Περί Rock και μία απαντηση!

...Έτσι λοιπόν έψαξα (και πάλι) το διαδίκτυο, μουσικές βιβλιοθήκες, εγκυκλοπαίδειες μήπως και βρω τα κατάλληλα βοηθήματα, εργαλεία να εκφραστώ καλύτερα......κι όπως ήταν αναμενόμενο , Τζίφος!!!

.......Κι εκεί που ήμουν έτοιμος να τα παρατήσω, έτυχε να μπω σε ένα site , να διαβάσω (για πολλοστή φορά) ένα θέμα σχετικά με το Ροκ και τελικά να απαντήσω....όταν λοιπόν διάβασα το post που είχα κάνει αποφάσισα ότι μάλλον δεν πρόκειται ποτέ να γράψω μια καλύτερη τοποθέτηση σχετικά με το συγκεκριμένο θέμα....το παραθέτω αυτούσιο:

...Καταρχήν να πω ότι ανήκω στην "παλιά γενιά" κι ότι είμαι "ροκάς" (και τα 2 με εισαγωγικά , καθότι τα χρησιμοποιούμε πλέον σαν ταμπέλες κι όχι σαν ουσία). Έχω διαβάσει κατά καιρούς μυριάδες τόπικ που ασχοληθήκαν κι ασχολούνται με το συγκεκριμένο θέμα....και βέβαια πάντα η ίδια κατάληξη: 3 στρατόπεδα, ένα υπέρ, ένα κατά κι ένα στη μέση κι η βασική ερώτηση (τι είναι ροκ?) πάντα αναπάντητη...κι όχι δεν ξεκίνησα να γράψω αυτό το άρθρο με την ιδιότητα του ειδήμων, ούτε με την ιδιότητα του μέντορα...θέλω απλά να παραθέσω τη δικιά μου εμπειρία από αυτό που ονομάστηκε πρώτα "ροκ" και μετά "ελληνικό ροκ" .

....ήθελα λοιπόν να αναφερθώ στην δεκαετία του 80, τότε που το ροκ στην Ελλάδα άρχισε να γίνεται κίνημα και να πεθαίνει σαν κίνημα στο εξωτερικό. Την εποχή εκείνη εδώ στο Ελλάντα άρχισαν να μαζεύονται σε διαφορά underground μέρη (Σαμοθράκη, Μάταλα, Ίος, μοτοσικλετιστικές συγκεντρώσεις, πρώιμα river party,κλπ) άτομα με σκισμένα ρούχα, ξεθωριασμένα τζιν, μακριά μαλλιά, σκουλαρίκια, κλπ....μην φανταστεί κανένας ότι έκαναν κάποιου είδους επανάσταση, απλά βρισκόντουσαν όλοι μαζί, έπιναν διάφορα παράνομα και νόμιμα , κάποιοι από αυτούς παίζανε και μουσική, το βράδυ όλοι μαζί στην συναυλία χτυπιόντουσαν σαν τα κοτόπουλα , βγάζοντας από μέσα τους όλα αυτά που τους καταπίεζαν, αντιδρούσαν στα κατάλοιπα της χούντας τραγουδώντας όσο πιο δυνατά μπορούσαν κι έψαχναν απεγνωσμένα για ανθρώπους με πιο ανοιχτά μυαλά, για ουσιαστική επικοινωνία, για αληθινή διασκέδαση και πραγματική φιλιά......Να μην ξεχνάμε ότι τις εποχές εκείνες αν αφαιρέσεις την Αθήνα σε όλη την υπόλοιπη Ελλάδα, η ροκ μουσική , τα μακριά μαλλιά κι οι μηχανές ήταν κάτι κατακριτέο που όλοι οι μπαμπάδες κι οι κυράτσες κοιτούσαν αυτούς τους τύπους με μισό μάτι κι η αστυνομία όταν έβλεπε Μαλί πάνω από 10 πόντους μάκρος , πρώτα σε χτυπούσε και μετά ζητούσε ταυτότητα.

...Εκείνη την εποχή λοιπόν δεν υπήρχε ίντερνετ ούτε καν ραδιόφωνο έτσι ώστε να ακούσεις τέτοια τραγούδια, πόσο μάλλον για να ενημερώνεσαι για τις εξελίξεις στα κοινωνικά και μουσικά δρώμενα....φανταστείτε ότι δεν είναι λίγοι , οι άνθρωποι σαν κι εμένα που ξέρω σχεδόν όλα τα τραγούδια των ACCEPT και των Iron Maiden (που είχαν βγει τότε) και παρόλα αυτά δεν ξέρω ότι είναι δικά τους....δηλαδή όταν ακούω ένα τραγούδι εκείνης της εποχής , το μουρμουρίζω και το σιγοτραγουδάω αλλά δεν γνωρίζω ποιανού είναι !! ....αυτό συνέβαινε επειδή τότε για να ακούσουμε κάποιο τραγούδι είτε θα το πετυχαίναμε σε κάποιο τοπικό πειρατικό σταθμό (που τα παιδιά που έκαναν εκπομπή δεν μιλούσαν γιατί οι τοπικές αρχές μπορούσαν να τους αναγνωρίσουν από τις φωνές τους) είτε από κάποια συλλογή τραγουδιών που έκανε κάποιος που μάζεψε λεφτά και πήγε σε ένα δισκάδικο και τα έγραψε σε κασέτα και μετά την μοίρασε σε όλους μας (χωρίς βέβαια να αναγραφεί συνήθως όνομα και τίτλο δημιουργού και τραγουδιού) ...ίσως αυτά να φαίνονται πλέον σαν επιστημονική φαντασία σε πολλούς από εσάς αλλά αν θα ρωτήσετε ανθρώπους που έζησαν εκείνες τις εποχές (και βέβαια είχαν σχέση με το άθλημα) θα σας τα επιβεβαιώσουν.

