Δεν ξέρω γιατί,αλλά δε με ενθουσιάζει η παρακολούθηση του fame story.
Κάποτε είχε κάτι να προσφέρει στο κοινό,πέρασαν από εκεί αξιόλογες φωνές και δάσκαλοι.
Επίσης μου άρεσε αυτή η fancy πολύχρωμη εκδοχή της πραγματικότητας υπό το πρίσμα του reality.
Πλέον το φαγητό είναι ''άνοστο'':
Παρ όλο που οι μαθητές της ακαδημίας έχουν αρκετά καλές φωνές,δε μπορώ να πω ότι με συγκινεί κάποια ιδιαίτερα.
Δε μπορώ να σκεφτώ ότι θα αναζητήσω να ακούσω τη δουλειά από κάποιο από αυτούς τους καλλιτέχνες.
Στην πορεία παίζουν πολλά ρόλο βέβαια.
Το παράδειγμα του Κων/νου Αργυρού και του Νίκου Οικονομόπουλου αποδεικνύει πως κάποιος καλλιτέχνης μπορεί να γίνει εξαιρετικός αλλά και πάλι κάτι λείπειαπό τη δουλειά αυτών των ταλαντούχων αστέρων.
Δε θα ξανάχουμε Δημήτρη Μητροπάνο,Πασχάλη Τερζή,Βασίλη Καρρά,Μαρινέλα,Καζαντζίδη,Στράτο Διονυσίου...
Ούτε Βασίλη Παπακωνσταντίνου,Παύλο Σιδηρόπουλο,Νίκο Πορτοκάλογλου,Ορφέα Περίδη,Αδελφούς Κατσιμίχα και Πυξ Λαξ...
Συγνώμη για το σπαμ,είχα ανάγκη να προσθέσω πως το fame story έχει ανάγκη από κάποια ριζική αλλαγή στη δομή του για να αρέσει και για να αποτελέσει όντως ανιχνευτή και εκκολαπτήριο πραγματικά ξεχωριστών φωνών...
Ευχαριστώ