; Έχουμε πετύχει;». Με χαρακτήρισαν ως εχθρό του καθεστώτος και αρνήθηκαν να επιτρέψουν τη διανομή όσων έγραψα. Οι λογοκριτές δεν ενέκριναν δίσκους που περιλάμβαναν τραγούδια μου. Έτσι έχασα κοινό, αλλά αυτό δεν ήταν τίποτα σε σύγκριση με την απώλεια που υπέστησαν οι ακτιβιστές που σκοτώθηκαν κατά τη διάρκεια της εξέγερσης.
Οι στίχοι:
I close my eyes
Only for a moment, and the moment's gone
All my dreams
Pass before my eyes, a curiosity
Dust in the wind
All they are is dust in the wind
Same old song
Just a drop of water in an endless sea
All we do
Crumbles to the ground, though we refuse to see
Dust in the wind
All we are is dust in the wind
Now don't hang on
Nothing lasts forever but the earth and sky
It slips away
And all your money won't another minute buy
Dust in the wind
All we are is dust in the wind
(All we are is dust in the wind)
Dust in the wind
(Everything is dust in the wind)
Everything is dust in the wind
(In the wind)
Κωνσταντίνος Παυλικιάνης
Μουσικά Είδη:BluesFunkHard RockJazzPopProgressive RockReggaeRockSoft RockSoulΜουσικά Όργανα:ακουστική κιθάραβιολίΈγχορδακιθάραΜουσική Γενικά:ραδιόφωνοΚαλλιτέχνες:Γεράσιμος ΑνδρεάτοςΓιώτα ΝέγκαBillboardDeep PurpleForeignerLed ZeppelinΜουσική Εκπαίδευση:ρυθμόςΕταιρίες:Martin
Αν σου αρέσει να γράφεις για μουσικά θέματα, σε περιμένουμε στην ομάδα συντακτών του ιστορικού, ανεξάρτητου, πολυφωνικού, υγιούς και δημοφιλούς ηλεκτρονικού περιοδικού μας.
Στείλε το άρθρο σου
σχολιάστε το άρθρο
Σοφία Αργυροπούλου: Το ''Απόψε Θέλω Να Πιω'' είναι η ζωή μου σε 76 λέξεις
Σταύρος Σιδεράς: Όταν είσαι καλλιτέχνης, έχεις το δικαίωμα να ονειρεύεσαι!
Η ιστορία του «Dub Be Good To Me» των Beats International
Björk: Fossora 
Γιώργος Σταυρακάκης: PostScript (Μετρονόμος, 2024)
Η ιστορία του «Dress you up» της Madonna
Η ιστορία του «El Condor Pasa» των Simon & Garfunkel
Η ιστορία του «The Boys Of Summer» του Don Henley
Η ιστορία του «Each Time You Break My Heart» του Nick Kamen