...Τέλος πάντων , με αυτόν τον τεράστιο πρόλογο ήθελα να καταλήξω στο γεγονός ότι τότε δεν ήταν η μουσική που καθόριζε/όριζε/δήλωνε/ταμπελοποιούσε το Ροκ αλλά η γενικότερη στάση ζωής, το ντύσιμο , το φέρσιμο, η μηχανή, κλπ......εννοώ δηλαδή ότι γουστάριζες να ζεις με έναν τέτοιο τρόπο κι απλά άκουγες και την μουσική που έπαιζαν άνθρωποι που ζούσαν και ντύνονταν σαν εσένα...τόσο απλά , τίποτα παραπάνω τίποτα λιγότερο....τότε δεν ξεχώριζες το ροκ σε 100 κατηγορίες και είδη , ούτε το Μεταλ σε 1000....εδώ καλά καλά δεν ξέραμε ποιο τραγούδι ήταν ποιανού...απλά κάποια σου άρεσαν και κάποια όχι.....δεν ντυνόσουν κάπως , ούτε μιλούσες κάπως επειδή άκουγες ροκ...αλλά επειδή ήσουν κάπως προτιμούσες/επέλεγες να ακούσεις και ροκ μουσική......κι αυτό το γεγονός είχε ένα πλεονέκτημα που δυστυχώς δεν υπάρχει πια....δεν μπορούσαν να σου πασάρουν τίποτα ψεύτικο , δεν μπορούσαν να σου πασάρουν τους Πυξ Λαξ σαν ροκ μουσική επειδή το λέει η εταιρία και τους παίζουν όλα τα ραδιόφωνα που (και καλά) παίζουν ροκ....δεν μπορούσαν να σου πασάρουν τους HIM για μεταλλάδες επειδή έτσι γραφεί το Metal Hammer.....γιατί στο φινάλε δεν σε ένοιαζε ποιοι ήταν , ούτε τι ταμπέλα τους φόρεσαν...αν σου άρεσαν τους άκουγες αν όχι τους αγνοούσες.

...Έτσι λοιπόν το να καθόμαστε σε ένα φόρουμ και να προσπαθούμε να βγάλουμε πόρισμα για το τι είναι ροκ και ποιος είναι ροκ, συζητώντας έχοντας ο καθένας στο μυαλό του διαφορετικά πράγματα χωρίς όλοι να τα έχουμε βιώσει είναι λίγο κουλό.

...Το ροκ πάνω από όλα ήταν βίωμα και σε κάποιους άρεσε και σε κάποιους άλλους όχι.
...όποιος γουστάρει να το ανακαλύψει το μόνο που έχει να κάνει είναι να ψάξει και να το βρει και να το ζήσει ...και στο τέλος ίσως να ανακαλύψει ότι δεν τον εκφράζει ρε φίλε..."υπάρχουν χίλιοι τρόποι για να ζήσεις" κι ακόμα περισσότεροι όταν ζεις όπως γουστάρεις κι εκφράζεσαι.

...Το ροκ δεν είναι κληρονομικό δικαίωμα, ούτε φοράει ταμπέλες...το ροκ έχει ταυτότητα κι ανήκει σε αυτούς που το νοιώθουν κι ας εκφράζονται σε όποια γλώσσα γουστάρουν.

Υπάρχει ελληνικό ροκ όπως θα μπορούσε να υπάρξει και κινεζικό φλαμένκο κι ισπανικό τσάμικο...όταν μιλάμε μόνο για μουσική, γιατί στην ουσία η χώρα μπαίνει σαν επιθετικός προσδιορισμός προέλευσης στο είδος μουσικής που επέλεξαν να παίζουν οι εκάστοτε μουσικοί…..το αν το παίζουν καλά είναι άλλο θέμα γιατί μπορείς αντικειμενικά να πεις ότι οι Deep Purple παίζουν πολύ καλύτερα από τα Ξύλινα Σπαθιά κι ο Coverdale έχει απίστευτη φωνή μπροστά σε έναν Παύλο.

Υπάρχει ελληνικό ροκ όπως υπάρχει κι αμερικανικό, αγγλικό, ισλανδικό, αλβανικό, κλπ... όταν μιλάμε για τρόπο ζωής γιατί στην ουσία εδώ κάποιοι επέλεξαν να ζουν με κάποιο τρόπο που τους εκφράζει .....το αν είναι αληθινό είναι και πάλι άλλο θέμα γιατί εδώ δεν μπορείς να πεις ότι οι AC DC κι ο Lemmy είναι πιο αληθινοί από τους ΑΝΤΙΔΡΑΣΗ και τον Άσιμο.

.....Πάντα κατά την ταπεινή μου άποψη.»