Ισίδωρος Παπαδάμου: Το Γινόμενο

«Λειτουργούμε σαν ερασιτέχνες. Και γι' αυτό οι επιδιώξεις μας δεν είναι εμπορικές. Είναι ανάγκη και ρεαλισμός: Από τη στιγμή που τα πράγματα κατευθύνονται αλλού κι εσύ διαπιστώνεις ότι είσαι πολύ διαφορετικός, μοιραία αποστασιοποιείσαι αλλά και περιθωριοποιείσαι - μολονότι ό,τι κάνεις δεν είναι περιθωριακό», εξηγεί ο πρώην «Χειμερινός Κολυμβητής», που εδώ και χρόνια απαρνήθηκε τους κανόνες της επίσημης δισκογραφίας και ηχογραφεί μόνος του το καινούργιο του υλικό, έχοντας βαφτίσει για ευνόητους λόγους την εταιρεία παραγωγής του «Σε δισκάδικα δεν μπαίνουν, ούτε κέρδη τα μαραίνουν records».

«Γινόμενο» βάφτισε αντίστοιχα το νέο του δίσκο γιατί αναφέρεται «σε ό,τι συσσωρεύει η ζωή. Αν και συνήθως μιλάμε για άθροισμα, προτίμησα αυτό για να έχει την έννοια της σφοδρότητας του γινομένου». «Θέλω βαριά, βαριά να τραγουδήσω, / για της καρδιάς μου τα μεράκια να μιλώ. / Θέλω πολύ, πολύ να λησμονήσω / ένα γινόμενο που μ' έφερε ώς εδώ», εξομολογείται στο ομώνυμο τραγούδι.

Τα τραγούδια, ζεϊμπέκικα, καρσιλαμάδες, χασάπικα, είναι σε δικούς του στίχους και μουσική. Σε κάποια ακούγεται να τραγουδά η κόρη του Αναστασία, σε άλλα ο ίδιος και η λιτή ορχήστρα κυρίως με όργανα της «οικογένειας των μπουζουκοειδών» αποτελείται από τους δυο τους και το γιο της οικογένειας, Ανδρέα Παπαδάμο. «Με το καλό παίξιμο», λέει, «προσπαθούμε να υποκαταστήσουμε την παρουσία και την πληθώρα πολλών οργάνων. Ημουν πάντα της άποψης λίγα όργανα, με καλούς παίκτες».

Πριν από την ηχογράφηση τα τραγούδια «δοκιμάζονται» και στην παρέα τους; «Δεν τα δοκιμάζουμε γιατί είμαστε μουσικοί δωματίου. Σχεδόν ποτέ δεν παίζουμε ζωντανά», λέει ο ίδιος.

Ολη η διαδικασία, από τη γένεση των τραγουδιών, μέχρι και την ηχογράφησή τους, δεν είναι εύκολη υπόθεση. Γι' αυτό και πέρασαν 2,5 χρόνια από τον προηγούμενο δίσκο του Ισίδωρου Παπαδάμου. Αλλά δεν μπορεί να πει κανείς ότι πήγαν ανεκμετάλλευτα: Και μόνον ο αριθμός των τραγουδιών είναι απόδειξη. Αλλά, πάλι, «κάνω τους δίσκους μου μεγάλους γιατί δεν ξέρω αν θα κάνω άλλον. Κι επειδή θέλω να απαλλάσσομαι από το βάρος του υλικού μου, βάζω όσο γίνεται περισσότερα, αν και αυτό μάς ταλαιπωρεί. Αλλά και σε έναν άνθρωπο που είναι αμύητος στο άκουσμα αυτής της μουσικής, μπορεί να φανεί σαν φορτίο.

Παρ' όλα αυτά, αν μπορέσει να εισχωρήσει κανείς στο κλίμα, θα τα αντέξει. Πρέπει όμως να 'χει διατηρήσει την τέχνη της ακρόασης από τα παλιά, μια τέχνη - χαμένη ιστορία πια για πολύ κόσμο».

Και σ' αυτό το δίσκο ο Παπαδάμου επιμένει στον ήχο του παλιού λαϊκού. «Προσπαθώ να υπηρετώ», διορθώνει, «τον ελληνικό ήχο, κάτι που σιγά σιγά χάνεται, ίσως και δικαιολογημένα γιατί τα πράγματα αλλάζουν. Ισως και να είμαι παρωχημένος, αλλά η καρδιά μου εκεί με πάει».

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 04/06/2003